ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ชะตาที่ 2 : การพบกันอย่างหน้าตกใจ 100%
ชะตาที่ 2 : การพบกันอย่างหน้าตกใจ
"นาโนฮะ!!!" เสียงร้องตกใจดังขึ้น แต่ในขณะเดียวกันก็มีเสียงประสานของเหล่าหนุ่มๆดังขึ้นมาเช่นกัน
"สึนะ!!"
ย้อนกลับไปตอนที่นาโนฮะแอบมองพวกเขาอยู่ ทางด้านสึนะเองนั้นก็พึ่งคิดได้ว่า..... ทำไมรีบอร์นถึงมานั่งบนหัวเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก็ยังไม่ทนัได้คลายความสงสัย เมื่อโกคุเดระและยามาโมโตะมีธุระกระทันหัน ทำให้ทุกคนต้องกลับ สึนะเองก็คิดว่าน่าจะซื้อเค้กไปฝากแม่แล้วก็คนอื่นๆจึงเดินไปที่เคาเตอร์... แต่ด้วยความไม่ระวังทำให้ชนกับใครคนนึงเข้า!!!
"โอ้ย...เจ็บชะมัด" สึนะบ่นออกมาทันทีที่ความเจ็บเผยความรู้สึกขึ้น
"โอ้ย....เอ่อ... คุณเป็นอะไรรึเปล่าค่ะ" จะไม่เป็นเลยครับหากว่า คุณจะไม่สวย แต่นี่คุณสวยจนสะกิดหัวใจให้เต้นดังอย่างนี้อ่ะน่ะ ว่าแล้วเขาก็หน้าแดงเล็กน้อยก่อนจะยืนขึ้นเพื่อไม่ให้เสียฟอร์ม
"ไม่เป็นไรครับ แค่เจ็บนิดหน่อย คุณล่ะครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ.... ชั้นชื่อ..นา..." ในระหว่างที่เธอจะเอ่ยชื่อให้ชายตรงหน้าที่ชนเธอให้รู้จัก เสียงขัดของใครบางคนก็กลบเสียงชื่อของเธอทำให้สึนะต้องถามใหม่อีกรอบ
"นาโนฮะ!! เป็นไรรึเปล่า ใครทำอะไรเธอ" เด็กสาวผมแดงในสายตาของสึนะถามคนตรงหน้าเขาด้วยอาการเป็นห่วงอย่างมากก่อนจะพลางมองรอบๆเหมือนต้องการหาา... และแล้วเขาก็หนีไม่พ้นเมื่อเธอมองที่เขาด้วยสายตาที่ดูอาฆาตสุดๆ เห็นงี้ก็กลัวเป็นนะครับ... หวงกันจริง คิดไร...(พลัก!!//โดนเตะ ข้อหาคิดไรอกุศล)
"นายใช้มั้ย ที่ทำนาโนฮะ" เธอถามด้วยเสียงที่ไม่พอใจสุดๆ และติดโหดอย่างงน่ากลัว
"ปะ เปล่านะครับ แค่ชนกันเฉยๆ มะไม่ต้อง...." เขาลนลานในการตอบเพราะแรงกดดันจาดเธอคนนั้นมันสูงน่ะสิ.... แต่ดูเหมือนเขาจะรอด (มั้ง) เมื่อมีตัวช่วย
"รุ่นที่สิบ... เป็นไรไปรีเปล่าครับ มีแผลตรงไหนมั้ยครับ ใครกันที่ทำรุ่นที่สิบ ผมจะไม่ปล่อยไว้แน่" เสียงโกคุเดระดังมาถามเขาด้วยความเป็นห่วงเหมือนกับยัยตัวเล็กที่กำลองมองผู้มาใหม่อย่างเคืองๆ
"นาโนฮะ... คนพวกนี้ใครอ่ะ" หลังจากที่ได้อาฆาตไปก็เปลี่ยนมาเป็นงงสถานหนักเมื่อใครก็ไม่รู้มาทำอะไรบ้าใครชวนคิดลึก?? แล้วก็อีกเหตุผลหนึ่ง
"เอ่อ....คือ ทางเราต้องขอโทษด้วยนนะคะ ชั้น ทาคามาจิ นาโนฮะค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก"
