(Fic ReBorn x NaNoHa & all anime) ชะตาที่พบกัน

ลำดับตอนที่ #7 : ชะตาที่ 4 : เรื่องราว...ที่มันไม่น่าเชื่อ 100%

ชะตาที่ 4 : เรื่องราว...ที่มันไม่น่าเชื่อ

"พวกเราจึงอยากให้ทุกคน ขอให้อยู่ในความสงบด้วย/ด้วยค่ะ!!" ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกันเพื่อเตือนให้เหล่าคนตรงหน้ารู้ว่า มันเป็นหน้าที่ของพวกเธอ...

"แต่ว่าเราไม่ผิดนะสุดขั้ว" เรียวเฮพูดขึ้น... ก็พวกเขาไม่ได้ทำไรผิดนิ สัตว์ประหลาดตัวนั้นต่างหากที่ทำ แล้วทำไมพวกเขาต้องอยู่ในความสงบด้วยล่ะ (ชอบวุ่นวายว่างั้นเถอะ)

"แล้วถ้า 'ไม่ล่ะ' " ฮิบาริที่เอ่ยกลางบทสนทนาทำให้เฟทหันไปทางเขาทันที เธอขมวดคิ้วแล้วพูดด้วยเสียงเรียบๆ ตรงๆ ของเธออย่างหนักแน่น

"ไม่ว่ายังไง ทางเราก็ไม่สามารถให้คุณมาขัดการปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่ได้ค่ะ... ไม่อย่างนั้น ทางเราก็ต้องจับคุมหรือไม่ก็ขัดขวางไม่ให้คุณเข้าใกล้สิ่งนั้นค่ะ"

"น่ารำคาญ" ฮิบาริพูดขึ้นก่อนจะกระชับทอนฟาให้แน่นก่อนจะเดินไปนั่งที่ร่มๆ ก่อนจะหลับ?

"เจ้าหน้าที่..ฝ่ายควบคุมมิติเวลางั้นรึ" เสียงถามของรีบอร์นเล่นเอาคนที่อยู่ในเหตุการณ์ถึงกับชะงัก.. หมอนี้รู้ได้ไง(ว่ะ)

"ใช่ค่ะ" เสียงตอบของเฟททำให้รีบอร์นก้มหน้าและดึงหมวกของตัวเองในแน่น

"งั้นก็.. ดีจ้า." คำที่เล่นเอาสองสาวตามไม่ทัน ก่อนจะตอบรับไปแบบงงๆ โดยมีคำพูดของวีต้าตามนิสัยของตน

"ค่ะ"

"อืม... ไรของเจ้านี่ บ้ารึเปล่านะ"

"อยากลองไหมล่ะ ระวังเธอจะหนาว"

"อย่าหาว่าฉันไม่กล้านะ"

ทั้งสองพูดกันธรรมดาที่ดูเหมือนทั้งคู่จะทะเลาะกันเสียมากกว่า รีบอร์นที่พูดธรรมดา แต่สำหรับวีต้า มันคือคำชวนทุบเสียจริงๆ แต่สุดท้าย...

ตู้ม!!! ตู้ม!!!

เสียงระเบิดดังติดต่อกันสองครั้งทำให้เกิดควันโขมงไปทั่วบริเวณทำให้วีต้าและเฟทต้องเลิกมองสิ่งตรงหน้าแล้วหันไปหาทิศของเสียงทันที

"หนอย~~~ ยัยบ้า ปล่อยชั้นได้แล้วโว้ยย ชั้นจะไปหารุ่นที่สิบ... ปล่อยสิว่ะ" เสียงของคนคุ้นเคยสำหรับพวกรีบอร์น แต่สำหรับพวกเฟทนั้นคือเสียงของผู้หญิงอีกคนที่ตามมาและแสดงถึงความหงุดหงิดไม่แพ้กัน

"ก็ใครกัน.. ที่ดันปาระเบิดมาใส่คนห้ะ ถ้านั่นเป็นแค่คนธรรมดาไม่ตายกันหมดหรือไง ถ้าป้องกันไม่ทันใครจะรับผิดชอบห๊า~!~"

"ก็เธอดันบินมาโดนเองนี่"

