(Fic ReBorn x NaNoHa & all anime) ชะตาที่พบกัน

ลำดับตอนที่ #9 : ชะตาที่ 6 : ผลจัดกลุ่มออกมาแล้ว.. ห้ะ!! ยังมีอีกคนงั้นหรอ 100%

ชะตาที่ 6 : ผลจัดกลุ่มออกมาแล้ว.. ห้ะ!! ยังมีอีกคนงั้นหรอ

�
ณ เช้าอีกวันที่บ้านของบอสวองโกเล่แฟมิลี่ หรือ ของสึนะโยชิคุงนั่นเอง นอกจากไม่สงบแล้วก็ยัง...เป็นโทรโข่งกันเหมือนเดิม เริ่มจาก...

"เอาของอีผิงคืนนะ แรมโบ้!!" เสียงของสาวหมวยจีนตัวเล็ก ผู้มีวิชากังฟู อีงผิงตะโกนไล่หลังแรมโบ้เพื่อนำของของตัวเองคืนมา

"แบร่... คุณแรมโบ้ไม่ให้ มันเป็นของคุณแรมโบ้แล้ว... แบร่~~" เด็กชายร่างเล็กสวมเขาวัวรวมทั้งเสื้อผ้า และทรงผมบอคโคลี่ที่กำลังวิ่งนำหน้าอีผิงโดยถือของที่ขโมยมาจากเธอไปด้วย

ปึก!! เสียงชนระหว่างแรมโบ้และเด็กหนุ่มผมเหลือง ด้วยความที่ว่า แรมโบ้เด็ก แต่ตัวเล็ก(มาก) ทำให้เขานั่งจมปุกอยู่กับพื้นทันที.. ก่อนจะลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับถามอย่างเสียงฉุนกับเด็กหนุ่ม...

"โอ้ยย.... บาจิลชนคุณแรมโบ้ทำไม.... คุณแรมโบ้กำลังหนีอีผิงอยู่นะ"

"กระผมไม่ได้ชนนะขอรับ ท่านแรมโบ้ต่างหากที่มาชน" บาจิล หนุ่มน้อยมาจากอิตาลี่เพื่อมาพักผ่อน (?) โดยคำสั่งตรงจากหัวหน้า (อ้าว...พักแล้วต้องสั่งมาด้วยเรอะ) พูดกับแรมโบ้เพื่อบอกความเป็นจริง ว่าเขา..ไม่ผิดนะ

ในระหว่างที่เถียงกันอยู่นี้...อีผิงที่วิ่งตามมาทัน ก็ทำหน้าหอบ หืด และโกรธจัด พร้อมที่จะซัดแรมโบ้ได้ทุกเมื่อ..(โอ้...-0-)

"แรมโบ้.... นี่แน่ะ"

ปัง!.... ตุบ!

เสียงหมัดของอีผงปะทะเข้าเต็มหลังแรมโบ้ทำให้เขากระเด็นไปชนกำแพงบ้านเข้าอย่างจัง บาจิลที่พอรู้ตัวจึงหลบได้อย่างหวุดหวิด ไม่งั้น กำแพงอาจจะต้องการเพื่อนใหม่แทนเพื่อนเก่า...

"ฮึก.....ฮึก.... อด.....ทน...ไว้" เพราะความดีของเจ้าตัว(?) ทำให้เขาต้องระเบิดความเจ็บที่โดนทำไว้...อย่างน่าสม(น้ำหน้า... : ไรท์รังแกเด็ก : ใครบอก...อีผิงทำน่ะ : แต่ไรท์เป็นคนแต่ง : เออไม่เถียงก็ได้ฟร่ะ)

"แง้......แง้...... คุณ..แรมโบ้..จะไม่ทน"

ฟึบ! ปุ้ง!

แรมโบ้ที่หยิบ บาซูก้าทศวรรษออกมาจากหัวก็ทำการยัดตัวเองลงพร้อมกดปืนดังลั่น ทำให้ผู้ที่ออกมา คือ....

"อ้าว.... กำลังไปซื้อของที่ตลาด ทำไมถึงมาที่บ้านวองโกเล่หนุ่มได้ล่ะ" แรมโบ้ในอีกสิบปีข้างหน้านั่นเอง...

ตึก! ตึก!

