(Fic ReBorn x NaNoHa & all anime) ชะตาที่พบกัน

ลำดับตอนที่ #6 : ชะตาที่ 3 : การต่อสู้...ที่แปลกไป 100%

ชะตาที่ 3 : การต่อสู้.......ที่แปลกไป

�

"เกิดอะไรขึ้น" ฮิบาริพูดขึ้นเมื่อเจ้าพวกสัตว์กินพืชมีท่าทีที่แปลกไป

"มีอะไรบางอย่างกำลังเข้ามาครับ คุณฮิบาริ" สึนะที่เมื่อเริ่มจับลางสังหรณ์ของตัวเองได้แล้วหันไปบอกฮิบาริก่อนจะเงียบเพื่อใช้ความคิด

ผ่านไปสักพัก... ไม่มีเสียงของใครเอ่ยออกมาแม้แต่คนเดียว ทุกคนต่างขมวดคิ้วและสงสัยก่อนจะเริ่มสำรวจบริเวณรอบอย่างระมัดระมัง และเสียงของโคุเดระที่พบอะไรบางอย่างก็ดังขึ้นเรียกความสนใจของทุกคนได้เป็นอย่างดียิ่ง

"รุ่นที่สิบครับ..... ผมมีความรู้สึกว่า ท้องฟ้าและบริเวณรอบๆของเรามีบางอย่างผิดปกติไปครับ"

"ห้ะ...ว่าไงนะ" สึนะที่ร้องเสียงหลงนิดหน่อยก่อนจะสำรวจรอบๆอย่างร้อนรน...จนต้องให้รีบอร์นเขกหัวเพื่อระงับความกระวนกระวายก่อนจะพูดตามความคิดของตน

"รู้สึกว่า...มีใครบางคนขังเราไว้ และมีบางอย่างที่เป็นอันตรายกำลังเข้ามา...ดูได้จาก...เมฆนั่น"

รีบอร์นชี้ไปยังกลุ่มเมฆทมิฬที่กำลังรวมตัวกันเป็นน้ำวน พร้อมกับเสียงคำรามของสายฟ้าที่มาพร้อมกับลำสายสีเหลืองที่มีพลังงานมหาศาล

เปรี้ยง!

"ฮึ่ย...นี่มันอะไรกันเนี่ย" โกคุเดระหลังจากได้ยินเสียงและมองไปยังสิ่งนั้นก็สถบออกมาอย่างหัวเสีย แต่ก็ไม่ได้ทำไรเพราะสถานการณ์เริ่มตึงเครียดขึ้นมาอีกครั้ง

"สึนะ....นายคิดว่าไง" ยามาโมโตะที่เงียบมานานก็ถามสึนะเพื่อต้องการการตัดสินใจ

"เอ่อ......เราคงต้องระวังตัวกันให้ดีนะ" สึนะที่โดนถามตรงๆก็เริ่มรู้สึกเกร็งๆ...ก็ไม่ได้ถนัดนัดนี่ แต่ช่างเถอะ...ตอนนี้ต้องเตรียมพร้อมทุกเมื่อล่ะนะ

"เตรียมตัวสุดขั้ว....." เรียวเฮพูดขึ้นเหมือนต้องการให้เครื่องร้อนเพื่อทำการระบายหลังจากแพ้เจ้าฮิบาริอย่าง(เกือบ)หมดรูป

เปรี้ยง!!!! เปรี้ยง!!!!! โฮกกกกก!!!!

เสียงฟ้าร้องดังกระหึ่มไม่มีทีท่าจะหยุดแต่ที่แปลกไปคือ...ฝนไม่มีแม้แต่จะโปรยลงมาเลยสักนิด.... เสียงฟ้าร้องยังดังก้องตลอดจน...เหมือนกับว่าถึงที่สุด... กลุ่มเมฆเหล่านั้นหมุนอย่างรวดเร็วและแปรปรวนจากฟ้าร้องดังมากกลายเป็นกระหึ่มหลายร้อยเดซิเบล และจู่ๆมันก็หยุดลงแต่ฟ้านั้นยังร้องไม่หยุด..... ก็ได้มีเสียงประหลาดคำรามกึกก้องไปทั่วสารทิศที่ได้ยิน ราวกับขานให้รู้ว่ามันมาแล้ว...และแสดงถึงความโกรธ หื่นกระหายเลือดอย่างปิดไม่มิด.... จนในที่สุดมันก็ปรากฎตัว

