คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : เกาะเซจู: เขาไม่เคยลืมฉัน - rewrite
จียง#
14.00 น
หลังจากที่ผมวางสายจากจูยอนเสร็จก็เผลอหลับไป จนกระทั้งตื่นมาอีกครั้งก็พบว่าเป็นเวลาบ่ายสองโมง
ผมรีบกดเปิดมือถือทันที เพราะกลัวว่าแม่ของผมท่านจะโทรมา แม่ของผมจะโทรมาหาผมทุกวัน ท่านคอยเป็นห่วงกลัวว่าผมจะไม่ทานอะไร เพราะมัวแต่ทำแต่งาน
แต่ทันทีที่ผมกดเปิดมือถือขึ้นมา จูยอนก็โทรมาหาผมทันที ผมกดตัดสายไปหลายครั้ง แต่เธอก็ยังคงโทรมาเรื่อยๆ จนผมต้องรับสายเธอ
จียง : "ว่าไงจูยอน"
จูยอน : "จีดี มารับฉันหน่อยซิ ฉันอยู่สนามบินเกาะเชจูแล้ว"
จียง : "ห่ะ เธอมาได้ยังไง"
จูยอน : "ทำไมจะมาไม่ได้ละ นะ นะ มารับฉันหน่อย"
จียง : "ไม่เธอกลับไปเถอะ ฉันต้องการพักผ่อน ฉันไม่อยากให้เธอมารบกวนฉัน"
จูยอน : "ฉันจะไม่ไปรบกวนนาย จริงๆนะสัญญา"
จียง : "ถ้าอย่างนั่น เธอก็หาทางมาเอง เพราะการที่เธอให้ฉันไปรับนั่นคือการรบกวนเวลาของฉัน"
จูยอน : "จีดี ....เดี๋ยวซิ จีย.. ตุ๊ดๆ"
ผมตัดสายเธอและรีบอาบน้ำเพื่อจะไปที่คาเฟ่ไร่ชา
ณ คาเฟ่ ไร่ชา
15.00 ฟ้าเริ่มมืดครึ้ม
ผมมาถึงคาเฟ่ บรรยากาศรอบๆ ตกแต่งสบายตา ร่มรื่น ผมเดินเข้าไปในคาเฟ่ก็พบว่าพนักงานหญิงทำท่าที่ตกใจ เพราะเธอรู้ว่าผมเป็นใคร
ผมก็เลยยิ้มเธอ พร้อมโค้งให้เล็กน้อย ผมเดินดูรอบๆคาเฟ่ ผมมองหาเธอ เหมือนว่าเธอจะยังไม่กลับมา ซักครู่มีผู้ชายเดินเข้ามาหาผม ท่าทางน่าจะเป็นเจ้าของคาเฟ่ เขาคงคิดว่าผมกำลังต้องการอะไรบ้างอย่าง เพราะผมเอาแต่เดินไปมา
จุนโฮ : "สวัสดีครับ คุณลูกค้ามีอะไรให้ช่วยไหมครับ"
จียง : "สวัสดีครับ อ่อ ไม่ครับ บรรยากาศที่นี้สวยมากเลยครับ"
จุนโฮ : "ขอบคุณมากครับ เดินชมได้ตามสบายเลยนะครับ มีอะไรแจ้งพนักงานได้เลยนะครับ"
จียง : "เอ่อ...คือ ผมมีเรื่องรบกวนอยากจะถามครับ
จุนโฮ : สอบถามได้เลยครับ
จียง : คือ.....เมื่อเช้าผมให้ทางรีสอร์ทโทรมา เห็นว่าคาเฟ่เปิด 8.00 โมงเช้าใช่ไหมครับ "
จุนโฮ : "อ่า ใช่ครับ"
จียง : "แต่ว่า..เมื่อเช้าช่วง 7.00 ผมเหมือนจะเห็นผู้หญิงคนนึง มานั่งจิบชาตรงนี้นะครับ หรือว่าเธอคือแขก VIP "
จุนโฮ : "อ่อ ...ไม่ใช่หรอกครับ เธอคือเพื่อนของภรรยาผมเองครับ พวกเธอแวะมาเที่ยวที่นี้ครับ"
จียง : "อ่อ ครับขอโทษด้วยนะครับที่ผมเข้าใจผิด ยังไงไม่รบกวนเวลาคุณแล้วครับ"
จุนโฮ : "ไม่เป็นไรครับ ถ้าอย่างนั่นเชิญตามสบายเลยนะครับ"