"หาว~~~" เสียงคนเดินลงบันไดพร้อมกับปิดปากหาวว่อน.... สึนะ ที่กำลังเดินลงมาด้วยท่าทีที่ว่า... ง่วงและน่าก(อ)ด สุดๆ >.//.<�

ในขณะที่กำลังเดินลงมาก็เหลือบไปเห็นแรมโบ้หนุ่มทันที เขาขมวดคิ้วด้วยความสงสัยก่อนจะกล่าวคำงัวเงีย ด้วยสาเหตุที่ว่า..... วันนี้ดันตื่นก่อนกำหนด (โลกแตกแน่...ซือคุงตื่นเช้า)

"อ้าว..อรุณสวัสดิ์ แรมโบ้ในอีกสิบปีข้างหน้านี่นา.... เสียงเมื่อกี้งั้นหรอ" คนฟังหันมาหาเจ้าของเสียงทันทีพร้อมกับกล่าวกลับด้วยเสียงที่มีความสุขยิ่ง ซึ่งแรมโบ้ก็ตอบกลับแบบมึนๆพอกัน

"อรุณสวัสดิ์ขอรับ ท่านซาวาดะ"

"อรุณสวัสดิ์นะ ท่านสึนะ"

"อรุณสวัสดิ์ครับ วองโกเล่หนุ่ม"

"ไอหยา.... ทำไมวันนี้ท่านสึนะ ตื่นเช้าผิดปกติ" อีผิงที่พึ่งนึกขึ้นได้ว่า วันนี้แปลกไป...จึงยิงคำถามใส่สึนะ ทันที...

"เอ่อ...ระ..เรื่องนั้น....." สึนะที่อ้ำอึ้งอยู่นาน ก็มีเสียงสวรรค์สำหรับเขา....แต่คงไม่ใช่สำหรับใครบางคน

"อ้าว..ตื่นกันแล้วหรอ คุณแม่เรียก....หืม....โร มิ โอ!!!!" ใช่แล้วจ้ะ เจ๊เบียงกี้ของเรานั่นเอง ที่เห็นแรมโบ้ตอนโตเป็นไม่ได้ เป็นต้อง....

"ตายซะ โรมิโอ!!!" เบียงกี้ตะโกนดะงลั่นพร้อมหยิบ อาวุธสังหารประจำตัวขึ้นมาพร้อมหมายมั่นที่จะฆ่าแรมโบ้ให้จงได้!!

"วองโกเล่หนุ่ม ผมขอตัวก่อนนะครับ อะจ้ากกกก ปีศาจมาแล้วววว" เสียงรีบร้อนพร้อมใส่เกียร์หมาวิ่งสุดชีวิตพร้อมเสียงหลงที่กลัวเบียงกี้สุดใจแทบขาดดิ้น (อาเมนเถอะ...)

"หวังว่าคงรอดนะขอรับ..เอ...ท่านรีบอร์นไปไหนเนี่ย" เสียงบาจิลอ้อนวอนเผื่อพระเจ้าจะช่วยให้แรมโบ้ผู้น่าสงสารรอดพ้นจากน้ำมือของเจ๊เบียงกี้สุดสวยไปได้..ก่อนจะมองหารีบอร์นที่ยังไม่เห็นตั้งแต่เช้า...ดูเหมือนว่าเขาจะออกไปข้างนอกโดยไม่บอกแฮะ....

"เฮ้อ... แรมโบ้.." สึนะที่พ่นลมพร้อมกับอดห่วงแรมโบ้ไม่ได้ ไม่รู้เหมือนกันว่า แรมโบ้จะรอดไปอีกนานแค่ไหน...แค่พอกลับมาคิดเรื่องตัวเองที่ตื่นเช้า... อะไรที่ทำให้เขาตื่นเช้างั้นหรอ...คงเป็นเพราะ...

อยากเห็นหน้าคุณนาโนฮะเร็วๆ..ล่ะมั้ง..นะ

� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � ��
ตัดมาทางบ้าน...... บ้านนั่นแหละ ในห้องรับแขกนั้นมีบุคคลที่กำลังเคร่งเครียดกับการวางแผนจับคู่รัก เอ้ย... ช่างมันเถอะ.... �โดยคนที่นั่งอยู่นั้นมีแค่ นาโนฮะ เฟท ฮายาเตะ วีต้า.. และรีบอร์น(เฮ้ยย!!) แต่จู่ๆ ฮานาเตะก็ทำหน้าที่นอกจากจะเคร่งเครียดธรรมดาแล้วไม่พอ... ยังทำหน้าเศร้าบวกเคียดแค้นอย่างแรงกล้าอีกด้วยนี่สิ.... เพราะอะไร... ไปดูดิ... (ก็ดูอยู่ไม่ใช่เรอะ : นี่เขาเรียกอ่านโว้ยย : แต่แกเขียนดู : เออ ผิด)

"ฮายาเตะจัง ไม่ต้องหน้าเคร่งเครียดขนาดนั้นก็ได้น้า...." นาโนฮะที่เงยหน้าหลังจากเขียนและสรุปตารางเสร็จก็พูดล้อเธอเผื่อมันจะหาย.... รึเปล่านะ!?!