สึนะและทุกคนต่างถึงกับอึ้ง และตะลึงเสียไม่ได้ เพราะสิ่งที่พวกเจาเห็นคือ

สัตว์สี่ขาลำตัวใหญ่มหึมา สีเงินวาวกำลังค่อยเลื่อนลงมาจากเมฆทมิฬเหล่านั้นอย่างช้าๆ แต่เสียงคำรามกลับดังไม่หยุด ยิ่งมันปรากฎตัวมากเท่าไหร่เสียงนั่นก็ดังและชัดเจนยิ่งขึ้น จนทำให้บางคนเอามือขึ้นมาอุดหูเสียไม่ได้....ก็มันดังเกินนี่ สงสัยมีใครเอาโทรโข่งเสียบลำโพงใหญ่มากๆให้มันกินเสียงมันถึง ดังได้ใจเหลือเกิน

ตู้ม.....

เสียงตัวของมันกระทบกับน้ำอย่างเต็มที่... น้ำที่กระเด็นออกมาเป็นปรอยฝนโปรยใส่พวกสึนะทันทีที่มันกระเด็น...(และแล้วฝนก็ตก...)

"เฮ้ยยย มันตัวอะไรว่ะ" เสียงตะโกนดังของโกคุเดระที่จ้องมันอย่างไม่กระพริบ ถ้าถามว่ามันคืออะไร....ก็คงตอบได้แค่ว่า...สัตว์ประหลาดที่ไม่เคยเห็นและใหญ่มหึมาเท่าภูเขาลูกนึงอ่ะนะ

ดวงตาสีฟ้าทะเลน้ำลึกจ้องมองรอบๆก่อนจะตวัดสายตามายังที่ที่พวกสึนะอยู่ ลำตัวที่ใหญ่และยาวมากเริ่มตวัดหางใส่พวกสึนะทันที เจ็มที่และรวดเร็วทำให้พวกเขานั้นกระโดดหลบกันแทบไม่ทัน จากอยู่เป็นฝูง...กลายเป็นตัวโดดๆแล้วตอนนี้ ลำคอที่ยาวยังกะงูหลายเมตรมาต่อกันเริ่มทำอะไรบางอย่างที่ทำให้พวกสึนะสงสัย จนในที่สุดความก็กระจ่างเมื่อจู่ๆ ปากของมันก็อ้ากว้างขึ้นแล้วก็ลูกไฟสีฟ้า.....ได้ยินไม่ผิดหรอก สีฟ้า...พ่นออกมา แจ่ไม่ใช่พ่นยาวเป็นลูกระนาดหรอกนะ..... และก็ไม่ได้เป็นแบบพวกอุลตร้าแมนหรือเรนเจอร์ที่สัตว์ประหลาดพ่นไฟออกมาแล้วมันจะยาวเป็นว่าวแล้วทำลายตึกกับถนนนะ......

ที่ต่างกันนอกจากสีฟ้าแล้ว มันเป็นสีลูกไฟใหญ่ๆลูกนึงพ่นออกมาครั้งเดียว....ครั้งเดียวก็ทำให้บริเวณตึกและรอบข้างหายวับไปกับตา....... เห็นเป็นรูโหวเลยก็ว่าได้.... สึนะที่เห็นก็เริ่มหน้าซีด.....

ขนาดตึกนะนั่น และคนโดนจะขนาดไหน.......

สึนะคิดอย่างเสียๆ..... เละน่าดู.....(ไรท์ต่อให้)

"น่าสนุกเลยสุดขั้ว" ดูเหมือนว่าจะมีคนขัดแย้งกับทฤษฎีที่เขาได้คิดไว้ เมื่อเพื่อนในฝูง? มีอาการที่ต่างจากเขาโดยสิ้นเชิง และไม่ใช่แค่คนเดียว....ทุกคนเลยต่างหาก... แต่ก็นะ..เว้นไว้ซะหนึ่งคนก็แล้วกัน.....

