คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Miracles in December {Status : ลงแล้ว Progress : รอลงต่อ}
Miracles in December
“ทายซิใครเอ่ย?” ร่างบางของ จางอี้ชิง เดินมาปิดตาร่างสูงจากด้านหลังพร้อมกระซิบแนบหู
“เอ...ใครน้าาาาา~” อู๋อี้ฟาน ยิ้มบางๆพลางจับมือที่ขาวซีดนั้นไว้แน่น
“คึคึคึคึ ใครเอ่ยๆๆๆ” อี้ชิงหัวเราะน้อยๆ
“คนน่ารัก?”
“ม่ายช่ายยยยย”
“คนขี้เซา?”
“ม่ายช่ายยยยย”
“ภรรยาผม?”
“=/////////////=”
“เงียบ...แสดงว่าใช่!” อี้ฟานแกะมืออีกคนออกแล้วดึงลงมานั่งคร่อมตักอย่างรวดเร็ว “แก้มแดงหมดแล้วน้าาาาาา~” ว่าแล้วก็บีบจมูกอีกคนเบาๆ
“แดงที่ไหนเล่า~” คนถูกล้อลูบแก้มตัวเองอายๆ “ใครภรรยานายกัน...” ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “...ขี้โม้” แล้วก็บีบจมูกคนตัวสูงคืน
“หื้มๆๆๆๆๆ หรือจะให้ทำให้ดูอีกครั้ง...ว่าภรรยาน่ะ เขาเป็นกันยังไง” อี้ฟานยิ้มมุมปากแล้วจ้องอี้ชิงราวกับราชสีห์จ้องลูกแกะตัวน้อยๆ
“อะ...ไอ้บ้า!!! >/////<” อี้ชิงปิดหน้าอีกคนไว้
ก๊อกๆๆๆ
“ใครมาอีกล่ะเนี่ย?” อี้ฟานอุ้มอีกคนขึ้นแล้ววางลงบนโซฟาแล้วเดินไปเปิดประตู
“สวัสดีคร้าบบบบบบ พี่ชายสุดหล่...เห้ย! พี่ใส่ชุดอะไรเนี่ย?” หวังจื่อเทา มองพี่ชายตัวเองตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้า ก็ไม่ให้ตกใจได้ไงล่ะ แฟชั่นแปลกๆแบบนี้ไม่น่าใช่พี่ชายของเขาน่ะนะ เสื้อลายแปลกๆ กางเกงทรงคุณป้า หมวกทรงคุณลุงนั่น แล้วไหนจะตุ๊กตาอัลปาก้าที่กอดอยู่นั่นอีก ...ไม่เจอกันปีเดียวพี่ชายเขาเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยหรอเนี่ย?
“เอ่อ...จะให้อธิบายยังไงดีล่ะ...อี้ชิงเขาซื้อให้อ่ะ” อี้ฟานยิ้มเจื่อนๆแล้วใช้นิ้วโป้งชี้ไปที่ร่างบางตรงโซฟา “แล้วนี่ไปไงมาเงี่ยเนี่ย หื้ม?” อี้ฟานกอดคอดึงน้องชายตัวเองเข้ามาในบ้านแล้วปิดประตู
“โห...พี่ นี่ธันวาฯละนะ พี่กะจะไม่ให้ผมมาเจอพ่อเจอแม่หน่อยหรอคร้าบบบบบ พรุ่งนี้ก็จะคริสต์มาสอีฟละเนี่ย”
“พ่อกะแม่ไปบ้านคุณนายสมิธอ่ะ กินไรมายัง?” อี้ฟานถามพลางเดินไปห้องครัวแล้วอุ่นนมให้จื่อเทาและอี้ชิง
“ผมกินมาแล้ว พี่เลย์ล่ะครับ?” จื่อเทาหันไปถามอี้ชิง แล้วรับแก้วนมอุ่นๆจากอี้ฟานส่งให้อี้ชิง
“ฉันว่าจะมาหากินบ้านคริสน่ะแหละ” อี้ชิงรับนมมาดื่มแล้วยิ้ม “แล้วอยู่ที่นู่นเป็นไงมั่ง? เรียนหนักไหม?” อี้ชิงถามจื่อเทา
“โถ่...ไม่ใช่แค่หนักนะพี่ หนักมากกกกกกกกกกกก” จื่อเทาบ่น
“เอาน่า แกเหนื่อยตอนนี้ จบมาแกจะได้สบาย เหมือนฉันไง” คริสตบไหล่จื่อเทาอย่างภาคภูมิใจ
“แหวะ~” ทั้งจื่อเทาและอี้ชิงเบ้หน้าหมั่นไส้ในความหลงตัวเองของอี้ฟาน
“แล้ว...สุขภาพพี่ล่ะ? เป็นไงมั่งครับ?” จื่อเทาถามอี้ชิงหน้าเครียด ทำเอาทั้งห้องเงียบลงจนได้ยินเสียงฮีทเตอร์
“เมื่อสามเดือนที่แล้ว...หมอบอกว่า...” อี้ฟานพูดยังไม่ทันจบ อี้ชิงก็ชิงพูดขึ้นมาแทน
“...ว่าพี่จะอยู่ได้อีกสามเดือน...”
