คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : เกาะเชจู : ความบังเอิญหรือพรหมลิขิต - Rewrite
โซล ประเทศเกาหลี
ณ ร้านปิ้งย่างแห่งนึง
พี่เนย์ : "ถึงแล้วจ้า ร้านเนื้อย่างเกาหลี ถ้ามาเกาหลีแล้วไม่ได้มากินเนื้่อย่างเกาหลี จะถือว่ามาไม่ถึงเกาหลีนะจ้ะ "
ฉันและเพื่อน : "ว๊าาาา แทบัก! (สุดยอดไปเลย)"
พี่เนย์ : "มาๆนั่งๆ อยากกินอะไรสั่งเลย วันนี้กินกันให้เต็มที่ไปเลย"
มาย : "ออนนี่สั่งให้ดีกว่าค่ะ พวกเราไม่รู้ว่าอะไรอร่อย"
พี่เนย์ : "อ๊าา นั้นซินะ ม่ะๆ เดี๋ยวเจ้จัดเต็มให้เลย"
และไม่นานอาหารก็วางมาเต็มโต๊ะ
เดซี่ : "ออนนี่ น่ากินมากๆเลยค่ะ เยอะขนาดนี้จะกินหมดไหมเนี้ย"
พี่เนย์ : "แหม อย่าทำเหมือนไม่เคย เมื่อก่อนพี่ทำให้กินที ก็ซัดเรียบกันหมดตลอด อ่ะนี้กิมจิ เกาหลีต้นฉบับเลย ลองดูๆ"
ฉันและเพื่อน : "คัมซาฮัมนิดา กินละนะค๊า"
1 ชม ผ่านไป
ฉันและเพื่อนๆเราต่างพูดคุย ถามสาระทุกข์สุขดิบกับพี่เนย์ พวกเราไม่ได้เจอกันนานมากๆ เลยทำให้มีเรื่องเม้ากันเยอะ
ฉันมองไปรอบๆร้าน เห็นพวกนักเรียน นักศึกษา คนทุกวัย เข้ามาทานอาหารที่ร้านนี้
/ จียงจะเคยมาร้านนี้ไหมนะ /
ในวันถัดมาจุนโฮอปป้าก็เดินทางมาเจอกับพวกเราที่โรงแรม พวกเราได้ทำความรู้จักกับจุนอปป้่าแบบจริงๆจังๆซักที
อปป้าเป็นคนที่น่ารักมากและดูรักพี่เนย์สุดๆ ฉันละอดยิ้มตามและอดรู้สึกอิจฉาไม่ได้เลย
ตลอดเวลาที่อยู่ที่โซล พี่เนย์พาฉันและเพื่อนๆไปเที่ยวเยอะมาก และที่ที่นึงที่ฉันขอร้องพี่เนย์ว่าต้องพาฉันไปให้ได้ นั่นก็คือตึก YG ที่ที่จียงทำงานอยู่
ฉันขอแค่ได้นนั่งรถผ่านก็พอ เรื่องที่จะเข้าไปเจอ จีดราก้อน แห่งวง BIGBANG มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ฉันต้องการให้มันเป็นเรื่องธรรมชาติ ฉันจะไม่รีบร้อนที่จะพบเจอเขา แค่ตอนนี้ฉันได้มาอยู่ที่นี้ ที่เกาหลี ประเทศเดียวกันกับเขา ฉันก็ดีใจมากแล้ว
ฉันเชื่อเสมอว่า ถ้าเขาเป็นจียงของฉันจริงๆ ซักวันเราจะต้องได้เจอกัน ในวันและเวลาที่เหมาะสม
1 อาทิตย์ผ่านไป
ฉันและเพื่อนๆกำลังเดินทางไปยังเกาะเชจู ก่อนที่มหาลัยจะเปิดอีก 3 เดือนข้างหน้า พี่เนขอให้พวกเราพักอยู่ที่บ้านของแก จนกว่ามหาลัยจะเปิด พวกเราเองก็เกรงใจ แต่จุนโฮอปป้าเองก็คะยั้นคะยอให้พวกเราอยู่ เลยทำให้พวกเราไม่รู้จะปฏิเสธยังไง