ฮิบาริที่เห็นดังนั้น..... ความรักเมืองก็เกิดขึ้นมา ณ บัดนาว เขาเตรียมทอนฟา ที่ไม่รู้มาตอนไหนแล้วกระโจนไปต่อสู้กับมันทันที เป็นการเปิดศึกคนแรกของพวกเขา และมัน

" เฮ้ย!!!.....คุณฮิบาริ/เจ้าฮิบาริ/ฮิบาริ" ทุกคนแทบร้องเสียงหลงโดยเฉพาะสึนะ ที่กำลังทำหน้าตาตื่นทันทีที่เห็นฮิบาริกระโจนไปตะรุมบอนกับมัน

ไม่ใช่เพราะอะไร....

เพราะว่า....... คุณจะไปเปิดศึกกับมันทำไมล่ะคร้าบบบบ ฮือ~~~

สึนะคร่ำครวญในใจ โดยสีหน้ายังอยู่ในภาวะสงสัยอยู่....แต่มันคงจะกักไว้ได้ไม่นาน เมื่อคำสั่งดังสวรรค์ประทานให้แก่พวกเขา โดยเฉพาะสึนะที่เห็นแล้วว่า...มันคือชั้นสวรรค์ประหารดีๆนี่เอง

"ทุกคน...จัดการล้มตัวนั้นให้ได้ ไม่ให้มันขึ้นมายังบกได้ ไม่ใช่การฝึก...แต่มันคือการต่อสู้ของจริง จัดการ!!!"

"โอ้ส....!!!!" ทุกคนพร้อมก่อนจะยกอาวุธของตนแล้วกระโจนไปยังสัตว์ตัวนั้นทันทีด้วยความคึก

"เฮ้อ....ฮือ" สึนะที่เห็นทุกคนไปแล้วก็เริ่มสงสารตัวเอง

"ไปได้แล้วสึนะ" รีบอร์นเร่งให้เขาไปทันทีโดยไม่ให้เขาทำใจสักเล็กน้อยเลย

"แต่.........." เขากะจะขัดแต่โดนไอคนตัวเล็กตรงหน้าชิงเสียก่อน..แต่ก็ไม่ใด้ว่าอะไร ก็เพราะว่า

"นายจะยอมให้ทุกคนเดือดร้อนงั้นหรอ นายจะให้เพื่อนๆของนายต้องต่อสู้โดยไม่มีนายเคียงข้างเนี่ยนะ...พวกนั้นมันเชื่อใจนายถึงได้มีความมั่นใจยังไงล่ะ นายมัวแต่ยืนอย่างนี้ถ้าเพื่อนบาดเจ็บเพื่อปกป้องนาย นายก็จะไม่ออกไปต่อสู้เคียงคู่กับพวกพ้องงั้นรึ สึนะ"

"นั่นสินะ...ฉันพร้อมแล้วรีบอร์น" สึนะที่ได้ยินคำพูดกระตุ้นอารมณ์ก็ถึงกับเปลี่ยนอารม์ณอย่างรวดเร็วเหมือนว่า เมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนนี้เขาพร้อมแล้ว พร้อมที่จะสู้กับทุกคน

"ดี....ไปซะ!!! บอสแห่งมาเฟียที่ยิ่งใหญ่ วองโกเล่แฟมิลี่ รุ่นที่สิบ ซาวาดะ สึนะโยชิ!!!"

� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � ��

"ว้าว....ดูนั่นสิ เฟทจัง ฮายาะเตะจัง วีต้าจังด้วย...พวกนั้นต่อสู่กันเก่งใช่ได้เลย" นาโนฮะอุทานด้วยความตื่นเต้น

"เหมือนพวกส่องยังไงไม่รู้สิ" เฟทบ่นพึมพำเบาๆเนื่องจากการกระทำของพวกเธอเหมือนกับนักส่องคนยังไงยังงั้นเลย ทางด้านฮายะเตะก็มีท่าทีสนใจไม่แพ้กัน

"นี่..ฮายาเตะ นาโนฮะ เฟท เราจะไม่ไปช่วยจริงๆน่ะหรอ" วีต้าพูดขึ้นมาเพราะว่าที่จริงแล้ว หน้าที่ทั้งหมดมันต้องให้พวกเธอจัดการ แต่การที่พวกเขาต่อสู่อยู่นี้ก็เท่ากับว่า พงกเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับสิ่งนี้แล้วน่ะสิ