"เอ่อ.. ทางผมก็ด้วยครับ.... ผม ซาวาดะ สึนะโยชิครับ"
"สึนะโยชิสินะคะ... งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ แล้วหวังว่าคงพบกันใหม่" นาโนฮะกล่าวด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันไปสั่ง เคกให้คนอื่นๆแล้วเดินจากไปโดยไม่ลืมรอยยิ้มทิ้งท้ายให้สึนะตรึงใจอีกต่างหาก
"สึนะ คนพวกนั้น.... ใครกัน" ยามาโมโตะที่เดินมาหลังจากพวกนาโนฮะไปแล้วก็ถามขึ้น
"ไม่รู้สินะ... รู้แค่ว่า คนที่ชนชื่อ นาโน..... นาโนฮะ ล่ะมั้ง" สึนะตอบทั้งๆที่ไม่ละสายตาจากทางที่นาโนฮะเดินจากไปเลยแม้แต่น้อย
"คนพวกนั้น...ดูแปลกนะครับ รุ่นที่สิบ คนเมืองนี้ก็ไม่น่าใช่ จะเป็นคนญี่ปุ่นก็ไม่เชิง แถมใส่ชุดดูเหมือนมีพลังแปลกๆชอบกล" โกคุเดระพูดด้วยความสงสัยหลังจากที่สำรวจแล้วว่า รุ่นที่สิบไม่เป็นไร
"งั้นหรอ.." หวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีกนะครับ คุณนาโนฮะ
"นี่ นาโนฮะ จะไม่เป็นไรจริงๆน่ะหรอ... คนพวกนั้นน่ะ แปลกๆนะรู้มั้ย" เด็กสาวผมแดง วีต้า เอ่ยขึ้นหลังเดินมาจนลับสายตาของพวกสึนะแล้ว
"งั้นหรอ..... วีต้า" นาโยฮะ พูดขึ้นมาอย่างสงสัย ก่นอจะมีคำอธิบายจากเพื่อนอีกประมาณ 3 คน
"ใช่ ดูจากพลังบางอย่างในตัวที่สัมผัสได้แล้ว แถมคนหัวเงินนั่นยังเรียกคนที่นาโนฮะไปชนว่า รุ่นที่สิย อะไรด้วยนิ" เฟท พูดขึ้นหลังจากไม่มีบทมานาน แต่ก็นะ ทำไมจะสัมผัสไม่ได้ล่ะ ก็ในเมื่อ
"อีกอย่าง พวกนั้นดูต่างจากคนทั่วไปนะคะ แถมดูท่าจะมีอะไรบางอย่างที่ปิดไว้ด้วย ฮายาเตะจังคิดว่าไง" ชามัลที่เสนอความคิดหลังจากที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด แม้ว่าจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆ เพราะวีต้านั้นวิ่งนำทุกคนไปหานาโนฮะทันทีเมอื่ได้ยินเสียง
"งั้นหรอ ชามัล ฉันก็ว่างั้น คนพวกนั้นดูไม่ธรรมดา หากโชคดีคงจะได้เจอและได้ดูความสามารถล่ะนะ" ฮายาเตะพูดขึ้นเป็นคนสุดท้าย โดยความคิดของเธอ... ยังไงก็ต้องเจอกับพวกนั้นอีกแน่... แต่อยากจะเป็นตอนโชคร้ายหรือดีนั่นแล่ะ
"นั่นสินะ...." คงได้เจอกันอีกสินะ สึนะโยชิคุง นาโนฮะที่เดินไปโดยไม่พูดไรหลังจากนั้นก็คิดคนเดียวในใจ
พวกเธอเเดินกันไปสักพักก่อนจะหยุด ณ คฤหาสน์หลังหนึ่งที่มีป้ายสลักชื่อไว้ว่า.
'ศูนย์บัญชาการชั่วคราว สาขามินาโมริ ประจำแผนกการที่ 6'
"รุ่นที่สิบครับ ยังเจ็บอยู่รึเปล่าครับ แล้วปวดตรงไหนบ้างรึปะ"
"ไม่เป็นหรอกน่าโกคุเดระคุง มันหายนานแล้วล่ะ"
"แต่ว่า....."
