หวานใจ นายซุปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #5 : การจากลา - Rewrite

ขณะนั้น ณ โลกแห่งความจริง

ห้อง ICU  รพ. X ประเทศไทย

หลังจากที่ประสบอุบัติเหตุ เดซี่ก็นอนพักรักษาตัวอยู่ที่ห้อง ICU เป็นเวลา 1 เดือนแล้ว เธอกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา

วันเวลาผ่านพ้นไปวันแล้ววันเล่า ไม่มีวี่แววว่าเธอจะฟื้นขึ้นมา แม่และเพื่อนๆของเธอผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนมาเยี่ยม พูดคุยกับเธอทุกๆวัน ทุกคนได้แต่หวังว่า เธอจะฟื้นขึ้นมา เป็นเดซี่ที่สดใสร่าเริงอีกครั้ง

แม่เดซี่ >> “โถ่ลูก... เมื่อไหร่แกจะตื่นขึ้นมาคุยกับแม่ซะที  ฮืออๆ แกจะนอนแบบนี้ไปตลอดไม่ได้นะ......โถ่ลูกสาวฉัน!! ทำไมพระเจ้าถึงใจร้ายกับแกขนาดนี้  เอาชีวิตแม่ไปซะยังดีกว่า ให้แม่เจ็บปวดแทนแกยังดีกว่า ฮืออๆ”

แม่ของเดซี่ ดูซูบผอมลงไปเยอะ หลังจากที่ลูกสาวเข้า รพ เธอกินไม่ได้นอนไม่หลับ

มายมิล : “ แม่ค่ะ พักผ่อนบ้างเถอะนะคะ เดี่ยวพวกหนูจะดูแลมันเอง ถ้าแม่เป็นอะไรไปอีกคน มันฟื้นมามันต้องด่าพวกหนูเละแน่เลยค่ะ “

มายมิล เพื่อนสนิทของเดซี่ ปลอบแม่ของเธอ พร้อมประคองแม่ออกไปข้างนอกห้อง ICU  บิวตี้เพื่อนสนิทอีกคน ยืนมองเดซี่ที่นอกห้อง เอาแต่ร้องไห้ พวกเธอเฝ้ารอให้เพื่อนของเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

บิวตี้ : “แม่ค่ะ หนูขอโทษนะคะ วันนั้นถ้าหนูห้ามมันซักนิด ไม่ให้ไปช่วยแมว มันคงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้”

บิวตี้ อยู่ในเหตุการณ์วันที่เดซี่ประสบอุบัติเหตุ ระหว่างที่เดินข้ามถนน เพื่อไปมหาลัย เดซี่ได้วิ่งไปช่วยลุกแมวที่กำลังจะโดนรถทับที่กลางถนน และนั่นทำให้เธอโดนรถชน

บิวเป็นคนดูแลเดซี่ตลอดการเดินทางมายัง รพ.  เธอโทษตัวเองมาตลอด...ที่ทำให้เดซี่เป็นแบบนี้

แม่เดซี่ : “โถ่ บิวลูก มันไม่ใช่ความผิดของหนูหรอก ต่อให้หนูห้ามมัน แม่ก็เชื่อว่า เดซี่มันก็คงวิ่งไปอยู่ดี”

แม่พูดและเข้าไปกอดบิว...พร้อมมองไปยังลูกสาวที่นอนอยู่ในห้อง ICU

แม่เดซี่ : “ไอ้เด็กคนนี้ มันก็เป็นแบบนี้แหละ อย่าโทษตัวเองเลยนะลูก มันคงเป็นเคราะห์กรรมของเดซี่มัน”

บิวตี้ได้ฟัง ก็ยิ่งร้องไห้โฮ ออกมา มายที่ยืนฟังอยู่ข้างๆก็ได้แต่น้ำตาคลอ เพราะไม่รู้จะปลอบใครก่อนดี

บิวตี้ : “แม่ค่ะ...ขอบคุณนะคะ ฮือออๆ”

หมอ : “ขอโทษนะครับคุณแม่ ได้เวลาตรวจคนไข้แล้ว ผมขออนุญาตเข้าไปตรวจอาการคนไข้ซักครู่นะครับ”

แม่เดซี่ : “ดะ...ได้ค่ะคุณหมอ ”