"ก็ดูเธอทำสิ.. ทำไมต้องให้ฉันจับคู่กับอยู่กลุ่มเดียวกับเจ้าบ้านั่นด้วย" ฮายาเตะโวยวาย.. เนื่องจากใครๆก็รู้ว่าเจ้านั่นและเธอไม่ได้ญาติดีกัน...

"ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ อีกอย่าง ฉันว่ามันน่าจะเป็นคู่หูได้นี่น่า" รีบอร์นที่พูดขึ้น... เพราะเขาเองแหละที่เสนอให้เธอจับคู่และอยู่กลุ่มเดียวกับ'โกคุเดระ'

"ใช่ๆ อีกอย่างวีต้าก็อยู่กลุ่มเดียวกับเธอนี่" เฟทที่พลางดื่มชาเอ่ยขึ้นเนื่องจากกลุ่มนั้นก็ยังมีหนึ่งในอัศวินของเธอนี่ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายที่ถูกนำไปอยู่ในบทสนทนาก็ต้องหน้าหงิก เนื่องจากเธอก็รับไม่ได้เหมือนกัน

"แต่ฉันก็รับไม่ได้เหมือนฮายาเตะนั่นแหละ... ทำไมต้องคู่กับเจ้าหน้ายิ้มระรื่นนั่นด้วย" แล้วเธอจะยอมได้ไง เดี๋ยวก็เสียชื่อวีต้าหมด..(วีจัง...มันเกี่ยวมั้ย??)

"เธอคู่กับยามาโมโตะน่ะแหละเหมาะสุด หรือจะคู่กับเรียวเฮ.." รีบอร์นที่พูดดักเพราะยังไงยัยนี่ก็เหมาะกับไอเบสบอลแน่นอน..(ที่แท้แกก็จับคู่ให้ : ใครแก... อยากตายมั้ย : โอย..คุณพ่อโหด)

"ไอ้เจ้าแหกปากนั่นน่ะหรอ... ไม่มีทางย่ะ"

"งั้นก็เหมือนเดิม" รีบอร์นนี่.. เป็นผู้พิพากษาได้เลยแฮะ...

"ชิ.... ก็ได้" เพราะวีต้า... ยอมแหะ... ท่าทางเสียงนั่นคงเข้าใกล้เธอไม่ได้แล้ว... อิอิ

"งั้นฉันขอดูกลุ่มแล้วก็ตารางฝึกอีกทีล่ะนะ" พูดจบรีบอร์นก็ดึงกระดาษบนโต๊ะใบทันทีราวกับรู้ว่าจะมีใครหยิบชิงหน้า...

"ชิ..." วีต้าพ่นลมก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินกระฟัดกระเฟียดไปที่ห้องอาหารเพราะเธอนั้นเริ่มหิวแล้ว...

"อ่ะ... วีต้า รอฉันด้วย..." ฮายาเตะที่เดินกึ่งวิ่งออกไปตามวีต้าเนื่องจากตนเองก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน ทำให้ในห้องนั้นเหลือเพียงแค่.. นาโนฮะ เฟท และรีบอร์นก็เท่านั้น

ผ่านไปประมาณสิบนาที รีบอร์นที่เลื่อนสายตามองในกระดาษอีกครั้งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาบอกอย่งเรียบๆ

"ตอนเย็นฉันจะพาที่เหลือมาให้... บาจิลกับโคลม.. พวกเธอยังไม่เคยเจอสินะ"

"อื้อ... ตอนเย็นคนที่เหลืออีกสองคนก็จะมาถึงในตอนเย็นน่ะ" นาโนฮะที่รับก่อนจะบอกกลับไปเช่นกัน... ส่วนเฟทที่ได้ยินด้วยนั้นก็แค่พยักหน้ารับเป็นอย่างเดียว

"แล้ว...?" รีบอร์นที่ลากเสียงยาวเพื่อให้รู้ว่าเขามีคำถามที่ค้างคาใจมากเกี่ยวบุคคลคนนึงในกลุ่มรายชื่อนี้

"อะไรหรอ/...?" ทั้งที่หันมาสบตารีบอร์นพร้อมกันจนทำให้เขสต้องถอนหายใจก่อนจะ่าวด้วยน้ำเสียงที่กรุ่นๆ

"ทำไมพวกเธอต้องเขียนชื่อยัยนั่นลงไปด้วย... รู้จักยัยนั่นได้ยังไง...."

� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � ��
"อรุณสวัสดิ์ สึนะ" เสียงทักของยามาโมโตะดังขึ้น..ซึ่งตัดหน้าโกคุเดระไปนิดเดียว..ความโวยจึงบังเกิดขึ้น

"อรุณสวัสดิ์ครับรุ่นที่สิบ... ไอเจ้าเบสบอล.. แกมาตัดหน้าฉันได้ยังไงว่ะห้ะ"

"ฮ่ะๆๆ เอาน่า..ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่น่า..." ยามาโมโตะหัวเราะก่อนจะพูดพร้อมยีหัวโกคุเดระอย่างสนุกมือ...

"ไม่ต้องมายีผมเลยนะเฟ้ยยย"... โกคุเดระพูดพลางสะบัดมือยามาโมโตะออก..... ก่อนจะมองเขาด้วยสายตาอาฆาตแค้นจนทำให้สึนะต้องห้ามเพราะยังไงวันนี้ก็มาเร็ว......... มาเร็ว?

"เอาน่าๆ... อย่าทะเลาะกันเลยนะ..เรารีบขึ้นห้องเรียนกันเถอะ... ว่าแต่..ทำไมวันนี้มาเร็วจังแหะ"

"เอ๋...ว่าแต่รุ่นที่สิบ..ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจังครับ.. หนอยยามาโมโตะ แก.. ไอ้เจ้าเบสบอล"

"เอ...นั่นสิ แหะๆ"สึนะเมื่อได้ยินคำถามแบบเดียวกับเมื่อกี้เหมือนตอนที่อีผิฝถามซึ่งเขาก็ยังไม่ได้ตอบ........ สึนะพลางคิดสักพักก่อนจะตอบแบบอ้อมแอ้ม..

"....ดีใจที่.....อ๋อ... เจ้ารีบอร์นไม่อยู่น่ะ เลยตื่นเช้า".....เหตุผล...สิ้นคิดไปนิดนึงนะ - -'

"งั้นหรอครับ..... ฮึ่ย~~ หยุดเล่นผมชั้นได้แล้วน่า..... บอกให้หยุดไง เจ้าเบสบอล"

"ฮ่าๆๆๆ ไม่เป็นไรเลยนี่.... สนุกดีออก"

"แกสนุก แต่ฉันไม่สนุกเฟ้ยยยย....."

และก็เป็นอย่างนี้จนถึงคาบเรียนแรก..... สายลมที่เริ่มโบกสะบัด...กลิ่นอาย 8059.. กำลังผลิบาน... เอ้ย.... ไม่ใช่ กลิ่นอายแห่งโชคชะตาใหม่... มันกำลังต้อนรับเธอ~~ รึไงนะ

"ดูมีความสุขกันจังเลยนะคะ.. ท่านวองโกเล่.... คิดถูกมั้ยนะ... ที่ทำแบบนี้" เสียงใสๆเอ่ยขึ้นกลางตึกที่สูงและเงียบสงัด ดาดฟ้าที่ไม่มีใครอยู่ ขอบตึกที่ไม่มีที่กั้นแต่เธอกลับยืนอยู่ได้ไงนะ......

หญิงสาวปริศนาหยิบอะไรบางอย่างออกมาก่อนจะพึมพำแล้วกระโดลงไปอย่างรวดเร็ว หากธรรมดาคงไม่เหลือ..แต่เธอกลับกระโดไปตึกที่สูงไม่แพ้กันด้วยสีหน้าที่ไม่เสียวเลยสักนิด... เป้าหมาย..คือ... ที่นั่น

หลังเลิกเรียนที่โรงเรียนนามิโมริ... สึนะและคนอื่นๆต่างกำลังเก็บของอย่างสบายๆแม้ในใจจะเร่งรีบก็เถอะะ...... เสียงใสๆของหญิงสาวนาม ซาซางาวะ เคียวโกะ ก็ดังขึ้นเรียกความสนใจให้สึนะหันไปทันที พร้อมกับรอยยิ้มที่ประดับหน้า

"วันนี้...ฉันกลับก่อนนะ... คือ..." เคียวโกะทำหน้าเลิกลั่น บิดตัวไปมา พร้อมกับใบหน้าที่แดงซ่า ทำให้สึนะเข้าใจพร้อมกับเริ่มหุบรอยยิ้มที่เริ่มหม่นไม่ได้

"งั้นหรอ ขอให้โชคดีและสมหวังเร็วๆนะ เคียวโกะจัง"

"ขอบคุณนะ..... บายจ้ะ" จากนั้นเคียวโกะก็เดินออกไปอย่างมีความสุข สึนะที่พลางมองตามไปจนลับสายตาก็หันกลับมาเก็บของดังเดิม แต่สายตาของอีกสองคู่มองมา..ทำให้เขาเก็บต่อ..ไม่ลง

"มีอะไรหรือป่าว... โกคุเดระ ยามาโมโตะ" สึนะพลางถามอย่างไม่เข้าใจ

"ไม่เป็นไรนะครับ รุ่นที่สิบ" เสียงของโกคุเดระบ่งบอกได้ว่า ห่วงเขามาก ทำให้สึนะยิ้มออกมาบวกกับคำพูดของยามาโมโตะที่ทำให้เขาแทบฃืมความรู้สึกนั่นทันที

"สึนะไม่เป็นไร.... ถ้าไม่พบพวกคุณนาโนฮะแล้วเศร้า ระวังเขาสงสัยนะ"..... นั่นสิ.....

