ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ชะตาที่ 8 : ปัญหาจากความผิดพลาด..เธอซวย!! 100%
ชะตาที่ 8 : ปัญหาจากความผิดพลาด...เธอซวย!!
บรรยากาศที่เงียบสงัด สายลมเย็นสบายที่โชยสะบัด ณ ป่าใกล้ทางซ้ายของคฤหาสน์ของเหล่าจอมเวทย์มีเด็กสาวคนนึงกำลังฝึกต่อสู้โดยมือเปล่า ท่วงท่าฟาดฟันกับธาตุอากาศ น้ำเหงื่อที่สาดกระเซ็นตามแรงของหมัด บ่งบอกได้ว่า ผู้ที่กำลังฝึกนั้นจริงจังและฝึกอย่างนี้มาได้หลายชั่วโมงแล้ว.....
"จะไม่พักเลยหรอ... มิวา" เสียงอัลฟ์ดังมาจากหลังต้นไม้ก่อนจะเดินออกมาในร่างของหญิงสาวใส่หูและหางของจิ้งจอกสีส้ม
"ไม่ล่ะ.... อีกซักพักค่อยไปทานข้าวเลยทีเดียว..." มิวาตอบกลับอย่างยิ้มแย้มก่อนจะหันไปตั้งท่าและปล่อยหมัดต่อ....
อัลฟ์ที่ได้ยินอย่างนั้นจึงนั่งลงตรงต้นไม้ใกล้เพื่อดูการฝึกของเธอ....... ผ่านไปได้สักพักดูเหมือนว่าเธอจะคิดอะไรได้บางอย่างจึงลุกขึ้นเพราะตะโกนพูดกับมิวาด้วยเสียงที่ดูตื่นเต้น
"นี่... มิวา เรามา...ฝึกต่อสู้กันมั้ย!!!" มิวาชะงักซักพักพลางคิดอย่างมีเล่ห์กล ก่อนจะยิ้มกว้างแล้วตอบอย่างมั่นใจว่า....
"เอาสิ!!....คราวนี้ไม่ออมมือแน่นอน" อัลฟ์ที่ได้ยินอย่างนั้นก็เดินมาตรงหน้าเธอแต่ห่างพอสมควรก่อนจะตั้งการ์ดและพูดพร้อมรอยยิ้มที่ดูสนุก
"แน่นอน!!! หึ"
และจากนั้นทั้งสองก็กระโจนเข้าหากัน และต่อสู้กันอย่างดุเดือดด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มของทั้งสองอยู่อย่างไม่จางหาย...... พวกเธอกำลังสนุก ต้อนรับการกลับมา..... นี่สิ...คือสิ่งที่เธอเฝ้ารอ
กลิ่นหอมมุนละไมของชาอ่อนๆโชยไปทั่วบริเวณโต๊ะที่มันตั้งอยู่ ฮายาเตะที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเล่นพลางดื่มชา ต้องสะกิดใจเมื่อเสียงเหมือนมีอะไรหนักๆกระทบกัน ฮายาเตะที่สงสัยจึงหันไปทางหน้าต่างตามแรงที่ได้ยิน ก่อนจะสังเกตเห็นใครสองคนที่คุ้นตากำลังต่อสู้กันด้วยรอยยิ้มที่ยิ้มแย้ม... ก่อนจะชะงักแล้วหันไปทางเสียงที่อีกฝ่ายทักมา
"อรุณสวสดิ์ฮายาเตะจัง.... กำลังดูอะไรอยู่หรอ" นาโนฮะที่เดินเข้ามาพลางบิดแขนไล่ความเมี่อยล้าที่สะสมมา... ฮายาเตะนั้นยิ้มก่อนจะพูดโดยหน้านั้นไม่ได้ละจากหน้าต่างบานนี้เลยแม้แต่น้อย
"มาดูสิ.. อัลฟ์กับมิวากำลังฝึกกันอยู่ล่ะ" นาโนฮะได้ยินก่อนจะยิ้มน้อยๆแล้วเดินที่ที่ฮายาเตะยืนอยู่ก่อนจะละโงกแล้วมองตามทิศที่ฮายาเตะมองไป ก่อนจะอุทานน้อยๆเมื่อเห็นเป้าหมายดังที่ฮายาเตะบอก
"ว้าว...ดูแข็งขันกันจังนะ"
"นั่นสิ... ตื่นเช้ากันจัง นี่..ดูท่า มิวาจะตื่นเต้นเป็นพิเศษเลยนะ โดยเฉพาะกำลังฝึกเนี่ย ขนาดไม่ได้เจอกันตั้งนานนะ... ยังจำได้เลย เวลาฝึกน่ะ เธอมักจะยิ้มตลอดเวลา"
"ฮ่ะๆ นั่นสินะ มันก็ใช่ แต่นี่แหละ.... มิวาล่ะ คิดถึงตอนนั้นจังเลยน้า...." นาโนฮะพูดพลางนึกถึงช่วงที่ได้มิวาเริ่มมาฝึกในตอนแรก... แม้ว่าจะดูหนักและเหนื่อยล้ามาก... แต่ใบหน้าเธอก็มีรอยยิ้มประดับบนหน้าอยู่เสมอ...
