คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : เกาะเชจู : โชคชะตาเล่นตลก -Rewrite
เดซี่ #
ณ คาเฟ่ ไร่ชา เวลา 7.00 น.
ฉันจ้องมองออกไปวิวด้านนอก เพลิดเพลินกับบรรยากาศตรงหน้า พวกเรานั่งรอพี่เนย์ เพราะวันนี้เรามีแพลนไปเที่ยวกันหลายที่
พวกเราสามคน ตื่นเต้นมากกับการได้มาที่เกาะเชจู ฉันหยิบสมุดบันทึกขึ้นมาเพื่อเขียนเรื่องราวต่างๆเหมือนที่เคยทำ ฉันวาดภาพวิวทิวทัศน์ตรงหน้าลงไป หวังว่าซักวันนึงสมุดเล่นนี้จะมีโอกาศให้จียงได้อ่าน
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันไม่ได้เขียนอะไรลงไปมากมายนัก เพราะถ้าเขียนทั้งหมด เล่มนี้คงไม่สามารถเก็บเรื่องราวตลอดระยะเวลาหลายปีนี้ได้
ฉันเพียงแค่จดบันทึกเรื่องราวที่สำคัญ และความรู้สึกของฉันที่มีต่อเขาลงไป เหมือนที่ครั้งนี้ ฉันเขียนมันลงไปอีกครั้ง เพื่อบอกให้เขารู้
'ฉันมาแล้วนะ...ฉันเข้ามาใกล้คุณแล้ว ถึงแม้ว่าถ้าเจอคุณจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าฉันจะมีความกล้า เผชิญหน้ากับคุณไหม......ก็ได้แต่หวังว่าวันนั้นฉันจะมีความกล้ามากพอที่จะเดินเข้าไปทักทายคุณ'
เวลา 07.15 น.
พี่เนย์ : "เด็กๆ เสร็จแล้วจ้า เตรียมของพร้อมนะ วันนี้อ่อมมา เขาเตรียมกับข้าวให้พวกเราไปปิ๊กนิคกันด้วย"
เดซี่ :"ว๊าวว อ่อมมา น่ารักจังค่ะ อยากมีแม่สามีน่ารักๆแบบนี้มั้งจัง"
พี่เนย์ :"แม่จียงก็ดูท่าทางใจดีนะ คิกคิก"
เดซี่ :"ออนนี่ พูดเหมือนตอนนี้หนูกับเขาคบกันแล้วงั้นแหละ"
พี่เนย์ :"ยังไงซะ พวกแกก็ต้องได้คบกัน เชื่อเจ้ซิ.....ป่ะ!! ไปเที่ยวกันดีกว่า พร้อมหรือยัง"
เดซี่ / มาย / บิว : พร้อมค่าา
พี่เนย์ : "โอเค ลุย"
จุนโฮอปป้า : ที่รัก วันนี้ผมคงไปด้วยไม่ได้นะ พอดีที่รีสอร์ทข้างๆโทรมาเหมือนแขกของเขาจะสนใจเขามาชมที่นี้นะ ผมต้องอยู่ดูแลหน่อย "
พี่เนย์ : ไม่เป็นไรคะที่รัก เดี๋ยวฉันไปกับน้องๆก็ได้
เดซี่ : "ให้พวกเราอยู่ช่วยไหมคะอปป้า"
มาย : "นั่นซิค่ะ"
บิว : "หนีไปเที่ยวแบบนี้รู้สึกยังไงๆ อยู่นะคะ"
พี่เนย์ : "ว่ายังไงคะ ให้อยู่ช่วยไหม"
จุนโฮอปป้า : "ไม่ต้องหรอก แขกแค่คนเดียวน่ะ พาน้องๆไปเที่ยวเถอะ ไว้ผมค่อยไปวันหลัง"
พี่เนย์ : "ได้ค่ะ งั้นป่ะเด็กๆ คาจา"
07.30 น.
พวกเราช่วยพี่เนย์ของ ก่อนจะพากันรีบเดินไปที่รถ พี่เนย์เล่าแผลนให้พวกเราฟัง ก่อนที่จะสตาร์ทเครื่อง และขับรถออกไป
จียง#
เวลา 07.00 น.
ในตอนนั้นเอง สายตาของผมก็พลันไปเห็นผู้หญิงคนนึง เธอนั่งดื่มชามองวิวอยู่ที่คาเฟ่ ผมเห็นเธอเพียงด้านข้าง ไม่เห็นใบหน้าของเธอ แต่ที่ทำให้ผมตกใจคือ สีผมแดงเชอรี่ของเธอคนนั้น ท่าทางของเธอช่างคุ้นตา
และในทันใดนั้นภาพความทรงจำที่ผมฝั่งเอาไว้เบื้องลึกของหัวใจ ก็แว๊บขึ้นมา........เธอช่างดูคล้ายกับ
จียง : "เดซี่!?"