ระหว่างที่อยู่บนเครื่องพี่เนย์ชี้ให้ฉันดูเกาะเชจูที่สวยงาม เกาะลายล้อมไปด้วยน้ำทะเลและภูเขา มันสวยจริงๆ
ขนาดมองจากบนนี้ยังสวย พวกเราเพลิดเพลินกับวิวบนเครื่อง จนเวลาผ่านเลยไป
ในที่สุดพวกเราก็มาถึงบ้านพี่เนย์ ทุกคนลงจากรถ ก็ต้องตกใจกับบรรยากาศที่ได้เห็น ครอบครัวของจุนโฮอปป้า เป็นเจ้าของไร่ชาเขียวที่ใหญ่เป็นอันดับ 2 บนเกาะ
และนอกจากนี้ยังเป็นเจ้าของคาเฟ่เล็กๆน่ารักที่เป็นที่สำหรับให้นักท่องแวะมาดื่มชาและชมไร่ชาอีกด้วย เรียกได้ว่า เป็นเศรษฐีบนเกาะก็ว่าได้
แต่เนื่องจากไม่ค่อยได้โฆษณาเรื่องคาเฟ่มากนัก ทำให้ไม่ค่อยมีคนพลุกพลาน เพราะครอบครัวจุนโฮอปป้ายังต้องการคงความเป็นส่วนตัวไว้
ทำให้คาเฟ่ที่นี้ จะเป็นคาเฟ่ลับ ที่มีแค่ไม่กี่คนที่รู้
ฉันและเพื่อนๆ ทันทีที่ลงจากรถ ก็ตะลึงกับบรรยากาศที่นี้ มองตรงหน้าเป็นไร้ชา สุดไร่ชามองตรงไปจะเห็นทะเลสุดลูกหูลูกตา รายล้อมด้วยภูเขา มันสวยมาก สวยมากจริงๆ
เดซี่ : "ว๊าว วว ว ออนนี้ ที่นี้มันสุดยอดมาก ⊙０⊙ "
มาย : "ใช่ สวยมาก (@[]@!!) "
บิว : "พี่เนย์ ขออยู่ที่นี้ตลอดไปเลยได้ไหมคะ o(≧o≦)o"
พี่เนย์ : "เอาซิ อยากอยู่นานแค่ไหนก็ได้ อยากอยู่ตลอดไปก็ได้ เดี่ยวพี่ทำบ้านให้อยู่ด้วยกันเลยดีไหม 3 คน"
ฉันและเพื่อน : "งืออออออ ออนนี่!! ㄟ(≧◇≦)ㄏㄟ(≧◇≦)ㄏㄟ(≧◇≦)ㄏ"
พวกเราวิ่งไปกอดพี่เนย์
พี่เนย์ : " ฮ่าๆ ป่ะเข้าไปข้างในกัน ไปสวัสดีพ่อแม่จุนโฮอปป้ากัน"
มาย : "อ่ะพี่เนย์ค่ะ แล้วข้างๆเราตรงนั้นเป็นบ้านคนหรือว่ารีสอร์ทคะ"
มายชี้ไปที่อาคารข้างๆ ที่ภายนอกดูสวยธรรมชาติ ร่มรื่น แต่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวเพราะรั่วมิดชิด
พี่เนย์ : "อ่อ ใช่นั้นนะเป็นรีสอร์ทของศิลปินคนนึง พี่จำชื่อไม่ได้ เขาเปิดเป็นที่รีสอร์ทแบบ Private น่ะ เขารับลูกค้าแค่ 1 - 2 คนเท่านั้น ส่วนมากแขกที่มาพักก็เป็นพวกศิลปินทั้งนั้น ลูกค้าที่คาเฟ่ก็จะมีลูกค้าจากรีสอร์ทบ้าง พี่ยังเคยเจอ กงยูแล้วก็เรน เขามาเที่ยวที่คาเฟ่บ้านพี่ "
เดซี่ : ว๊าวว จริงเหรอคะ สุดยอด
มาย : "อยากให้ระหว่างที่พวกเราอยู่ มีศิลปินมาบ้างก็ดี"