"ไม่ต้องหรอก...ไว้รอให้ผู้บัญชาการใหญ่เห็นก่อนแล้วกัน" ฮายาเตะพูดด้วยท่าทีที่สบายๆ ไม่รีบร้อนต่างจากวีต้าและเฟทที่กำลังคิดหนักกับความขี้เล่นของผู้บัญชาการและเพื่อนสาวของตน

"ดูเหมือนว่า.....คนสำคัญของพวกนั้นจะเป็น....คุณสึนะโยชิแฮะ" นาโนฮะพูดขึ้นมาจากการสังเกตต่างๆ

"สนใจเขาหรอ..... ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วนะ" เฟทบอกนาโนฮะด้วยความสงสัย

"แล้วทุกคนสนใจใครเป็นพิเศษบ้างล่ะ" เธอถามากลับทำให้เฟทรวมไปถึงคนอื่นๆเงียบทันที ไม่มีใครตอบนาโนฮะ ไม่มีเสียงพูดดังขึ้นแม้แต่น้อย แต่ถึงกระนั้นเธอไม่ได้เร่งอะไร ดีเสียอีกเพราะว่ามันทำให้เธอรู้ว่าทุกคนมีคนที่สนใจอยู่เป็นพิเศษ แค่ว่าเป็นใครก็เท่านั้น สืบนิดหน่อยก็รู้แล้ว คิกๆ

ตัดมาทางเฟทที่เงียบทันทีเมื่อนาโนฮะยิงคำถามใส่..... ที่จริงก็มีนะคนที่เธอสนใจ....แต่แค่ว่า หากรู้จักแล้ว เธอคงไม่เป็นตัวของตัวเองเป็นแน่ ไม่สติเดือดขึ้นก็เย็นชาขึ้นล่ะมั้ง..... แต่เท่าที่เธอดู การต่อสู้เป็นคนที่มีทักษะและมีความสามารถสูง ดีไม่ดีแกร่งสุดในนั้นด้วย อาวุธที่สำให้เธอแปลกใจ แม้ว่าจะมีรูปร่างไม่คล้าย แต่วิธีจับเหมือนกับคนที่เธอรู้จักคนนึงเป็นนักบวชของ ที่มิติเธอก็เถอะ แต่ยังไงเขาก็น่าสนใจไม่น้อย คนที่ทำน่าดุและโหดในเวลาเดียวและเป็นคนกระโจนคนแรกของกลุ่มเสียด้วยสิ

ฮายาเตะที่แม้ว่าจะขี้เล่นแต่ในใจกลับประมวลการต่อสู้ของทุกคนไว้อย่างดี ไม่มีผิดพลาดเหมือนกับครูที่ดูเด็กเพื่อนำข้อผิดพลาดมาแก้ไขและประยุกต์ใช้อย่างนั้นแล่ะ แต่คนที่เธอสนใจมากที่สุด...คงจะเป็น....คนหัวเงินที่ใช้ระเบิด หากว่าจับไปอยู่พวกซุ่มยิงหรือใช้ประสานกับเวทย์ย้ายมิติ การจะระเบิดศัตรูโดยไม่รู้ตัวคงเป็นเรื่องง่ายๆแน่นอน.....

วีต้าที่เงียบนั้นเพราะคิดเรื่องการจะทำให้เจ้านายและทุกคนเปลี่ยนใจอยู่แม้ว่าส่วนหนึ่งก็สนใจใครบางคนอยู่ไม่น้อย ผู้ที่ท่าสนุกสนานตอนที่เจอกับมันครั้งแรก แถมเขาใช้มือเปล่าอีกต่างหาก น่าสนใจจริงๆ

