(Fic ReBorn x NaNoHa & all anime) ชะตาที่พบกัน

ลำดับตอนที่ #4 : ชะตาที่ 1 : เรื่องราวที่เริ่มขึ้น 100%

ชะตาที่ 1 : เรื่องราวที่เริ่มขึ้น

�

� �เสียงผีเท้าของคนหลายคนที่กำลังทยอยเดินกันอย่างเป็นระเบียบภายในตึกสำนักงานใหญ่ บริเวณข้างนอกที่เต็มไปด้วยช่องว่างระหว่างมิติ แต่ในที่ที่พวกเขาอยู่นั้น คือ...ยานสำงานใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางมิติที่มาบรรจบกัน....

"ขออนุญาตค่ะ/ครับ" เสียงพูดที่เอ่ยพร้อมกันอย่างเข้มแข็ง แล้วทำความเคารพคนตรงหน้าที่เป็นถึงผู้บัญชาการใหญ่ของพวกเธอ..และของที่นี่

"มาแล้วหรอ... ผู้บัญชาการฮายาเตะ หัวหน้าเฟท หัวหน้านาโนฮะ รองหัวหน้าวีต้า รองหัวหน้าซิกนัม ชามัล ผู้ช่วยรินฟอร์ซ และซาฟีร่า ต้องขอโทษด้วยที่เรียกมาแบบกระทันหันแต่มีเรื่องที่อยากจะบอกทุกคน" � �เสียงชายหนุ่มที่อยู่ในช่วงประมาณ 20-30 ต้นๆ เอ่ยทักทุกคนที่เพิ่งมาถึงแล้วถามเพื่อความแน่ใจ

"ค่ะ... ผู้บัญชาการโครโน" เสียงตอบรับจากหญิงสาวผมสั้นประบ่านาม 'ฮายาเตะ'�

"หรอ..งั้นก็ดีแล้ว ที่จริงก็ไม่มีอะไรมากหรอกทำตัวปกติเถอะ" เมื่อได้รับคำตอบโครโนก็ถอนหายใจก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง

"ค่ะ... ไม่ได้พบกันซะนานเลยเนอะ โครโนคุง" เสียงทักคนแรกจากคนผมสีน้ำตายาวสลวยนาม 'นาโนฮะ' ทักเพื่อนคนตรงหน้าที่มียศมากกว่าตน

"นั่นน่ะสิค่ะพี่ สบายดีรึเปล่าค่ะ" เสียงของคนต่อมาถามไถ่คนตรงหน้าที่ทำให้คนที่ถูกเรียกว่า พี่ แทบกระแอมกลับไม่ทัน..'เฟท' ก็เขาไม่เคยชินนี่

"เอาล่ะๆ คนอื่นคงรอแย่แล้ว วันหลังก็พอสักทีเถอะ เราโตกันแล้วนะ เรื่องที่เรียกมานี่ก็คือ... พวกเธอ ได้หยุดพักเป็นเวลา 1 ปี สามารถกลับไป.... ที่นั่นได้นะ"

เสียงปรามๆน้อยก่อนที่จะเยอะไปกว่านี้ จากนั้นก็พูดเรื่องที่เขานัดทุกคนมาทันที แต่หลังจากได้ยินกันทุกคนว่าไม่ได้หูฝาดไป... ทำให้ไม่ว่าใครก็ต้อง....

"เอ๋......!!!!!"

� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � ��


กริ๊ง!!!! กริ๊ง!!!! กริ๊ง!!!! ตุบ!! ผลัก!!! เอือะ!!!

"โอ๊ย...!!! รีบอร์น ถีบมาได้นะ มันเจ็บมากนะรู้มั้ย" เสียงครวญครางของคนที่โดนลูกเตะลงจากเตียงอันแสนนุ่ม?? แล้วหันไปโวยวายต้นเหตุของการเจ็บนี้..

