หวานใจ นายซุปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #4 : ความรัก - Rewrite

ณ ทุ่งดอกเดซี่ โลกหลังความตาย

วันเวลาผ่านพ้นไป ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน

ที่แห่งนี้ ไม่มีเวลากลางคืน มีแค่เวลากลางวันที่แสนอบอุ่นและรู้สึกเย็นสบายไปพร้อมๆกัน

พวกเขาสองคนอยู่ที่นี้มานานแค่ไหนกันนะ....ตั้งแต่วันนั้นจนตอนนี้ไม่มีใครผ่านเข้ามาอีกเลย

พวกเขาใช้เวลาเรียนรู้กันและกัน ทำอะไรหลายๆอย่างด้วย วันวันเวลาเนินนาน ทำให้ความรู้สึกดีๆที่มีให้กัน มันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

จนทำให้ทั้งคู่แน่ใจแล้วว่า ความรู้สึกที่มีให้กันนั้นไม่ใช้เพียงแค่ "เพื่อนผี" ที่มีชะตากรรมร่วมกันเท่านั้น

แต่มันพิเศษและชัดเจนตั้งแต่วันแรกที่พวกเขาได้พบกัน

ถึงจะอยู่ที่นี้นานแค่ไหน พวกเขาก็ไม่ได้รู้สึกเบื่อหน่าย เพราะว่าที่นี้พวกเขาจะไม่รู้สึกหิว  ไม่เจ็บ ไม่ป่วย หากต้องการอะไระไรเพียงแค่นึกถึง สิ่งๆนั้นก็จะปรากฏออกมาทันที

ตอนนี้พวกเขามีบ้านที่อบอุ่น อยู่ด้วยกัน ได้ทำสิ่งที่อยากทำ บนโลกหลังความตายแห่งนี้ ถึงแม้จะมีแค่พวกเขาสองคนก็ตาม

ก่อนหน้านี้ พวกเขาเคยรอคอยว่าจะมีใครมารับพวกเขาไป หรือเมื่อไหร่พวกเขาจะได้ไปเกิดใหม่ซักที แต่วันแล้ววันเล่าก็ไม่มีใครมาที่นี้อีกเลย นอกจากพวกเขาสองคน กลังจากนั่นพวกเขาก็เลิกคิดถึงเรื่องอื่น พวกเขาเริ่มเข้าใจสิ่งที่เปิดอยู่มากขึ้นเรื่อยๆ

ในตอนนี้พวกเขาไม่ต้องการอะไรแล้ว นอกจากกันและกัน

ในห้องทำงานของจียง ณ โลกหลังความตาย

เดซี่เดินเข้ามาให้ห้องทำงานของจียง เธอเห็นเขากำลังนั่งแต่งเพลงอยู่ เธอเข้าไปสวมกอดเขาจากด้านหลัง ก่อนจะหอมแก้มเขา

ทันทีที่เขารู้ว่าเป็นเธอ เขาก็เอื่อมมือไปลูบหัวเธออยากรักใคร ก่อนจะดึงเธอมานั่งบนตักของเขา

เดซี่ : “ จียงค่ะแต่งเพลงได้ถึงไหนแล้ว

จียง : ใกล้เสร็จแล้วล่ะจ้ะ

เดซี่ : อยากฟังเพลงเร็วๆจัง  ต้องเพราะมากแน่ๆ”

จียง : “ ถ้าเสร็จแล้ว จะร้องให้เดซี่ฟังคนแรกเลย”

เดซี่ : “ก็แหง๋  ละก็ที่นี้มีแค่เรานินี่นา”

จียง : “ฮ่าๆ นั้นซิ แต่ถ้าเพลงนี้ได้เปิดที่โลกความจริง ต้องดังมากแน่ๆ”

เดซี่ : “ถ้าที่รัก อยู่ที่โลกความจริงป่านนี้คงได้เป็นศิลปินดังไปแล้วแน่ๆเลย”

จียง : “ฮ่าๆ อาจจะได้เป็นศิลปิน แต่ดังหรือเปล่า ไม่ไม่รู้ ป่านนี้พวกนั้นจะเป็นยังไงบ้างนะ

อยู่ๆผมก็นึกถึงเพื่อนๆของผมที่ยังอยู่ที่โลกความจริง ทำให้ผมเศร้าเล็กน้อย แต่ผมก็ไม่อยากให้เธอเป็นห่วง เลยต้องรีบทิ้งความรู้สึกนั่นไป

เดซี่ : ทุกคนคงคิดถึงที่รักมากๆ เหมือนที่ ที่รักคิดถึงพวกเขาตอนนี้

จียง : ช่างมันเถอะ พวกเราอยู่กันคนละโลกแล้ว ตอนนี้ขอแค่ได้อยู่กับเดซี่ของเค้า ก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว”

ผมเอื่อมมือไปสัมผัสพวงแก้มเนียนนุ่มของเธอ ก่อนที่เธอจะยิ้มหวานให้ผม หัวใจผมพองโตทุกครั้งที่อยู่กับเธอ ทุกอย่างมันช่างสดใส อบอุ่น และมีความสุข ทุกครั้งที่เธอยิ้มมา

เธอคือสิ่งเดียวที่ทำให้ผมอยู่ที่นี้ได้ และเธอทำให้ความเศร้าของผมค่อยๆหายไป เพราะความรักของเธอ

เดซี่ : เค้าก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว นอกจากที่รัก

ฉันยิ้มให้เขา และรับรู้ได้ถึงความเศร้าเล็กๆในจิตใจของเขา เพราะฉันรู้ว่าก่อนที่จะมาที่นี้เขาเป็นคนที่ทุ่มเทมากแค่ไหนให้กับความฝันและสิ่งที่เขารัก ฉันโอบกอด ทำให้เขารู้ว่าฉันไม่มีทางจะหนีไปไหน ฉันจะอยู่ตรงนี้ ข้างๆเขา

//ฉันอยากให้คุณได้กลับไปใช้ชีวิตและทำตามความฝันของตัวเองอีกครั้ง อย่างน้อยคุณคงจะยิ้มได้อย่างเต็มที่ โดยที่ไม่ต้องรู้สึกเศร้าแบบนี้ //

เธอกอดผมแน่น ผมเองก็โอบกอดเธอ ผมอยากให้เธอได้รู้ว่าเธอมีค่าและสำคัญกับผมแค่ไหน เราสองคนรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของกันและกัน

สิ่งที่เธอทำ ผมรู้ว่าเธอกำลังปลอบประโลมความเศร้าของผม เราสองคนต้องการกันและกันเสมอ  

ผมรักเธอมากแค่ไหน เธอเองก็รู้ ผมนึกภาพไม่ออกจริงๆ ว่าถ้าผมไม่มีเธอ ผมจะอยู่ได้ยังไงในตอนนี้ เธอเป็นเหมือนแสงสว่าง และกำลังใจของผม และที่สำคัญเธอคือความสุขเดียวของผมในตอนนี้

// หวานใจของผม ทำไมคุณน่ารัก และอ่อนโอนขนาดนี้นะ... ถ้าเราสองคนยังมีชีวิตอยู่...ถ้ามีคุณและสิ่งที่ผมรัก ผมจะมีความสุขมากแค่ไหนกันนะ เดซี่...ผมรักคุณเหลือเกิน//

จียง : รักที่รักนะ เดซี่ของผม

เดซี่ : รักเหมือนกันค่ะ ^^