คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : สวัสดี 'เกาหลี' - Rewrite
เวลาผ่านไป ณ สนามบินสุวรรณภูมิ
# เดซี่ #
ฉันและเพื่อนๆสอบชิงทุนผ่านกันทั้ง 3 คน ถึงจะไม่ได้ไปเรียนที่มหาลัยเดียวกัน แต่อย่างน้อยพวกเราก็ได้ไปเกาหลีด้วยกัน
ตอนนี้พวกเรากำลังอยู่ที่สนามบิน เพราะรอเวลาขึ้นเครื่อง แม่ฉัน แม่มายและบิว ต่างก็มาส่งและแสดงความยินดีกับพวกเรา แม่ของฉันท่านเศร้านิดหน่อย ที่ฉันต้องไปอยู่ที่ไกลๆ
เดซี่ : “แม่ขา ทำหน้าดีหน่อยซิค่ะ หนูไปเรียนนะ ไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีซะหน่อย”
แม่ : “เฮ่ออ ฉันรู้สึกเหมือนแกเพิ่งฟื้นมาคุยกับฉันได้ไม่กี่วัน ก็จะไปอีกแล้วเหรอ”
เดซี่ : “แม่ค่ะ ไม่กี่วันอะไรละคะ ตั้งแต่วันนั้นผ่านมา 5-6 ปีได้แล้วนะคะ หนูสัญญาจะ VDO CALL หาแม่ทุกวันเลย น๊า น๊า ยิ้มให้หนูหน่อย”
แม่ : “อืออ แต่สัญญากับแม่แล้วนะว่าจะโทรมาหาทุกวัน”
เดซี่ : “สัญญาครับผม ^^ ”
ฉันทำท่าตะเบะ แม่มองแล้วยิ้ม ฉันรู้ว่าแม่เป็นห่วง แต่หนูต้องไปค่ะแม่ ระหว่างนั้นมายกับบิวก็เดินมาเรียก
มาย : “มึง ไปได้แล้ว”
เดซี่ : “โอเค”
ฉันหันมามองแม่ที่น้ำตาคลอ แม่ทำเอาฉันน้ำตาคลอไปด้วย
เดซี่ : “แม่หนูไปแล้วนะคะ ถึงแล้วจะโทรหานะ”
ฉันเข้าไปกอดแม่ หอมแม่ฟอดใหญ่ๆ
บิว : “คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ พวกหนูจะดูแลมันเอง”
แม่ : “จ้ะ ฝากด้วยนะลูก บิว ไปดีมาดีนะเด็กๆ”
ฉันโบกมือบ๊ายบายแม่ น้ำตาของฉันคลอเบ้า แต่ไม่อยากให้แม่เห็นจึงรีบหันกลับ เพราะฉันคิดว่าแม่เองก็ต้องร้องไห้เหมือนกัน
--- 6 ชม. ผ่านไป –
หน้าทางออกสนามบิน อินชอน ประเทศเกาหลี
มาย : “โอ้ยย เมื่อย ไม่เคยนั่งเครื่องนานขนาดนี้”
บิว : “นั้นซิ นึกว่านั่งเครื่องจะสบายที่ไหนได้ มันรถทัวร์ลอยฟ้าดีๆนี้เอง”
มาย : “เดซี่ มึงไม่เป็นอะไรเลยเหรอ”
เดซี่ : “ไม่อะ เฉยๆมากก”
มาย : “สงสัยพลังใจมันเยอะว่ะ ป่ะ! ลุย”
เดซี่ : “แปบนึง ถ่ายรูปก่อนแล้วส่งไปให้แม่ๆเราก่อน มาๆ เอานะ 1 2 ”
"..."
แชะ!