และสำหรับนาโนฮะที่สนใจสึนะตั้งแต่เจอกัน..เพราะดูเหมือนเขาจะมีอะไรพิเศษที่ต้องทำให้เธอตะลึงแน่ๆ และก็ใช่เมื่อเธอเห็นเจ้าตัวเล็กยิงอะไรบางอย่างใส่เขา เขาก็เปลี่ยนราวกับคนละคน แข็งแกร่ง ว่องไว..แถมสัมผัสยังดีเยี่ยม หากได้สู้ด้วยคงสนุกไม่หยอก..แต่เขาจะกล้านี่สิ ก็อีกเรื่องล่ะนะ และดูเหมือนว่าเธอจะคิดถูก ไม่ใช่แค่สัมผัสเท่านั้น อยู่ร่างนี้แล้วลางสังหรณ์แม่นมาก เพราะเขาได้ละสายตาจากสัตว์ตัวนั้นหันมามองยังตึกที่พวกเธออยู่ ก่อนจะหันกลับไป ทำให้เธอถอนใจกันอย่างทั่วหน้า

"เกือบไป" เฟทพูดขึ้นก่อนจะเงียบเมื่อมีใครติดต่อเข้ามาทางโทรจิต

เฟท..เฟท...ได้ยินหรือเปล่า

ค่ะ....ผู้บัญชาการโครโน่หรอ

ใช่....ตอนนี้พวกเธอกำลังทำอะไรกันอยู่ห้ะ ไมไม่ไปจัดการ

เห็นด้วยหรอค่ะ � �นาโนฮะพูดขึ้นเมื่อเธอเชื่อมคุยกับทั้งสอง

ใช่...จัดการเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่อยากมีเรื่อง ปฏิบัติการ

รับทราบค่ะ/ค่ะ � ทั้งคู่ขานรับก่อนจะหันไปบอกที่เหลือทันที

"เฮ้อ...สุดท้ายก็โดนสินะ" ฮายาเตะพูดอย่างเสียดาย

"ไปเถอะน่ะ" วีต้าพูดขึ้นเมื่อทุกคนพร้อมแล้ว

"เอาล่ะ.....ยางมิ ฮายาเตะ"

"อัศวินค้อนเหล็ก วีต้า"

"เฟท ที ฮาราวน์"

"นาคามาจิ นาโนฮะ" นาโนฮะพูดขึ้นก่อนจะเว้นพักนึง และทุกคนก็กล่าวพร้อมกันอย่างพร้อมเพรียงว่า...


"ออกปฏิบัติการแล้วค่ะ!!!!"

� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � �

�"ฮึ่ย.....อึดจริงๆวุ้ย!!!!" โกคุเดระสถบอย่างหัวเสียเมื่อไอสัตว์ประหลาดยักษ์นี่อึดจริงๆ....อึดเกินกว่าที่พวกเขาคาดไว้ นี่ขนาด.....ปาระเบิดใส่ก็แล้ว.... อัดพลังใส่ก็แล้ว...ว่ายไปสกัดขาก็แล้ว... ด่ามันก็แล้ว..... มันยังไม่สะทกสะท้านเล้ยยยย!!! (แน่ใจกรอว่านั่นคือการต่อสู้น่ะ//คาร์ริน)

"รุ่นที่สิบเอาไงดีครับ... ท่าทางจะล้มยากกว่าที่ผมคิด" มันก็จริงนี่..... ขนาดทุ่มพลังแล้วก็....สะทกสะท้าน...นะ...แต่ไมมันยังพ่นไฟได้อีกเนี่ยสิ ปัญหา!!!

"ต้องโจมตีตรงๆ" สึนะบอกเขาอย่างพิจารณาแล้วว่า....ควรจะอัดใส่มันตรงๆ

สึนะลอยขึ้นไปก่อนจะเคลื่อนไปยังจุดที่น่าจะโจมตีส่งถึงหลังของมันเร็วและแรงที่สุด ก่อนจะอัดท่าไม้ตายของตน

ตู้ม!!!!!!!

เสียงระเบิดดังเซ็งแซ่ ละอองฝุ่นนั้นปลิวว่อนดังหมอกควันขี้เถ้าเลยก็ว่าได้....สึนะที่หลังจากยิงพลังไปก็รอดูผลของมัน

"โฮกกกกก!!!!" เสียงร้องหวยโหนของมันดังกึกก้องบ่งบอกความทรมานที่มันได้รับเป็นอย่างดี... แต่ก็คงดี..ไม่นาน

มันที่หลังจากได้รับผลกระทบอย่างหนัก มันก็ส่งเสียงคำรามถึงความเจ็บปวดที่มันได้รับ และเพิ่มความแค้นที่กำลังลุกไหม้ในมากขึ้นเป็นทวีคูณ

แสงสีฟ้าส่องสว่างจ้าทำให้ทุกคนต้องนำมือมาบังตาเพื่อป้องกันการมองเห็น.... ก็จะได้ยินเหมือนเสียงน้ำยาทดลองที่มันเดือดปุดๆอย่างมหาศาล และเมื่อแสงนั้นค่อยๆจางไป...