"ไม่ใช่สักหน่อย ฉันแค่จะไปหาเพื่อฉัน นายนั่นแหล่ะที่ไม่คิดให้รอบคอบ"

"ใครว่าล่ะ ชั้นคิดรอบคอบแล้วนะเว้ย ยัยบ้าพลัง"

"ใครกันแน่ที่บ้าพลัง ไอ้หัวระเบิดเงิน"

ทั้งสองเถียงกันไปมาจนคนอื่นๆถึงกับงง แต่คงไม่ใช่กีบวีต้า เมื่อเธอได้ยินว่าฮายาเตะโดนโจมตี ความเดือดก็เริ่มพลุ่งพล่านขึ้นมากระทันหัน

"ใครโจมตีฮายาเตะ แกใช่มั้ย!!!!.....หนอย~~ กราฟไอเซ่น" วีต้านั้นบบินไล่ทุบโกคุเดระทันที แต่ยังไม่ทันที่จะโดน ใครบางคนก็เข้ามาขวางเธอไว้พร้อมใครบางคนที่รับร่างโกคุเดระไว้ทันที

"ไล่คนอย่างนี้ ไม่ดีเลยนะ วีต้าจัง" เสียงไพเราะของคนตรงหน้าทำให้เธอลดอาวุธและเดินเข้ามาใกล้เธออย่างเชื่องๆผิดจากเมื่อกี้โดยทิ้งความโมโหเมื่อกี้หมดสิ้น

"นาโนฮะ..... ปลอดภัยรึเปล่า ใช้พลังไปเยอะมั้ย" และไม่ได้ง่ายธรรมดา เธอเป็นห่วงคนๆนี้มาก...ต่างจากเมื่อกี้ที่ไล่ทุบอย่างเอาเป็นเอาตาย

"เปล่าหรอก... ไม่เป็นไรสักหน่อย...... อ่อ... อยู่กันครบสินะคะ ทุกคนคงจะสงสัยเกี่ยวกับพวกเราสินะคะ... แต่ว่า..... ในฐานะที่พวกคุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ครั้งนี้ พวกเราจึงจำเป็นสัมภาษณ์พวกคุณค่ะ หวังว่าจะให้ความนร่วมมือนะคะ"

คนที่ถูกเรียกว่า นาโนฮะ ตอบอย่างห่วงใยให้กับวีต้าก่อนจะหันไปคุยกับ้หล่าคนที่เกี่ยวข้องเพื่อขอความร่วมมือ

สึนะที่เปลี่ยนกลับมาโหมดธรรมดาก็ถามเธอไปอย่างไม่แน่ใจเพราะว่า...... ชื่อเธอมันคุ้นๆอย่างบอกไม่ถูก

"เอ่อ..คุณ...??"

"ฮ่ะๆ... ลืมกันเร็วจริงๆเลยนะคะ คุณสึนะโยชิ ชั้นนาคามาจิ นาโนฮะ เป็นเจ้าหน้าที่ครูฝึกให้กับจอมเวทย์รุ่นใหม่ค่ะ ยินที่ได้รู้จักและพบกันอีกครั้งนะคะ"

"เอ๊ะ.... คุณนาโนฮะ...จริงๆหรอเนี่ย... " สึนะที่ได้ยินก็ถึงกับอุทานเพราะเมื่อกี้ เขายังไม่ได้ทำอะไรก็โดนเธอแย่งไปหมดเสียแหล่ะ เลยเสียดายแต่ก็อดทึ่งในความสามารถก็เธออยู่ไม่น้อยล่ะนะ

"แล้วจะคุยกันที่ไหน คงไม่ใช่ที่นี่แน่ๆสินะ นาโนฮะ" รีบอร์นที่จู่ๆก็มาเกาะที่ไหล่ของสึนะก็พูดขึ้นเพราะรู้ว่าพวกเธอคงไม่คุยกัน ณ ที่แห่งนี้เป็นแน่...

"ค่ะ.. ที่เราจะไปก็คือ.. ฐานทัพบัญชาการชั่วคราว แผนกปฏิบัติการที่ 6 ค่ะ!!"

� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � ��

�ในระหว่างที่ทุกคนกำลังตัดสินใจ และเดินทาง เราจะขอย้อนกลับมาตอนที่สึนะเจอนาโนฮะในการต่อสู้ล่ะกันค่ะ

ตู้ม!!!!!