ท่ามกลางการตกตะลึงของจื่อเทา ห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ก่อนที่ความเงียบจะถูกกลบด้วยเสียงสะอื้นไห้ของร่างบาง อี้ฟานกอดร่างที่สะอื้นจนตัวสั่นเทาไว้แน่น น้ำอุ่นใสก็ไหลออกมาจากดวงตาคมสวยของอี้ฟานเช่นกัน...
คืนคริสต์มาสอีฟ
คืนก่อนวันคริสต์มาสที่อบอวลไปด้วยความสุขในบ้านอันอบอุ่นหลังหนึ่งที่มี อี้ฟาน จื่อเทา พ่อแม่ และคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของอี้ฟานรองจากพ่อแม่และน้องของเขา นั่นคือ...อี้ชิง
การอธิษฐานในคืนคริสต์มาสอีฟเป็นไปอย่างสงบ ไม่มีใครรู้ว่าใครอธิษฐานว่าอะไร รู้เพียงแต่ว่า...ขอให้คำอธิษฐานนั้นเป็นจริง
...
“เอ้า ทานเยอะๆเลยนะลูก อี้ชิง” แม่ของอี้ฟานหั่นไก่งวงวางลงบนจานของอี้ชิง
“ขอบคุณครับแม่” อี้ชิงยิ้มแป้น ก่อนจะหน้าซีดเหมือนเดิม
“...ไหวไหม?” อี้ฟานมองร่างบางข้างๆอย่างเป็นห่วง
“วะ...ไหว...”
ตุ๊บ!
ใบหนาซีดของอี้ชิงกระทบลงบนจานตรงหน้าอย่างแรง ทำเอาทุกคนรีบลุกขึ้น อี้ฟานอุ้มอี้ชิงขึ้นแนบอก
“เทา! สตาร์ทรถ!!! เร็ว!!!!”
จื่อเทารีบวิ่งไปหยิบกุญแจรถแล้วสตาร์ทอย่างรวดเร็ว อี้ฟานอุ้มอี้ชิงเข้าไปนั่งเบาะหลังและกอดร่างบางที่ไม่ได้สติไว้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ ราวกับกลัวคนตรงหน้าจะหายไป อี้ฟานจูบหน้าผากร่างบางซ้ำๆด้วยริมฝีปากที่สั่นเครือ...ไม่! มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ...นายต้องไม่จากผมไป...ไม่...ผมอยู่ไม่ได้ อี้ฟานได้แต่พร่ำเพ้อในใจ การที่ต้องมีชีวิตอยู่โดยปราศจากลมหายใจของคนที่รัก มันก็ยากพอๆกับการเต้นของหัวใจโดยไม่มีเลือดสูบฉีด เขาอยู่ไม่ได้จริงๆถ้าไม่มีอี้ชิง อี้ชิงคือชีวิตของอี้ฟาน เมื่อถึงโรงพยาบาลทุกอย่างดำเนินไปอย่างรวดเร็ว อี้ฟานกุมศรีษะมองเตียงพยาบาลที่เคลื่อนเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ดวงตาถูกบดบังด้วยม่านน้ำตา ริมฝีปากที่แห้งผากพยายามกลั้นเสียงสะอื้น เขานั่งลงอย่างเหนื่อยอ่อนและทึ้งหัวตัวเองราวกับคนบ้า หน้าห้องฉุกเฉินมีคนวิ่งผ่านไปผ่านมาวุ่นวายแต่อี้ฟานกลับรู้สึกโดดเดี่ยว อ้างว้าง ไม่มีอะไรเลย ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจของตัวเอง...ไม่มีแม้แต่ความว่างเปล่า ทุกอย่างดูอื้ออึงไปหมด จื่อเทายืนพิงผนังมองพี่ชายตัวเองเงียบๆ อย่างไม่รู้จะทำอย่างไร
...เนิ่นนานราวชัวกัปชั่วกัลป์ อี้ฟานลืมตาอันหนักอึ้งมอง โอเซฮุน แพทย์ประจำตัวของอี้ชิง เขาร้องไห้จนไม่มีแรงแม้จะถามเซฮุนว่าอี้ชิงเป็นยังไงบ้าง
“...หมออยากให้คุณทำใจนะ...โอกาสรอดมีเพียง 2% เท่านั้น”
เพียงเท่านั้น น้ำตาที่เก็บเอาไว้ก็ไหลลงมาอีกครั้งราวกับเขื่อนแตก เขาไม่อยากจะเก็บมันไว้อีกแล้ว น้ำตาแห่งความเสียใจพรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสาย เสียงสะอื้นของเขาดังเหมือนพายุที่โหมกระหน่ำ เขาก้มหน้าและเอามือปิดตาตัวเองไว้ จื่อเทากอดพี่ชายของตัวเองไว้แน่น ร่างสูงตอนนี้กำลังสั่นเหมือนลูกนก ไร้คราบผู้ชายเย็นชาโดยสิ้นเชิง
“พี่เชื่อในปาฏิหาริย์ไหม?...” จื่อเทากระซิบแนบหูพี่ชาย
กำหนดการการลงต่อ 04 / 01 / 2014 เวลา 23.59 น.
TALK :3 ลงตอนแรกแล้วนะค้าาาาาา อย่าลืมเม้นท์ + สกรีมในแทค #ฟิคมรคอดซบ กันด้วยนะคะ จุ๊ฟๆ เจอกันตอนต่อไปค่าาา
ความคิดเห็น