บิว : “~(￣▽￣)~* มึง เอารูปมาดูก่อน กูทำหน้าสวยไหม”
เดซี่ : “ (¯▽¯；) (-__-)b สวย มึงเชื่อกู”
มาย : “อย่า! เอามาเดี๋ยวนี้ พวกกูไม่ใช่มึงนะ ที่นอนอ้าปากหวอยังสวย เอามาเดี๋ยวนี้”
เดซี่ : “อ่ะๆ ดูซะ กูบอกว่าสวย ก็ไม่เชื่อ ”
มาย/บิว > “อ่ะ โอเค ส่งได้ (￣▽￣)b ”
เดซี่ : “อ่ะ กดส่งแระ แต่เดี่ยวกูโทรหาแม่ก่อน พวกมึงก็ด้วยโทรบอกแม่ด้วยเดี่ยวแม่เป็นห่วง”
หลังจากที่โทรไปหาแม่เรียบร้อยพวกเราก็เดินทางไปยังรถไฟฟ้า AREX ของสนามบินเพื่อเดินทางไปยังโซล
//ฉันมาแล้วนะ...จียง นี้นะเหรอประเทศที่คุณอยู่ อากาศที่คุณหายใจ พื้นดินที่เท้าคุณสัมผัส ตอนนี้ฉันเข้ามาใกล้คุณอีกหนึ่งก้าวแล้วนะ ฉันหวังว่าเราจะได้พบกัน และฉันจะได้รู้ความจริงซักที ว่าคุณใช่จียงของฉันไหม //
40 นาที่ผ่านไป
พวกเรามาถึงสถานีปลายทาง สถานีโซล พวกเรานัดเจอกับพี่เนย์ที่นี้
ฉันกำลังจะกดโทรหาพี่เนย์ และยังไม่ได้ทันได้โทรติด พี่เน่ก็วิ่งมา.........พร้อมตะโกนเรียกพวกเรา
พี่เนย์ : “เดซี่ มาย บิว ทางนี้”
ฉัน มายและบิว รีบวิ่งเข้าไปหาพี่เนย์ พวกเรา 4 คนกอดอกันกลม หลักจากไม่ได้เจอกันหลายปี
เดซี่ : “ออนนี่ คิดถึงมากเลย ว่าแต่ผอมลงนะเนี้ย สวยขึ้นด้วย”
พี่เนย์ : “แหม ปากหวาน ”
มาย : “พี่เนย์ แล้วจุนโฮโอปป้าไม่มาด้วยเหรอคะ”
พี่เนย์ : “ติดธุระที่บ้านนะ บอกเดี่ยวเสร็จธุระจะบินตามมาจ้ะ อ่อลืมไปเลย โอปป้าบอก ถึงแล้วให้ VDO CALL ไป แปบนะ โทรแจ้งสาก่อน”
พี่เนย์รีบ VDO CALL หาอปป้า พวกเราเอง ก็ได้ทักทายอบป้าด้วย เห็นพี่เนย์และอปป้าแล้ว รู้สึกอิจฉาพวกเขาสองคน ที่ต่อให้อยู่คนละประเทศ แต่ก็ยังได้มาเจอกัน รักกัน ใช้ชีวิตด้วยกัน ทำให้ฉันอดคิดไม่ได้ว่า ฉันกับจียง จะเป็นแบบพวกเขาได้ไหมน่ะ
พี่เนย์รีบพาพวกเราไปที่โรงแรมที่จองไว้ พวกเราจะพักกันที่โรงแรมหนึ่งอาทิตย์ ก่อนจะเดินทางไปที่บ้านพี่เนย์ต่อที่เกาะเชจู
นั่นเพราะว่าพี่เนย์และจุนโฮโอปป้ามีธุระที่โซลพอดี ทำให้ต้องอยู่ที่โซลอีกประมาณ 4-5 วัน
ณ โรงแรมในกรุงโซล
โรงแรมที่พี่เนย์จองไว้ให้ เป็นโรงแรมเล็กๆ ถึงจะไม่ได้หรูหราแต่ก็ให้บรรยากาศอบอุ่น คนไม่พุกพลาน เป็นโรงแรมที่ดีมากพอแล้วสำหรับฉัน
ฉันและเพื่อนต่างก็เดินสำรวจห้อง และบรรยากาศที่ริมระเบียง
เดซี่ : “ว๊าวว พี่เนย์ ห้องสวยมากค่ะ”
บิว : “ใช่ วิวตรงระเบียงก็สวยด้วย ”
มาย : “ฉันชอบเตียง นุ่มมากก”
เดซี่ : “พี่เนย์ขอบคุณมากนะคะ ไม่รู้จะขอบคุณยังไงเลย ถ้าไม่พี่พวกเราก็คงมาแบบไม่รู้อะไรเลย ขอบคุณนะคะ”
มาย : “นั้นซิคะ คัมซาฮัมนิดา ออนนี่”
บิว : “คัมซาฮัมนีดา ”
บิวมายพูดพร้อมกับโคงตัว ขอบคุณเหมือนคนเกาหลี ฉันกับพี่เนย์ได้แต่มองหน้ากันแล้วก็ขำ
พี่เนย์ : “อย่ามากพิธี คนกันเอง ป่ะ เก็บของแล้วไปหาอะไรกินกัน วันนี้เจ้เลี้ยงเองจ้าเด็กๆ”
ฉัน/มาย/บิว : “*ชินจ๊ะ? ”
พี่เนย์ : “*มุล ลน อี จี”
ฉัน/มาย/บิว > “*คา จา \(≧▽≦)/~ (‵▽′)╭ \(‵▽′)/. ”
จบตอน
ชินจ๊ะ = จริงเหรอ
มุล ลน อี จี = แน่นอน
คาจา = ไปกันเถอะ
ความคิดเห็น