"ถ้านายยังถาม เดี๋ยวสึนะก็รำคาญเอาหรอกนะ โกคุเดระ"
"ไรเจ้าเบสบอลกลับบ้านแกไปเลยไป"
"ก็บ้านฉันเดินไปทางนี้ นายนั่นแหล่ะกลับไปได้แล้ว"
"เรื่องอะไร เจ้าเบสบอล อ้าว...รุ่นที่สิบ"
ในระหว่างที่ทั้งคู่ยังทะเลาะกันตามนิสัย สึนะก็ได้ฉวยโอกาสเดินนำลิ่วจนทุกคนต้องวิ่งตาม ก็นะ.... ทะเลาะกันทีก็เป็นเรื่องประจำ จะห้ามไปเดี๋ยวก็ทะเลาะกันใหม่... คิดแล้วก็ปวดตับ??
tsuna mode
สวัสดีครับ... ผมสึนะนะครับ สั้นๆเพราะผมก็แนะนำให้คนอื่นได้รับรู้ทั่วทั้งประชาคมอาเซียน...? แล้วนะครับ เอ้อ.. ทั่วโลกแล้วนะครับ ตอนนี้ผมฉวยโอกาสที่ทั้งสองกำลังทะเลาะกันอย่างเมามันส์เพ่ือแย่งกระดูก?? ผมก็ได้เดินหนีทั้งสองออกมาหาบรรยากาศที่สงบสุข ซึ่งได้ผล มันสงบจริงๆ... แม้จะนิดเดียวก็เถอะ...
แต่จะว่าไป.... ผมรู้สึกเหม่อลอยเป็นอย่างมากตั้งแต่ตอน...... ตอน....ไหน... อ้อ...ตอนที่คุณนาโน..ฮะ เดินจากไปครับ.. เฮ้อ... จะได้เจออีกหรือเปล่ายังไม่รู้เลย ผมสีน้ำตาลยาวสลวยถูกรวบมัดไปด้านขวาด้วยโบว์เส้นเล็กสีดำ ใบหน้าคมเรียวสวยถูกสเปกของคนหลายคน รวมทั้งผมด้วย ร่างที่เพรียวสวย สมส่วนอย่างลงตัว สีผิวขาวอมชมพูดูน่าหลงใหล ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะใจเต้น แถมมันดังโครมครามราวกับปะทุ... ผมอยากรู้จริงๆว่า... เธอไปทำอะไรมาถึงทำให้ผมเป็นได้ถึงขนาดนี้.
แต่ที่ผมติดใจมากๆก็คือ... บุคลิกท่าทางที่ดูเป็นผู้ใหญ่ เรียบร้อย รอบคอบ นั้นบ่งบอกได้ว่า เธอคงอายุมากกว่าผมและที่สำคัญ..... เธอเป็นผู้ใหญ่มากตนผมละอาย.... ก็นะ แหะๆ
"รุ่นที่สิบครับ... นี่เราเดินมาถึงท่าน้ำเลยนะครับ" โกคุเดระพูดขึ้นมาอย่างตกใจจนถึงแอบสะดุ้งไม่ได้ แต่ทำให้ผมรู้สึกตัว.... มันก็ถึงจริงๆนี่น่า.... นี่เดินเหม่อไกลถึงนี่เลยหรอ
"นะ..นั่นสิ" ผมพูดไปอย่างงั้นก็มันยังมึนๆอยู่นี่น่า
"สึนะ เป็นไรรึเปล่า"
"ใช่ เจ้าห่วยสึนะ เหม่ออย่างนี้จับฝึกให้หายเลยดีมั้ย"
คำดูห่วงใยของยามาโมโตะก็ดีอยู่หรอกนะ... แต่ของรีบอร์นนี่สิ
"ไม่เอาเด็ดขาดเลย รีบอร์น ขอบใจนะ ยามาโมโตุ ไม่เป็นไรหรอก" ผมพูดปฏิเสธรีบอร์นทันทร ก่อนจะหันไปขอบคุณยามาโมโตะ
"แต่ฉันยินดี....." รีบอร์นที่จะพูดต่อแต่ก็ชะงักทำให้ผมต้องหันไปมอง ก่อนจะขมวดคิ้วอย่างสงสัย.... รู้สึก...ไม่ดีแล้วแฮะ
"เป็นไรไป รีบอร์น" ผมจึงตัดสินใจถามไป
"เปล่า... แค่เหมือนว่าจะมีไรกำลังเข้ามา"
"อะไร..."
