หวานใจ นายซุปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #15 : ความรัก..ของเขา

หลายปีผ่านไป

#เดซี่#

ตอนนี้ฉันเรียบจบมหาลัยแล้วและกำลังสอบชิงทุนไปเรียนต่อโทที่เกาหลี ยัยมายและยัยบิวก็อุส่าจะไปสอบเป็นเพื่อน

ต้องขอบคุณพี่เนย์ที่ลากฉันไปเรียนภาษาเกาหลีในวันนั้น ทำให้การสอบไม่ใช่เรื่องยากสำหรับฉัน

ส่วนยัยบิวและยัยมายเอง หลังจากที่ได้ฟังเรื่องของฉันในวันนั้น ก็อยากที่จะอยู่ข้างๆฉันในวันที่ฉันเจอกับจียง ในซักวัน

ฉันไม่รู้จะขอบคุณพวกเขายังไง ที่ไม่ได้มองเรื่องนั้นเป็นเรื่องตลก หรือเรื่องเพ้อเจ้อ

ส่วนแม่ของฉันตั้งแต่ฉันประสบอุบัติเหตุแม่ก็ไม่เคยห้ามหรือดุด่าอะไรฉันอีกเลย ท่านพร้อมสนับสนุนฉันทุกเรื่อง

ส่วนพี่เนย์หลังจากเรียนจบ ทำงาน ก็ได้พบรักกับหนุ่มเกาหลีและแต่งงานกันจากนั้นก็ย้ายไปอยู่ที่เกาะจู ประเทศเกาหลีถาวร

พี่เนย์ยังคงติดต่อกับพวกเราเรื่อย ๆ ไม่เคยห่างหายไปไหน พี่เนย์ยังคงเป็นพี่สาวที่สนิทที่สุดของฉัน และฉันก็เป็นน้องรักของแกเสมอ

ที่สำคัญนางจะคอยรายงานเรื่องของจียงให้ฉันฟังเรื่อยๆ

และล่าสุดแกเล่าว่าจียงไปเปิดคาเฟ่ที่เกาะเชจู  แกเคยชวนฉันและเพื่อนๆไปเที่ยวเกาหลีอยู่บ่อยๆ ฉันอยากไปมาก แต่อยากจะไปในตอนที่สอบชิงทุนได้แล้ว เพื่อที่จะได้ไปอยู่นานๆ

ส่วนเรื่องจียง ตอนนี้วง BIGBANG ดังเป็นพลุแตก มีแฟนคลับทั่วโลก ยิ่งฉันได้ข่าวฉันก็ยิ่งท้อ เพราะอะไรนะเหรอ ก็เพราะยิ่งเขาดังมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งดูไกลออกไปสำหรับฉัน 

ตอนนี้เราช่างแตกต่างกันเหลือเกิน ฉันเป็นแค่คนธรรมดา แต่เขาคือซุปตาร์ระดับโลก

ฉันเฝ้าหวังว่า ซักวันเขาจะจำเรื่องของเราได้ เหมือนที่ฉันจำได้ แต่ยิ่งวันเวลาผ่านไป ฉันก็ยิ่งมันใจได้ว่า เขาไม่ได้จำเรื่องของเราได้เลย หรือจริงๆแล้ว เขาไม่ใช่ผู้ชายคนนั้น ที่ฉันรู้จัก

เพราะถ้าเขาเป็นคนนั้น ป่านนี้้เขาก็น่าจะสื่อ หรือบอกใบ้อะไร ให้ฉันได้รู้บ้าง แต่นี้ไม่มีเลย

บางครั้งฉันก็คิดเข้าข้างตัวเอง หรือเพราะเขาคิดว่าฉันไม่มีตัวตน เหมือนตอนที่ฉันคิดแรกๆในตอนที่ยังไม่ได้เจอเขา เขาก็เลยไม่ทำอะไร เพื่อตามหาฉัน

// เฮ่ออ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว //

ความคิดของฉัน วนอยู่กับเรื่องเดิมๆ และก็ไม่มีอะไรที่จะมาพิสูจน์ได้ว่า สิ่งที่ฉันคิด เรื่องไหนคือเรื่องจริง สิ่งเดียวที่จะพิสูจน์ได้ก็คือ ฉันต้องไปเจอเขา

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr ♩ ♪ ♫ ♬ 

I'm so sorry but I love you ดา คอ จิด มัล ♩ ♪ ♫ ♬ อิ ยา โมล รัด ซอ อิ เจ ยา อัล รัด ซอ เน กา พิล รโย เฮ ♩ ♪ ♫ ♬ 

เสียงมีสคอลของฉันดังขึ้น ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูและพบว่าเป็นสายเรียกเข้าจากพี่เนย์

//อ่ะ!! พี่เนย์โทรมา  ต้องมีอะไรแน่เลย//

เดซี่ > “ยอโบเซโย ออนนี่”