"อยากรู้จังว่าตอนฝึกรวม...จะมีอะไรให้น่าตื่นเต้นบ้างมั้ยน้า..." ฮายาเตะพูดพลางคิดอย่างลุ้นๆ
"ถ้าจำไม่ผิด...รู้สึกว่าส่วนใหญ่จะใช้ไพ่การ์ดใช่มั้ย..." นาโนฮะพลางคิดก็จพถูกตีแขนเบาๆจากมือฮายาเตะ
"นี่แน่ะ... พูดอย่างนี้ไม่ลุ้นเอาสักเลยนะ" ฮายาเตะพูดก่อนที่จะมองหน้านาโนฮะแล้วปล่อยเสียงหัวเราะต้อนรับเช้าวันใหม่...
ในตอนกลางวัน บนดาดฟ้าของโรงเรียนนามิโมริ สึนะ โกคุเดระ และยามาโมโตะที่นั่งทานอาหารกลางวันอยู่อย่างสงบโดยมีโกคุเดระที่นั่งบ่นตั้งแต่เช้ายันเที่ยง
"เฮ้อ.... ยัยพวกนั้นมันอะไรกันครับ รุ่นที่สิบ ผมไม่เห็นจะเข้าใจเลย โดยเฉพาะยัยบ้าพลังนั่น ได้ยินว่าเป็นผู้บัญชาการ... เฮอะ คิดได้ไง ให้ยัยนั่นน่ะนะ"
"เขาอยากจะเก่งก็ได้นะ โกคุเดระคุง" สึนะว่าพลางคีบข้าวเข้าปาก..จะว่าไป..พวกเขาก็ยังไม่รู้ถึงฝีมือเลยนี่นะ จะตัดสินง่ายๆก็ไม่ได้.... ว่าแต่...คนอย่างเขาคิดได้ตั้งแต่เมื่อไหร่...??
"ถึงรุ่นที่สิบจะว่าอย่างนั้นก็เถอะ แต่ผมก็อดจะค้านไม่ได้อยู่ดี..ยัยนั่นมีดีอะไรนักหนา ฮึ่ย.."
"555 น่าสนุกจังเลยนะ..." ยามาโมโตะที่ไม่ได้พูดตั้งแต่ต้นก็พูดขึ้นมา ส่งผลให้โกคุเดระเถียงกลับไปตามประสาคู่กัดทันที
"หุบปากไปเลย เจ้าบ้าเบสบอล"
"555 ทำไมต้องเงียบด้วยล่ะ"
"ก็แกพูดขัดฉันนี่!!!"
"ไม่ได้พูดขัดสักหน่อย" ยัง...ยังไม่เลิก...แถมอารมณ์ก็น่ากวนส้นจริงๆ สินะ....
"หนอย....." โกคุเดระที่กัดฟันกรอดๆ เตรียมหาเรื่องยามาโมโตะทันที แต่ก็โดนสึนะห้ามไว้แต่โดยดีทำให้ต้องสงบศึกสักพัก
"เอาน่า ยามาโมโตะ โกคุเดระคุง เราไม่ควรจะมาทะเลาะกันนะ แถมระวังอดทานข้าวนะ"
"รุ่นที่สิบพูดอย่างงั้น....ก็ได้ครับ" แต่เมื่อจะได้เงียบ มันก็ไม่เงียบตามนี่สิ...
