ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หิมะตก
"ในฤูแห่เหมัน์ อะไรือสิ่ที่เธออบหละ"
"ะเป็นารไ้อยู่ับนที่รัหละมั้"
"เรื่อในอนนั้น ถ้าันผิริ ็่าันเลยสิ!!"
"ะไ้...ถ้าเธอ้อาร:)"
*นิยายเรื่อนี้เิาสินู่อน้อบัับน้อทูนะะ และ นิยายเรื่อนี้ 'ปวับ' แน่นอน่ะ:)*
"ไวโอเล็! หิมะลมาแล้ว!"
เสียใสเอ่ยึ้น ่อนที่เ้าอเสียใสนั้นะแสอาารและสีหน้าออมาอย่าื่นเ้นับหิมะที่ลมาในรอบหลายปี วาสีฟ้ารามเป็นประายแวววับ ยามเมื่อไ้เห็นหิมะสีาวนวลนั้น
"ะื่นเ้นอะไรหนัหนา แ่หิมะเอนะ"สาวผมบ็อบสั้นสีำเอ่ย พลาลุออมาาโฟาสีแที่ถูประับไป้วยไฟสีส้ม รอ้อนรับเทศาร ริสมาส ที่ำลัะมาถึนี้
"ูสิๆ มันลมาแล้ว!"
"เฮ้อ เพื่อนันสิแไปแล้วหรอเนี่ย
เ็สาวผมบลอนผูผมทรทวิลเทลเอ็ำลัื่นาื่นใให้ับหิมะ แ่นผมบ็อบสีำลับับถอหายใ และแสอาารเบื่อหน่ายให้ับารระทำอเพื่อนสาวที่แสนบ้าบอนี้
เ็สาวผมบลอนยั้อหิมะอยู่ที่ริมหน้า่าบานโ เธอหลไหลับฤูหนาวเอามาๆ นทำให้เธอื่นเ้นทุรั้ที่ฤูหนาวมาเยือน วาสีฟ้ารามสใส้อหิมะเล็ๆที่ำลั่อยๆ หล่นลมาาฟาฟ้า พลายิ้มหวานออมาอย่าเยัว
"นี้ เมื่อไหระหยุ้อันหะ!? เธอ้อแบบนี้มา4ปีละนะ"
เสียอเ็สาวผมบ็อบเอ่ยพลาหุหิให้ับารระทำอเพื่อนสาวอีามเย พลาส่ายหัวไปมา "็หิมะมันสวยนี้หน่า" เ็สาวผมบลอนแย้ึ้น แ่ายั้อมอหิมะนั้น
"เลิ้อหิมะ แล้วมานอนไ้แล้ว พรุ่นี้้อไปโรเรียนนะ" เ็สาวผมบ็อบพูพลายี้าเล็น้อยและทำารเปิลูบิเ้าห้อนอนทันที
"ว้าว หิมะเยอะเลยแหะ น่าออไปเล่นั"
เสียใสอเ็สาวผมบลอนพูึ้นอีรั้ สายาพลามอออไป้านอ ที่พื้นินถูปลุมไป้วยหิมะาวโพรนเ็มพื้น ทั้ที่หิมะยัไ้ไม่ถึ 5 นาที ่อนที่เ็สาวผมบลอนะไ้ัสินใว่าะออไปเล่นหรือไม่ ็ถูเ็สาวผมบ็อบสีำลาเ้าห้อไปทันที
"มานอนไ้แล้วยะ!!!"
.
.
.
.
.
.
.
.
"ลิเลียน่า เมื่อืนไู้หิมะมั้ย?"
เสียใสอเ็สาวผมบลอนถามเพื่อน้าาย ที่ำลัถือร่มสีฟ้าใสไว้ในมือบา
"ูสิ สวยเนอะ"
"นั้นสิๆ สวยมาๆเลยหละ"
สอสาวสนถนาันเล็น้อย่อนที่ะเินเ้าโรเรียน เพราะทั้สอเผลอไปเอัน้าทา เ็สาวผมบลอนำเลือามอน้าายเล็น้อย ่อนที่ะพูึ้นว่า
"ลิเลียน่าเนี่ย สวยึ้นเยอะเลยนะ" เ็สาวผมบลอนพูพลาอมยิ้มแ้มปริให้ับสีหน้าอเพื่อนสาว ที่าโเป็นไ่ห่านและึ้นสีาเล็น้อย
"พูอะไรหน่ะ ไม่เห็นะ ระ- รู้เรื่อเลย!"
เมื่อสาวผมบลอนทอไ้ยินอย่านั้น็เผลอหัวเราะออมาอย่าลืมัว สายาพลา้อไปที่เพื่อนสาวที่ำลัเิลอายับำพูอน "ละ- แล้วไวโอหละ" ลิเลียน่าพูหวัลบเลื่อนำพูอนผมบลอน
"ยัยนั้นไปับแวนนู้น"
"โนเพื่อนเท?"
"ั้น" เ็สาวผมบลอนพูพลายัไหล่ึ้น
สอสาวสนถนาันอย่าสนุสนาน เ็สาวผมบลอนเหมือนนึอะไรึ้นไ้ เมื่อมือบาๆล้วเ้าไปในระเป๋าระโปร
"ลิเลียน่า! แปบนะลืมโทรศัพท์" ไม่ทันที่เพื่อนสาวอีนะไ้พูอะไร เ็สาวผมบลอน็รีบวิ่ลับไปทาเิมทันที
.