บิว : นั่นซิ แจ็กสัน GOT7 อะไรแบบนี้ กรี๊ดดดด ถ้าได้เจอ ฉันคงเป็นลมแน่ๆ
พี่เนย์ : GOT7 ก็เคยมานะคนนึง น่าจะ JB มั้ง อปป้าบอก พี่ไม่เจอหรอก พอดีไปทำธุระน่ะ ที่นี้เขามีลูกค้าตลอดเลยนะ บางคนมาอยู่นานมากเลยละ เป็นอาทิตย์ เป็นเดือน เห็นว่าจะได้มาพักทีต้องจองล้วงหน้าเป็นปีเลยแหละ
เดซี่ : โห นานมาก แสดงว่า ต้องเป็นรีสอร์ทที่ดีมากๆ
พี่เนย์ : เห็นอปป้าบอกว่า วิวสวย ข้างในร่มรื่น เป็นธรรมชาติ แล้วก็ที่สำคัญเป็นส่วนตัวมากๆ เหมาะกับพวกดาราศิลปินมาพักแบบไม่ต้องการให้ใครมายุ่งอะ
เดซี่ : แล้ว......
ฉันหันไปมองหน้าพี่เนย์ ส่งสายตาที่เป็นคำถามไปให้ เหมือนพี่เนย์จะรู้
พี่เนย์ : "ไม่รู้นะว่าจีเคยมาพักไหม แต่ไม่เคยเห็นมาที่คาเฟ่นะ แม้แต่คนอื่นๆในวงบิ๊กแบงค์ก็ไม่เคยเจอ แต่ถ้ามานะพี่จะเข้าไปถามเขาเลยล่ะ ไม่ก็ลักพาตัวแล้วพาไปหาแกเลย
เดซี่ : "คิก คิก คิก ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกคะ "
ฉันลองคิดเล่นๆว่า ถ้าบังเอิญจียงมาพักที่รีสอร์ทข้างๆนี้จะเป็นยังไงนะ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงฉันคงทำตัวไม่ถูกแน่ๆ
หลังจากนั้น พวกเราสามคนเข้าไปสวัสดีพ่อแม่ของจุนโฮอปป้า ทั้งสองท่านดูใจดีและตอนรับพวกเราอย่างอบอุ่น
และที่สำคัญคือฉันรู้สึกได้ว่าครอบครัวนี้รักพี่เนย์มาก ฉันรู้สึกดีใจและมีความสุขจริงๆที่พี่เนย์เจอคนดีๆอย่างจุนโฮอปป้าและ มีพ่อแม่สามีที่ดีแบบนี้ ที่สำคัญรวยอีกต่างหาก
พี่เนย์พาพวกเราสามคนไปที่ห้อง ที่นี้ถูกตกแตกไว้สำหรับพวกเรา 3 คน
ก่อนที่ที่พี่เนย์จะออกจากห้อง เพื่อให้พวกเราได้พักและเก็บของ พี่เนย์บอกว่าพรุ่งนี้จะพาไปเก็บชาแต่เช้า
ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี้ พวกเราอาสาช่วยงานแกที่ไร และที่คาเฟ่ ซึ่งพี่เนย์ก็ไม่เห็นด้วยในตอนแรกแต่สุดท้ายก็ทนลูกอ้อนของพวกเราไม่ได้
พี่เนย์บอกว่า จะพาพวกเราไปเที่ยวทุกที ที่อยากไปบนเกาะ และแกไม่ลืมที่จะพาฉันไป คาเฟ่ของจียง ไม่ซิ มันเคยเป็นของจียง ถึงเขาขายมันไปนานแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังที่อยากจะไปที่นั่น
เช้าวันรุ่งขึ้น
เวลา 05.00 น.