สึนะและทุกคนเบิกตากว้าง (ยกเว้นฮิบาริและรีบอร์น......และ...) เมื่อที่คอของมันกำลังมีบางอย่างที่แตกต่างจากตอนที่มันปล่อยไฟออกมา...... อวัยวะที่ยาวดังคอของมันเริ่มงอกเพิ่มมากขึ้นจากคอเดิมของมัน... ก่อนจะปรากฎหัวที่มีอยู่สามหัว...... (หัวเดียวก็เหลือแหล่แล้วนะครับ?)

"หัวเพิ่มงั้นหรอ...." รีบอร์นพึมพำเบาๆ....ก่อนจะจับความผิดปกติในบริเวณรอบตัวของตัวเขาเองและของสึนะได้....

"หือ..?" สึนะที่จัับถึงลางสังหรณ์ของตัวเองได้ว่ากำลังมีใครกำลังมา...ก็หันไปทางที่เขาจับความรู้สึกนี้ได้... ระหว่างนั้น ทำให้เปิดช่องว่างของเขาเองให้กับสัตว์ประหลาดนั่น มันพ่นไฟทีเดียวพร้อมกันสามหัว และพุ่งมาทางสึนะทันที.....ก่อนจะถึงตัวเขาลูกไฟทั้งหมดได้รวมตัวกันและเปล่งพลังมากขึ้นกว่าเดียวก่อนจะโจมตีสึนะตรงๆ!!!

ตู้มม!!!!

"รุ่นที่สิบ/สึนะ/ซาวาดะ!!" โกคุเดระ ยามาโมโตะ และเรียวเฮตะโกนเรียกชื่อสึนะพร้อมกัน....แม้จะรู้ว่าไม่เป็นอะไรมากก็เถอะ แต่มันก็ห่วงเพื่อนนี่..(แน่ใจ??)

"แค่กๆ..." สึนะที่โดนพลังนั้นแม้ว่าจะป้องกันและหลบได้ทันอย่างหวุดหวิด แต่เพราะแรงกระทบทำให้เขาไอแค่กๆเล็กๆน้อยๆไม่เป็นไรมาก...ยังต่อสู้ได้อีกเบือ...

แต่เพราะว่ามันคงแค้นสึนะล่ะมั้ง.... มันโจมตีสึนะทันทีโดยไม่เว้นช่องว่างระหว่างพักการปล่อยเลยสักนิด..... โจมตีซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยไม่รู้จักความเหน็ดเหนื่อย.. แต่ในขณะนั้นเอง!!

ในตอนที่มันกำลังรวมพลังฮึดสู้อย่างสุดกำลังของมัน.....แสงสีสวย เล็กๆ สี่ สีที่มันอยู่ไกลแต่ก็พอที่จะมองเห็นชัดเจนได้..... ไล่จาก สีแดง สีดำ สีเหลือง... และสีชมพู... มันทำให้เขาชะงัก ไม่ใช้เพราะอะไร..แต่ลางสังหรณ์ตัวเองนั้นเริ่มทำงานอีกแล้ว....เมื่อเขากำลังรู้สึกว่า....กำลังมีอะไรที่เขา ไม่สิ... ทุกคนกำลังจะได้เจอ..สิ่งที่คุ้นเคย??? สักอย่าง...

