หวานใจ นายซุปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #16 : ความรักของผม

จียง#

หลายปีที่ผ่านมา วง BIGBANG ของพวกเรา ผ่านอะไรมาเยอะมา ทั้งกระแสแนวเพลง หน้าตา แต่พวกเราทั้ง 5 คนผ่านกันมาได้ จนตอนนี้ ถือว่า BIGBANG อยู่ในจุดสูงสุดของ KPOP ก็ว่าได้

แต่พวกเราไม่เคยหยุดที่จะพัฒนาและทำผลงานเพลงดีๆออกมาให้ VIP ได้ฟัง พวกเรามักจะรู้สึกขอบคุณ VIP ทุกคนบนโลกใบนี้ที่คอยเป็นกำลังใจ และสนับสนุนพวกเรามาตลอด

พวกเรา BIGBANG ตระเวนเล่นคอนเสิร์ตทั้งในและต่างประเทศ ไม่ว่าจะไปที่ไหน ต่างก็ได้รับการตอบรับด้วยดีเสมอมา

และวันนี้หลังจากที่กลับจากไปเล่นคอนเสิร์ต ผมแวะดื่มเหล้าที่ผับกับเพื่อนๆในวง พวกเรามาฉลองให้กับความสำเร็จกับสิ่งที่พวกเราฝัน ตลอดหลายปีที่ผ่านมา พวกเราเหนื่อยกันมาก แต่สิ่งที่ได้กลับมา มันทำให้วพวกเราหายเหนื่อย

สิ่งดีๆที่เกิดขึ้นในชีวิตผมตอนนี้ ผมมีความสุขมาก ผมประสบครวามสำเร็จในชีวิต หน้าที่การงาน สิ่งที่ผมรัก ผมได้ทำมัน

แต่ผมก็ยังรู้สึกเหมือนบางอย่างขาดหายไปเสมอ ผมโหยหาความรัก ความรักที่ทำให้ผมอบอุ่นหัวใจ

หลังจากที่พวกเราดื่มกันมาหลายชั่วโมง ก็พากันแยกย้ายกลับ ผมมีสติพอที่จะพาตัวเองขึ้นมาถึงห้องได้ ผมทิ้งตัวลงบนที่นอนด้วยความเหนื่อยล่าและหมดแรง

ผมมองไปที่นาฬิกา ตอนนี้ก็ตี 3แล้ว วันเวลาช่างเดินไปเร็วเหลือเกิน แต่บางสิ่งบางอย่างในใจของผมไม่เคยเลื่อนหายไปกับกาลเวลา มันยังคงชัดเจนเสมอ

ภาพของเธอ เรื่องของเรา รอยยิ้มของเธอ แก้มของเธอ ริมฝีปากของเธอ ดวงตาที่สดใสและงดงาม ที่มองมาที่ผมเสมอ น้ำตาของผมเอ่อล้นออกมาอีกครั้ง

"เดซี่ ผมทำสำเร็จแล้วนะ ผมอยากให้คุณได้ฝังเพลงของผม เพลงที่ผมแต่งตอนนี้เราอยู่ที่นั่นด้วยกัน ผมคิดถึงคุณ....ผมคิดถึงรอยยิ้มของคุณ ........ฮือออออ ผมอยากให้คุณอยู่ตรงนี้จัง ฮือออ อ "

ทุกครั้งที่ผมอยู่คนเดียว ผมจะอ่อนแอ หลายๆคนที่เห็นผมข้างนอกนั้น คงอิจฉาชีวิตของผม ที่มีทุกอย่าง ชื่อเสียง เงินทอง ผมสามารถได้ทุกอย่างที่ต้องการ แต่ไม่มีใครรู้เลยว่า เวลาที่ผมอยู่คนเดียว ผมเป็นยังไง

ผมลุกขึ้น และเดินตรงไปยังรูปดอกเดซี่ที่ผมวาดเอาไว้เมื่อหลายปีก่อน ผมเอื่อมมือไปสัมผัส ประดุจว่านี้คือใบหน้าของเธอ ผมจ้องมองไปยังรูปนั่น....คำถามเดิมๆ ก็วนเวียนเข้ามาในหัว

“…”

“..”