ผมอุทานกับตัวเองเบาๆ แต่ก็ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ผมอาจจะตาฝาดไป
ผมพยายามเพ่งมองเธอ ภาวณาขอเธอหันหน้ามาทางผม แต่ก็ไม่เลย ผมสับสนกับสิ่งที่เห็น เธอดูคล้ายเดซี่
แต่....ผมยังไม่แน่ใจเพราะผมยังไม่เห็นหน้าของเธอ
/ เป็นไปไม่ได้ จะเป็นเดซี่ได้ยังไง ..........หรือว่า /
ผมนึกย้อนกลับไปยังอดีตที่ยังชัดเจนสำหรับผมเสมอ ภาพที่เราคุยกันในโลกหลังความตายว่าเราตายแล้ว แต่สุดท้ายผมก็ได้กลับมายั่งร่างเดิมของผมและไม่ได้ไปเกิดใหม่อย่างที่ผมและเดซี่เข้าใจ
ถ้าอย่างนั้นเดซี่เองก็อาจจะมีโอกาศได้กลับมาเหมือนผม แต่..ผมจะรู้ได้ยังไงว่าเธอกลับมาแล้ว
/ ถ้าเป็นเดซี่จริงๆ เธอต้องรู้จักผม และต้องมาหาผม หรือแสดงตัวแล้วว่าเธอคือเดซี่ แต่นี้มันผ่านมานานมาก เธอไม่น่าจะรอจนถึงป่านนี้ /
ผมทั้งสับสนและตกใจ ความคิดของผมตีกันให้วุ่นไปหมด ใจของผมเต้นรัวทันที ที่คิดว่านั่นอาจจะเป็นเธอ
ความรู้สึกมากมายเกิดขึ้นในใจของผม เพราะที่ผ่านมาผมคิดว่าเดซี่ไม่มีตัวตน แต่วันนี้ผู้หญิงคนนั้นทำให้ผมฉุกคิดขึ้นมาได้ ว่าเธออาจจะป่วยเหมือนผมแล้วฟื้นขึ้นมาในร่างเดิมของเธอ ผมต้องพิสูจน์ให้ได้
เวลา 07.20 น.
ผมไม่ละสายตาจากเธอ และดูเหมือนว่าเธอกำลังกำลังจะออกไปไหน ผมแต่งตัวและรีบวิ่งลงไปด้านล่างเพื่อไปยังคาเฟ่นั้น
ผมไปสอบถามที่ Reception ของรีสอร์ท ถึงการเข้าไปที่คาเฟ่นั้น แต่ผมก็ได้คำตอบว่า คาเฟ่เปิด 8.00 น. แต่ตอนนี้ 7.25 นาที อีกตั้ง 35 นาทีกว่าจะเปิด
/ผมคงไม่ทันเธอแน่ๆ /
จียง : "เปิด 8.00 เลยเหรอครับ แล้วถ้าจะเข้าไปก่อนเวลาได้ไหมครับ"
Reception : "ขออนุญาตโทรสอบถามให้ซักครู่นะคะ"
ระหว่าที่ Reception กำลังต่อสาย ผมร้อนรนใจมาก ต้องการที่จะเจอเธอให้ได้ ผมอยากรู้ว่เธอใช่เดซี่ไหม ใจของผมเต้นรั่ว เพียงแค่คิดว่าเธอคือเดซี่ ..........เดซี่ของผม เธอมีตัวตน ผมต้องเจอเธอให้ได้
Reception : "คุณจียงค่ะ ทางคาเฟ่แจ้งว่า ถ้าจะเข้าไปชมบรรยากาศก่อนก็สามารถเข้าไปชมได้เลยค่ะ เพียงแต่ร้านกาแฟและขนมยังไม่เปิดให้บริการค่ะ อ่ะ....คุณจี"
ผมไม่รอฟังคำพูดอะไรต่่อ ผมรีบวิ่งไปยังทางเข้าคาเฟ่
เวลา 7.30 น.