---

ขณะเดียวกันนั้น ณ โลกหลังความตาย

ในขณะที่เขาทั้งสองคน กำลังพูดคุยกันอย่างมีความสุข เดซี่สังเกตเห็นว่า มือของจียงที่โอบกอดเธอไว้อยู่นั้น อยู่ๆก็เลื่อนลาง โปร่งใส มองทะลุเห็นมือของเธอได้

เดซี่ : “จียงคะ!? ที่รักเกิดอะไรขึ้นกับคุณ”

เดซี่พูดพร้อมกับจับมือของจียงและยกขึ้นให้เขาดู

จียง : “เอ๊ะ!! ทำไมร่างกายผมเป็นแบบนี้ เกิดอะไรขึ้น”

ผมตกใจเมื่อพบว่าร่างกายของผมโปร่งใสและเริ่มเลือนร่าง

เดซี่ : “ไม่นะ เกิดอะไรขึ้น คุณกำลังจะหายไปเหรอ ไม่จริง”

เดซีตกใจมาก เธอเริ่มร้องไห้ และพยายามกอดเขาไว้แน่น

ทั้งคู่สับสนและตกใจกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น จียงกำลังจะหายไป

จียง : นี่มันเกิดอะไรขึ้น เดซี่ผม...รู้สึกไม่ดีเลย รู้สึกเหมือนตัวจิตของผมกำลังจะสลายไป ผมไม่อยากหายไป

เขากอดเธอไว้แน่น เหมือนกับว่านี้จะเป็นกอดสุดท้ายของพวกเขา

เดซี่ : “หรือว่าคุณกำลังจะไปเกิดใหม่ หรือว่าเราทำอะไรผิดทำให้ร่างกายของคุณหายไปแบบนี้ พระเจ้าได้โปรด มันเกิดอะไรขึ้น ฮือออ ไม่นะจียง ไม่นะ ฮือออออ ฉันไม่ยอมให้คุณหายไปหรอก”

ร่างกายของผมเลือนรางลงทุกที ท่อนล่างของผมค่อยๆ จางสลาย ชัดเจนแล้วว่าตัวผมในตอนนี้ กำลังจะหายไปในไม่ช้า

จียง : ไม่นะ ผมยังไม่อยากไปเกิดตอนนี้ ผมจะทิ่งคุณไว้คนเดียวได้ยังไง ฮืออออ ไม่

ทั้งคู่สวมกอดกันและร้องไห้ พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้ เลยในตอนนี้ ไม่มีปาฏิหาริย์อีกต่อไป

// นี้ผมกำลังจะหายไปและทิ้งให้เธออยู่ที่นี้คนเดียวอย่างนั้นเหรอ ไม่นะ....ผมยังไม่อยากไปไหน อย่าให้ผมต้องทิ้งเธอไว้แบบนี้ พระเจ้าได้โปรดเถอะ อย่าให้เธอต้องเดียวดายในที่แห่งนี้เลย....อย่างน้อยถ้าจะไปเกิดใหม่จริงๆขอให้เธอไปก่อนผมก็ยังดี ให้ผมต้องโดดเดียวดีกว่าเธอต้องทนทุกข์อยู่แบบนี้ //

 ผมทำได้แต่อ้อนวอนพระเจ้า ผมกอดเธอไว้แน่น เพราะรู้แล้วว่า ไม่มีอะไรสามารถหยุดเหตุการณ์นี้ได้ ผมรู้แล้วว่า ผมคงจะหายไปภายในไม่กี่นาทีนี้ ผมรวบรวมแรงกายทั้งหมดที่มี เอื่อมมือไปจับแก้มของเธอให้มองมาที่ผม

จียง : “เดซี่ ผมเหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว หยุดร้องไห้ก่อนได้ไหมครับ ผมอยากจะบอกลาคุณ”

เดซี : ฮือออ ไม่ อย่าพูดแบบนั้น อย่าบอกลากันเลยนะคะ ฮือออออ

จียง : เราสองคนทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ จิตของผมกำลังจะหายไป ผมไม่อยากจะไปโดยไม่ได้บอกอะไรคุณเลย ฮืออออ ฟังผมเถอะนะ