จียง : "ขอบคุณครับ"
/ เพื่อนภรรยางั้นเหรอ แสดงว่าต้องอยู่ที่นี้อีกหลายวันซินะ เราต้องมีโอกาศได้เจอเธอ /
ผมนั่งสั่งขนมและกาแฟมาดื่มนั่งรอเธอกลับมา ผมต้องเจอเธอให้ได้ เมฆที่มืดครึ้มก็ลอยต่ำลง และกลายเป็นเม็ดฝน ฝนเริ่มตกหนัก ผมยังคงนั่งรอเธออยู่ที่นี้ จนเวลาผ่านไป แล้วจูยอนก็โทรมาหาผม
จูยอน : "จีดี ฉันอยู่ที่รีสอร์ทแล้วนะ ลงมารับฉันหน่อยซิ ฉันหนาวมากเลย"
จียง : "เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี้ ซึงรีเป็นคนบอกเธอใช่ไหม"
จูยอน : "ใครบอกมันสำคัญด้วยเหรอ ตอนนี้ฉันหนาวมากเลย"
จียง : "โอเค รออยู่ตรงนั้นแหละ"
ผมเดินมหาจูยอนที่รีสอร์ทและเอาเสื้อคลุมให้เธอ ผมพาเธอไปเชคอินและพาเธอไปยังห้องพัก แต่จูยอนไม่ยอม เธอต้องการอยู่ห้องเดี่ยวกับผม
ผมยื่นคำขาดกับเธอว่าถ้าขื่นยังพยายามทำแบบนี้อีก ผมจะพาเธอกลับไปส่งที่สนามบินซะ แล้วผมจะไม่รับสายเธออีกแล้ว เธอจึงยอมโดยดี
19.00
ฝนหยุดตกตั้งนานแล้ว ผมปรีกตัวไปที่คาเฟ่ทันที แต่ก็ไม่ทันเพราะคาเฟ่ปิดตั้งแต่ตอน 18.00 น. ผมเดินกลับมาที่รีสอร์ทและกลับเข้าห้อง ตอนนั้นเองผมก็เจอจูยอนมายืนรอผมที่หน้าห้อง เธอเห็นผมเดินมาเธอโบกมือให้ เธอตามผมเข้ามาให้ห้องทันที
จูยอน >"จีดีนายไปไหนมา ฉันเคาะประตูเรียกตั้งหลายรอบ โทรไปนายก็ไม่รับสาย"
จียง >"ฉันไปเดินเล่นมาน่ะ ว่าแต่เธอมีอะไรหรือเปล่า"
จูยอน >"จีดี ฉันหิว เราออกไปหาอะไรกินกันดีกว่านะ ฝนก็หยุดตกแล้วด้วย"
จียง>"ทำไมเธอไม่สั่งรูมเซอร์วิสละ"
จูยอน >"ไม่เอาอะ ฉันอยากออกไปทานข้างนอกกับนาย นะๆ"
ผมเองที่กำลังเซ็งๆ กับการที่ไม่ได้เจอเธอ ก็เลยตอบตกลงจูยอน และออกไปหาอะไรทานข้างนอกกับเธอ เราไปทานอาหารและต่อกันด้วยผับ
เดซี่ #
หลังจากฝนหยุดตกตอน 17.00 พวกเราก็พากันกลับบ้าน พวกเรามาถึงบ้านตอน 19.30 น ก็รีบพากันอาบน้ำและเข้านอนทันที เพราะวันนี้ต่างก็พากันเหนื่อยกับการเดินทาง อีกทั้งในวันพรุ่งนี้ต้องตื่นไปเก็บชาอีกเหมือนเช่นเคย จากนั้นพี่เนย์ก็จะตอบแทนการเก็บชาช่วงเช้าของพวกเราด้วยการพาไปทะเลและที่สำคัญที่สุดตอนเย็นพี่เนย์จะพาฉันไปที่คาเฟ่จียง แค่คิดฉันก็รู้สึกตื่นเต้นเหมือนตอนที่มาเกาหลีครั้งแรกเลยละ
จียง#
13.00 น. ของวันต่อมา
ผมตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องและข้างๆมีจูยอนนอนอยู่ ผมตกใจรีบดูว่าตัวเองแก้ผ้าอยู่ไหม และโล่งใจเมื่อเห็นว่าตัวเองยังใส่ชุดของเมื่อวานอยู่