"พวกคุณมาสุมหัวอะไรกันบนนี้" ฮิบาริที่ลุกขึ้น ชะโงกหน้ามามองตรงที่พวกสึนะนั่งอยู่ ทำเอาคนที่ถูกเหมารวมด้วยหันขวับทันที
"เปล่านะครับ...พวกผมแค่มาทานข้าวเฉยๆ เดี๋ยวก็ไปแล้วนะครับ" สึนะรีบส่ายหน้าพร้อมมือที่ปัดป่ายเกือบพันกัน
ฮิบาริที่ยืนนิ่งเมื่อได้ยินคำตอบนั้น...เขาเตรียมทอนฟาหมายจะขย้ำ...แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงระเบิดจากป่าที่เกือบเกือบติดชายฝั่ง...แถมแถวนั้น...ยังใกล้บ้านของพวกนาโนฮะอีกด้วย
ตู้ม!!!!
"อะไรน่ะ....!!!/........!/เกิดอะไรขึ้น สึนะ!!/ นั่นมันอะไรกันน่ะครับ รุ่นที่สิบ!!!"
"ไม่รู้...แต่ว่ามันดังมาก...แถม...แถวนั้นมัน..."
"บ้านของยัยพวกนั้น....เล่นบ้าอะไรกันเนี่ย!!!" โกคุเดระสบถอย่างหัวเสีย อย่างนี้ทั้งเมืองคงสงสัยแน่......
"หึ.....ผมจะไปขย้ำ" ฮิบาริหันไปทางป่านั้น เตรียมจะกระโดดแล้วมุ่งไปทางนั้นทันที ก่อนจะชะงักอีกเช่นเคยซึ่งทำเอาเขาหัวเสียและหงุดหงิดเพิ่มขึ้นอีกด้วย... อยากระบายชะมัด...
เมื่อจู่ๆก็มีแสงวาบ ขึ้นจนแสบตา พอมันจางลง...เสียงระเบิดนั่นก็หายไปอย่างไร้ร่องลอย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย...สักนิด พวกที่ได้ยินก็ทำหน้ามึนๆ เหมือนพึ่งตื่นก่อนจะสนใจกิจกรรมของตัวเองต่อ....
"อะ...อะไรกันครับ ยัยพวกนั้น..." โกคุเดระถามอย่างมึนๆ...ก็มึนจริงๆนี่...
"555 เมื่อกี้อะไรกัน...เล่นอะไรกันรึไง" ยามาโมโตะที่หัวเราะเก้อๆเพราะงงกับเหตุการณ์เหมือนกัน... อย่าว่าแต่เขาเลย สึนะที่ก็งงเก้อเหมือนกัน....
"นะ...นั่นสิ... คงต้องไปถามล่ะมั้ง...แหะๆ"
"หึ...."
และแล้ว...การทานอาหาร....กลางวัน..ก็เป็นไปอย่าง..ราบรื่น...มั้ง??
ย้อนกลับไปในขณะที่กำลังเกิดเสียงนั้น...
ตู้ม!!!!
เสียงระเบิดดังไปทั่วผืนป่า สัตว์ดวงไฟสีม่วงขนาดใหญ่กำลังโจมตีและหลบหนีจากการตามเก็บมัน
"โฮกกก" เสียงมันร้องดังเซ็งแซ่.... ในตอนนี้คนที่กำลังตามล่ามันอยู่ก็คือ....
"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ....!!!" เสียงหญิงสาวตะโกนขึ้นพร้อมกระโดดข้ามต้นไม้อย่างรวดเร็วเพื่อตามมันให้ทัน....โดยมีชายหนุ่มอีกคนที่ตามมาติดๆ
"มันเร็วมากเลยนะขอรับ..." ชายหนุ่มคนนั้นพูดอย่างทึ่งๆก่อนจะหันไปมองหญิงสาวคนนั้นก่อนจะทำหน้าแหยๆ เพราะด้วยเหตุที่ว่า....