ในตอนนี้ร่างกายของผม ใต้หน้าอกลงไป หายจากหายไปเกือบหมดแล้ว ผมเอื่อมมือไปเช็ดน้ำตาที่นองหน้าของเธอ ในตอนนี้ดวงตาที่สดใสของเธอ ดูเศร้าหมอง ใจของผมปวดร้าวราวมีดนับพันมาทิ่มแทง

น้ำตาของเธอแต่ละหยดที่ไหลอาบแก้ม เหมือนเลือดที่ไหลรินออกจากกายของผม ผมที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ไม่สามารถปลอบให้เธอหยุดร้องไห้ได้เลย ผมควรจะทำยังไงดี

เดซี่ : “ไม่ค่ะ เราจะต้องไม่บอกลากัน ฮืออ ไหนสัญญาแล้วไงคะ ว่าจะไม่ไปไหน สัญญาแล้วไม่ใช่เหรอ ฮืออออ”

จียง : “ขอโทษนะที่รัก ขอโทษที่ผมรักษาสัญญาไม่ได้ ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ ฮือออออ ”

เดซี่ : “ไม่นะ อย่าขอโทษ....อย่าไปเลย ฮือออ เค้าจะอยู่ยังไง ถ้าไม่มีที่รัก .. ”

ผมดึงเธอเข้ามากอดไว้ ช่างปวดใจเหลือเกิน ยอดดวงใจของของผม  ผมขอโทษที่ไม่อาจจะอยู่เคียงข้างคุณได้.... น้ำตาของผมไหลออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

//ฉันไม่เคยคิดหรือเตรียมใจเอาไว้เลยว่า จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับเราสองคน ฉันคิดว่าเราจะอยู่ด้วยกันอย่างนี้ตลอดไป ให้เราเจอกันแล้วต้องจากกันอีกอย่างนั้นเหรอ...ที่เราตายตั้งแต่อายุยังน้อยยังไม่พอใจอีกเหรอ .พระเจ้าทำไมโกรธเกลียดอะไรพวกเรานักหนา...ฉันได้แต่ ด่าและสาปแช่งทุกสิ่งอย่างที่มี  อย่าเอาเขาไปเลยนะ  ได้โปรดดด //

จียง : “เดซี่........ที่รัก จำวันแรกที่เราเจอกันได้ไหม วันแรกที่ผมได้เจอคุณ ผมก็ตกหลุมรักคุณ ดวงตาที่สดใจของคุณ ที่จ้องมองมาที่ผม ร้อยยิ้มของคุณ ทุกๆอย่าง มันสวยงามสำหรับผม ตั้งแต่วันนั้นจนตอนนี้รู้มาเสมอว่า คุณ...คือคนที่ผมรัก เค้ารักที่รักนะ รักมากๆ ”

ผมใช่แรงสุดท้ายที่มีสัมผัสแก้มใสใสของเธอที่อาบไปด้วยน้ำตา ผมก้มลงไปจูบเธอเบาๆ ก่อนร่างกายและจิตของผมจะค่อยๆสลายหายไป 

จียง : “ผมจะไม่มีวันลืมคุณไม่ว่าชาติไหน....ลาก่อน...”

/ ผมอยากให้คุณมีความสุขนะ....ลาก่อนที่รัก /

เดซี่ : “ไม่  ไม่นะ ไม่  ฮือออออ อย่าเพิ่งไป ฉันยังไม่ได้บอกคุณเลย อย่า.......อย่า....ฮือออออออ”

ฉันตะโกนร้องสุดเสียง  เอื่อมมือคว้าเขาไว้ แต่ก็ไม่ทันแล้วว  ไม่มีเค้าอีกแล้ว 

เดซี่ : “ฉัน................ฉันยัง..........ฮือออ.................ฉันยังไม่ได้บอกคุณเลยนะ  ....ฮะ..ฮือออออ ฉันยังไม่ได้บอกคุณเลยย ว่าฉันก็รักคุณ ฮืออออ”

เจ็บปวดเหลือเกิน จากที่ไม่เคยรู้สึกมาเจ็บปวดแบบนี้มายาวนาน ตอนนี้ความรู้สึกเจ็บปวดทั้งหมด มันถาโถมเขามา ฉันก้มมองมือตัวเอง ก็พบว่า ร่างกายของฉันเองก็กำลังจะจางหายไป.........

เดซี่ : “ไม่นะ....ทำไมเกิดอะไรขึ้น”