แต่ห้องนี้ไม่ใช้ห้องของผม เป็นห้องของจูยอน ผมรีบลุกขึ้น จูยอนเองก็ตื่นขึ้นเช่นกัน ผมถามเธอว่าเรามานอนที่ห้องเธอได้ยังไง เธอเล่าทุกอย่างให้ผมฟัง ว่าผมเมาและเอาแต่พูดถึงคนชื่อเดซี่ๆ ตลอด
พอเธอถามว่าคนนี่ใครผมก็ไม่ยอมบอกเธอ เอาแต่ดื่มๆ จนเมาผลุบไปและจูยอนก็พาผมกลับมาที่ห้อง แต่เธอเข้าห้องผมไม่ได้เลยต้องพาเข้ามานอนให้ห้องของเธอ
ผมขอบคุณเธอ...ที่เธอไม่ทำอะไรแปลกๆตอนที่ผมเมาและหลับไป
จูยอน >"นายเมาขนาดนั้น ฉันจะไปทำอะไรเธอลงได้ยังไง อย่างน้อยก็ต้องตอนที่นายยังมีสติ"
จียง >"อืมม เอาเป็นว่าขอบคุณนะ"
จูยอน >"ไม่เอาคำขอบคุณได้ไหม ฉันอยากให้นายพาฉันไปที่ที่นึงน่ะ "
จียง >"ได้ซิ เธออยากไปที่ไหนละ"
จูยอน >"คาเฟ่เก่าของนายไง เย็นนี้ นะ นะ"
เธอเข้ามาเกาะแขนของผมพร้อมทำเสียงออดอ่้อน
จียง >"เธออยากไปที่นั่นทำไม ฉันไม่ได้เป็นเจ้าของที่นั่นแล้วนะ
จูยอน > ฉันรู้ แต่ฉันยังไม่เคยไปเลยนิน่า น๊าาาา นะ พาไปหน่อยนะ
ผมทนคำออดอ้อนของเธอไม่ได้ เพราะยังไงตอนนี้เธอก็เป็นคนที่ผมกำลังคบอยู่
จียง: โอเค งั้นไปช่วงใกล้ๆปิดละกันนะ ฉันไม่ชอบคนเยอะ"
จูยอน >"เย้ๆ โอเค แล้วเจอกันจ้ะ "
ผมกลับห้องมาเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปที่คาเฟ่อีกครั้ง แต่ก็ไม่เจอเธออีกเหมือนเคย ทำไมมันการที่จะเจอเธอมันช่างยากเย็นขนาดนี้นะ
Moonlight Drawn by Clouds) (구르미 그린 달빛 OST) - 거미(Gummy) ♪♪♪
เดซี่ #
17.00
พี่เนย์กำลังพาฉันและเพื่อนไปที่คาเฟ่เก่าของจียง ถึงคาเฟ่นั่นจะไม่ใช่ของเขาอีกแล้ว แต่อย่างน้อยฉันก็อยากไปที่ที่เขาเคยอยู่ พื้นดินที่เขาเคยสัมผัส เพียงเท่านี้ใจของฉันเต้นแรงขึ้นทุกๆครั้งที่พี่เนย์บอกว่าใกล้จะถึง
พี่เนย์ :"เดล อันนี้พี่ถามเล่นๆนะ ถ้าไปคาเฟ่แล้วเจอจี แกจะทำยังไง"
มาย /บิว :"นั้นซิ"
เดซี่ :" จะเจอได้ยังไงละคะ นั่นไม่ใช่คาเฟ่ของเขาแล้ว คงยากค่ะที่จะเจอ
พี่เนย์ : แหม อะไรก็เกิดขึ้นได้ พวกแกสองคนข้ามภพ เอ้ย ไม่ซิเจอกันในโลกนั่นแล้ว จะมีอะไรที่เป็นไปไม่ได้อีกเหรอ
มาย : เอาน๊าา ลองคิดเล่นๆก็ไม่เสียหายนิ ก็คิดซะว่าซ้อมไว้เจอจีดีซักวัน
พี่เนย์ : พวกแกสองคนเกินมาคู่กัน ซักวันต้องไปเจอกัน เชื่อเจ้ซิ
เดซี่ : พี่เนย์ดูมั่นใจกว่าตัวหนูอีกนะคะ คิคิคิ
มาย/บิว :"พวกฉันก็ด้วย!!"