และนั่นเอง เมื่อมันชาร์ตพลังเสร็จ มันก็ทำการปล่อยพลังมาอย่างเต็มพิกัด ส่งผลให้บริเวณรอบด้านสั่นสะท้านไปด้วยความรุนแรงจากผลกระทบ... เหล่าคนที่เดินอยู่ด้านล่าง ก็ต้องวิ่งหาหรือยืนให้มั่นคงเพื่อยึดเหนี่ยวตำแหน่งของตนเพื่อป้องกันการปลิวลอยละล่องไปกับสายลม....~~

และทางที่มันจะพุ่งไปโดนเต็มนั่นก็คือ.... ที่ที่สึนะกำลังลอยอยู่...มันพุ่งด้วยความเร็วสูงแถมมันไม่เป็นลูกอย่างงที่แล้วมา มันคือแสงที่ห่อหุ้มไปด้วยไฟสีฟ้าขนาดใหญ่เกือบครึ่งตัวของมัน ยาวทอดออกจากปากมัน...และรวดเร็ว!! สึนะที่กำลังจะตั้งรับ และทำการหลบ......แต่กลับทำไม่ได้..เพราะว่าจะพลังนั่นตกถึงพื้นเมื่อไหร่ มันไม่ใช่แค่หายไปเฉยๆ แต่เพราะที่พุ่งลงมันคือน้ำ..แถมยังใกล้กับฝั่งอีกต่างหาก... หากว่ามันเจอกันล่ะก็...

พลังลูกใหญ่(มากกก) x น้ำ....... = คลื่นน้ำมหาศาลที่กระเด็นดังสึนามิลูกใหญ่...และเมื่อเป็นอย่างนั้น เมืองก็อาจเสียหายขนาดหนักเลยก็เป็นได้... (แต่ไรท์สงสารปลาที่โดนพัดอ่ะ)

จึงทำให้ทีทางเดียวคือต้องตั้งรับอย่างเดียวเท่านั้น แม้ว่าอาจจะส่งผลเล็กๆน้อยๆกับเขานิดหน่อยก็เถอะ.. (จ้ะ..พ่อคนเก่ง รึ จอมห่วย ของทุกคน) เขาจึงเตรียมเรียกคู่หูของเขาออกมา.....เพื่อทำการรับลูกพลังนี้อย่างรวดเร็ว....

ในขณะที่มันกำลังใกล้จะถึงตัวเขา.. ราวกับว่าทุกอย่างกลายเป็นภาพสะโลว์โมชั่นอย่างช้าๆ.. เขารับรู้ได้(เกือบ)ทุกรายละเอียด..... และสิ่งที่เขาจำได้ดีก่อนจะเกิดเสียงระเบิดอย่างกึกก้องราวกับนิวเคลียร์..... นั่นก็คือ.....�

วงเวทย์สีชมพูขนาดใหญ่.... แข็งแรงและปลอดภัย..... หญิงสาวผมทวินสีน้ำตาลสลวย.... โบว์สีขาวที่มัดผมทั้งสองข้าง... ชุดสีขาวที่เสื้อคลุมยาวถึงข้อต่อ.... และอาวุธ...ที่เขาไม่เคยเห็น.... แม้ข้างหน้าเขาจะเห็นไม่ชัด... แต่สิ่งที่ทำให้เขานั้นอดตะลึงไม่ได้....ก็คือ...... เสน่ห์ของเธอ..

ใครกัน??

ตู้ม!!!!!

� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � ��

ตู้ม!!!!! �เสียงระเบิดขนาดใหญ่ที่ดังกว่าครั้งไนๆ ทำเอาพวกโกคเดระใจเต้นตุ่มๆต่อมๆ เพราะว่ามันโจมตีไปที่สึนะคนเดียวและที่เดียวด้วยน่ะสิ

โกคุเดระที่ดูเหมือนสติเกือบขาดเพราะห่วงสึนะ เขาจึงเรียกอาวุธกล่องของตนเองแล้วบินไปหาสึนะทันที... โดยระหว่างนั้น..... เขาได้ใช้ระเบิดของตนเองถล่มมันอย่างโมโห!!!

"เอาไปกินซะ!!!!" ด้วยความโมโห ทำให้เขาตะโกนและขว้างพลังอย่างเต็มแรงเกิด และวางแผนไว้ดิบดี....... แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่า... ทิศที่เขาปาไป..มันดันโดนใครบางคน (อ้าววว) ที่จะชักพาคนนั้นเกิดเรื่องวุ่นๆกับตัวเขาอีกซะด้วย... แต่ว่า สาเหตุที่โดนน่ะเหรอ... เพราะเธอดันวิ่งมาไม่ดูทางยังไงล่ะ!!! (<<ความคิดโกคุเดระคนเดียว) เอาแล้วไงล่ะ......