"นายนอนกินโล่ทำไมล่ะ วันนี้เปิดเรียนวันแรกนะ จะสายแล้วด้วย" เสียงตอบกลับจากร่างเล็กที่ดูน่าทะนุถนอมที่ไม่น่าเชื่อว่าลูกถีบนั้นแรงมหาศาล

"โถ่..ก็แค่..แค่...เห้ย ซวยแล้ว ตายแน่ๆๆ!!!" หลังจากที่ได้ยินนั้นก็แทบหน้าไถลเมื่อนึกขึ้นได้ว่า..วันนี้วันเปิดภาคเรียนใหม่.... (วันแรกก็ใช่ได้เลยนี่น่า // คาร์รินเน็ท)

ผ่านไป 5 นาที (ดีนะไม่ 3 นาที โอ้..)

ร่างนั้นที่นอนขี้เซาก็รีบวิ่งลงจากบันไดทันทีเมื่อมองไปยังนาฬิกาว่าจะ.. โรงเรียนใกล้จะเข้าแล้วนี่เซ่...

"เอ้าๆ...เดี๋ยวก็หกล้มหรอก.. มากินข้าวเร็วๆสินะ" เสียงของหญิงสาววัยกลางคนเอ่ยบอกคนที่กำลังวิ่งลงมาอย่างทุลักทุเล

"ไม่เป็นไรครับแม่ ผมไปก่อนนะครับ" เสียงเด็กทุ้มๆหน่อยๆที่หน้าตาคล้ายผู้หญิงเอ่ยบอกผู้เป็นแม้ ก่อนจะรีบวิ่งไปหยิบขนมปังแล้ว งับไว้ที่ปากก่อนจะรีบวิ่งไปใส่รองเท้าทันที

"จ้าๆ... ไปดีมาดีนะ สึนะ" แม่ที่พูดขึ้นก่อนจะเดินไปตรงประตู

"ครับ" สิ้นเสียง สึนะ ก็วิ่งไปเปิดประตูอย่างรวดเร็วโดยไม่ลืมนำกระเป๋าติดตัวไปด้วย

สึนะ... หรือ วาซาดะ สึนะโยชิ ผู้ที่ถูกเรียกว่า เจ้าห่วย... ที่ไม่มีความสามารถพิเศษอะไร แต่กลับมีความลับที่ยิ่งใหญ่ เหตุการณ์ที่เขาได้ไปเป็น มาเฟีย..และไม่ใช่ธรรมดา เป็นถึงบอสรุ่นที่ 10 ของวองโกเล่ แฟมิลี่อีกต่างหาก แต่ถึงอย่างนั้น ก็ต้องผ่านเรื่องราวมากมาย ทั้งดีและเศร้าจนมันผ่านพ้นและใช้ชีวิตกับทุกคน.. ไปอย่างสงบสุข

"เฮ้อ... ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ อ้าว รีบอร์น สวัสดีจ้า" คุณแม่ที่พึมพำให้กับลูกชายของตนก่อนจะเหลือบไปเห็นรีบอร์นที่กำลังเดินลงมาและตรงมาทางเธอ

"ดีจ้า... ผมกำลังจะไปข้างนอก คุณแม่ต้องการอะไรมั้ยครับ"�

"ไม่ล่ะจ้ะ จะกลับตอนไหนล่ะ"

"พร้อมเจ้าสึนะเลยครับ"

"งั้นหรอ งั้นไปดีมาดีนะจ้ะ"

"ครับ"

� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � ��
�
ตึก ตึก ตึก ครืด....

"แฮ่กๆๆๆ" เสียงหอบรัวดังมาจากเด็กหนุ่มผมน้ำตาลส้มที่วิ่งขึ้นมายังห้องเรียนแบบไม่มีเบรคเลยสักนิด เปิดมาทันทีหน้าเขาเกือบขมำ (น่าสงสารสึนะจัง~~)

"อรุณสวัสดิ์คร้าบบบ รุ่นที่สิบ" เสียงทักดังมาแต่ไกลของหนุ่มผมเงินก่อนจะมีเสียงทักจากอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของคนที่เพิ่งทักเขามา