เดซี่ :" ถ้าจะให้คิดเล่นๆละก็นะ อืมมม .....ถ้าเจอจริงๆ ก็คงทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนแข็งทือตรงนั้นละมั้ง
พี่เนย์ : ทำไมล่ะ
เดซี่ : ก็การที่หนูจะได้เจอกันกับเขา ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้่มันผ่านมาเป็น 10 กว่าปีได้แล้วมั้งค่ะ จะว่าไปมันก็คงเหมือนคนที่ไม่ได้เจอกันมานาน คงทำตัวไม่ถูก อีกอย่างเขาจะจำหนูได้ไหม ถ้าเกิดว่าเจอกันแล้ว เขาเดินผ่านหนูไปเหมือนอากาศธาตุ หนูคงปวดใจน่าดู "
มาย : ไม่หรอกมั้ง แกยังจำเขาได้เลย ฉันว่าเขาก็ต้องจำแกได้
บิว : ใช่!!
พี่เนย์ : เดลแกฟังพี่นะ ถ้าวันที่แกกับเขามาเจอกัน แล้วเขาจะจำแกได้หรือไม่ได้ ต่อให้เรื่องทั้งหมด เป็นเพียงแค่แกฝันไป หรืออะไรก็ตาม แต่ตอนนี้แกก็ทำทุกอย่างดีที่สุดแล้ว อย่าไปเสียใจเลย อย่างน้อยตอนนี้แกก็มีความสุขที่ได้คิดถึงเขาไม่ใช่เหรอ
เดซี่ : ค่ะ ผ่านมา 10 กว่าปีแล้ว มันก็คงไม่ต่างจากที่หนูคิดไปเองหรอกค่ะ เพราะถ้าเขาจำหนูได้จริงๆ ป่านนี้ก็คงตามหาหนูบ้าง เหมือนที่หนูพยายามตามหาเขา
มาย : ทำไมสองคนถอดใจอะไรง่ายๆแบบนี้ละ ฉันเชื่อแกนะเดลว่ามันไม่ใช่สิ่งที่แกฝันไป ฉันเชื่อว่าเขาจำแกได้ แต่เขาแค่ไม่รู้ว่าแกมีตัวตน
บิว : ใช่!! เพราะฉะนั้นอย่าไปกลัว ว่าผลจะเป็นยังไง ลุยให้รู้ไปเลย แกต้องเจอเขาให้ได้ เพื่อที่ทุกอย่างในใจแกจะได้รับการปลดปล่อยซะที
พี่เนย์ : บิวพูดถูก เจอให้รู้ไปเลยว่า สรุปแล้วมันคืออะไรกันแน่ แกจะได้เดินต่อไป
เดซี่ : ค่ะ ขอบคุณทุกคนมากนะ
พี่เนย์ :"แกมีพวกเราอยู่นะ อย่ากังวลไปเลย ต่อให้ผลออกมายังไงก็เถอะ อ่ะ .....ถึงแล้วนั้นไง"
และแล้วเราก็มาถึงคาเฟ่จียงค่ะ ฉันตื่นเต้นมาก ไม่ลืมที่จะหยิบกล้องโพราลอยตัวโปรดขึ้นมาถ่ายไว้ ฉันมักจะถ่ายภาพเพื่อไปติดในสมุดโน๊ดเสมอ
ใจของฉันเต้นโครมคราม ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ขาของฉันค่อยๆก้าวเข้าไปในคาเฟ่ ความรู้สึกต่างๆมันพลั่งพลูออกมา ใจของฉันมันสั่นไหว เพียงเพราะคิดว่า ที่นี้คือที่ที่เขาเคยอยู่
/ ที่นี่นะเหรอ ที่คุณเคยมา คุณเคยอยู่ตรงนี้ ฉันมาแล้วนะ อาจจะช้าไปหน่อยแต่........ฉันมาแล้วนะ/
พี่เนย์ไปสั่งขนมและเครื่องดื่มที่เค้าเตอร์ ส่วนฉันและเพื่อนๆ จัดแจงหาโต๊ะที่่มุมสวยๆ สำหรับมองวิวทะเลด้านนอก ฉันนั่งลงจดบันทึกพร้อมแปะรูปที่ถ่ายมาเมื่อซักครู่
ระหว่างที่รอขนมและเครื่องดื่ม ก็ฉันไม่วายเดินมองรอบๆ เนื่องจากเรามาค่อยข้างเย็นแล้วเลยไม่ค่อยมีลูกค้าเท่าไหร่ ทำให้ฉันยังพอเดินถ่ายรูปการตกแต่งของร้านได้ ฉันเดินไปรอบๆ แล้วก็ต้องสะดุดเข้ากับภาพๆนึงบนผนัง
/ เอ๊ะ!! นั่นมัน รูปดอกเดซี่นิ /
ฉันเดินเข้าไปมองใกล้ๆ มันเป็นภาพดอกเดซีที่กลีบดอกหายไป 1 กลีบ ฉันรู้สึกแปลกๆกับภาพนี้ เหมือนภาพนี้จะมีความหมายลึกซึ้งบางอย่าง ฉันเดินไปรอบๆร้านอีกครั้งก็พบกับ ภาพวาดขนาดใหญ่ที่ผนัง