"ก็ใครใช้ให้นายปล่อยมันไปล่ะห้ะ บาจิล"
"ก็กระผมไม่รู้นี่ขอรับ มิวา"
"ไม่รู้ก็ถามกันบ้างสิ.. ไม่ใช่เห็นมันทำหน้าสงสารก็ปล่อยน่ะ"
"ก็ไม่รู้จริงๆนี่ขอรับ....ขอโทษขอรับ.."
"เก็บมันได้ก่อนเถอะ!!!"
"ก็กำลังทำอยู่นี่ไงขอรับ!!!"
ทั้งสองเถียงกันอย่างสนั่นโดยไม่ลดละการล่าเลยซักนิด...ด้วยความว่าสติยังอยู่ที่การเถียงทำให้มันคิดจะโจมตีกลับและทำร้ายทันที มันจึงหันไปเตรียมพุ่งเข้าใส่!!! แต่ต้องคิดผิดอย่างมหันต์เมื่อพวกเขาหันมาจ้องหน้ามันอย่างอาฆาตแค้น แล้วโจมมันทันที!!!
ฉึก! ฉัวะ! ตู้ม!
เสียงแรกนั่นคือเสียงจากการที่มิวาปักไพ่สีฟ้าที่แหลมคมพร้อมกันหลายใบ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงฟันของอาวุธของบาจิลที่ฟันผ่าครึ่ง ก่อนจะระเบิดดังตู้ม!!!
"ต้องรีบเก็บมัน" มิวาและบาจิลพูดขึ้นพร้อมกันก่อนจะหันมาสบตากันโต้งๆ ก่อให้เกิดกระแสไฟฟ้าดังเปรี๊ยะๆ ปะทะกันอย่างดุเดือด..... ดีที่ไม่มีจิตสังหารออกมา.... แต่ก็ต้องสงบศึกสักพัก..เมื่อนาโนฮะปรากฎตัวมาและทำการผนึกมันทันที
"จูเวลซึด Number. Sixteen ปิดผนึก!!!"
วาบ!! แสงสว่างครอบคลุมทั่วบริเวณรวมทั้งภายนอกป่าด้วยเช่นกัน เมื่อมันถูกเก็บเข้าไปภายใน เรซิ่ง ฮาร์ท นาโนฮะก็หันมาทางทั้งสองแล้วเริ่มพูดทันที
"ทำไมไม่กางเขตอาคมล่ะ มิวา รู้มั้ยกำลังจะทำให้คนอื่นเดือดร้อนนะ แล้วทำไมไม่ผนึกใส่เด็กคนนั้นล่ะ เธอมีดีไวซ์ไม่ใช่หรอ" นาโนฮะต่อว่าแบบเบาๆเพื่อไม่ให้มิวาท้อมากนัก แต่เพราะมันเป็นความผิดของตัวเธอเอง จะทำให้รู้สึกน้อยลงก็คงไม่ไหว.... มิวาตอบรับอย่างจ๋อยๆ
"ค่ะ ขอโทษด้วยค่ะ คุณนาโนฮะ" นาโนฮะที่ได้ยินดังนั้นก็หันไปทางบาจิลต่อ เล่นทำเอาเขาสีหน้าตกไปนิดนึงเลยทีเดียว
"ส่วนคุณบาจิล แม้ว่าจะไม่ค่อยรู้เรื่องนัก.... แต่ว่าเธอไม่ควรเสียสติไปกับการเถียงแล้วควรคิดให้รอบคอบ รวมทั้งเธอด้วยนะ มิวา ครั้งนี้เธอผิดหลายข้อเลยนะ" ยิ่งพูด มิวาก็ยิ่งวิตกจนบาจิลที่เคยเถียงกันเมื่อกี้ต้องรู้สึกพลอยกังวลกับเธอไปด้วย... เพราะที่ฟังมาทั้งหมด มันจะตกอยู่ที่เธอคนนี้คนเดียว...