ผมวิ่งมายังทางเข้าคาเฟ่ ผมมองหาเธอ ทั้งๆที่ยังเหนื่อยหอบ ผมวิ่งหาเธอรอบๆ บริเวณนั้น ก็ไม่เจอ พนักงานคาเฟ่ที่กำลังจะเตรียมเปิดร้าน เขาจำผมได้ เขารีบเดินเข้ามาเพื่อถามผม
"สวัสดีครับ มีอะไรให้ช่วยไหมครับ"
จียง : เอ่อ...คือผม
ยังไม่ทันทีผมจะได้ตอบคำถามพนักงานคนนั้น ผมก็ได้ยินเสียงรถยนต์ที่กำลังจะวิ่งออกไปยังถนนใหญ่ ที่ผ่านรีสอร์ทที่ผมพักอยู่
/นั่นต้องเป็นเสียงรถที่เธอนั่งไปแน่ๆ /
ได้ยินดังนั้นผมรีบวิ่งกลับตรงทางเข้าคาเฟ่ โดยไม่สนใจใครที่มองอยู่ ผมรีบวิ่งไปแต่ก็เหมือนจะไม่ทัน แต่ผมไม่ยอม ผมวิ่งตามรถคันนั้นไป แต่ก็ไม่ทัน ผมเห็นเพียงแค่ท้ายรถยนค์คันนั้น
จียง >"แฮกๆ เฮ่ออ เฮออ เดซี่.........นั่นใช่คุณใช่ไหม"
ผมหายใจเหนื่อยหอบหลังจากที่ไม่ได้วิ่งมานาน ผมเดินกลับเข้าในรีสอร์ทอีกครั้ง Reception ตะโกนเรียกผม แต่ตอนนี้ผมไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น
ผมกลับเข้ามาให้ห้อง ซักพักเสียงโทรศัพท์ที่ห้องก็ดังเข้ามา
จียง : "ครับ"
Reception : "คุณจียงค่ะ ต้องการให้ทางรีสอร์ทเราช่วยอะไรไหมคะ พอดีเมื่อซักครู่เห็นท่าทางคุณร้อนรน ต้องการให้ทางเราช่วยอะไรแจ้งได้เลยนะคะ"
จียง : "อ่า ไม่มีอะไรครับ ผมแค่ออกกำลังกายน่ะ เออ แล้วเรื่องคาเฟ่ ผมอยากรบกวนติดต่อให้ได้ไหมครับ บอกเขาว่า ผมจะเข้าไป และต้องการความเป็นส่วนตัว ให้เขาคิดค่าเหมาสถานที่ ทั้งวันมาเลยก็ได้ครับ"
Reception : "ได้ค่ะ เดี่ยวทางดิฉันขออนุญาตประสานงานและแจ้งกลับคุณจียงไม่เกิน 10 นาทีนะคะ"
จียง : "ได้ครับ ขอบคุณครับ"
ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ผมหยิบขึ้นมาดูก็พบว่า เป็นคนที่ผมกำลังคบอยู่ตอนนี้ ผมไม่มีอารมณ์จะรับสายของเธอ ผมปล่อยให้เธอโทรมาอย่างนั่น จนในที่สุดผมก็ทนไม่ไหว
จียง : "ว่ายังไงจูยอน"
จูยอน : "นี้นายอยู่ที่ไหน ทำไมไม่รับโทรศัพท์ฉันเลย ฉันโทรหานายตั้งหลายสายนะ"
จียง : ฉันมาพักผ่อนน่ะ เมื่อกี้ลงไปข้างล่างมาลืมโทรศัพท์ไว้"
จูยอน : "จริงเหรอ นายไม่ได้อยู่กับใครใช่ไหม บอกฉันมานะ"
จียง : "ฉันอยู่คนเดียว"
จูยอน : "ถ้าอย่างนั้นบอกมาว่านายอยู่ที่ไหน ฉันจะไปหานายเดี๋ยวนี้ ถ้านายไม่บอกฉันจะไปถามที่ซึงรี ไม่ก็แทยัง นายก็รู้ว่าสองคนนั้นต้องบอกฉันแน่ๆ"
ตอนแรกผมไม่คิดว่าจูยอนจะเป็นแบบนี้ผมเลยตกลงคบกับเธอ แต่ตอนนี้เธอกำลังมาวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของผมมากเกินไป
จียง : "ฉันอยู่ที่เชจู พอใจหรือยัง แค่นี้นะ ฉันต้องการพักผ่อน"
จูยอน : "จีดี เดี่ยวซิ..จีย
ตุ๊ดๆๆๆ
ผมปิดเครื่องทันทีที่วางสายจากเธอ....หวังว่าเจ้าสองคนนั้นคงไม่ได้บอกเธอว่าผมมาพักที่รีสอร์ทนี้หรอกนะ
จบตอน
ความคิดเห็น