จะทำให้พวกเขาเป็นห่วงได้ไง..... ถ้าห่วงได้...เขารู้สึกว่าตัวเอง..มีความสุขมากเป็นไหนๆ..เพราะอะไรกันนะ


"ดีจ้า สึนะ" เสียงของรีบอร์นดังขึ้นจากด้านหน้าของพวกเขา ซึ่งตอนนี้ เรียวเฮก็ได้เดินตามด้วยสีหน้าที่...เราก็บอกไม่ถูก เป็นว่า...ตั้งใจแบบสุดขั้ว!!! (เอคโค่ต่อท้าย ว่ะฮ่ะๆ)

"อ้าว รีบอร์น..ตอนเช้านายไปไหนมา" สึนะที่เห็นก็ดันขึ้นมาทันทีเพราะเมื่อเช้า...ก็ลืมสงสัยไปซะสนิท

"ก็ไปจัดการ....เรื่องซ้อมให้พวกนายไง".....สึนะที่ได้ยินก็เบิกตา..นี่แกเอาจริงเรอะ!!

"เฮ้ย..เอาจริงดิ..."

"ใช่... ไปเร็ว เดี๋ยวเฟทรอนานจะไม่ดี ยัยนั่น..ถูกสเปกของคนในโรงเรียนเสียด้วยนะ" รีบอร์นพูดพลางเดินนำทุกคนไป... ซึ่งก็เห็นได้ว่า พวกผู้หญิงและผู้ชายต่างรุมใครบางคนที่ยืนพิงเสาอยู่หน้าประตูด้วยอาการที่ต่างกันไป...

พวกผู้หญิงบางคนก็มองด้วยความตะลึง...

"สวยจัง..."

บางคนก็มองด้วยความอิจฉา....

"สวยเกินไปแล้วนะ..ผู้หญิงคนนั้น" และอีกหลายแบบที่แตกต่างกันออกมา แต่สำหรับความคิดผู้ชาย...มีเพียงอย่างเดียว นั่นก็คือ

"เฮ้ย...สวยว่ะ"

"จับได้ป่าวว่ะ"

"น่ารักจัง"

"บลาๆๆๆๆ" และอีกหลายๆคำที่แทบปวดหัว แต่ก็ขอถอนคำพูดไป..เพราะมีแค่คนเดียว..ที่เกลียดการสุมหัว และตอนนี้ก็เรียกได้ว่า หน้าโรงเรียนเป็นที่สมหัวได้ดีสุดๆ

"พวกคุณกำลังสุมกัวอะไรกันอยู่" ฮิบาริที่เดินมาพร้อมกับทอนฟาโดยมีฮิเบิร์ดเกาะไหล่อยู่ข้างๆ

"คุณอิบาริ!!/กรรมการคุมกฎ!!/....!!!/....?" หากหลายอารมณ์ที่ปรากฎอย่างเด่นชัด ยกเว้นอารมณ์หลังที่มีเพียงคนเดียว เฟทที่เหลือบมองผู้พูดเมื่อกี้ก่อนจะเหล่มองทุกคนที่เริ่มถอยหนี ไม่ก็หลีกทางแล้ววิ่งหนีไปเลยทันที

"ดีจ้า..ฮิบาริ" รีบอร์นทักขึ้น เพราะยังไม่อยากให้เสียเวลาไปมากกว่านี้

"เจ้าหนูงั้นหรอ...แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่" ฮิบาริพลางเลิกคิ้วตอบรีบอร์นก่อนจะหันไปถามดฟทด้วยท่าทีที่ขุ่นมัว

"ฉันมารับพวกคุณค่ะ" เฟทตอบนิ่งๆไม่แพ้กัน.... แต่หากในใจกลับเริงร่าและกระวนกระวายอยู่เป็นนิด