"ค่ะ...."มิวาไม่ว่าอะไรทั้งสิ้น เธอขานรับทั้งๆที่หน้านั้นก้มอยู่ตลอดเวลา นาโนฮะที่ว่าเสร็จแล้ว มองเธอก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินเข้าไปโอบแล้วลูบหัวเบาๆ ก่อนจะค่อยๆเอื่อยคำ
"ครั้งนี้น่ะ.... ผ่านไปแล้ว.... ไม่เป็นไรหรอก มีความผิดกันได้ทั้งนั้น ไม่ต้องโทษตัวเองหรอกนะ แค่คราวหน้าอย่าให้ผิดพลาดอย่างนี้...รู้มั้ย... ถ้ากลับไป ทุกคนก็คงต่อว่าอย่างฉันและกล่าวแบบฉันแน่นอน"
"ค่ะ..." ใช่ เธอรู้ว่ากลับไปก็ต้องโดนอยู่ดี....ไม่ว่าจะหนักหรือเบา
"ไม่เป็นไรหรอก...จะไม่เป็นไรแน่นอนจ้ะ...จำได้มั้ย ว่าฉันเคยพูดอะไรไว้บ้าง..." มิวาชะงักก่อนจะพยักหน้าเบาๆ.... นาโนฮะที่มองดูก็ค่อยๆถอยอกมาก่อนจะคุกเข้าแล้วมองหน้าเธออย่างใจดี....ยิ่งทำให้เธออยากจะร้องไห้ออกมา
"ดีแล้วจ้ะ...ไปบอกเหตุผลกับทุกคน..แล้วฉัน...จะฝึกเธอเองนะ..เอามั้ย" มิวามองเธอก่อนจะค่อยๆยิ้มออกมาแล้วตอบรับอย่างใจชื้น....
"ค่ะ...คุณนาโนฮะ"
"มีอะรไกล่าวมั้ย...มิวา" เสียงของฮายาเตะดังขึ้นทันทีเมื่อมิวา นาโนฮะ ร่วมด้วยบาจิลนั่งลงแล้วเรียบร้อย ตอนนี้ทุกคนนั้นอยู่ในห้องทำงานของฮายาเตะ โดยมี เฟทที่ยืนข้างๆนาโนฮะ ซิกนัมที่ยืนกอดอกพิงกำแพงโดยข้างหลังเธอมีไฟสีแดงเล็กประดับยืน และวีต้าที่ทำหน้าราวจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว...
"เป็นความผิดของฉันค่ะ ที่ไม่กางอาณาเขตไว้ และไม่ผนึกมัน แถมไม่ได้คิดถึงสภาพด้วยค่ะ พอดีเห็นว่าเป็นป่า...." เสียงตอบอย่างมั่นคงดังขึ้นก่อนจะแผ่วเบาในช่วงประโยคท้าย
"แล้วรู้มั้ย...ว่ามันกำลังทำร้ายทุกคนเดือดร้อน" ฮายาเตะยังกล่าวต่อไป
"รู้ค่ะ...ต้องขอโทษด้วยค่ะ" วีต้าที่เห็นอย่างนั้นก็อดพูดขึ้นบ้างไม่ได้...
"อย่างนี้เนี่ยนะ จะไปช่วยอะไรเขาได้"
"ค่ะ"
บรรยากาศนั้นเคร่งเครียด ชวนอึดอัดมากเป็นพิเศษในความคิดของเขาที่ตอนนี้เขาเป็นผู้ชายคนเดียวในห้องแห่งนี้...เขาก็ประหม่าเป็นนะ....
"เอาล่ะ... ที่จริงเราคงต้องทำโทษเธอ...แต่เพราะว่า.... มิวายังไม่คุ้นแถมน่าจะห่างเหินเรื่องพวกนี้ไปนานพอสมควร.... คราวหน้าหวังว่าจะไม่เป็นอย่างนี้หรอกนะ" ฮายาเตะพูดขึ้นเพื่อจะได้ไม่ต้องใจเสียกันมากไปกว่านี้.... ก่อนจะกล่าวอย่างจริงจังต่อว่า...
"แต่ว่า...เธอจำเป็นจะต้องฝึกหนักและทบทวนเรื่องพวกนี้ให้หมด... และต้อง...ดูแลคู่ฝึกตัวเองให้ดีที่สุดจนกว่าครบ 1 อาทิตย์ เป็นข้อแลกเปลี่ยน...." ได้ยินดังนั้นก็ตาโตทันที.... ดูแลลคู่ตัวเองน่ะหรอ....เดี๋ยวนะ...ถ้างั้น.....
