หวานใจ นายซุปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #13 : ความทรงจำ / จียง

หลังจากจบงานเดบิ้ว  ณ หลังเวที

ผ่านมาหลายเดือนแล้วหลังจากที่ผมฟื้นขึ้นมา วันนี้เป็นวันที่ผมและเพื่อนๆเดบิ้ว

ทุกอย่างออกมาดีอย่างที่พวกผมตั้งใจ ผมพอใจในผลที่ออกมา มีแฟนคลับมากมายมาให้กำลังใจพวกเรา

ผมได้แค่กล่าวขอบคุณพวกเขา ที่มอบความรักให้พวกผม พวกผมต้องทำผลงานดีๆออกมาเพื่อแฟนของพวกผม

BIGBANG : พวกเราขอบคุณทุกคนมากนะครับ ที่ช่วยทำให้วันนี้ออกมาดีที่สุด ขอบคุณที่สนับสนุนพวกเรา และเป็นกำลังใจให้พวกเรา ขอบคุณครับ

ผมและเพื่อนๆได้เข้าไปขอบคุณทุกคน ทุกๆฝ่ายที่ช่วยให้งานเปิดตัววันนี้ออกมาดี  หลังจากที่พยายามมาหลายปี ในที่สุดวันนี้ผมก็เหมือนปลดปล่อยความรู้สึกหนักอึ้งทั้งหมด

ในระหว่างที่ผมและเพื่อนกำลังจะเดินกลับไปยังห้องเพื่อเปลียนชุด Staff คนนึงก็รีบวิ่งมาหาผม

Staff : “จีดี มีคนฝากดอกไม้มาร่วมยินดีด้วยครับ”

GD : “ครับ! ให้ผมคนเดียวเหรอครับ”

Staff : “ใช่ครับ เขาบอกว่าถึงคุณโดยเฉพาะ แล้วก็ฝากการ์ดมาให้ด้วยนะครับ”

GD : “เขาบอกชื่อไว้ไหมครับ”

Staff : “ไม่นะครับ น่าจะเป็นแฟนคลับนะครับ ผู้หญิงอายุน่าจะราวๆ40”

GD : “อ่อ ขอบคุณครับ”

ผมก้มมองดูช่อดอกไม้ เป็นช่อดอกเดซี่สีขาว

// ดอกเดซี่นิ .......เดซี่.......ทำไมคำนี้คุ้นๆ เหมือน....... //

ผมพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออก แต่ช่อดอกเดซี่นี้ให้ความรู้สึกคุ้นเคยอยากบอกไม่ถูก

ผมก้มลงไปเพื่อสูดดมกลิ่นดอกไม้ แต่ก็ต้องรู้สึกแปลกใจ

//กลิ่นหอมอ่อนๆนี้.......ทำไม......รู้สึกคุ้นๆ เหมือนเคยได้กลิ่นที่ไหน //

ในตอนนั้นเองภาพผู้หญิงคนนั้น ก็แว๊บเขามาในหัวผมทันที ภาพของเธอทำให้ผมรู้สึกปวดหัวอย่างบอกไม่ถูก ผมตั้งสติอยู่ซักพักและพยุงตัวเองเดินไปยังห้องพัก โดยในมือยังถือช่อดอกเดซี่และการ์ดนั้นอยู่ ระหว่างนั้นแทยังเพื่อนของผมเห็นเข้าพอดี

แทยัง : “เฮ้ จียง นายเป็นอะไร  ไหวไหม อาการกำเริบอีกแล้วเหรอ มันหายไปซักพักแล้วนิ”

GD : “อืมม ฉันก็ไม่แน่ใจ อยู่ๆก็เป็นขึ้นมาอีก”

แดซอง : “ฮยอง โอเคไหม ป่ะ ผมพาไปห้องพัก”

ผมมานั่งที่ห้องพัก เพื่อให้อาการทุเลาลง มือก็ยังไม่ยอมห่างจากช่อดอกเดซี่ ผมไม่รู้ทำไมผมรู้สึกคุ้นเคยเจ้าดอกไม้ชนิดนี้จังนะ

ผมจ้องมองมันอีกครั้ง ผลันก็เหลือบไปเห็นการ์ดสีขาวที่แฟนคลับฝากมาให้ ผมเปิดอ่านในทันที

“สิ่งที่คุณลืมเลือนไป ฉันนำมันมาคืนให้กับคุณ โชคดี”

ทันทีที่ผมเปิดอ่านการ์ดนี้ สายลมและกลิ่นหอมอ่อนก็พัดผ่านผม และภาพของผู้หญิงผมแดงเชอรี่คนนั้น ก็ชัดเจนขึ้นในหัวของผม