สึนะที่ตะลึงเล็กน้อยกับการปรากฎตัวของคนตรงหน้า หากเดาไม่ผิด เธอคงเป็นหนึ่งในแสงที่เขาเห็นเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว และคงเป็นสีชมพู... ว่าแต่...มันธาตุอะไรล่ะ มันมีด้วยหรอนั่น

"ไม่เป็นไรนะคะ" เสียงเธอถามเขาอย่างสบายๆ ราวกับว่ามาปกป้องเขางั้นแหล่ะ

"ไม่เป็นไร... คุณ...." เขาที่พยายามจะพูดเพื่อถามว่าเธอคือใคร แต่เธอดันตัดบทมาเสียก่อน

"อย่าพึ่งถามดีกว่าค่ะ เราควรจะจัดการตรงหน้าให้หมดก่อน และก็ขอให้คุณอยู่เฉยๆด้วยค่ะ เพราะทางเราจะทำการผนึกมันค่ะ" เธอนั้นพูดชวนงง แต่สึนะก็ทำเพียงเลิกคิ้วเท่านั้น

"หือ..?"

"......" เธอไม่ตอบอะไรออกมาทั้งสิ้น ยกเว้นเสียแต่รอยยิ้มสบายๆของเธอ ที่ทำเอาเขาไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิด...

ก่อนที่เขาจะหลงมากกว่านี้ เขาก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้น พร้อมกับตัวอักษรที่เขาสังเกตจากสิ่งที่เธอคนนั้นถืออยู่... ก่อนที่เธอจะพูดคำพูดที่ชวนงงอย่างน่าปวดจิต?

"จูเวลซีด.. นัมเบอร์...twenty-one และ นัมเบอร์ twenty ปิดผนึก!!!"

ตู้ม!!!!! ตู้ม!!!!

เสียงระเบิดดังซ้อนกันสองครั้ง แสดงว่ามีคนกำลังต่อสู้ ใครล่ะ เธอคิด ก่อนจะเก็บผนึกสีฟ้าใส เล็กๆ 2 อัน เข้าในลูกแก้วสีแดงตรงการอาวุธของเธอ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อใครบางคนเอาไปจี้ที่หลังของเธอ

"บอกมา...เธอคือใคร"

� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � �

หลังจากนั้น นาโนฮะที่บอกว่าจะบอกพร้อมทุกคนทำให้เธอมาทันก่อนที่วีต้าจะทุบโกคุเดระด้วยสาเหตุที่ว่า ทำร้ายฮายาเตะ งานนี้เล่นโกคุเดระของเราวิ่งหนีไม่ทัน เห็รตัวเล็กอย่างนั้น ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าเธอถือค้อนเหล็กแถมดูเหมือนเบามากสำหรับเธออย่างกับของเล่นเชียว อย่างน้อยก็ระแวงไว้ก่อนจะดี แต่คงไม่ใช่กับคนที่เขาปาระเบิดใส่... ยัยนั่นน่ะ.....น่ากลัวและน่าหมั่นไส้ของแท้ แบนเนมเชียวล่ะ...

ในระหว่างนั้นเอง เรื่องราวก็ดำเนินมาเรื่อยๆจนถึง ทุกคนมาถึงยังที่ที่เธอบอก...นั่นก็คือ...

"ฐานทัพชั่วคราว แผนกปฏิบัติการที่ 6 ยินดีต้อนรับจ้ะ"

"ว้าว!!/โห!!!!" เสียงของแต่ละคนที่อ้าปากค้าง.... เพราะสิ่งก่อสร้างตรงหน้าที่เขาเห็นนั่นก็คือ.... บ้านใหญ่อลังการอย่างกับคฤหาสน์ของมหาเศรษฐีที่ดูยังไงๆก็ไม่น่าจะใช่ฐานทัพของที่นาโนฮะบอก.... แต่ก็นะ..อาจมีอะไรที่พวกเขาอาจคิดไม่ถึงก็ได้นี่