ฟึบ... เธอหันขวับไปทางบาจิลทันที ทำเอาเขาชี้หน้าตัวเองแล้วเกาท้ายทอยอย่างประหม่า...มันอะไรกันเนี่ย....
"คัดค้าน...ไม่ได้สินะคะ..." มิวาตอบรับอย่างปลงๆ ถึงยังไงก็ต้องอยู่กับคนๆนี้ไปอีกนาน ยังไงก็ต้องทำใจไว้ก่อน...เอ๊ะ....แล้วทำไมต้องทำใจด้วยล่ะ....งงกับตัวเอง....
เธอนั่งคิดสักพักก่อนจะมีเสียงของใครบางคนแทรกจิตขึ้นมาเล่นทำเอาเธอเกือบสะดุ้งด้วยความตกใจ
-อ้อ...อย่าลืมดูแลเคโระจังที่มิวาเก็บมาได้ด้วยล่ะ จนกว่าเราจะพาไปส่ง-
"อ่ะ.....ค่ะ" เสียงอุทานเบาๆก่อนจะขานรับด้วยน้ำเสียงเดิม ยังไงมันก็หน้าที่เธออยู่แล้วนิ ว่าแต่ฝึกหนัก....กับใครบ้างล่ะ...
"แล้วฝึก...กับใครบ้างค่ะ" คำถามนี้ ทำให้ใครบางคนกระตุกยิ้มอย่างคึกคะนองก่อนจะเปลี่ยนเป็นดังเดิม.....
"ก็นอกจากนาโนฮะแล้ว...ก็มีเฟท วีต้าจัง แล้วก็.......ซิกนัมจ้ะ" จบฟึบ....ก็มีเสียงสะดุดดังกึก!! ก่อนจะลุกขึ้นแล้วอุทานอย่างดัง
"คุณซิกนัมด้วยหรอค่ะ!!!! 0.0" อย่าว่าแต่พูดเลย หน้าก็หันไปหาด้วยเช่นกัน... บาจิลที่เห็นการกระทำของคนที่นั่งข้างๆอย่างเธอก็ต้องถามอย่างสงสัยกับพฤติกรรมที่แสดงออกไป
"เป็นอะไรไปงั้นหรือขอรับ" สิ่งที่ได้กลับมาก็คือ การตอบแบบเหวี่ยงๆ ปัดๆ...?
"อย่าพึ่งเถอะน่า....." แต่ก็สงสัยไม่ได้นานเพราะคนที่ถูกเรียกว่าซิกนัมก็พูดขึ้นก่อนจะตามด้วยเสียงหัวเราะคิกคักอย่างหลังของเธอ...
"ทำไมงั้นหรือ....ฝึกกับฉันไม่ดีตรงไหน คุณมิวา อาสึกะ" ไม่ต้องชื่อเต็มก็ได้ม้างงง
"ป่ะ..ปะ.."
"คิกๆ.... อะไรกัน แค่นี้ก็กลัวซะแล้ว เดี๋ยวก็เผาให้ไม่เกรียมซะหรอก" และแล้วสมาชิกอีหคนที่ปรากฎ เด็กหนุ่มผมแดงที่มีปีกเหมือนค้างคาวที่กลางหลัง ตัวและรูปร่างนั้นเล็กและบอบบาง ทรงผมและท่าทางที่บอกได้เลยว่าแก่นขนาดไหน..... นามของเขาก็คือ....
"อากิโตะ...ไม่ไปหารีนฟอร์ซแล้วงั้นหรอ" อากิโตะหันมาหาผู้ที่เปรียบเสมือนคู่หูคนที่สอง... ก่อนจะตอบและตวาดน้อยๆ
"ไม่เห็นจะต้องไปหาเลยนี่นา..."
"คะ..คุณอากิโตะ..ก็อยู่.... แน่นะคะ ฝึก..." กลับมาที่มิวาที่กำลังทำหน้าอยากจะตาย...
"อ้าว... ก็ต้องอยู่สิ...ไว้ตอนฝึกฉันจะรวมร่างกับซิมนัมแล้วฝึกเธอ" เขาพูดออกมาด้วยสีหน้าเฉยๆ แต่ไม่รู้เลยรึไง..ว่าคนฟังนั้น เฉยรึเปล่า...ฮือ....