"อรุณสวัสดิ์ สึนะ มาหลังฉันแค่ไม่กี่นาทีเอง ทันเวลาเลยล่ะ" แต่ไม่ทันที่สึนะจะทักทายกลับใครบางคนก็ขัดบทสนทนาดีๆซะก่อน

"เฮ้.. ยามาโมโตะ แกอย่ามาขัดสิเฟ้ย" 'ยามาโมโตะ' ที่ถูกเรียกนั้นยักไหล่พลางตอบอย่างสบายๆ โดยอีกฝ่ายคิดเป็นอย่างอื่น

"ใครขัดกันล่ะ ฉันแค่ทักทายสึนะเท่านั้นเองนะ โกคุเดระ"

"หนอย......" ในระหว่างนั้นเอง สึนะที่พูดขึ้นอย่างไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงก็ดังขึ้นแทบทำให้ทั้งสองคนเกือบสนุกเลยทันที

"วันนี้ตอนเย็นเราไปร้านกาแฟที่อยู่แถวนี้เอามั้ย มีร้านนึงอร่อยมากเลยล่ะ"

"ก็ดีนะ สึนะ วันนี้เลิก 2 โมงด้วยนี่"

"ยังไงก็ได้ครับ รุ่นที่สิบ เห้ย... แก ยามาโมโตะยังเถียงกันไม่จบเลยนะเว้ย..."

"เฮ้อ~~~~" ก่อนที่ทั้งสองจะเถียงกันไปมากกว่านี้ คุณครูประจำห้องคนใหม่ของเขาก็เดินเข้ามาห้ามทันที.... และแล้วการเรียนวันแรกก็เริ่มต้นขึ้น...

� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � �

หลังเลิกเรียน

"เฮ้อ...เลิกเรียนสักทีนะ" เสียงบ่นดังมาจากสึนะ ตามความรู้สึกของตน

"รุ่นที่สิบคร้าบ... ไปกันเถอะครับ"

"นั่นสิ สึนะ ไปกันเถอะ"

"เห้ย อย่ามาแย่งพูดสิเฟ้ย"

เถียงกันไม่หยุด จริงๆเลยน้า..... � สึนะพูดในใจก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ แล้วค่อยห้ามทั้งสองคน
ก่อนจะเดินไปที่ที่พูดถึงกันเมื่อเช้า

เพราะวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของสึนะ... และเพราะอาจารย์ทั้งหลายกันประชุมกันไม่เสร็จ จึงมีมะติว่า วันแรกเลิกเรียน 2 โมง

ยังไม่เจอคุณฮิบาริเลยแฮะ.. รู้สึกโชคดีแปลกๆ � ไม่วายสึนะที่วันนี้หนีรอดจากการมาสายทำให้เขาไม่ได้เจอฮิบาริ เคียวยะ กรรมการรักษากฎแห่งโรงเรียนนามิโมริ ที่ที่พวกเขาเรียนอยู่นั่นเอง

และแล้วตอนนี้พวกเขาก็ได้ถึงร้านกาแฟเป็นที่เรียบร้อย ข้างนอกนั้นไม่ได้ตกแต่งอะไรมาก เน้นไปทางสีน้ำตาลคลาสสิค ทำให้ดูเรียบๆ หรูอย่างน่าหลงใหล พอเข้ามาภายในร้านซึ่งทำให้ยามาโมโตะและโกคุเดระตะลึงได้เพราะว่า ร้านนั้นถูกตกแต่งอย่างเรียบง่ายก็จริงและ คนดีไซน์และการทาสี พร้อมรูปที่นำมาประดับ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า มันน่าหลงใหลมากแค่ไหน....

