หวานใจ นายซุปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #10 : ความทรงจำ

หลังจากที่ฉันได้พบกับคุณยายและได้รับช่อดอกเดซี่มา ก็มีบางอย่างกำลังไหลเวียนอยู่ในหัวของฉัน ภาพต่างๆมากมาย กำลังค่อยๆ เรียงร้อยกันเป็นเรื่องราว

                พี่เนย์ มายและบิว เห็นอาการของฉันไม่ดี จึงรีบพากันกลับมาที่ห้องเพื่อให้นอนพัก พี่เนย์และเพื่อนๆของฉันต่างก็พลัดกันเฝ้าดูอาการของฉัน  พี่เนย์นำช่อดอกเดซี่ที่ฉันถือไว้ไม่ยอมวาง ไปใส่แจกันวางไว้ที่หัวนอนให้ฉัน  

                และคืนนี้ฉันก็กำลังฝันแบบเดิมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนเดิม ในฝันฉันเห็นตัวเองอยู่ที่ทุ่งดอกเดซี่กับผู้ชายคนนั้น

ตอนนี้ฉันเห็นหน้าของเขาชัดเจน ทุกการกระทำ ทุกๆความทรงจำของฉัน มันเหมือนหนังเรื่องเดิมฉายกลับมาให้ฉันดูอีกครั้ง

ดอกเดซี่ที่อยู่บนหัวโต๊ะค่อยๆแห้ง เหี่ยว ไปพร้อมๆกับความทรงจำของฉันที่ค่อยๆกลับคืนมา

เหมือนกับว่าช่อดอกเดซี่ช่อนี้ คอยเก็บความทรงจำของฉันทั้งหมดไว้ รอวันที่ฉันได้เจอมัน และคืนความทรงจำที่หายให้กับฉันอีกครั้งฉัน

ความทรงจำที่หายไป กลับคืนมา

เดซี่ : “มะ... ไม่นะ อย่าไป อย่าทิ้งฉันไป ..............จียงคะ  ฮือออออ  อย่าไป”

ฉันร้องไห้โฮออกมา พี่เนย์ตกใจ รีบมาปลุกฉันให้ตื่นจากฝัน

พี่เนย์ : “เดซี่!  เดซี่! เป็นอะไรไป  เดซี่ ตื่นซิ  เดซี่!”

พี่เนย์เขย่าตัวฉัน เพื่อปลุกให้ฉันตื่น ทันที ที่ฉันตื่นขึ้น ฉันก็โผล่เข้ากอดพี่เนย์ และร้องไห้้โฮออกมาทันที

เดซี่ : “ฮือออออ ฮือออออ พี่   ฮืออออ พี่เนย์   ฮือออออออ หนูจำได้   หนูจำหมดได้แล้ว ฮือออออ”

พี่เนย์ : “อะไร เธอหมายถึงอะไร พี่ไม่เข้าใจ”

พี่เนย์ทั้งตกใจและงงงวยกับสิ่งที่เกิดขึ้น

เดซี่ : “หนูจำ อึก! ฮือออ จำได้ทุกอย่าง ฮือออออ เขาไม่อยู่แล้ว    อึก ก  ฮืออออ เขาไปแล้ววว ฮือออ”

พี่เนย์ยังคงไม่เข้าใจที่ฉันพูด เพราะฉันเอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น เหมือนแทบขาดใจ 

พี่เนย์คิดว่าฉันคงฝันร้ายมากแน่ๆ เลยกอดฉันเอาไว้

พี่เนย์  >> “เงียบซะนะ  พี่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่พี่อยู่ตรงนี้ พี่ไม่ไปไหน เพราะงั้นหยุดร้องนะ” 

ระหว่างนั้นเพื่อนๆของฉันทุกคนก็เข้ามาในห้องเพื่อมาดูอาการของฉัน ต่างก็งงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ฉันที่เอาแต่ร้องไห้ให้โฮ ไม่หยุดกับพี่เนย์ที่กอดฉันไว้แน่น

มาย “พี่เนย์เกิดอะไรขึ้นค่ะ

บิง : เดซี่มึงเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม”

มายและบิว ตกใจพร้อมกับรีบรุดมาที่เตียงเพื่อมาช่วยปลอบฉัน ทุกคนไม่ถามอะไร ปล่อยให้ฉันร้องไห้ต่อไป เพราะถามตอนนี้ฉันก็คงไม่มีสติที่จะพูดและอธิบายอะไร

1 ชั่วโมงผ่านไป

บิว : “เป็นไงบ้างมึง ดีขึ้นไหม ถ้าดีขึ้นแล้วก็ดื่มน้ำนี้ซะนะ....”