ผมงงกับคำพูดของมัน... ก่อนจะกระจ่างเมื่อมีเสียงเดินและวิ่งของใครบางคน
"มาสุมหัวอะไรกันอยู่ตรงนี้... เดี๋ยวก็จับขย้ำซะหรอก" คนแรก..คงเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากคุณผู้คุมกฎแห่งโรงเรียนนามิโมริ ฮิบาริ เคียวยะ เป็นคนที่ผมกลัวอย่างสุดโต่ง... และเป็นผู้พิทักษ์ด้วย
"สวัสดีสุดขั้ว!!......" คนที่สองก็ไม่ต่างกัน คงไม่มีใครรู้จักคนที่มีคติประจำใจและได้ยินอยู่ทุกครั้งที่ปรากฎตัว ซาซางาวะ เรียวเฮ....
"สะ...สวัสดีครับ คุณฮิบาริ คุณเรียวเฮ" ผมทักทายทั้งสองไป แต่ความสงสัยเต็มประดา... ทำไมทั้งคู่ไม่ทะเลาะกัน หรือพักยก หรือจะมาต่อสู่ตรงนี้...ถ้าอย่างนั้นคงไม่ดีแน่...
"ดีจ้า... ฮิบาริ เรียวเฮ.. พวกนายไม่ทะเลาะกันหรือไง" ขอบคุณมากที่ทำให้ผมอยากหาก้อนอิฐอุดปากเจ้ารีบอร์นมัน.... จะไปกระตุ้นพวกเค้าทำไมล่ะคร้าบบบ
"มันแพ้..." ฮบาริตอบสั้นอย่างไม่ใส่ใจทำให้คนที่ถูกว่าแพ้ต้องอธิบายแทน... แล้วไปแพ้กันตอนไหนเนี่ย
"เฮอะ... ก่อนมาผมได้ท้าต่อสู้ไป.... เจ็บใจที่สุด... มันชนะ ทำให้ต้องทำสัญญาว่า...ห้ามเข้าใกล้แล้วก็ท้าต่อสู้เป็นเวลา 3 วัน...... เจ็บสุดขั้ว"
"จะ...ใจเย็นๆน่า... คุณเรียวเฮ... เดี๋ยวพวกผมก็กลับแล้วครับ" กำลังจะไปทันทีเลยครับ T^T
"ดี...." สั้นๆจากฮิบาริ.... ผมอยากรู้ว่า เขารำคาญหรือห่วง... ช่างเหอะ....
"งั้นไปบ้านสึนะ ทุกคนฉันมีเรื่องจะบอก.." จู่ๆรีบอร์นก็โผล่ขึ้นมา ทำให้ผมแทบหงายหลัง หมายความว่าไงนะ..... ลางร้ายใกล้บังเกิดอีกแล้ว... ซวยจริงๆ
"ได้/เอ๊....เค/โอ้../อืม/ได้/ไปเลยสุดขั้ว" .... เฮ้อ...
แต่ในระหว่างนั้น ก่อนที่ผมจะก้าวขาเดินไป จู่ๆความรู้สึกประหลาดก็เกิดขึ้นทำให้ผมต้องชะงักก่อนจะขมวดคิ้วแน่นเป็นปม.... นี่มันอะไรกันความรู้สึกแบบนี้...
"เจ้า..... ไม่ดีแน่" รู้สึกรีบอร์นจะรู้สึกเหมือนผม.... มันคืออะไรกันนะ
"นี่มันอะไรกันเนี่ย... ความรู้สึกอย่างนี้" เสียงของฮายาเตะลนลานจนจับสังเกตได้
"เป็นอะไรไป...ฮายาเตะจัง" นาโนฮะถามเพื่อนของตนที่ดูรีบร้อนผิดปกติ
"รู้สึกว่าอะไรกำลังมาเลย.. นาโนฮะไม่รู้สึกหรอ..."
