หวานใจ นายซุปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #3 : ยินดีที่ได้รู้จัก - Rewrite

หลังจากที่ผมตกจะลึงในความน่ารักของเธออยู่นั้น เสียงหวานๆของเธอก็เรียกผมให้ตื่นจากผวัง

เธอ : คุณคะ...ไม่ซิ ท่านค่ะ ท่านเทวดา”

ผม : คะ..ครับ”

เธอ : ฉันทำให้ท่านตื่นใช่ไหมคะ ขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้ท่านตื่น”

//เขาจะโมโหที่เราทำเขาตื่นหรือเปล่านะ//

ผม : ไม่หรอกครับ จริงๆผมตื่นอยู่แล้ว แค่แกล้งหลับน่ะ”

เธอ : ห่ะ แกล้งหลับ เทวดานอนกลางวันว่าแย่แล้วนะคะ แต่นี้ทำเป็นแกล้งหลับหลอกคน ใช้ได้ที่ไหนกันคะเนี้ย........แบบนี้ก็เท่ากับว่า ⊙▂⊙ คุณ..เอ้ยท่านได้ยินที่ฉันพูดหมดเลยเหรอคะ”

/ผมจะทำยังไงกับแอ๊กติ้งน่ารักๆของเธอดี ไม่ว่าเธอจะพูดหรือทำอะไร ทำไมเธอดูน่ารักไปหมดขนาดนี้ /

ผม : ครับ ได้ยินหมดเลย ที่คุณชมผมว่าผมหล่อแค่ไหน”

ผมพยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้เธอ

เธอ : งือออ >////< ไม่นะ ได้ยินตั้งแต่ตอนนั้นเลยเหรอเนี้ย”

// ตาเทวดาบ้า!!  เทวดาบ้าบออะไร ทำไมขี้แกล้งขนาดนี้ //

เธอเขิลอายในสิ่งที่ตัวเองพูดออกมา

ผม : แล้ว...ผมหล่อขนาดนั้นเลยเหรอ?!”

ผมพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเธอ ดวงตาของเธอเบิกโผล่ง ก่อนที่แก้มของเธอจะค่อยๆแดงระเรื่อ เธอเบือนหน้าหนีด้วยความอาย

// ทำไมต้องน่ารักขนาดนี้ด้วยนะ //

หัวใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะ ทุกๆครั้งที่สบตาเธอ ผมคงเป็นบ้าไปแล้ว

เธอ : ปะ....เป็นเทวดาก็ต้องหน้าตาดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ

เธอตอบผมโดยที่ไม่ได้มองผมด้วยซ้ำ

ผม : ห่ะ!! เทวดา หมายความยังไงครับ

เธอ : ก็ท่านเป็นเทวดาไม่ใช่เหรอคะ

ผม : ผมเนี้ยนะ ฮ่าๆๆ คงเข้าใจผิดแล้วละครับ ผม....ก็แค่คนธรรมดา

เธอ : เอ๋!!?? ไม่ใช่เทวดาหรอกเหรอคะ แล้วทำไม อยู่ที่นี่ละคะ??

ผม : ก็ที่นี้เป็นความฝันของผม...คุณอยู่ในความฝันของผม

เธอ : เอ๋!?? ไม่นะคะ ฉันว่าไม่น่าใช่ ที่คือดินแดนหลังความตายค่ะ.....และฉันก็ตายไปแล้ว

คำพูดของเธอทำให้ผมสับสนและงงงวย

ผม : ตายแล้ว!!?? คุณหมายความว่ายังไงครับ

เธอ : ก็ฉันตื่นมาที่นี้ หลังจากที่โดนรถชนนะซิค่ะ

ผม : อะไรนะครับ ถ้างั้นก็แสดงว่า ผมไม่ได้กำลังฝันอยู่อย่างนั้นเหรอ.......เดี๋ยวนะ!!! ผมเองก็ตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ที่นี้หลังจากที่....

ผมพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมด

เธอ : แสดงว่าคุณเองก็ตายแล้วเหมือนกันซินะ.....ทำไมเราสองคนต้องตายตอนนี้ด้วย เราสองคนอายุยังน้อยกันอยู่แท้ๆ

ผม : ไม่จริง!! ผมแค่ฝันอยู่ ตื่นซิ ตื่น

ผมพยายามปลุกตัวเองให้ตื่น ด้วยการตบหน้าตัวเอง แต่ไม่ว่าจะยังไงผมก็ยังอยู่ที่นี้กับเธอ

เธอ : พอเถอะค่ะ ตอนแรกก็คิดว่าตัวเองฝันเหมือนกัน แต่พอพยายามจะปลุกหรือจะตื่น มันก็ทำไม่ได้ และต่อให้ร้องเรียกให้คนมาช่วยแค่ไหน ก็ไม่มีใครตอบกลับมาเลย แล้วก็ดูเหมือนว่าที่แห่งนี้กว้างใหญ่ไม่มีที่สิ้นสุดด้วย

เราสองคนมองไปรอบๆ ก็ไม่พบสิ่งมีชีวิตอะไรเลยน้องจากเราสองคน

ผม : เป็นไปไม่ได้ ผมจะตายได้ยังไง ...ผมแค่หลับไปเฉยๆจริงๆนะ

ถึงผมจะบอกกับเธอแบบนั้นแต่ผมก็อดที่จะสงสัยไม่ได้

/ นี้ฉันตายไปแล้วจริงๆเหรอ หรือว่ากำลังฝันอยู่กันแน่ แต่ทำไมมันเหมือนจริงขนาดนี้ /

เธอ : คุณแน่ใจเหรอคะ ...ว่าแค่หลับไปเฉยๆ คุณพอจะจำได้ไหมคะว่า ก่อนที่คุณจะตื่นขึ้น คุณทำอะไรอยู่

ผม : “ผมจำได้ว่าตัวเอง กำลังซ้อมเต้นกับเพื่อนๆ แล้วก็ภาพดับวูบไป  ตื่นมาก็มาอยู่ที่นี้เหมือนคุณ”

เธอ : “นั่นไง ไม่ใช่ว่าคุณเส้นเลือดในสมองแตกแล้วตาย หรอกเหรอ

ผม : มันจะเป็นไปได้เหรอ ที่เราสองคนตายไปแล้ว

เธอ : ฉันก็ไม่รู้หรอกค่ะ ก็แค่คิดถึงความน่าจะเป็น เพราะมันไม่มีอะไรมาอธิบายที่ที่เราอยู่ตอนนี้ได้ นอกจากว่าพวกเราตายแล้ว

ผมพยายามคิดตามที่เธอพูด ถ้าผมฝันอยู่ทุกอย่างก็คงไม่ได้ดูสมจริงขนาดนี้ และถ้าผมตายจริงๆ ทุกอย่างที่ผมพยายามมาทั้งหมดก็หมดความหมาย

ผม : “นี่ผม.......... ตายแล้วจริงๆเหรอ

ผมทรุดลงกับพื้น ผมเสียใจมาก

ผม : ไม่จริง ฮืออออ

เธอ : ใจเย็นๆนะคะ ฉันเข้าใจว่าคุณรู้สึกยังไง แต่สิ่งที่เราทำได้ตอนนี้คือต้องยอมรับมัน

"..."

"..."

เธอปลอบผมอยู่พักใหญ่ๆ ผมเริ่มตั้งสติได้ และขอบคุณเธอ

ผม : ขอบคุณนะครับ ถ้าผมอยู่ที่นี่คนเดียว ผมคงจะเสียใจมากกว่านี้ แต่เพราะว่ามีคุณเป็นเพื่อน เลยทำให้ที่ไม่ได้ดูน่ากลับและเงียบเหงา

เดซี่ : ไม่เป็นไร เรามารับมือกับสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้กันดีกว่า อย่างน้อยคุณก็ยังมีฉันเป็นเพื่อนผีทั้งคนนะ...........อย่างน้อยเราก็ไม่ได้ตายอย่างโดดเดี่ยว จริงไหม?”