พี่เนย์ > “แหม่......เดี๋ยวนี้พูดเกาหลีเก่งแล้วนะ สำเนียงใช้ได้เลย แต่ว่าเก็บเอาไว้คุยกับจียงเถอะย่ะ อยู่ที่นี้ฉันเบื่อพูดเกาหลีแล้ว อยากเม้ามอยภาษาบ้านเกิดมั้ง”

เดซี่ : “ฮ่าๆ ก็นานๆโทรมาหาน้องที ก็นึกว่าลืมภาษาไทยไปแล้ว”

พี่เนย์ : “ลืมอะไรละ อยู่ที่นี่เหงาปากมาก อยากจะเม้ามอย จนต้องสอนโอปป้าพูดภาษาไทย ตอนนี้โอปป้าพูดคล่องแล้วนะ”

เดซี่ : “ฮ่าๆ จริงเหรอคะ แล้วนี่โทรหาน้อง ต้องมีเรื่องอะไรอีกแน่ๆ”

พี่เนย์ : “ฉันละไม่อยากจะบอกแกเลยจริงๆ เรื่องนี้ แต่ได้ข่าวแล้วมันทนไม่ได้จริงๆ”

เดซี่ : “ฟังจากน้ำเสียงและการเกริ่นมาแบบนี้ ท่าทางจะเป็นเรื่องที่ไม่ดี ไม่ต้องเล่าได้ไหมคะ”

พี่เนย์ : “ไม่ได้ แกต้องรู้เรื่องนี้.....จียงมีข่าวว่าคบกับXXXXXX เว้ย”

เดซี : .....................อีกแล้วเหรอคะ

          อีกแล้วซินะ ข่าวแบบนี้ที่ฉันได้ยิน ไม่ว่าครั้งไหนๆ หัวใจของฉันมันเจ็บปวดเหมือนถูกมีดกรีด ความรู้สึกมันเหมือนแฟนเราแอบมีคนอื่น แฟนเรามีชู้

เสียใจ ร้องไห้ แต่เขาไม่เคยรับรู้ เสียใจแต่ทำอะไรไม่ได้ มันเป็นความเจ็บปวดที่ไม่สามารถมูฟออนได้เลย

// เขาไม่ผิดอะไร เขาอาจจะจำเราไม่ได้ หรือเขาอาจจะไม่รู้ว่าเรามีตัวตน ไม่รู้ว่าเราเองก็กลับมายังโลกใบนี้แล้วเหมือนกัน เขาไม่ผิดที่จะมีความรัก ไม่ผิด //

ฉันพยายามพูด และคิดเพื่อให้ตัวเองสบายใจ แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่ได้รู้ข่าวนี้ มันก็ทำฉันเจ็บปวดทุกครั้ง และกว่าที่ฉันจะสามารถเมินเฉยได้ มันก็ใช้เวลานาน

แต่ถึงจะได้ยินบ่อยแค่ไหน ฉันก็ไม่เคยชิน และไม่อยากรับรู้เลยว่าเขารักใคร ไม่อยากรู้ว่าเขารักคนอื่นนอกจากฉัน

คำบอกรักที่เขาเคยบอกแค่ฉัน รอยยิ้มที่เคยเป็นของฉัน เขาต้องยิ้มให้คนอื่น โอบกอดคนอื่น ยิ่งคิดฉันยิ่งเจ็บ

ถ้าฉันไม่ต้องรับรู้มันคงจะดีกว่านี้ และนี้ก็เป็นอีกนึงเหตุผลที่ฉันแทบจะไม่อ่านข่าวเกี่ยวกับเขาเลย แต่ก็จะมีพี่เนย์นี้แหละที่คอยอัพเดทเรื่องแบบนี้ให้ฉันรู้อยู่ตลอด เหมือนครั้งนี้

พี่เนย์ : “เดซี่ แกเงียบทำไม........แกยอมไม่ได้นะ”

เดซี่: “พี่เนย์.........จะให้หนูทำยังไงละ เขาจำหนูไม่ได้ด้วยซ้ำ เขาไม่รู้จักหนูด้วยซ้ำ ”

ฉันเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ทุกครั้งที่ฉันพูดคำนี้ออกมา ความเจ็บปวดมันจุกอยู่ในอก น้ำตามันค่อยๆเอ่อล้นออกมา

พี่เนย์ : “ยัยบ้าเอ่ยย แล้วแกจะมัวทำอะไรอยู่ตรงนั้น แกก็ไปบอกให้เขารู้ซิ ไปเตือนความจำให้เขาซิ ว่าแกเป็นใคร”

เดซี่ : “มันง่ายขนาดนั้นก็ดีนะซิคะ แต่นี้หนูกับเขาต่างกันมาก และมากขึ้นทุกวัน การจะเจอเขามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”