/ นะ...นั้นมัน /
ภาพเป็นภาพทุ่งดอกเดซี่สีขาว ต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาออกไป ราวกับมันกำลังโบกสะพัดไปตามสายลม ใต้ต้นไม้ใหญ่มีรูปคนสองคนยืนข้างๆและจับมือกัน ภาพความทรงจำที่ผ่านมานานนับสิบปีของฉัน ที่มันไม่เคยจางหาย ได้ผุดขึ้นมาอีกครั้ง
หัวใจของฉันเต้นรัว ฉันค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆภาพนั้น ในใจของฉันสั่นไหว ... ฉันหยุดมองภาพนั้น พร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นทันที ที่เห็นข้อความใต้ภาพนั้น
ผมขอโทษ ที่ผมทิ้งคุณ...ถ้าตอนนี้คุณอยู่ข้างๆ ผมคงมีความสุขมากกว่านี้
ฉันร้องไห้โฮ..ทันทีที่อ่านจบ
/ เขา....เขาไม่เคยลืมฉันเลย เขาจำฉันได้ /
น้ำตาแห่งความดีใจ เสียใจ ความรู้สึกทุกๆอย่างมันบีบที่หัวใจของฉัน ความรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจ จนแทบจะตายนี้มันคืออะไร ฉันทำไมไม่รีบมาหาเขา ฉันรออะไรอยู่กันนะ ทำไมฉันไม่มีความกล้าให้มากว่านี้
เดซี่ >"ฮืออ ฮือออ ฉันขอโทษ จียง ฮืออออ "
ฉันร้องไห้โฮ ทรุดลงกับพื้น ทุกคนในร้านต่างก็ตกใจทั้งเพื่อนของฉันและพนักงาน พี่เนย์ มาย และบิว รีบวิ่งมาหาฉันทันที
พี่เนย์ >"เดล แกเป็นอะไร"
มาย >"ใครทำอะไรแก มีอะไรเดล"
เดซี่ >"ทุกคน ..ฮือออ ฉันต้องไปหาเขา ฮืออ ฉันต้องไปหาจียง "
พี่เนย์ >"ทำไม เกิดอะไรขึ้น"
เดซี่ >"จียงเขา..เขาไม่เคยลืม เขาไม่เคยลืมเรื่องของเรา ฮืออออ ฮืออออ เขาจำหนูได้ เขาไม่เคยลืมหนูเลย ฮืออออ หนูต้องไปหาเขาที่โซลเดี๋ยวนี้"
ทุกคนต่างก็ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉัน แต่พวกเพื่อนๆของฉันเข้าใจฉันดี
พี่เนย์ >"โอเคๆ มายบิวพามันไปที่รถนะ เดี๋ยวพี่ไปเชคบิลก่อน"
มาย/บิว >"ค่ะ"
พี่เนย์และเพื่อนของฉันรีบพาฉันขึ้นรถ และรีบกลับไปที่ไร้ชาทันที ฉันต้องไปหาเขาให้เร็วที่สุด
/ รอก่อนนะ จียงฉันกำลังจะไปหาคุณ /
จียง #
18.00 น.
ผมพาจูยอนมาที่คาเฟ่เก่าของผม เพื่อตอบแทนที่เธอพาผมกลับมาที่รีสอร์ทและเป็นการขอโทษเธอที่ผมไม่ได้ดูแลเธอเพราะผมเมา
ระหว่างที่ผมขับรถเข้ามา ก็พบว่ามีรถลูกค้าขับสวนออกไป
/ ป่านนี้แล้วยังมีลูกค้าอีกเหรอ /
ผมจอดรถและเดินไปเข้าไปในร้าน พนักงานที่ร้านกำลังคุยกันเสียงดัง ก็พลันเงียบเสียงลงและทักทายผมด้วยความคุ้นเคย
ผมพาจูยอนไปนั่งที่โต๊ะและเดินไปสั่งเครื่องดืมและขนมให้เธอ ระหว่างที่ผมกำลังเดินไปที่เค้าเตอร์ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นสมุดโน๊ดลายดอกเดซี่ที่คุ้นเคย
จบตอน
จียงเห็นสมุดโน๊ตแล้ว เดซี่จะรู้ตัวไหมว่าลืมเอาไว้ เขาสองคนจะได้เจอกันไหม รอติดตามตอนหน้าค่ะ
ความคิดเห็น