"ม่ายยยน้าาา~~~" สิ้นคำเธอก็พึมพำอย่างครวญครางน่าสงสาร...ความซวยของเธอใช่มั้ย....
"เอ่อ..." เด็กหนุ่มที่ไม่ได้เอ่ยมานานก็พูดขัดขึ้น ก่อนจะหันไปถามฮายาเตะ
"ทำไม....เธอถึงเป็นเช่นนี้หรอขอรับ?" สิ้นคำ ทุกคนที่ได้ยินคำถามนี้ก็พลางหัวเราะคิกคักกันอย่างมีความสุข ยกเว้นอากิโตะ ซิกนัม มิวา จนสักพักกฮายาเตะที่พอจะนึกขึ้นได้ว่าต้องตอบคำถามเขาก็ค่อยๆตอบแม้ว่าตัวเองจะยังหัวเราะอยู่....
"คิกๆ.... เธอยังไม่รู้สินะ สมัยที่มิวายังอยู่ที่นี่น่ะ เธอแทบเปรียบเสมือนลูกและน้องสาวของพวกเขาเลยล่ะ คิกๆ" ฮายาเตะที่พูดไปพลางหัวเราะต่อ จนต้องทำให้ผู้ที่ถูกหาว่าเป็นแม่มิวาเอ่ยขัด..
"อะแฮ่ม.... ก็แค่ดูแลและช่วยสอนเฉยๆ ฮายาเตะอย่าพูดแบบนี้สิ" ถึงจะพูดอย่างนั้นก็ไม่ทำให้ทุกคนโดยเฉพาะฮายาเตะหยุดหัวเราะได้... และคนที่ถูกหาว่าเป็นพี่ก็หน้าแดงจนต้องพูดกลบเกลื่อน..
"ไม่ใช่ซะหน่อย!!"
"5555"
ทุกคนที่ได้ยินคำแก้ตัวทีไม่ค่อยขึ้นของอากิโตะ ทำให้ทุกคนหัวเราะคิกคัก ไม่เว้นแม้แต่ซิกนัม บาจิล หรือมิวาที่หายสติหลุดแล้วได้ยินคำถามนั้น.... จากความตึงเครียดกลับกลายเป็นความสุขตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้.... เธอรู้เพียงแค่ว่า....สักวัน..เราจะต้องแข็งแกร่งขึ้น...เพื่ออนาคต..เพื่อสิ่งที่รอเธออยู่......
หลังจากที่เหตุการณ์ตึงเครียดผ่านไป มิวาที่นึกขึ้นได้ว่า รีบอร์นสั่งไว้ว่าให้เธอไปหาเขา...ซึ่งก็ยังไม่รู้ว่าให้ไปที่ไหน...ดีที่บาจิลบอกว่าพักอยู่ที่บ้านของสึนะ และยิ่งไปกว่านั้น... ทำไมเจ้านั่นถึงได้คุยกับคนข้างๆเธอเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยล่ะนั่น...
"ว้าว...สุดยอด....." เสียงและดวงตาวิบวับทันทีเมื่อบาจิลพูดถึงเรื่องที่ทำให้เขาสนใจถึงมากที่สุด
"ใช่ไหมขอรับ...ยังมีอีกน่ะขอรับ...อย่าง...."
ทั้งสองพูดกันอย่างสนิทสนมโดยที่มิวานั้นเงียบตลอดทาง.... เธอพลางคิดเรื่อยเปื่อยกอนจะถูกเคโระจังสะกิด...
"นี่เป็นอะไรไป.... อย่าบอกนะว่าหิว!!!"
โป้ก... แรงมะเหงกใส่หัวของมิวาทำให้เขาต้องร้องเสียงหลง
"โอ้ย... แรงชะมัด.... เธอนี่น่า...ทำให้ชั้นคิดถึง ยัยหนู กับเจ้าหนูเลย"
"ใคร/ใครหรอขอรับ?" ทั้งสองพูดพร้อมกันด้วยความสงสัย ก่อนจะหันมาแล้วหันกลับไปมองเคโระจังตามเดิม...(แล้วหันมาทำไม.... : จุ้น!!!//ประสานเสียง)
"ก็....คนรู้จักที่เคยอยู่ด้วยกันน่ะ....คิดเสียงก็เจ็บใจชะมัด" เสียงแรกๆนั้นพูดเหมือนคิดถึง แต่ไอ้เสียงหลังนี่....น่าถีบ....