“เดซี่...คุณอยู่ไหน ผมอยากให้คุณได้เห็น ตอนนี้ผมทำทุกอย่างสำเร็จแล้วนะ ทำสิ่งที่ผมฝันสำเร็จ ผมมีชื่อเสียง เงินทอง เพลงของผมมีคนชอบทั่วโลก...แต่ทำไมผมไม่มีความสุขเลย….”

          ผมทรุดตัวนั่งลงข้างๆรูป ได้แต่ร้องไห้ เพราะผมคิดถึงเธอ ผมรู้สึกผิดที่ทิ้งเธอไว้ตรงนั้น และผมรู้สึกผิดต่อเธอ เพราะผมหักหลังเธอ ผมมีใจให้ผู้หญิงคนอื่น ผมไม่เคยลืมเธอแต่ผมต้องใช้ชีวิตต่อไป

ตอนนี้ผมกำลังคบกับผู้หญิงคนนึง เธอเป็นคนดี และก็รักผม ถึงผมจะไม่รู้ว่าเธอรักที่ตัวผม หรือเงินของผม แต่เธอก็สามารถเข้ามาทำให้ผมยิ้มได้อีกครั้ง

ผมชอบเวลาที่ได้อยู่กับเธอ มันทำให้ผมลืมเดซี่ไปชั่วขณะ และนั้นแหละที่ทำให้ผมรู้สึกผิด ที่ผมเริ่มลืมเรื่องของเดซี่ไปที่ละนิด ผมกลัวว่าซักวันนึงผมจะลืมเธอไป ลืมหน้าเธอ รอยยิ้มของเธอ

ผมเคยอ้อนวอนกับพระเจ้าหลายต่อหลายครั้ง ช่วยคืนเธอมาให้ผม ช่วยให้เธอมาอยู่บนโลกใบนี้ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ร่างแบบไหน ขอให้เราได้เจอกัน และผมจำเธอได้ ผมไม่อยากที่จะรักใครเลย นอกจากเธอ

แต่ไม่ว่าผมจะทำยังไง ก็ไม่มีวันที่จะได้เจอเธอ หรือไม่มีใครเลยที่ทำให้ผมรู้ว่าเป็นเธอ บางครั้งผมก็คิดว่า หรือความจริงแล้วเธอไม่มีตัวตน เธอเป็นแค่ผู้หญิงที่ผมจินตนาการขึ้น

ผมสับสน แต่ต่อให้เธอเป็นแค่ผู้หญิงที่ผมจินตนาการขึ้น ผมก็ยังคงรักเธอ คิดถึงเธอ เพราะความทรงจำของเรามันคือความสุขที่สุดในชีวิตของผม ความรักของเธอทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นหัวใจ

ผมเริ่มวาดรูปดอกเดซี่ตั้งแต่ตอนนั้น และตอนนี้ดอกเดซี่ ก็เปรียบเสมือนส่วนหนึ่งในชีวิตผม ......นั่นเพราะผมต้องการสื่อถึงการมีอยู่ของเธอ ...........เธอที่อยู่ในใจของผมตลอดมา

'เดซี่ของผม'

---

เช้าวันรุ่งขึ้น

“ก๊อกๆ ก๊อกๆ”

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น!! ผมงัวเงียเดินไปเปิดประตู

//ใครกันมาเคาะประตูแต่เช้า//

ตึก..ตึก.. 

แอ๊ดดด..

“…”

พอเปิดประตูผมก็ต้องตกใจ

จียง :“กิโกะ!! ”

กิโกะโผลเข้ากอดผม

กิโกะ : “อันยองงง  ไง! เซอร์ไพร์ไหม ^^"

จุ๊บ!

เธอจุ๊บที่แก้มของผม ผมดีใจมากที่ได้เจอเธอ กิโกะเธอคือแฟนของผม

จียง : “เซอร์ไพรมากกค่ะ เข้ามาข้างในก่อนซิ ”

แอ๊ดดด..ปัง!

จุ๊บ!