พี่เนย์ : "เด็กๆ ตื่นเร็ว ไหนใครบอกจะไปช่วยเก็บชา ตื่นๆ"
ฉันและเพื่อนๆงัวเงียตื่นขึ้นมา และมองดูนาฬิกา
มาย : "ห๊าาา ตีห้า ออนนี่ ยังเช้าอยู่เลยนะ"
บิว : "นั้นนะซิค่ะ ขอต่ออีกซักนิดไม่ได้เหรอคะ"
พี่เนย์ : "ไม่ได้ วันนี้มีแพลนทำอะไรตั้งเยอะแยะนะ จะไม่ไปก็ได้นะ"
เดซี่ : "ออนนี่ ขอเวลาอีก 5 นาทีได้ไหม มันหลับสบายมากเลยบ้านออนนี้เนี้ย"
พี่เนย์ : "พอเลยๆ ถ้าไม่ตื่น แพลนไปเที่ยวหมู่บ้านพื้นเมืองซงอับ เที่ยวยอดเขาซองซาน อิลชูลบง และยังจะไปขอพรเรื่องเรียนและเรื่องความรักของบางคนที่วัดยักชอนซาอีก แล้วใครที่อยากจะไปหาดฮยอพแจ แล้วก็คาเฟ่จียงอีก ยกเลิกให้หมดเลยนะ"
ฉันและเพื่อน : "อัน ดเว ออนนี่ (ไม่ได้นะคะพี่)"
พี่เนย์ : "ถ้าอย่างนั้นก็ตื่นค่ะ รีบล้างหน้า ไม่ต้องอาบน้ำ และก็นี้ชุด เปลี่ยนซะ เร็วๆ คนอื่นรออยู่นะ"
ฉันและเพื่อน : "เด๊!!"
ฉันและเพื่อนรีบไปล้างหน้า เปลี่ยดชุดเพื่อไปเก็บชา
การเก็บใบชาของพวกเราเริ่มต้นขึ้น พี่เนย์และคนงานรวมทั้งจุนโฮอปป้าก็มาสอนพวกเราถึงวิธีการเลือกเก็บใบชา ว่าควรจะดูยังไง ใบแบบไหนที่ต้องเก็บ
ฉันและเพื่อนสนุกกับการเก็บใบชามาก ทั้งๆที่ตอนแรกรู้สึกขี้เกียจแต่พอลงมือทำด้วยกันมันสนุกมาก อีกทั้งพี่ๆคนงานในไร่ทุกคนใจดีคอยสอนพวกเราตลอด ทำให้การเก็บใบชาเช้าวันนี้จึงมีแต่เสียงหัวเราะและความสุข
6.30 น.
พี่เนย์ให้พวกเราเก็บแค่ชั่วโมงครึ่งก็ไล่ให้พวกเราไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า หลังจากอาบน้ำเสร็จพวกเรามานั่งชมวิวที่คาเฟ่ มองคนงานกำลังเก็บใบชา มันเป็นภาพที่เพลิดเพลิน ระหว่างนั้นเองคุณแม่ของจุนโฮอปป้า ชงชามาให้ดื่ม
ฉันและเพื่อน : "ชองมัล คัมซาฮัมนีดา ออมม่า"
พวกเรากล่าวขอบคุณและดื่มกันอย่างอร่อย
/ อ๊าา แบบนี้เองซินะ การทำงานเหนื่อยแล้วได้ดื่มชาหอมๆ พร้อมกับวิวดีๆ อยากให้แม่มาด้วยจัง /
จียง#
วันนี้ผมเดินทางมาที่เกาะเชจู เพียงลำพังเพื่อมาพักผ่อนที่รีสอร์ทที่เพื่อนๆในวงการแนะนำมา ผมจองรีสอร์ทนี้มานานเกือบปี
หลายๆคนบอกว่า ที่นี้เป็นรีสอร์ทที่สวย เงียบสงบ เหมาะกับการมาพักผ่อนสมอง และที่นี่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว และที่สำคัญอยู่ห่างจากคาเฟ่เก่าของผมประมาณ 20 กิโล ผมตั้งใจจะแวะไปเยี่ยมที่นั้น ถึงแม้ผมจะขายมันไปนานแล้ว แต่ผมก็ยังคงผูกพันกับที่นั่น