"อ้าว...." ทั้งสองก็ประสานเสียงอ้าวตามกันอีกเช่นเคย...นี่พวกเขาจะแข่งร้องประสานเสียงเรอะ..
บาจิลที่ได้ยินอย่างนั้นก็อดถามเรื่องชื่อไม่ได้....
"แล้วเคโระจังนี่ คือชื่อจริงๆหรอขอรับ...." ถามไปไม่คิดเลย......แต่ว่า..มันก็น่าคิดนะ เคโระจังที่ได้ยินอย่างนั้นก็พลางยิ้มให้ดูเท่...ที่ยังมีคนถามถึงชื่อจริงอยู่ เกือบลืมชื่อแล้วด้วยซ้ำ
"หึหึ...ชื่อของฉันจริงๆแล้วก็คือ....สัตว์ร้ายแห่งผนึก เคเบรอส" แล้วเขาก็ตั้งท่าอย่างเลิศหรู...ที่มิวาคิดว่ามันไม่เข้าเลยสักนิด
"สัตว์ร้าย...แห่งผนึกเนี่ยนะ....นึกว่าตุ๊กตายักษ์นุ่นซะอีก" เสียงแขวะตามความจริงที่เธอเห็น ทำให้เคเบรอสสถบกลับ
"อย่ามาเรียกชื่อนั่นตามพวกเจ้าหนู ยัยหนูนะ... เฮ้อ.....ถ้าไม่เชื่อล่ะก็.... จะแปลงร่างให้เห็นเดี๋ยวนี้แหละ" ไม่พอเขาทำท่าจะแปลงร่างจริงๆให้ทั้งคู่ดู แต่เพราะมิวาที่พึ่งฉุกคิดได้ว่า....มันกำลังจะเข้าเมืองแล้ว.....(ที่เธอเดินมานี่....ป่าเรอะ!!)
"ชู่ว.... เดี๋ยวก็มีคนเก็นหรอก..ไม่ห่วงเลยรึไง"
"....นั่นสิ...." ไม่เข้าใจเลยจริงๆ เจ้านี่นิ....ยุนิดหน่อยก็ไป.... ไม่เห็นจะเหมือนเลยสักนิด.....
ทั้งสองเดินไปอย่างเงียบๆ โดยที่เคโระจังหรือเคเบรอสนั้นเข้าไปอยู่ในกระเป๋าเธอเรียบร้อยแล้ว.... สำหรับบาจิลเธอไม่รู้หรอกว่าเขาคิดอะไรอยู่...แต่ตอนนี้สำหรับเธอ กำลังคิดเรื่องต่างๆอย่างเหม่อลอย..... ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรต่อ...ความผิดพลาดนี้ มันจะเกิดอีกรึเปล่า.... หลายๆคำถามถูกผุดขึ้นมาภายในสมองของเธอ.... เหมือนมันกำลังฉุดรั้งให้เธอจมลึกลงไปในห้วงแห่งความฝัน....
กึก....
ทุกอย่างเหมือนโดนสับสวิตซ์ เธอโดนบาจิลสะกิดให้ตื่นขึ้นจากภวังค์
"ถึงแล้วขอรับ"
"อ้ะ...อืม...ขอบใจ" มิวาขอบใจเขาก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปในบ้านที่เขียนป้ายชื่อว่า บ้านซาวาดะ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเขาเดินตามเข้ามา
"เอ๊ะ...นาย" เขาที่ได้ยินเสียงถามก็กระตุกยิ้มอย่างสนุก ก่อนจะค่อยๆโน้มไปกระซิบข้างหู แล้วชิ่งเดินนำไปทันที
"กระผมพักอยู่ที่นี่นะขอรับ มิวา"
มีอะไรให้ตกใจอีกมั้ย.....บร๊ะเจ้า!!
มาอัพแล้วน้า...... อาจจะไม่ค่อยสนุก
แต่ก็ติดตามกันด้วยนะ ลองไปสมัคร
ตัวละครอีกเรื่องดูนะ แล้วเจอกันจ้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น