"ทุกคน เข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ" ฮายาเตะที่หายจากความโมโหก็เดินนำทุกคนเข้าไปยังด้านในของตัวบ้าน รอบๆนั้นมีสวนขนาดกว้างเหมาะสำหรับวิ่ง และต่อสู้ได้เลยเชียวล่ะ ทางเดินไปยังตัวบ้านก็ยาวพอสมควรแม้จะไม่ถึงกิโลก็เถอะ แต่สึนะก็คิดว่ามันไกลอยู่ดี

ในขณะที่ใกล้จะถึงประตู..... ใครสองคนก็เดินออกมาจากประตู เป็นหญิงสาวที่อายุน่าจะประมาณพวกเขา คนแรกทางซ้ายผมสีน้ำเงินสั้นประบ่า หน้าตาดูทะเล้น ขี้เล่นหน่อยๆมีสร้อยที่ห้อยเหมือนกับพลอยสีน้ำเงินตรงกลางอก

และคนทางด้านขวา ผู้มีผมสีส้มยาวถึงกลางหลัง หน้าตาคมเข้มที่บอกได้ว่าเป็นคนจริงจังขนาดไหน.... และเป็นคนที่ทำให้ยามาโมโตะเหลียวมองอย่างไม่ละสายตา

ทั้งสองอยู่ในชุดที่แตกต่างกัน คนแรกนั้นใส่ชุดที่เหมือนกับนาโนฮะ (ที่ได้กับร่างแล้ว) ส่วนอีกคนก็ใส่ชุดเหมือนเฟท.... ทั้งสองกล่าวทักทายพวกเขาและพูดกับนาโนฮะและเฟทอย่างแข็งขัน

"ยินดีต้อนรับสู่ฐานทัพชั่วคราวของหน่วยแผนปฏิบัติการที่ 6 ค่ะ"

"ดิฉัน นาคาจิม่า ซึบารุ / ดิฉัน ผู้ช่วยเจ้าหน้าที่ฝ่ายธุรการ เทียน่า แลนสเตอร์ค่ะ" ทั้งสองพูดพร้อมกัน ก่อนจะจบด้วยคำว่า...

"มารายงานตัวและค่ะ"

"เอ๊...รายงานตัว" สึนะถามงงๆ อ้าว ก็ไม่ใช่ว่าพวกเธออยู่ที่นี่แล้วรึไง แต่ก่อนที่เขาจะคิดไปมากกว่านี้ ฮายาเตะก็พูดขึ้นทำลายความงงของทุกคน

"มาแล้วหรอ ซึบารุ เทียน่า.. เข้าไปข้างในก่อนเถอะ เรามีเรื่องที่ต้องคุยเยอะเลยล่ะ.... รวมทั้งแผนกนี้อีกด้วย"

"ค่ะ....เอ๊ะ/เอ๋~~~~"

� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � ��

"เอาล่ะ ตามมาครบยัง ชามัล" ฮายาเตะพูดขึ้น ตอนนี้พวกเธอและพวกเขาอยู่ในห้องรับแขกขนาดใหญ่สีครีมคลาสสิกสบายตา น่าอยู่.....

"ครบแล้วค่ะ ฮายาเตะจัง" ชามัลพูดขึ้น ซึ่งสำหรับพวกสึนะ เขายังไม่รู้จักแถม....

"ชื่อคล้ายคุณชามาลเลยแฮะ" สึนะที่กระซิบกับโกคุเดระเนื่องจากชื่อนั่นดันคล้ายกับใครบางคนที่ชอบหนีไปหลีสาวเป็นประจำ

"รุ่นที่สิบระวังตัวให้ดีนะครับ ยัยพวนี้อาจเป็นศัตรูก็ได้นะครับ ทางที่ดีเราจบเรื่องนี้เร็วๆเถอะครับ"

"เอ๋...ไมคิดอย่างนั้นกันล่ะค่ะ ทางเราไม่ใช่ศัตรูหรอกนะคะ วางใจได้"

"แว้ก!!!" เสียงตกใจของทั้งสองเรียกความสนใจจากคนรอบข้างอย่างรวดเร็ว ก็ไม่ให้พวกเขาตกใจได้ไงล่ะ จู่ๆคนที่ชื่อชามัลนั่น ก็เดินเข้ามาใกล้ตอนไหนก็ไม่รู้ แถมพูดซะไม่ให้ตั้งตัวก็นึกว่าผีน่ะสิ

"คิกๆ...ตลกจังนะคะ" ดูท่า นี่คือความสะใจของเธองั้นสินะ �ทั้งสองคิดอย่างรวดเร็วแถมเหมือนโดยไม่มีนัดหมาย...