และที่ผมตั้งใจมาที่เกาะเชจู เพราะผมต้องการที่จะมาเอาบางอย่างที่ผมไม่ได้เอากลับไปที่โซลด้วยในวันที่ผมขายคาเฟ่นี้ไป นั่นก็คือภาพวาดทุ่งดอกเดซี่ที่ผมวาดไว้ มันมีรูปผมและเดซี่ยืนอยู่ด้วยกันในภาพ ผมอยากได้มันคืนมาเพื่อจะไปเอาไปติดที่ห้องของผมในเพ้นท์เฮ้า
ผมให้ทางรีสอร์ทเตรียมรถยนต์ไว้ให้ผมหนึ่งคันเพื่อใช้ในการเดินทางบนเกาะ หลังจากที่ผมลงจากเครื่อง พนักงานที่รีสอร์ทขับสปอร์ทมาจอดรอ ผมขึ้นรถและขับตรงไปที่พักทันที
ผมเดินทางมาถึงที่พักประมาณ 20.00 และเข้าเชคอิน ผมจองห้องที่นี้ไว้ 1 อาทิตย์ และหวังว่าผมจะได้พักผ่อนจริงๆซะที
ผมมาถึงห้องพัก เป็นห้องไม่ใหญ่มากแต่ก็ตกแต่งสวย เป็นส่วนตัว พนักงานบอกว่า นอกระเบียงจะมองเห็นวิวไร้ชาจากคาเฟ่ข้างๆและทะเลสวยมาก
ถ้าอยากได้บรรยากาศที่ดีกว่านี้พนักงานแนะนำให้ผมลองไปที่คาเฟ่ข้างๆดู เพราะว่าแขกหลายคนที่มาพักส่วนไหญ่ก็จะไปที่นั่น
ผมทิ่งตัวลงนอนหลังจากการเดินทางที่แสนจะเหน็ดเหนื่อย
/ หวังว่านี้จะเป็นการพักผ่อนจริงๆนะ เอาไว้ลองแวะไปหน่อยละกัน คาเฟ่ที่ว่า /
จียง#
7.00 น.
ผมตื่นมาเพื่อสูดบรรยากาศยามเช้า เมื่อผมเดินออกไปตรงระเบียง ก็พบว่าวิวตรงหน้ามันสวยมากจริงๆ
ไร่ชาสีเขียวทอดออกไปตัดกับน้ำทะเลสีคราม ข้างๆรายล้อมไปด้วยภูเขา เหมือนภาพวาดยังไงยังงั้น
ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะนั่งจิบชา ที่พนักงานนำมาเสริฟให้ในตอนเช้า ผมทอดสายตามองไปยังทะเลสีครามตรงหน้า ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็เห็นคนงานจากไร่ชาข้างๆ กำลังเก็บใบชา เป็นบรรยากาศที่หาในโซลไม่ได้เลย ไม่แปลกใจว่าทำไมถึงมีคนแนะนำที่นี้
เนื่องจากรีสอร์ทที่ผมอยู่ไม่ได้ห่างจากค่าเฟ่มาก ทำให้ผมมองเห็นคาแฟจากด้านข้างได้ชัดเจน ผมกวาดสายตามองไปรอบๆคาเฟ่ เพ่ือสำรวจว่ามีคนเยอะไหมเผื่อว่างๆผมจะได้ลองไปนั่งบ้าง
ในตอนนั้นเอง สายตาของผมก็พลันไปเห็นผู้หญิงคนนึง เธอนั่งดื่มชามองวิวอยู่ที่คาเฟ่ ผมเห็นเธอเพียงด้านข้าง ไม่เห็นใบหน้าของเธอ แต่ที่ทำให้ผมตกใจคือ สีผมแดงเชอรี่ของเธอคนนั้น ท่าทางของเธอช่างคุ้นตา
และในทันใดนั้นภาพความทรงจำที่ผมฝั่งเอาไว้เบื้องลึกของหัวใจ ก็แว๊บขึ้นมา........เธอช่างดูคล้ายกับ
จียง : "เดซี่!?"
ความคิดเห็น