บิวเดือนมาพร้อมยื่นแก้วน้ำให้ฉัน  ฉันรับมาและทานจนหมด

มาย : ค่อยดื่ม ร้องไห้จนน้ำหมดตัวแล้วมั้งนั่น ดีขึ้นหรือยัง

เดซี่ : “ก็ดีขึ้นมานิดนึง ขอบใจนะทุกคน”

มาย : “ถ้าดีขึ้นแล้วมึงก็เล่ามาซิ ว่าเกิดอะไรขึ้น ใครทำอะไรมึง ทำไมร้องห่ม ร้องไห้ จะเป็นจะตายแบบนั้น”

พี่เนย์ : “ใช่! พี่ตกใจมากเลยรู้ไหม เล่ามาเลยนะ มีอะไรไม่สบายใจก็ต้องเล่าให้เพื่อนๆฟัง ไม่งั้นจะมีเพื่อนไว้ทำไม”

ฉันลังเลที่จะพูดออกไป กลัวว่าพูดออกไปแล้ว ทุกคนคงหาว่าฉันบ้าแน่

// เฮ่อออออ ทำยังไงดีนะ จะเล่าหรือไม่เล่าดี ถ้าเล่ามีหวังโดนหัวเราะเยาะ หาว่าเพ้อเจ้อ ไม่ก็โดนว่าบ้าแน่ๆ//

เดซี่ : “เอาไว้ ถ้าพร้อมแล้วจะเล่าให้ฟังนะคะ เพราะตอนนี้เดซี่เองก็ยังไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร และไม่รู้จะบอกยังไง รอให้เดซี่แน่ใจก่อนนะคะ แล้วจะบอกทุกคน”

หลังฉันพูดจบ ทั้ง 3 คนมองหน้ากัน แล้วก็ถอนหายใจยาว

พี่เนย์ : “เฮ่อออ โอเคๆ ถ้าอยากเล่าเมื่อไหร่บอกนะ พี่กับพวกนี้พร้อมจะรับฟัง รู้ไหม”

พี่เนย์พูดพร้อมกับขยับมานั่งข้างๆและลูบหัวฉันเหมือนเด็กน้อย

เดซี่ : “ค่ะ ขอบคุณนะคะ ที่ไม่คาดคั้นอะไรเดซี่ ขอบใจพวกมึงด้วยนะ ไว้พร้อมเมื่อไหร่จะเล่าให้ฟัง”

มาย : “’โอเค งั้นมึงนอนพักอีกหน่อยเถอะ ไว้ค่อยว่ากัน”

บิว : “มึงโอเคแล้วใช่ไหม ยังไงก็บอกนะ พวกกูอยู่ห้องข้างๆนี้เอง”

พี่เนย์ : “ไม่ต้องห่วงมันหรอกบิว เดี่ยวพี่ดูแลให้ กลับไปนอนพักกันเถอะ”

มาย/บิว : “ขอบคุณค่ะพี่เนย์”

มาย : “รบกวนด้วยนะคะ ”

หลังจากที่มายและบิวกลับไปที่ห้อง พี่เนย์ก็ให้ฉันนอนพักอีกครั้ง ตอนนี้ฉันไม่รู้เลยว่า จียงจะเป็นยังไงบ้าง เขาจะไปเกิดใหม่ หรือว่าจะกลับเข้าร่างเหมือนฉัน หรือว่าจริงๆแล้วทั้งหมดมันเป็นแค่ความฝันที่ฉันจิตนาการไปเองตอนที่นอนป่วย ตอนนี้ฉันสับสนไปหมด

---

เช้าวันรุ่งขึ้น

ฉันตื่นขึ้นมา พร้อมกับจิตใจที่เหม่อลอย ฉันเดินไปที่ระเบียงห้อง และมองออกไปอย่างไม่มีจุดหมาย

น้ำตาไหลอาบแก้ม ทุกครั้งที่คิดถึงเขา

// เขามีตัวตนจริงๆไหมนะ นี้ฉันกำลังคิดถึงใครกันแน่ //

ฉันทั้งเศร้าและสับสนไปหมด

พี่เนย์ : “เดซี่................เดซี่!”

พี่เนย์เดินมาพร้อมเอามือเตะที่ไหล่ของฉัน

เดซี่ : “อ่ะ!! พี่เนย์  มาเงียบๆตกใจหมดเลยค่ะ ”

พี่เนย์ : “มาเงียบๆตรงไหน พี่เรียกเราหลายรอบแล้วนะ เราไม่ได้ยินเลย เป็นอะไร เหม่อลอยแต่เช้าเลย เพราะเรื่องเมื่อคืนเหรอ”

ฉันได้แต่พยักหน้า พี่เนย์ก็ได้แต่ถอนหายใจ

พี่เนย์ : “เราไม่เล่า พี่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไง”

เดซี่ : “ไม่เป็นไรค่ะพี่เนย์ เดี๋ยวหนูก็ดีขึ้น  ว่าแต่วันนี้พี่เนย์ไม่เรียนเหรอคะ นี้สายแล้วนะคะ”

เนย์ : “วันนี้ไม่มี เราละ ไม่มีเหมือนกันใช่ไหม ถึงได้ยังยืนอยู่ตรงนี้”

เดซี่ : “มีบ่ายค่ะ เมื่อเช้าโทรไปหาพวกนั้นแล้วให้ลาอาจารย์ให้หน่อย เพราะว่าไปสภาพนี้เดซี่ว่า คงเรียนไม่รู้เรื่องสู้ไม่ไป พักผ่อนที่ห้องดีกว่า”

เนย์ : “ดีเลย งั้นวันนี้แทนที่จะอุดอู้อยู่ที่ห้อง ออกไปร้านหนังสือกับพี่ดีกว่า พี่ว่าจะไปหาซื้อหนังเริ่มต้นเรียนภาษาเกาหลีมาอ่านเตรียมตัวไว้ก่อน ส่วนเราก็ไปเดินเล่นรอพี่ เผื่อจะได้รู้สึกดีขึ้นบ้าง”

เดซี่ >> “ก็ดีเหมือนกันค่ะ”