"ตกใจอย่างนี้ แย่ชะมักเลยนะ เจ้าห่วยสึนะ" รีบอร์นพูดขึ้นมาท่ามกลางความสงสัยของพวกนาโนฮะ ฮายาเตะที่ได้ยินอย่างนั้นก็พูดขึ้นด้วยความสงสัย

"เอ๋...ก็ไม่เห็นจะห่วยเลยนี่ค่ะ ทั้งการต่อสู้ ไหวพริบ... ว่องไว เทคนิค พลัง ถือว่าอยู่ในระดับ เกือบ s+ เลยนะคะ"

".....นั่นสิ/???/ s คือ??" พวกนาโนฮะที่เห็นพลังนั้นก็เห็นด้วยต่างจาก พวกเทียหรือคนอื่นที่ไม่ได้เห็นก็ถึงกับงงส่วนสึนะที่งงกับคำนั้นก็ถามเธอทันทีอย่างสงสัย

"มันคือ...ระดับหน่วยพลังของแต่ละคนค่ะ ไล่จาก D C B A S ขึ้นไปถึง OVER S ค่ะ ไล่ยังไง พวกคุณคงต้องไปศึกษาต่อเองล่ะกันค่ะ" ฮายาเตะพูดขึ้นเพื่อคลายความสงสัยให้พวกสึนะ แต่ก็ยังไม่ทำให้หายได้ คงได้แต่พยายามทำความเข้าใจล่ะมั้งนะ.... แต่ก็ยังไม่จบ ผู้หญิงที่ดูเป็นผู้ใหญ่ ผมสีชมพูเข้มมัดรวบเป็นหางม้ายาวลงมาถึงหลังก็เอ่ยขึ้นมาอย่างสงสัย

"s ระดับสูงเกินไปนะ ฮายาเตะ.. อย่าประมาทเด็ดขาด" เธอพูดด้วยเสียงอย่างไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่... หากเป็นคนอื่นคงกลัว แต่หากรู้จักกันแล้วและยังสนิทถึงมากที่สุดพอจะรู้ตัวตนจริงๆ เธอจะไม่ใช่แบบนี้แน่นอน แค่เป็นคนพูดตรงๆเท่านั้นเอง

"ซิกนัม ไม่เป็นไรหรอกน่า...." เธอพูดด้วยเสียงสบายๆ แต่ก็ต้องนำมือยัดปากวีต้าเนื่องจากเธอจะพูดเรื่องที่เกิดขึ้น เหอะๆ ถ้ารู้เข้า ไอหัวระเบิดเงินนั่นคงเละล่ะจ้ะ

"ซิกนัม.... วันนี้เจ้านั่นปะ......อุบ...อะ อา อะ เอิด ไอ่ อา อาเอะ อ้วย อ่ะ"

"อะไรของเธอ.. วีต้าพูดไม่รู้เรื่องเลย"

"ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ... เอ่อ... เข้าเรื่องดีกว่านะ... พวกเธอแนะนำตัวกันก่อนดีกว่า จะได้เรียกถูก"

"เอ่อ...สะ..สัวสดีครับ ผม... ซาวาดะ สึนะโยชิครับ สั้นๆว่า สึนะ ก็ได้ครับ" สึนะพูดก่อนคนแรกตามมาด้วยโกคุเดระที่แสดงความไม่เป็นมิตรเกือบจะโดนค้อบทุบเป็นรอบที่สอง
ของวัน

"โกคุเดระ ฮายาโตะ..เฮ้ย... เก็บค้อนเธอได้แล้ว"

"ชิ...."

"555 ผม ยามาโมโตะ ทาเคชิครับ"

"ผม ซาซางาวะ เรียวเฮ ลุยแบบสุดขั้ว..."

