หวานใจ นายซุปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #12 : ฉันเจอคุณแล้ว

------------------------------

19 สิงหาคม 2549

-----------------------------

เมื่อคืน เป็นคืนแรกที่ฉันนอนหลับได้สนิทและไม่ได้ร้องไห้ออกมา คงเพราะเมื่อคืนฉันได้ปลดปล่อยทุกอย่างในใจออกมา

เช้าวันนี้พี่เนย์โทรคุยกับเพื่อแต่เช้า เรื่องศิลปินเกาหลีอะไรซักอย่าง ฉันได้ยินไม่ชัด แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร  แล้วพี่เนย์ก็เอาแต่เปิดทีวีช่องเกาหลีแกไว้ตั้งแต่เช้า 

เดซี่ : “พี่เนย์ วันนี้ไม่ออกไปไหนเหรอคะ เห็นวันเสาร์ปกติจะไม่อยู่ห้อง”

พี่เนย์ : “อ่อ ไม่ได้ไปหรอก พอดีวันนี้จะมีวงบอยแบรนด์น้องใหม่เดบิ้วนะ พี่ตามอยู่”

เดซี่ : “อ่อออ มิน่าละ ไม่ยอมไปไหนเปิดแต่ช่องเกาหลีตั้งแต่เช้าเลย”

พี่เนย์ : “พี่ทำให้ตื่นใช่ไหม โทษทีนะ”

เดซี่  : “ไม่เป็นไรคะ ตื่นเช้าก็ดีเหมือนกัน  ว่าแต่นี้ต้องเปิดทีวีรอขนาดนี้เลยเหรอคะ เขาไม่ได้บอกเหรอคะว่าจะเดบิ้วกี่โมง”

พี่เนย์ : “ก็บอกนะ แต่ตื่นเต้นเลยเปิดรอไว้ก่อนน่ะ ฮ่าๆ”

เดซี่  : “ขนาดนั้นเลยเหรอคะ สงสัยหนูต้องลองเป็นติ่งเกาหลีบ้างแล้วละ อยากมีความรู้สึกตื่นเต้นอะไรแบบนี้บ้าง”

พี่เนย์  : “’งั้นเดซี่ ก็เริ่มต้นการเป็นติ่งเกาหลี กับวงนี้ไปเลยซิ พอถึงเวลาก็มาดูนะว่าชอบใครในวง”

เดซี่  : “จริงจังใช่ไหมคะเนี้ย”

พี่เนย์  : “เอ้า!! จริงจังซิ ก่อนที่เดซี่จะไปเรียนภาษาเกาหลีกับพี่อาทิตย์หน้า ต้องมาเริ่มหาแรงบันดาลใจกับอะไรแบบนี้แหละ ”

เดซี่  : “คิกคิก ก็ได้ค่ะ”

พี่เนย์  : “ไม่แน่นะ พอเจอคนในวงนี้ อาจจะทำให้เดซี่ลืม จียงโอปป้าที่อยู่ในความฝันไปเลยก็ได้นะ”

เดซี่  : “ไม่มีทางหรอกค่ะ ”

---

2 ชั่วโมงผ่านไป

พี่เนย์  : “เดซี่ มาแล้วๆ เปิดตัววงแล้ว มาดูเร็ว”

เดซี่  : “ไหนอะคะ ”

พี่เนย์  : “นั้นไง 5 คนนั้นไง ชื่อวงบิ๊กแบงค์ ”

ฉันนั่งลงข้างๆพี่พร้อมกับมองไปที่รายการทีวีเกาหลีที่มีการเปิดตัวศิลปินบอยแบรนด์วงใหม่ ระหว่างที่ฉันกำลังดูอยู่นั้น ช่วงจังหวะที่นักร้องคนนึงเดินขึ้นมาร้องแร็ปข้างหน้า ทำเอาฉันหน้าชา ใจสั่น หัวใจเหมือนจะหล่นหายไป

//นะ..นั่น!....นั่นคุณเหรอ ใช่คุณใช่ไหม  ฉันไม่ได้ตาฟาดไปใช่ไหม//

คนที่ฉันเห็น เขาช่างหน้าตาเหมือนกับจียงที่ฉันรู้จัก ทั้งสีหน้า แววตา รอยยิ้ม 

มันทั้งดีใจและสับสน ทั้งคิดถึง ทุกๆความรู้สึก น้ำตาของฉันมันเอ่อล้นออกมา  ฉันร้องไห้โฮออกมา  จนทำให้พี่เนย์ตกใจ

พี่เนย์ : เดซี่    เดซี่เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น”

เดซี่ : “ฮืออ พี่เนย์  นั่น  นั่นเขา  ...................”

พี่เนย์ : “เขาไหน?” 