พี่เนย์ : “แค่นี้..แกท้อแล้วเหรอ......แกจำความรู้สึกเจ็บปวด คิดถึงเขา  ของแกที่ผ่านมาหลายต่อหลายปีไม่ได้เลยเหรอ เขาต้องรู้บ้างว่าแกเจ็บปวดแค่ไหน ที่เฝ้ามองเขาอยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้ แกต้องทนกับความเจ็บปวดความคิดถึงเขามานานแค่ไหน วันเกิดเขาทุกๆปีแกก็ต้องมานั่งฉลองให้เขาพร้อมน้ำตา”

//พี่เนย์ พูดแทงใจดำฉันอีกแล้ว ใช่ ที่ผ่านมาฉันเอาแต่คิดถึงเขา ฉันไม่เคยลืมเขาเลยตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่ว่าจะมีใครเข้ามา ฉันก็ไม่สามารถรับรักได้ เพราะใจของฉันไม่ได้พร้อมจะรักใครนอกจากเขา //

ถ้าวันนั้นมาถึง วันที่ฉันได้เจอกับเขา และความจริงคือเขาไม่ใช่จียงของฉัน ฉันก็จะปล่อยเขาไปจากความทรงจำของฉัน

พี่เนย์ : “นี่....เงียบแบบนี้ร้องไห้อีกแล้วใช่ไหม?!”

เดซี่ : “อืมมมม อึกก ฮืออ”

ฉันพยายามกลั้นเสียงไว้สุดฤทธิ์เพื่อไม่ให้พี่เนย์รู้ แต่...ก็ไม่เคยปิดแกได้เลยซักครั้ง

พี่เนย์ : “เฮ่อออ ยัยบ้าเอ่ย จะร้องทำไม ลุกขึ้นมาแล้วไปแย่งเขาคืนมาซิ เขาเป็นของเธอนะ”

เดซี่ : “ของหนูอะไรละ พี่พูดแบบนี้ยิ่งทำให้หนูเหมือนพวกซาแซงนะ ฮ่าๆ ”

ฉันทั้งขำและร้องไห้

พี่เนย์ : “เดซี่.....พี่เชื่อในความรักของแกนะ เขาต้องจำแกได้ พี่เห็นความทุกข์ใจของแกตลอดหลายปีที่ผ่านมา แกไม่เคยเปิดใจให้ใครเลย มีคนมาจีบแก หล่อรวย แค่ไหนแกไม่เคยสนใจใครเลย แล้วทำไมอิตานั้น ถึงได้มีข่าวคบนั้น คนนี้ไปเรื่อยแบบนี้ ฉันละโมโหจริงๆ”

เดซี่ : “ช่างเถอะค่ะพี่เนย์ เขาไม่ผิด เขาอาจจะไม่รู้ว่าหนูมีตัวตน และคงจำเรื่องของหนูไม่ได้ด้วยซ้ำ ถ้าเขารู้ว่าหนูมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้ หนูเชื่อว่าเขาก็ต้องพยายามที่จะตามหาหนูเหมือนกัน”

ฉันพูดเข้าข้างเขาอีกครั้ง ทั้งๆที่ฉันก็ไม่ได้มั่นใจแบบนั้น แต่เพราะฉันไม่อยากให้พี่เนย์ไปว่าเขาแบบนั้น

พี่เนย์ : “แกก็เป็นซะแบบเนี้ย แก้ต่างให้เขาตลอด เขาควรจะรู้ว่าแกอยู่ตรงนี้ แกรักเขาคนเดียวมาตลอด แกไม่เคยนอกใจเขาเลยด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่าพวกแกจะไม่ได้คบกันบนโลกใบนี้ แต่ในโลกใบนั่น เขาเป็นคนของแก เขาเป็นของแกเดซี่"

เดซี่ : ............. ใช่คะ เขาเคยเป็นคนของหนู แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนกัน

พี่เนย์ : เฮ่ออออ !!! เลิกคุย พูดแล้วฉันโมโห เปลี่ยนเรื่องๆ ว่าแต่เรื่องสอบเป็นไงมั้ง โอเคไหม ”

เดซี่ > “สบายมากเลยค่ะ หนูคิดว่าคงได้ไปหาพี่เนย์ไม่นานนี้แหละ บิวกับมายก็ด้วย”

พี่เนย์ > “ดีๆ มากันให้หมด พี่เหงา โอปป้าก็ทำแต่งาน ไม่มีเพื่อนคุยกับ อยู่แต่บ้าน”

ฉันกับพี่เนย์ คุยกันไปซักพัก มายกับบิว ก็มาหาที่บ้าน ชวนออกไปซื้อของและทานข้าว

ส่วนเพื่อนของฉันอีกสองคน ไอ้แยมและเอมมี่ตอนนี้แต่งงานมีลูกไปแล้วตั้งแต่เรียนจบ เลยไม่ค่อยได้เจอกัน ชีวิตคู่ของทั้งสองคนมีความสุขดี

ทำให้ฉันหายห่วง.....ฉันเองก็หวังว่าซักวัน จะได้ใช้ชีวิตคู่แบบนั้น กับคนที่ฉันรัก