"ดีจ้า....ชื่อ รีบอร์น เป็นนักฆ่าและเป็นครูสอนพิเศษให้กับเจ้าห่วยสึนะมัน"

"เห้ย...รีบอร์น แกพูดไรออกไปเนี่ย....." สึนะที่ได้ยินก็อายและตกใจอย่างช็อค จะไปบอกพวกเค้าทำไม.. ดีนะไม่หลุดคำว่า มาเฟียน่ะ

"เอ๊.....นักฆ่างั้นหรอ.... เด็กแท้ๆ" วีต้าที่โผล่ขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อก็หยุดชะงัก เพราะว่า แค่ไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา ปืนขนาดพอดีมือของรีบอร์นก็ปรากฎขึ้นพร้อมจี้ที่กลางหลังเธอทันที

"อ้ะ..ชิๆ โหดชะมัดเลย" วีต้าที่ตกใจเล็กน้อยก็ยอมอยู่เฉยๆจนรีบอร์นลดมือปน เปลี่ยนเป็นกิ้งก่าประจำตัวก่อนจะไปเกาะแขนของนาโนฮะ ที่ทำให้วีต้าหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก แต่รู้สึกหมั่นไส้แปลกๆ

"เอาละๆ.... เดี๋ยวก็ไม่จบพอดี แล้วอีกคนล่ะ.."

"เอ่อ..เขาชื่อ ฮิบาริ เคียวยะครับ..เอ่อ..." สึนะที่พูดขึ้นแทนเพราะรู้ว่าเขาเกลียดการสุมหัวและคงไม่พูดเป็นแน่... แต่ว่าเพราะชื่อเขาที่ทำให้นาโนฮะชะงักเล็กน้อยพร้อมกับดวงตาที่สั่นไหวครู่นึงก่อนจะกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็วแล้วพูดกลบเกลื่อนทันที

"งั้นหรอ..... งั้นเราเข้าเรื่องของเราดีกว่า.... พวกเธอคงไม่รู้จักสินะ.... มันคือ..จูเวลซีดน่ะ"

นาโนฮะเริ่มอธิบายอย่างละเอียดให้ทุกคนฟัง... แต่ใครจะรู้รึเปล่าว่า ยังมีคนนึงที่ทไม่ได้ฟังเรื่องที่เธอเล่ามา..แต่คิดในใจถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ที่ทำให้นาโนฮะต้องมีสีหน้าที่เศร้าลง.....

ทำไมต้องเศร้าเมื่อได้ยินชื่อนั่นด้วย....นาโนฮะ.... ฮิบาริ เคียวยะ... เธอเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ

� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � �

จูเวลซีด หรือ ผลึกเก็บพลังงานมหาศาลที่ถูกบรรจุไว้ภายในสิ่งที่เหมือนกับอัญมณีสีฟ้า มีทั้งหมด 21 ชิ้นเป็นลอร์ดโลเกียร์ที่สาบสูญ เคยเกิดเหตุการณ์ที่ร้ายแรงจากสิ่งนี้ครั้งล่าสุดเมื่อ 10 ปีที่แล้ว เป็นมรดกโบราณของโลกๆนึง เป็นเหมือนหินที่มีเวทมนตร์ที่คอยทำให้ปรารถนาเป็นจริง แต่เพราะว่ามันไม่เสถียรทำให้มันกลายร่างและอาลวาดขึ้น มันสามารถทำให้คนหรือสัตว์ที่ใช้มันผิดดูดกลืนและอาลวาดได้ และหากนำทั้งหมดมาใช้ในทางที่ผิดแล้วล่ะก็...... มันสามารถทำให้มิติบิดเบี้ยวและบางครั้งก็ร้ายแรงถึงขั้น......

"บางโลกที่ได้รับผลกระทบ....ก็ถึงกับ....กาลอวสานและหายไปกลายเป็นโลกร้างและต้องสาบ"

"อึ่ย!!! น่ากลัวชะมัดเลย ของอันตรายแบบนี้" เสียงโกคุเดระดังขึ้นเมื่อฟังถึงผลกระทบของมัน

"ใช่แล้วล่ะ...." นาโนฮะ..ที่อธิบายจูเวลซีดไปเมื่อกี้ก็หันมาเห็นด้วยกับเขาก่อนที่สึนะจะออกความเห็นตาม