เอริโอ คาโร แล้วก็ อัลฟ์มาถึงรึยังนะ ความคิดเสียงดังลั่นอยู่ในหัวสมองต่างจากภายนอกที่เรียบนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ดีแล้ว...อย่ามาเสียเวลาเลยดีกว่า พวกนายยังต้องเจออะไรอีก.. อ้อ... เบียงกี้ โคลม และบาจิลล่วงหน้าไปก่อนแล้ว อย่าเสียเวลาเลย" เฟทพยักรับต่อ ก่อนจะเดินนำทุกคนอย่างไม่สนใจ เดือดถึงทุกคนที่ทำเอาอึนกับคำพูดไม่หายตะโกนแล้ววิ่งตามไป

"เฮ้....รีบอร์น" สึนะที่ตะโกนดังขึ้นก่อนจะสาวเท้าวิ่งไปคนแรก

"คุณ......." ฮิบาริพูดขึ้นก่อนจะเดินตามไปอย่างฉุนๆ

"อ้าก..อาเจ๊...รุ่นที่สิบ~~~~" โกคุเดระที่ได้ยินแค่ชื่อพี่สาวก็ต้องเกือบช็อคแล้วก็ต้องวิ่งตามสึนะที่วิ่งไปก่อนแล้ว

"555 สึนะ รอด้วย" ยามาโมโตะหัวเราะกับสิ่งตรงหน้าก่อนจะวิ่งตามไปอีกคน

� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � ��

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! แอ๊ด!

"กลับมาแล้วหรอ... ยินดีต้อนรับจ้า" นาโนฮะหันไปยิ้นให้เฟทก่อนจะหันมากล่าวต้อนรับพวกสึนะ เล่นเอาใจสึนะตุ่มๆต่อมๆ เกือบทะลุออกมาเต้นระบำรำกินเชียว...

"นาโนฮะ...ฉัน..." เฟทที่พูดขึ้นมาเล่นเอาสึนะแทบหยุดไม่ทัน.... นาโนฮะที่ได้ยินดังนั้น ก็รู้ทันทีเลยว่า... เพื่อนสาวคนนี้ลนลานเพราะเรื่องอะไร

"ทั้งสองคนรออยู่ที่ห้องรับแขกน่ะ" กล่าวจบ เฟทก็ดีใจเผยรอยยิ้มเหมือนแสงอาทิตย์ สำหรับนาโนฮะ การที่ทำให้หญิงสาวคนนี้ยิ้มได้ ถือเป็นความสุขของเธอเลยล่ะ

"ฝากด้วยน่ะ ไปก่อนล่ะ" พูดจบ เธอก็เดินกึ่งวิ่งไปห้องรับแขกทันที ทำให้ผู้รับช่วงต่อ..เป็นนาโนฮะแทน... เธอหัวเราะน้อยๆก่อนจะพูดแล้วเดินนำเข้าไป

"งั้นเข้ามาก่อนนะ จะได้พูดทีเดียว" พวกสึนะพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าไป.... หากแต่เพียงเสี้ยววินาทีที่ได้เห็นรอยยิ้มของเฟท.. ใครบางคนที่ปิดกั้นใจมานานก็เกือบเริ่มพังทลายลง..

เธอทำให้ฉันประหลาดใจอีกแล้วนะ คุณเฟท เทสทารัสซ่า ฮาราวน์

เมื่อถึงห้องรับแขก ทุกคนก็ได้ประจักษ์พร้อมกับความตกใจที่ว่า ใครบางคนที่พวกเขารู้จัก 3 คน ที่กำลังมองเฟทที่กอดเด็กชายหญิงคู่หนึ่งด้วยความคิดถึงทำเอาพวกนาโนฮะอมยิ้มไปตามๆกัน

"เป็นไงบ้าง ทางนั้นดูแลดีรึเปล่า คิดถึงจังเลย" เฟทพูดด้วยน้ำเสียงที่มีความสุขยิ่ง....

"..คะ..คุณเฟท...หนู กะ....ก็คิดถึงค่ะ" เด็กสาวผมสีชมพูพูดกับเฟทด้วยเสียงที่ดูลำบากเพราะอะไรนั้นน่ะหรอ.....

"คุณเฟทครับ....ผะ...ผมก็..คิดถึง...น่ะครับ แต่....มัน..นะ...แน่น.." เด็กชายผมสีแดงหน้าคม น่าฟัด? น่าก(อ)ด พูดขึ้นเรียกสติให้เฟทปบ่อยทั้งสอง...เล่นเอาเฟทสะดุ้งปล่อยทั้งสองโดยทันทีแล้วสำรวจว่าใครเจ็บตรงไหนหรือเปล่า เล่นเอาทั้งสองเขิน และพวกเพื่อนสาวๆอมยิ้ม ขำไปกับภาพตรงหน้าอย่างมีความสุข