"เอ๊....มะ.....อืม จริงๆด้วย" นาโนฮะที่จะปฏิเสธในตอนแรกก็ต้องเปลี่ยนคำทันทีเมื่อจับได้แถมดูรุนแรงผิดปกติด้วย
"นาโนฮะ...แย่แล้วล่ะ... มันเหมือนตอนนั้นเลย" เฟทที่วิ่งออกมาจากห้องน้ำทันทีเมื่อจับสัมผัสได้ ก่อนจะพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ตกใจมาก
"ตอนนั้น..... หรือว่า..เป็นไปได้ยังไง" นาโนฮะที่ดูจะเข้าใจก็อุทานอย่างช่วยไม่ได้ มันไม่จริงน่า
"ตอนนั้น....ตอนไหนล่ะ นาโนฮะ เฟท" ฮายาเตะที่ยังไม่เข้าใจถามทั้งคู่อย่างสงสัย ก่อนจะชะงักเมื่อมีใครบางคนติดต่อมาอย่างรวดเร็ว
"ฮายาเตะ นาโนฮะ เฟท.. ฉันต้องขอรบกวนการพัหของทุกคน แต่ตอนนี้เกิดเรื่องแล้ว"
"เกิดอะไรขึ้นโครโน่คุง" นาโนฮะที่ถามขึ้น..แม้ว่าจะพอรู้ตัวแล้วแต่เพื่อความแน่ใจ
"สถานที่เกิด... กำลังจะเกิดที่ท่าน้ำของนามิโมริ หรือที่ที่พวกเธอพักอยู่.....มันคือ"...
เมื่อนาโนฮะและเฟทได้ยินได้ยินก็ถึงกับเบิกตาโพลง!!!! อะไรกันเนี่ย.. ไม่จริงใช่มั้ย
"เฟท...." นาโนฮะอุทานเสียงแผ่ว
"มัน จะเป็นไปได้ไง" เฟสพูดอย่างไม่เข้าใจ แต่ก่อนจะตกเข้าสู้ภวังค์ความคิด วีต้าก็วิ่งมาเตือนสติทุกคน
"มัวแต่โอ้เอ้กันอยู่ได้... ไปเตรียมตัวกันได้แล้ว"
"ฉัน/ฉัน..... จะไปเอง!!!!" ทั้งสองตะโกนขึ้นมาพร้อมกันก่อนจะรีบวิ่งไปยังที่จะเกิดเหตุทันที จนทำให้ วีต้าและฮายาเตะ ตามแทบไม่ทัน..... แต่ในระหว่างที่วิ่งตามนาโนฮะและเฟทไปก็ส่งโทรจิตบอกชามัล และซิกนัมให้ตามไปสมทบทีหลัง แม้ว่าซิกนัมกับชามัลจะตกลง แต่ฮายาเตะกลับให้ซิกนัมอยู่ที่นี่เผื่อเกิดไรไม่คาดฝัน
ทางด้านเฟทและนาโนฮะที่วิ่งมาโดยสปีดที่เร็วดังสายฟ้า ทั้งสองมุ่งมั่นก่อนจะชะงักแล้วขึ้นไปยังดาดฟ้าของตึกๆสูงตึกหนึ่ง ทั้งคู่มองมายังที่ที่โครโน่กล่าวไว้
"ยังไม่เกิดสินะ...." นาโนฮะเปิดสนทนาเป็นคนแรก เมื่อเห็นว่ามันยังไม่เป็นไร
"อย่าพึ่งวางใจ มันกำลังจะเกิดขึ้น ดูนั่นเมฆสีดำเริ่มก่อตัวแล้ว เราต้องหาทางไรสักอย่างเพื่อไม่ให้ทุกคนที่ไม่เกี่ยวข้องต้องเดือดร้อน" เฟทพูดอย่างกังวล
"งั้นเดี๋ยวชั้นจะกางเขตจองจำไว้ให้" วีต้าที่ตามทั้งสองทันก็พูดขึ้นโดยที่แปลงร่างเรียบร้อยแล้วพร้อมกับฮายาเตะ
"เอ๊.....นั่นสินะ... แต่ทำไมเปลี่ยนเร็วจังวีต้าจัง ฮายาเตะจัง" นาโนฮะที่พูดขึ้นอย่างโล่งใจก่อนจะหันไปแซวน้อยๆกับทั้งคู่