"แล้ว..ทำไมของแบบนี้ถึงได้มาอยู่ที่โลกนี้ล่ะครับ" นาโนฮะที่ได้ยินก็พลางคิดอย่างลังเลว่าจะเล่าอย่างไรดี...... (หากท่านที่ดูนาโนฮะ..ถ้าจำได้คำพูดนี้ว่าเคยเป็นของใครมาก่อน อิอิ)

สึนะที่เห็นนาโนฮะเงียบไป ก็คิดว่าเขาพูดอะไรผิดไปรึเปล่า...หรือไปสะกิดต่อมของเธอเข้า..... และอีกมากมายนับประกายที่สึนะกระวนกระวายในใจ จนเกือบหลุด..? ก่อนจะชะงักแล้วหันไปตามเสียงของบุคคลที่แปลกหน้า เสียง และความรู้สึก? และไม่ใช่แค่เขา เพราะก่อนที่เขาจะหันไป เขาเห็นดวงหน้าที่เบิกกว้างของนาโนฮะ..และ คิ้วขมวดกันของ....ของ....เฟท...รึเปล่า
(ถูกแล้ว)

"เพราะว่ามันเกิดเหตุการณ์บางอย่างในขณะที่ยานของนักโบราณคดีกำลังเดินทางอยู่น่ะสิครับ"

"......????? / ยูโนคุง!! / ยูโน!!" พวกสึนะที่งงกับการมาของบุคคลคนใหม่ซึ่งต่างจากพวกนาโนฮะที่เรียกคนๆนี้อย่างตกใจ

"ฮ่ะๆ... สวัสดีครับ ผมชื่อ ยูโน สไครเออร์ เป็นนักโบราณคดี ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะครับ"

"อ่า...ครับ" สำหรับพวกสึนะคงงงแต่ว่า....

"ยูโนคุง... ไม่ใช่ว่าอยู่ศูนย์วิจัยหรอกหรอ...." นาโนฮะที่ถามขึ้นอย่างแปลกใจ...อีกอย่าง...นานๆทีเจอก็...ดีใจนะ..แต่แบบนี้มันออกจะแปลกๆเสียหน่อย เหอะๆ

"ก็นะ....เคลียร์งานเสร็จแล้วด้วย.... อีกอย่าง...ผู้บัญชาการโครโน่เป็นคนสั่งให้ฉันมาคอยช่วยเหลือพวกเธอจนกว่าจะจบน่ะ.... ยังไม่ได้บอกหรอ" ยูโนถามขึ้นอย่างแปลกใจ

"ก็ใช่น่ะสิ!!!" ครั้งนี้...ทุกคนประสานเสียงพร้อมกันจนเขาต้องเอามือตบหัวตัวเอง

"เฮ้อ.... เดี๋ยวคงติดต่อมาล่ะมั้งนะ... เอ่อ...แล้วพวกคุณทั้งหลายจะเอาไงล่ะครับ"

� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � �

ยูโน สไครเออร์...เป็นนักโบราณคดีตั้งแต่เด็ก เกิดที่คนละโลกกับนาโนฮะ เป็นคนที่ทำให้นาโนฮะกลายเป็นจอมเวทย์ รู้เรื่องโบราณคดีพวกนี้เป็นอย่างดี ปัจจุบันเป็นถึงดอกเตอร์และตำแหน่งใหญ่ๆในนักโบราณคดีด้วยกัน และเป็นเพื่อนกับพวกนาโนฮะมานานมาก

Special Note 001

เรื่องราวได้ดำเนินมาอย่างไม่คาดคิด มีหลายอย่างที่ไม่น่าจะนำมารวมกันได้ ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะโชคชะตาที่เล่นตลก พวกเขาที่เป็นถึงมาเฟียและผู้ใช้แหวน ต่างจากพวกเธอที่เป็นจอมเวทย์ทำให้หน้าที่ในห้วงมิติเวลามิดชิลด้า และที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นเลยก็คือ...... สิ่งที่เชื่อมต่อพวกเขาและพวกเธอให้มาเดินในเส้นชะตาเดียวกันแม้ว่าอนาคตอาจไม่ได้เป็นดังที่คิด แต่ตอนนี้มันเริ่มแล้ว....ชะตาที่พบกัน

.....กลีบความฝัน.....
(ที่ยังไม่ปรากฎตัว)