เดซี่ : “ฮือออ  จียง............เขาเหมือนจียงมาก ”

พี่เนย์ : “หือออ ไหน คนไหน”

ฉันร้องไห้พร้อมกับเอามือชี้ไปที่ หนึ่งในสมาชิกในวงนั้น พี่เนย์เห็นแล้วถึงกับตกใจ

พี่เนย์ : “ห่ะ!?  จีดราก้อนเนี้ยนะ............เดี๋ยวนะ!  จีดราก้อน  กับ จียง  .........เห้ยยยย!! จริงด้วย พี่ก็ว่าชื่อคุ้นๆ”

เดซี่ : “มะ หมาย ความว่ายังไงคะ”

พี่เนย์ : “ก็คนๆนี้ ชื่อในวงการเขาชื่อจีดราก้อน หรือจีดี แต่ชื่อจริงๆของเขาคือ ควอน จียง”

ฉันตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ว่าอะไรจะบังเอิญขนาดนั้น ตอนแรกฉันคิดแค่ว่าหน้าเหมือน เพราะไม่คิดว่าจะใช่เขา 100%

เดซี่ : “จะ....จริงๆเหรอคะพี่เนย์ คนๆนี้ชื่อ ควอนจียง จริงๆเหรอคะ”

พี่เนย์ : “แน่นอน 100% ว่าแต่จริงเหรอเดซี่ เป็นเขาจริงๆเหรอ..........พี่ไม่อยากเชื่อเลย”

เดซี่ : “นะ....หนูก็ไม่มันใจ 100% ค่ะ แต่จากหน้าตาและท่าทาง รอยยิ้ม แล้วยังชื่อที่เหมือนกัน แต่..”

พี่เนย์ : “แต่อะไร?”

เดซี่ : “ถ้าเป็นเขาจริงๆ......เขาคงลืมหนูไปแล้วหรือจำหนูไม่ได้หรอกคะ เหมือนที่ตอนแรกหนูจำเขาไม่ได้”

พี่เนย์ : “นั้นซิเนอะ เพราะตอนตื่นมาเธอก็จำอะไรเกี่ยวกับเขาไม่ได้เลย”

เดซี่ : “ถ้าเป็นเขาจริงๆ หนูก็คงจะดีใจมากๆ ที่เขายังมีชีวิตอยู่ ฮืออออ พี่เนย์ หนูเจอเขาแล้ว ฮืออออ  ฮืออออ ”

พี่เนย์เข้ามากอดฉันทีร้องไห้ และก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าจะเป็นเรื่องจริง อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น

พี่เนย์ : “เฮ่ออออ เรื่องจริงเหรอเนี้ย มานี้มะ  หยุดร้องได้แล้ว ถ้าเป็นเขาจริงๆ พี่เชื่อว่าซักวันเขาต้องจำเธอได้ เหมือนที่เธอจำเขาได้ เชื่อพี่นะ!!!”

เดซี่  >> “ฮือออออ......ฮือออ ”

ฉันร้องไห้อยู่อย่างนั้น จนลืมไปแล้วว่าร้องไปนานแค่ไหน

หลังจากวันนั้น ฉันเข้าเว็บทุกเว็บค้นหาข้อมูลของผู้ชายที่ชื่อจีดราก้อน ฉันนั่งมองรูปของเขา ร้อยยิ้มของเขา แววตา มันใช่เขาทุกอย่าง   

เขามีชีวิตอยู่บนโลกของความจริง เขาได้เป็นศิลปินอย่างที่ตั้งใจ ฉันดีใจเหลือเกิน ที่เขายังมีชีวิตอยู่

ภาพความทรงจำของเราวนเวียนกลับมาอีกครั้ง ฉันนั่งร้องไห้ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์    วันแล้ว วันเล่า

// ฉันเจอคุณแล้วนะ จียง คุณจะจำเรื่องของเราได้บ้างไหมนะ คุณจะรู้ไหมว่าฉันอยู่ตรงนี้ ฉันยังมีชีวิตในโลกของความจริง ฉันคิดถึงคุณเหลือเกิน //

ฉันเริ่มเขียนบันทึกอีกครั้ง 19 สิงหาคม 2549 วันแรกที่ฉันได้เจอเขาบนโลกความจริง 

ฉันปริ้นรูปเขา แปะติดไว้ที่สมุดโน๊ต ฉันพกสมุดบันทึกเล่มนั้นติดตัวเสมอ ไม่ว่าจะไปที่ไหม ฉันจะจดบันทึกเรื่องราวต่างๆลงไป

เหมือนกันว่าฉันพูดคุยกับเขาผ่านสมุดเล่มนี้

ใครอาจจะมองว่าเพ้อเจ้อ แต่ทั้งหมดมันคือความจริงสำหรับฉัน