คนในร้านนั้นมีไม่มากนัก ทำให้มะนดูเงียบสงบสำหรับการพักผ่อนเป็นอย่างดี พวกสึนะที่เลือกตรงริมหน้าตาเพื่อให้เห็นบรรยากาศข้างนอกได้อย่างเต็มตา บวกกับวันนี้ที่มีแสงแดดอ่อนๆ ทำให้ทุกคนหลงใหลมันอย่างไม่รู้ตัว

ในขณะที่ทุกคนกำลังเพลิดเพลินกับบรรยากาศทั้งด้านนอกและด้านใน..... ในอีกมุมหนึ่งก็มีกลุ่มสาวๆที่มาพักผ่อนที่นี่เหมือนกัน พวกเขาไม่รู้เลยว่าพวกเธอ...กำลังมองพวกเขาอยู่



"นาโนฮะ.. เป็นอะไรของเธอน่ะ เห็นพวกคนพวกนั้นนานแล้วนะ" เสียงถามอย่างหงุดหงิดจากเด็กสาวผมแดงถามหญิงสาวตรงหน้าเธอที่กำลังมองคนเหล่านั้นอยู่เพลิน...

"อ้ะ..เปล่าหรอกจ้ะ วีต้าจัง ฉันแค่คิดอะไรเพลินๆไปหน่อยน่ะ" เสียงตอบใสๆว่าไม่มีอะไรของนาโนฮะทำให้วีต้านั้นขี้เกียจถามเรื่องนี้ต่อก่อนจะเปลี่ยนเป็นเรื่องอื่นแทน

"นาโนฮะ ร่างกายเธอ... ดีขึ้นรึยัง" อาการห่วงของวีต้าถูกกระตุ้นมาเช่นเดิม

"ไม่เป็นไรสักหน่อย สบายมากจ้ะ อีกอย่างเรามาพักผ่อนนะ อย่าเครียดสิ แต่ก็ขอบคุณนะวีต้าจัง" เพราะคำขอบคุณทำให้วีต้าต้องสะบัดหน้าหนีเพื่อกลบเกลื่อนความเขินของตัวเอง นาโนฮะที่เห็นอย่างนั้นก็อดหัวเราะไม่ได้ก่อนจะหันไปถามเพื่อนที่มาด้วยอีกประมาณ 3 คน

"นี่จะกลับกันเลยมั้ย ฮายาเตะจัง เฟทจัง คุณชามัล"�

"นั่นสินะ งั้นกลับกันเลยก็ดีนะ รินกับซิกนัมอาจรอนานแล้วก็ได้นะ" เสียงของคนผมสั้นสีน้ำตาลนาม ฮายาเตะบอกทุกคน เพราะว่ามันก็ใกล้เย็นแล้ว ทุกคนรอนานคงไม่ดีแน่

"ค่ะๆ งั้นฮายาเตะจัง เดี๋ยวฉันไปซื้อของฝากทุกคนก่อนนะคะ" เสียงของชามัลเอ่ยก่อนจะลุก แต่ก็โดนขัดโดยคนสุดท้าย ผู้มีผมยาวสลวยสีเหลือง

"โดยฉันไปเองค่ะ คุณชามัล รอที่นี่ดีกว่าค่ะ"

"แต่..."

"หยุดเลยทั้งสองคน ทั้งเฟทจังและคุณชามัลด้วย เดี๋ยวฉันไปเองค่ะ รออยู่นี่ก็แล้วกันนะ" นาโนฮะที่เอ่ยขัดเพราะทั้งคู่อาจจะเกรงใจกันต่อจึงตัดปัญหาแล้วรีบลุกไปซื้อแทนทันที

"เฮ้อ.../ก็ได้ค่ะ" เสียงถอนหายใจของเฟทและเสียงรับอ่อยๆของชามัลที่ส่งไปตามหลังของนาโนฮะก่อนจะหันไปเก็บของของตน แต่ยังไม่ทันไร เมื่อมีเสียงร้องดังขึ้น!!!

"โอ้ย/โอ้ย...อ้ะ" ทั้งหมดรีบหันไปก่อนจะอุทานอย่างรวดเร็ว.....

"นาโนฮะ!!"




******************************************
จบแล้วค่ะ เฮ้อ..อาจไม่หนุก ยังไงก็ติชมกันด้วยนะคะ
แล้วเจอกันค่ะ