"ขอโทษนะ ..พอดี..มัน...ห้ามไม่ได้นี่น่า"เฟทพูดขึ้นก่อนจะยิ้มให้ทั้งสอง ก่อนจะชะงักแล้วหันไปยิ้มให้กับเจ้าสุนัขน้อยที่แท้จริงแล้วอสูรรับใช้ของเธอเอง

แล้วเธอไม่คิดถึงฉันบ้าง เฟท เสียงนั่นก้องอยู่ในสมอง ทำเอาคนได้ยินถึงกับหลุดหัวเราะแล้วหันมาหา อุ้มเจ้าตัวนั้นขึ้นมาก่อนจะส่งความคิดกลับไป

ใครบอกล่ะ.. ฉันก็ต้องคิดถึงอัลฟ์อยู่แล้ว เฟทคิดเสร็จก็หัวเราะเล่นทำเอาพวกสึนะงงเต็ก แต่สำหรับพวกเพื่อนคงได้แต่อมยิ้ม ก่อนจะโดนขัดด้วยรีบอร์น

"พอก่อน... เรามาเข้าเรื่องดีกว่า ส่วนแนะนำตัวค่อยจับกลุ่มได้ก่อนแล้วค่อยพูดกัน" รีบอร์นที่นั่งอยู่บนตักของหญิงสาวผมยาวนามเบียงกี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

"งั้นฉันนะแจกใบตารางให้นะคะ" ชามัลเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับแผ่นกระดาษที่ดูหนาปึก ก่อนจะให้ทุกคนทีละคน

"ขอบคุณครับ"

"หึ...ขอบใจ"

"ขอบคุณค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ/ครับ คุณชามัล"

"ขอบคุณขอรับ"

"ขอบใจ"

คำขอบคุณหลั่งออกมาจากปากทีละคน จนครบ แต่เมื่อมองใบนั้นเท่านั่นแหละ เขื่อนแตก!!

"เฮ้ย..ทำไมฉันต้องอยู่กลุ่มเดียวกับยัยบ้า พลังด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้ฉันอยู่กับรุ่นที่สิบ ฉันเป็นมือขวานะเฟ้ย"

"5555 ต้องคู่กับแม้หนูขี้วีนแหะ"

"ใครขี้วันย่ะ!!"

"ก็เธอนั่นแหละ"

"ผมคู่....กะ..กับคุณนาโนฮะ... เฮือก..กลุ่มเดียวกับ..คะ..คุณฮิบาริ" สึนะอยากเป็นลม

"ทำไมฉันถึงอยู่กับคนที่ไม่รู้จักแบบสุดขั้ว!!"

"....ว้าว... จะได้ขย้ำคุณให้เต็มที่"

"ฉะ...ฉันอยู่กับ...คุณบาจิล...แล้วก็...ใครค่ะ"

"เอ๋..งั้นขอรับ...เอ... ดูเหมือนวะ..." บาจิลพูดสะดุดกึกเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นชื่อใครบางคน..ที่ไม่ได้เห็น...มานาน..ไม่สิ..เห็นเป็นครั้งที่สอง....

"เป็นอะไรไป.. บาจิล" รีบอร์นที่พอรู้สาเหตุจึงถามเขาทันที

"ปะ..เปล่าขอรับ ท่านรีบอร์น..ผมแค่....." บาจิลพูดแค่นั้น จากนั้นก็หลุบสายตาต่ำทันที รีบอร์นที่เห็นว่าเขารู้สึกยังไงจึงไม่เซ้าซี้... บาจิลที่พลันคิดถึงเรื่องบางเรื่องอยู่นานก่อนจะหันมาสนใจ เพราะนาโนฮะเริ่มแนะนำตัวกันแล้ว

"เอาล่ะๆ ตอนนี้ก็อยู่กันครบแล้ว แม้ว่าจะขาดไปสองสามคนคงไม่เป็นไร.. ฉัน นาคามาจิ นาโนฮะ ยินดีที่ได้รู้จัก"

"ยางามิ ฮายาเตะ ยินดีที่(ไม่)ได้รู้จัก" ก่อนจะแนะนำ เสียงของใครก็ขัดขึ้น..

"ฮายาเตะ....ชื่อเหมือนเธอเลยนะ..ฮายาโตะ" เบียงกี้พูดขึ้นเนื่องจากเธอได้สวมแว่นบังแล้ว โกคุเดระจึงสามารถทนได้ ก่อนจะหันไปแล้วสะบัดหน้าหนี...