.
.
.
.
.
ึ! ึ!
เสียฝีเท้าเล็ๆระทบับพื้นหินที่ถูปลลุมไป้วยหิมะหนาสีาวนวล ร่าเล็ๆอเ็สาวผมบลอนทอ ำลัวิ่ลับไปยัทาเิมเ่าๆ้วยวามรวเร็ว เพราะเธอลืมโทรศัพท์ที่มัะพิัวประำ ลืมไว้อยู่ที่หอ
ระหว่าทาเินเธอเห็นหิมะมามายที่ล่วลมา และเธอเอ็ไ้เห็นพวเ็ๆที่ปิเทอมแล้ว ั้วันปั้นหิมะบ้า เล่นหิมะบ้า เธอเอ็อยิ้มออมาไม่ไ้ เธอเอ็มีวามสุับารที่ไ้เห็นเ็ๆเล่นันสนุสนานแบบนั้น แ่อีใหนึ่็แอบเศร้านิๆ ับ่วเวลาที่ผ่านล้วเลยมาแสนนาน
"ย้อนเวลาลับไปไ้็ี"
เสียใสอร่าบาพึมพำึ้น หยน้ำาสีใสเอ่อล้นบริเวรอบวาสีฟ้ารามที่เยสใส แ่อนนี้ลับหม่นหมอล เธอยัมีอีที่ฝัใไว้ ไม่มีใรเยรู้เรื่อราวในอีอเธอเลยแม้แ่น้อย หยน้ำสีใส่อยๆล้วรินลมาผ่านแ้มมพูพี รอยยิ้มแห่วามเ็บปวผุึ้นบนหน้า
"ถ้าบัย้อนเวลาลับไปไ้ บัะไม่ทำแบบนั้น"
เธอเอ่ยึ้นพลายมือบาึ้นมาปาน้ำาบนแ้มนวล สายาอเธอยั้อมอเ็ๆพวนั้น แ่สายาเธอลับูเ็บปวและโศเศร้าไม่เหมือนทุๆรา
แปะ แปะ
"ฝนั้นหรอ?"
หิสาวผมบลอนสว่าพูึ้น นัยาสีฟ้าูใอย่าเห็นไ้ั เธอรีบปาน้ำาที่อยู่บนแ้ม่อนที่ะเ็บระเป๋าสะพาย ที่แวนรูปเธอเป็นุ๊า ที่ลิเลียน่าเป็นนถัให้ับมือในวันเิอเธอบัรู้สึประหลาใเล็น้อย เมื่อู่ๆฝน็มาพร้อมับหิมะสีนวลที่ร่วโรยลมา
...้อเ้มแ็ให้มาว่านี้...
หิสาวผมทวิลเทลสีบลอนอ่อน รีบ้าวาวิ่ลับไปที่หอพัอย่ารวเร็ว
"แฮ่ๆ"
เสียไอหอบัมาาบัเอร์ฟลาย เธอวิ่มาาสนามเ็เล่น้วยวามรวเร็วนลืมัว่อนที่ะรีบวิ่ึ้นบันไไป้วยวามรวเร็ว
.
.
.
.
.
.
"นี้! ยัยไ่ย่า ยืมลอารบ้านหน่อยิ"
เสียทุ้มีมาาหนุ่มเรือนผมสีน้ำาล ที่าอะไรบ่าอย่าสีทออร่ามให้ที่หัว และมีหาล้ายลิยาวเฟื้อยออมาาทา้านหลั
"แว่าใรไ่ย่าหะ!? ันื่อลอเรียลยะ!"
เสียะอัมาาหิสาวที่มีผมสีทออร่าม และมีปีนนสีาประับอยู่บนหลั ร่าบาอเ้าอปีนนแสนสวย ำลัยุ่อยู่ับารแ่หน้าบนใบหน้าสวยาม สีหน้าอันไม่พึ่พอใแผ่รัสีออมา
"นั้นแหละๆ เอามาลอหน่อยิ"
"ไม่ยะ!"
เสียหวานอเ้าอปีนส่าหวาึ้น ใบหน้าแสวามไม่พอใเป็นอย่ายิ่ มือบาๆเ็บอที่วาอยู่บนโ๊ะไม้ และรีบลุออไปาที่นั่ทันที
"ิ"
ห้อเรียน ม.5/16
"แฮ่ๆ"
เสียไอหอบัมาาหิสาวัวน้อยผมบลอน ในมือถือโทรศัพท์สีฟ้าเอาไว้ พลาเอื้อมมือไปเปิลูบิประูไม้เ่า
"อ่าว มาแล้วหรอ?"
หิสาวผมบ็อบสั้นเอ่ยถาม พลานั่โทรศัพท์ไป้วย
"ไม่มีารึไ"
เ็สาวผมบลอนทรผมทวิลเทล สบถออมาอย่าหุหิ ว่าเธอะวิ่าหอมาถึห้อเรียนนี้็นานอยู่พอวร และเธอยั้อแ่ับเวลาเ้าเรียนที่แสนะบีบั้น ึทำให้เธอมีสภาพเ่นนี้
"น้อบั"
เสียทุ้มหวานัมาาร่าสู ที่มีเรือนผมสีาวและพา้วยผ้าสีแ ในมือพลาถือุ๊าัวๆเล็ที่ล้ายๆ ับนรหน้า
"มีอะไรอีวะ!?"
"!!!"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น