"ก็ถ้าไม่แปลงคงตามทั้งคู่ไม่ทันแน่ๆ" ฮายาเตะที่ตอบกลับก่อนจะเริ่มเข้างานที่จะเผชิญ
"งั้นเดี๋ยวฉัน ไปทำเลยนะ นาโนฮะ"
"จ้า..ฝากด้วยนะ" นาโนฮะที่ได้ยินอย่างงั้นก็พูดขึ้น แต่กลับคนละความหมายที่วีต้าจะกล่าว
"ระวังตัวด้วยนะ" เฮ้อ.....ยังไงนาโนฮะก็สำคัญมากสำหรับเธอน่ะแหล่ะ หากหักโหมอีกล่ะก็ เธอเองก็คงไม่ให้อภัยตัวเช่นกัน
"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า วีต้าจัง" กำลังใจที่ส่งมา แม้จะไม่ช่วยให้ความห่วงหายไป แต่อย่างน้อยเธอไม่ควรจะกังวลเดี๋ยวเธอคนนี้จะต้องกังวลแน่ๆ จึงทำให้ได้แต่ถอนหายใจแล้วบินไปทำธุระที่พึ่งพูดไป
"เอาไงต่อดี..นาโนฮะ" เฟทพูดขึ้นเพื่อขอคำปรึกษาจากเธอ.....ก่อนชะงักเมื่อสายตาดันตวัดไปเจอคนกลุ่มนึง
"นาโนฮะ..มีคนอยู่ตรงนั้น!!!"
"อะไรนะ.... นั่น...คนเมื่อตอนนั้นนี่" เมื่อได้ยินดังนั้นจึงตวัดสายตามองตามจุดที่เฟทมองไปก่อนจะอุทานเมื่อคนตรงนั้น คือคนที่เธอสนใจแถมยังชนกันตอนนั้นด้วย... เธอจำได้ดี..สึนะโยชิ
"ดูท่า...เราคงได้เห็นอะไรดีๆแน่" ฮายาเตะที่ได้ยินทั้งสองพูดกันจึงหันไปมองพร้อมกับรอยยิ้มสดใสแล้วกล่าวอะไรบางอย่างที่ทำให้ทั้งสองงงอย่างหนัก
"ยังไงล่ะ..." เฟทที่ถามอย่างไม่เข้าใจ ก็ในเมื่อ
"ก็เพราะวีต้า กางเขตแล้วพวกนั้นยังไม่หายไปเลย ถ้าเป็นคนธรรมดาจริงคงไม่ติดด้วยแน่ ถ้าไม่มีความสัมพันธ์กับพวกเรา ไม่ก็....เป็นพวกมีพลังพิเศษที่เราไม่รู้ยังไงล่ะ"
"หมายความว่าไง"
"รอดูล่ะกัน นี่เป็นคำสั่ง ห้ามโจมตีหรือออกไปช่วยจนกว่าพวกนั้นจะแสดงพลังแล้วจนมุมเท่านั้น วีต้า กลับมาได้"
"ฮายาเตะ/ฮายาเตะจัง!!!"
"ไม่เป็นไรหรอก.. พวกนั้นรอดมาได้แน่ แถมเราสามารถดึงพวกนั้นเข้าแผนกได้ด้วยนะ" แม้ว่าจะไม่มีทางก็เถอะ... ก็ทุกคนแยกย้ายกันแล้วนี่น่า... ไปตามทางดาวที่ส่องสว่างที่ตัวเองที่สร้างมันขึ้นมา
"เข้าใจแล้ว" เฟทที่ดูลังเลก่อนจะตัดสินใจตามฮายาเตะ ทางนาโนฮะเองแม้จะกระวนกระวายแต่ก็ต้องหยุดเมื่อเข้าใจถึงจุดประสงค์ที่แท้จริง ไม่ได้นำพวกเขาเข้าหรอก...แค่อยากเห็นแสงสว่างที่พวกนั้นสร้างขึ้นมาด้วยตัวเองต่างหากล่ะ
"เอาล่ะ.... พวกคุณจะทำอย่างไรกับเหตุการณ์ครั้งนี้นะ.... พยายามเข้าล่ะ คุณสึนะโยชิ"
จบแล้วล่ะตอนที่สอง เริ่มแล้ว อิอิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น