"เริ่มรู้สึก เกลียดชื่อแล้วแฮะ" ฮายาเตะพูดด้วยเสียงกรุ่นๆ แต่ก็ไม่ได้อะไร

"เฟท เทสทารัสซ่า ฮาราวน์"

"วีต้า"

"ฉัน ซิกนัม"

"ชื่อ ชามัลจ้ะ"
.
.
.
"เอริโอ มอลเดียล / คาโร รู ลูเชีย ยินดีที่ได้รู้จักครับ/ค่ะ" ปิดท้ายด้วยสองเด็กใหม่ที่โดนเฟทก่อน ฮิบาริมองด้วยหางตา ก่อนจะเสมองไปทางอื่น

"เอ่อ..ผม ซาวาดะ สึนะโยชิ ครับ"

"โกคุเดระ ฮายาโตะ" แน่นอนว่าเหมือนเดิม.. ฝ่ายฮายาเตะสะบัดหน้าพร้อมเสียงเชอะ เล่นทำเขาฉุนไปเลยทีเดียว

"555 ยามาโมโตะ ทาเคชิ ครับ"
.
.
.
"ฉัน โคลม โดคุโรค่ะ"

".....เบียงกี้.. เป็นพี่สาวของฮายาโตะน่ะ"

"กระผม บาจิล...เป็น..." จบท้ายด้วยบาจิล แต่แนะนำตัวไม่จบเนื่องจากเขาจะหลุดเรื่องพวกนั้นให้พวกนาโนฮะรู้ทำเอาเขาต้องปิดปากเงียบ เมื่อปืนของรีบอร์นเริ่มจ่อมาที่เขา

"เอาล่ะ... ครบกันแล้ว... ไว้วันเสาร์-อาทิตย์ มาเจอกันอีกทีนะ"...นาโนฮะพูดขึ้นเมื่อเห็นว่า..ตอนนี้ก็เริ่มเย็นแล้ว...เลยอยากให้ทุกคนรีบกลับเพื่อความปลอดภัย..... แต่ว่า

"เธอยังไม่บอกเรื่องยัยนั่น..นาโนฮะ" รีบอร์นพูดขึ้นเมื่อเห็นว่า ยังจาดใครอีกคน...

"ใครหรอ รีบอร์น...ยังมีอีกงั้นหรอ" สึนะถาม เนื่องจาก..แค่นี้ก็เยอะ(โคตร)แล้ว

"ใช่...ยังมีอีกคน..ที่ยัง..ไม่ได้แนะนำตัว..คนสุดท้ายของพวกนาโนฮะและของเรา"

"....?/เอ๋...?"

"อย่าพึ่งกลับ......ยัยนั่น..กำลังมา..." รีบอร์นกล่าวเรียบๆก่อนจะเดินไปหาบาจิล ก่อนจะพบว่า

เฮือก!!!�

ทุกคนสะดุ้งเมื่อกิ้งก่าตัวเล็กแปลงเป็นค้อน 100 ตัน แล้วหันไปทางบาจิลทันที

"อะไร..กันขอรับ" บาจิลพลางเหงื่อตกพร้อมกล่าวอย่างหวั่นๆ

"ถ้าหากนายยังไม่อยากโดนมันอีก.... จึงประพฤติตัวใหม่ซะ... อย่าลืม... ยัยนั่นไม่ได้ใจอ่อนอย่างที่คิด" รีบอร์นพูดคำชวนงงแก่ทุกคน บาจิลที่ได้ยินดังนั้นก็เข้าใจก่อนจะรับอย่างแข็งขันว่า

"กระผมจะไม่ให้ท่านผิดหวังครับ" รีบอร์นที่ได้ยินดังนั้นก็คลี่ยิ้มออกมาก่อนจะกล่าวคำว่า

"ไม่ใช่ฉัน...แต่ต้องเป็นยัยมิวาต่างหาก"

"เอ๋..?/....!!!/ขอรับ!!!"

� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � �

จบสักทีเนอะตอนนี้....เฮ้อ..ค้างนานเหลือเกิน
มันจะเสร็จเร็วกว่านี้ หากไรท์ไม่กดออก!!
มันน่าเจ็บใจนัก ฮึ่ย~~~ แล้วเจอกันค่ะ

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

Special Note 002

� � �ผู้ปรากฎใหม่เผยออกมาแล้ว...แต่ตัวตนจริงๆแล้วเป็นใครนั้น...ยังไม่มีใครรู้... เธอเปรียบเสมือนใคร...ต้องพิสูจน์แล้วเกี่ยวข้องอะไรกับบาจิลกัน.... สิ่งที่เผยให้รู้...คงต้องรอโชคชะตากำหนด.. เขาจะทำได้หรือไม่.... ในเมื่อคนที่จะมาปรากฎตัวต่อหน้าเขานี่ อีกครั้ง ได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง.....

กลีบความฝัน
(เร็วๆนี้)