จียง : เหนื่อยไหม มาได้ยังไง ทำไมไม่บอกละครับ ผมจะได้ไปรับ”

ผมจุ๊บตอบกลับไปที่ริมฝีปากบางๆของเธอ

กิโกะ : “ถ้าบอก จะเรียกว่าเซอร์ไพร์เหรอคะ ดีใจไหม”

จียง : “ดีใจซิ ดีใจมากเลย ตอนแรกแอบเสียใจ นึกว่าคุณมาไม่ได้”

กิโกะ : “โอ๋ๆ ฉันอยู่นี้แล้วนะ”

ผมดีใจที่เธอมาหาผม เพราะพวกเราต่างก็งานเยอะ ไม่ค่อยได้เจอกัน เพราะว่าเธออยู่ญี่ปุ่น ส่วนผมอยู่เกาหลี เธอเดินไปรอบๆห้อง ก่อนจะหยุดอยู่ตรงภาพที่ผมวาด

กิโกะ : “เอ๊ะ! รูปนี้ฉันไม่เคยเห็น สวยจัง คุณวาดเองเหรอคะ  นี้มันดอกเดซี่ใช่ไหมคะเนี้ย”

จียง : “อ่อ..ชะ ใช่ ผมวาดไว้นานแล้วนะ พอดีไปค้นเจอแล้วเลยเอาออกมาติดไว้”

กิโกะ : “สวยดีนะคะ แต่....ให้ความรู้สึกเศร้านิดหน่อยนะคะ คุณเศร้าเหรอตอนที่วาดภาพนี้?”

จียง : “อืมม ผมว่าเราไปหาอะไรทานดีกว่า ผมหิวแล้วซิ คุณยังไม่ได้ทานอะไรมาใช่ไหม”

ผมเลี่ยงที่จะตอบเธอ เพราะไม่อยากให้เธอรู้สึกไม่ดี

กิโกะ : “ยังเลยค่ะ แต่ออกไปจะดีเหรอคะ ไม่กลัวใครเห็นเหรอ”

จียง : “ไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้ออกไปไหนไกล รอผมอาบน้ำแปบนึงนะ”

          กิโกะเธอช่างมองภาพนั้นออกได้ชัดเจน ตอนที่ผมวาดภาพนี้ ความรู้สึกของผมมันเศร้าอย่างที่เธอพูด แต่ผมก็ไม่อยากเราพูดคุยถึงภาพนี้ ไม่รู้ว่าเพราะว่าผมรู้สึกผิดกับกิโกะที่ให้เธอมาเห็นภาพนี้ หรือว่าผมรู้สึกผิดกับเดซี่ ที่พากิโกะมาที่ห้องกันแน่

---

4 ปีผ่านไป

          วงพวกผมเปิดตัวอัลบัมใหม่ มาได้หลายเดือน ได้ผลตอบรับที่ดีจากแฟนๆทั่วโลก ทำให้ช่วงนี้ผมและเพื่อนต้องตระเวนขึ้นคอนเสิร์ต จนไม่มีเวลาพัก

และนั้นทำให้ผมและกิโกะต้องห่างกัน เธอเองก็มีงานที่ต้องทำ ผมเองก็ยุ่งมากๆ ทำให้เราสองคนเลิกรากันไป ผมใช้เวลาทำใจอยู่พอสมควร แต่ไม่นานผมก็ดึงตัวเองออกมาจากความเสียใจนั้น และก้าวต่อไป

          วันนี้เพื่อนๆช่วนไปกินเหล้า แต่ผมปฎิเสธไป เพราะว่าผมรู้สึกเหนื่อยมาก ก็เลยขอตัวกลับอพาร์ทเม้นท์ ระหว่างขึ้นลิฟผมหยิบมือถือขึ้นมาดูครั้งแล้งครั้งเล่า

ผมรอข้อความของใครบ้างคน ใช่ครับ! ผมหวังว่ากิโกะจะส่งข้อความยินดีมาให้ผมบ้าง เพราะทุกๆครั้งเธอจะไม่พลาดเรื่องนี้ ต่อให้เราไกลกัน แต่เธอก็แสดงความห่วงใยผมเสมอ....แต่ผมคงลืมไปว่าเราเลิกกันไปแล้ว

“….”

“…”

“เฮ่อออ ใจร้ายจังเลยน๊า”

 ติ๊งง!

เสียงประตูลิฟเปิด

ตึก ตึก

แอ๊ดด ปั้ง!

ผมเดินมาที่เตียงและทิ้งตัวลงนอน...ผมหันไปมองภาพวาดบนผนัง พร้อมกับยิ้มให้

“…”

“…”

“กลับมาแล้วครับ   ฝันดีนะ...เดซี่”