ทุกภาพความทรงจำพัดผ่านเข้ามาในตัวผม ความทรงจำทุกอย่างค่อยๆปะติดปะต่อ

เรื่องราวตั้งแต่ผมวูบไป และผมไปตื่นอีกทีที่ทุ่งดอกเดซี่ และผมได้พบเธอคนนั้น และเรื่องราวต่างๆของเราก็กลับเข้ามา ความรู้สึกทั้งหมดกลับเข้ามาอยู่ในที่เดิมที่ผมเคยอยู่ น้ำตาของผมไหลเอ่ออออกมาอาบทั้งสองแก้ม ผมร้องไห้โฮออกมา เหมือนคนจะขาดใจ

GD : “อ๊ากก อ๊า ฮือออออออ.............ผมขอโทษ    ผมขอโทษ  ฮือออออออออ”

เพื่อนๆของผมที่อยู่ในห้องพักด้วยกันตกใจและรีบวิ่งมาหาผม

TOP : “จีดี นายเป็นอะไร.....”

แทยัง   : “จียง ..........เป็นอะไรตั้งสติก่อน”

แดซองและซึงรี รีบวิ่งมา แต่โดน TOP บอกให้ไปเฝ้าหน้าห้อง ไม่ให้ใครเข้ามา

TOP : “เกิดอะไรขึ้น นายบอกพี่ซิ”

GD : “ฮยอง......ฮือออ ผมจำเธอได้แล้ว  ผมจำได้แล้ว  ผมทิ้งเธอ.........ฮยองผมทิ้งเธอ..........ฮืออออ”

//ผมร้องไห้เสียใจ ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ผมทิ้งเดซี่ ให้อยู่ที่นั้นคนเดียว ผมทิ้งเธอ//

TOP : “ใคร นายทิ้งใคร.........”

GD : “ผม....อึกกฮืออ ผมทิ้งคนที่ผมรัก.............ไว้คนเดียวที่นั้น ........ผม..........เธอจะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่มีผม....ฮยอง ฮือออ ”

ทั้ง 4 คนต่างเห็นเหตุการณ์ตกใจและสับสนในสิ่งที่เกิดขึ้นกับผม พวกเขาไม่ถามอะไรผมอีก ปล่อยให้ผมร้องไห้

แทยัง : “นายเป็นอะไรของนายจียง.............ใครทำให้นายเจ็บปวดได้ขนาดนี้”

แดซอง/ซึงรี  >> “ฮยอง”

แดซองและซึงรี น้ำตาคลอเพราะเห็นผมร้องไห้แทบขาดใจ พวกเขาเคยเห็นผมเป็นแบบนี้ครั้งนึงตอนที่ผมฟื้นขึ้นมาตอนแรก

ผมพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมตอนที่ผมฟื้นผมถึงได้รู้สึกเจ็บปวดและเศร้าขนาดนั้น นั่นเพราะผมเสียใจที่ผมทิ้งคนที่ผมรักไว้ที่นั้นคนเดียว 

//ป่านนี้คุณจะเป็นยังไงบ้างนะเดซี่ คุณจะโกรธผมไหม ผมขอโทษ.........ขอโทษที่ทิ้งคุณ  ตอนนี้ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน //

เวลาผ่านไป ผมได้สติกลับมา แต่ยังน้ำตาคลออยู่ ผมเล่าทุกอย่างให้เพื่อนๆของผมฟัง  

พวกเขาได้แต่มองหน้ากัน ทั้งเชื่อและไม่เชื่อ แต่ผมก็เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องที่เชื่อได้ยากมากๆ ถ้ามันไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวเขาเอง  

ผมก้มไปมองช่อดอกเดซี่ที่เหี่ยวเฉา พร้อมกับข้อความที่เลื่อนหายไปจากการ์ดใบนั้น

ผมรู้แน่ชัดว่า คนที่ฝากช่อดอกไม้มาให้ผม คงไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน ผมอยากจะเจอเขา ผมอยากจะรู้ว่าเดซี่เป็นยังไงบ้าง

เธอยังรอผมอยู่ที่นั้นไหม เธอไปเกิดใหม่หรือยัง ผมอยากฝากไปบอกเธอเหลือเกินว่า.........ผมคิดถึงเธอ และขอโทษที่ผมทิ่งเธอมา

ผมไม่ได้อยากทำแบบนั้น แต่ผมทำอะไรไม่ได้ และอยากให้เธอรู้ว่า ผมยังรักเธอ......หวานใจของผม