ผมมองหน้าเธอ ที่กำลังทำสีหน้าจริงจัง และดูอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน เธอพยายามพูดเพื่อปลอบผม

มันก็จริงอย่างที่เธอบอก ผมเศร้าไปก็คงทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้เราสองคนคงทำได้แค่ยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น

ผม : เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ เพื่อนผี งั้นเหรอ ฮ่าาาาาา

คำพูดนี้ของเธอทำให้ผมอดหัวเราะไม่ได้

ผม : คุณทำให้ผมหัวเราะได้ แม้กระทั้งตอนที่กำลังเศร้าเลยนะ ฮ่าๆ คุณคิดได้ยังไง เพื่อนผี ฮ่าๆ”

เธอ : “เอ้า หรือไม่จริงละ ก็เราสองคนตายแล้วก็ต้องเป็นผีซิ ฉันอุส่าห์ปลอบใจ เพราะเห็นว่ากำลังเศร้านะ ยังจะมาขำอีก รู้ไหมตอนแรกที่มาที่นี้ ที่รู้ว่าตัวเองตายฉันเศร้าแค่ไหน แต่ไม่มีใครคอยปลอบเหมือนคุณนะ”

พูดจบเธอก็ทำหน้างอนตุ๊บป่อง ไม่ว่าเธอจะทำอะไร มันก็ดูน่ารักไปหมด นี่ถ้าผมเจอเธอบนโลกแห่งความ ผมคงตกหลุมรักเธอไปแล้ว และคงขอให้เธออยู่ข้างๆผม คอยเป็นกำลังใจให้ผมแน่ๆ

ผม : ฮ่าๆ โอเคๆ ผมขอโทษ ขอบคุณนะ ที่คอยปลอบผม เพราะมีคุณผมเลยไม่รู้สึกเศร้าเท่าไหร่แล้วตอนนี้”

เธอ : ^-^ ไม่เป็นไร เห็นไหมละ ฉันบอกคุณแล้วว่าการมีเพื่อนผีมันดียังไง”

เธอยิ้ม ออกมาทันที่ ที่ผมขอโทษและขอบคุณเธอ จริงๆอยากให้เธองอนอีกหน่อย เพราะมันน่ารักดี แต่ตอนที่เธอยิ้มออกมานี้ซิ มันน่ารักยิ่งกว่า

ผม : “ครับๆ ผมเชื่อ  ว่าแต่คุยกันมาตั้งนาน ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”

เดซี่ : “อ่ะ!! จริงด้วย เรายังไม่ได้แนะนำตัวกันเลยเนอะ ฉันเดซี่นะ  คุณล่ะ”

ผม : “ว๊าว คุณชื่อเดซี่ ที่หมายถึงดอกเดซี่นะเหรอ”

/ ชื่อของเธอช่างน่ารักเหมาะกับเธอมากเลย /

เดซี่ : “อือ ^^ ใช่  ดอกเดซี่ ที่กำลังบานพวกนี้แหละ คือชื่อของฉัน”

เธอผายมือไปยังดอกเดซีที่บานสะพรั่งเต็มทุ่ง

ผม : “ชื่อนี้ เหมาะกับคุณมาก ผมชื่อ จียง ควอนจียง   ยินดีที่ได้รู้จักนะเดซี่”

เธอ : ชื่อคุณเหมือนคนเกาหลีเลย

ผม : อ่ะ!! ใช่ ผมเป็นคนเกาหลี

เธอ : ไม่จริงอะ ถ้าคุณเป็นคนเกาหลีทำไมฉันฟังภาษาคุณเข้าจล่ะ

ผม : อาจจะเพราะที่นี้เป็นดินแดนหลังความตาย ก็เลยสามารถทำให้เราเข้าใจภาษาของกันและกันได้ละมั้ง ...ว่าแต่คุณ..

เธอ : ฉันเป็นลูกครึ่ง ไทย-ญี่ปุ่น แต่ว่าพูดญี่ปุ่นไม่ได้เพราะว่าพ่อฉันเสียตั้งแต่เด็กๆ เลยไม่มีโอกาสได้ไปที่ญี่ปุ่น

ผม : อ่าา ผมเสียใจด้วยนะ

เธอ : ไม่เป็นไร ตอนนี้ไม่มีอะไรที่น่าเสียใจเท่าสถานการณ์ของเราสองคนตอนนี้หรอก

จียง : ฮ่าๆ นั่นซินะ ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะ เดซี่

เดซี่ : “ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน จียง”