ตัดมาทางด้านคนอื่นที่อยู่บนพื้น แน่นอนว่าพวกเขาก็เจอเหตุการณ์อย่างที่คิดไม่ถึงเช่นกัน...

ก็ในเมื่อตรงหน้าของเขานั้น...ได้มีหญิงสาวสองคน เอ่อ.... เด็ก กับ หญิงสาว คู่หนึ่งที่ยืนประจันหน้ากับพวกเขา... (ที่ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่ามารวมกันตอนไหน)

"เด็ก....สุดขั้ว?" เรียวเฮกล่าวอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อเขาดันเหลือบไปเห็นเด็กผู้หญิงผมสีแดง แถมถักเปียทั้งสองข้าวอีกต่างหาก ชุดของเธอนั้นก็ไม่ได้แตกต่างกับสีผมสักเท่าไหร่... แต่ที่ดึงดูดก็คือ..... ไอที่มือข้างหนึ่งของเธอ...มันดันคือค้อนด้ามยาวน่ะสิ.... แถมยังเป็นเหล็กซะด้วย....

"หึ..ว้าว" ฮิบาริที่แม้ว่าจะเกลียดการสุมหัวก็เดินมาทางที่พวกเธอยืนอยู่อย่างช่วยไม่ได้.. เมื่อเขาเจอกับหญิงสาวสูงเพรียว มัดผมทรงทวินโบว์สีดำเส่นเล็กพริ้วตามแรงลมเล็กน้อย... ชุดที่เป็นแบบสีดำรัดเล็กน้อยโดยมีผ้าคลุมสีขาวพาดบ่ายาวลงมาถึงขา และใบหน้า..ที่ไม่ได้ยิ้มแต่กลับเรียบเฉยๆ ที่แม้ว่าจะไม่ได้แสดงถึงความน่ากลัว แต่ก็ไม่ครชวรจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย (เหมือนใครกันล่ะ??) นั่นทำให้เขาสนใจอย่างลึกๆ(ลึกจริงๆค่ะ ย้ำ//คาร์ริน)

ยามาโมโตะที่เห็นทั้งคู้พร้อมคนอื่นก็ได้แต่ทำหน้าแปลกใจ แต่ก็ไม่วายส่งยิ้มทักทายราวกับรู้จักกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน... สำหรับเขา หน้าหญิงสาวที่ดูเรียบๆนั่นไม่เป็นปัญหา แต่อีกคนนี่สิ.... เพราะตัวเล็กรึไง เขาจึงรู้สึกว่า ยัยนี่ใจร้อนแบบทะลุเดือดเลยก็ว่าได้..แถมยังถือของอันตรายเกินไปอันควรเสียด้วยสิ

สุดท้าย...รีบอร์นนั้นก็ยืนดูอย่างเฉยๆ แต่ในใจกลับคิดอย่างรอบคอบไว้ซะแนบเนียน.. ไม่มีใครตามอารมณ์ทัน ไม่มีใครรู้ความคิดเขา ณ ตอนนี้ แต่เขา.. ไม่สิ ทุกคนก็ถึงกับบังอ้อ.. เมื่อทั้งคนบอกบางอย่างเกี่ยวกับตัวของพวกเธอ

"เจ้าหน้าที่ฝ่ายธุระการ... เฟท เทสทารอสซ่า ฮาราวน์" หญิงสาวผมสีเหลืองกล่าวขึ้นเป็นคนแรกก่อนอีกคนจะบอกตนเองอีกที

"เจ้าหน้าที่ วีต้า พวกเรามาทำการเก็บสิ่งนั้น" เด็กหญิงผมสีแดงด้วยนิสัยตามเอกลักษณ์ของเธอซึ่งมันก็บ่งบอกตัวตนได้ดี.... ก่อนจะบอกเรื่องที่พวกเธอต้องมาที่นี่เพื่อปฎิบัติงานบางอย่าง

ทั้งสองพูดพร้อมกันเป็นเสียงเดียวกันว่า

"พวกเราจึงอยากให้ทุกคน ขอให้อยู่ในความสงบด้วย/ด้วยค่ะ"

� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � �

อัพเสร็จแล้วฮับ~~~