[EXO] Miracls in December {Yaoi} #ฟิคมรคอดซบ

ลำดับตอนที่ #4 : Christmas Day {Status : ลงแล้ว Progress : รอลงต่อ}

Christmas Day

“เห้ย! กลับบ้านละนะเว่ย” โดคยองซู บอกกับเซฮุนที่กำลังจะเข้าเวร

“อืม กลับบ้านดีๆนะเว่ย” เซฮุนตบไหล่เพื่อนแล้วเดินเข้าห้องลู่หานไป

คืนคริสต์มาสอีฟ

การอยู่คนเดียวในคืนคริสต์มาสอีฟช่างเดียวดาย

ทำสปาเก็ตตี้ทานคนเดียว

อธิษฐานขอพรจากพระเจ้าคนเดียว

นั่งดูทีวีคนเดียว

การอธิษฐานคืนนี้ก็คงเป็น...ขอแค่ใครสักคน เป็นของขวัญละกัน คยองซูเดินไปเดินมาตรงระเบียง ช่างเป็นเวลาที่ว่างเปล่าเหลือเกิน เรียนจบแพทย์ มีเงิน มีบ้าน มีหน้าที่การงานที่ดี หน้าตาไม่แย่ นิสัยไม่เลวร้าย...แต่กลับไม่มีใครเลย ความเหงานี่มันเศร้านะ เศร้าจนร้องไห้ไม่ออกเลยล่ะ

ความเหงาไม่เคยทำให้ร้องไห้...แต่ทำให้รู้สึกโหวงๆอย่างบอกไม่ถูก ความเหงาไม่เคยทำให้เสียใจ...แต่ทำให้รู้สึกน้อยใจอย่างบอกไม่ถูก ความเหงาไม่เคยทำให้เจ็บปวด...แต่ทำให้ไร้ความรู้สึกอย่างบอกไม่ถูก

...ของขวัญคริสต์มาสปีนี้..ขอแค่ใครสักคนก็พอ...

กรุ๊งกริ๊งงงงง กรุ๊งกริ๊งงงงงง กรุ๊งกริ๊งงงงงง

เสียงนาฬิกาปลุกดังอื้ออึงไปทั่วบ้าน ร่างเล็กงัวเงียปิดมันก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง

“หือ?” เขาขยี้ตามองที่ปลายเตียงของเขา “กล่องของขวัญ?”

เขาเพ่งตามองกล่องของขวัญกล่องเบ้อเร่อที่ปลายเตียงของเขา ขยี้ตาแล้วขยี้ตาอีก แล้วก็ตบหน้าตัวเอง...

“โอ๊ย!!! ก็เจ็บนี่หว่า ไม่ได้ฝันหรอเนี่ย?” คยองซูลูบแก้มตัวเอง “โจรเข้าบ้านป้ะวะ?” คยองซูค่อยๆลุกจากเตียงพร้อมหยิบไม้เบสบอลที่หัวเตียง

ร่างเล็กค่อยๆย่องและเอื้อมมือไปเปิดฝากล่องของขวัญขนาดใหญ่ตรงหน้า คยองซูหลับตาปี๋ง้างมือที่ถือไม่เบสบอลเหนือศีรษะ

ผ่าง!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ว่างเปล่า!

คยองซูชะเง้อมองในกล่องของขวัญอันยักษ์...ว่างเปล่า...มีแต่ หมอน ผ้าห่ม เสื้อโค้ตสีน้ำตาล และ ของเล่น รวมทั้งลูกกวาดหลากสี คยองซูจึงปิดกล่องและเปิดประตูช้าๆอย่างระแวดระวัง เขาค่อยๆเดินตามเสียงตะกุกตะกักในห้องครัว คยองซูมองเงาที่ลอดใต้ประตูออกมา...ทำไมมันตัวเล็กๆวะ?...คยองซูจ้องเงานั้นอยู่นานก่อนมันจะหายไป

“เห้ย!” คยองซูรีบแกะแขนเล็กๆที่เกาะคอเขาไว้

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ร่างเล็กที่เกาะคอเขาหัวเราะอย่างเริงร่า เสียงเล็กแหลมนั้นดังไปทั่วห้อง มือที่ถือกระทะก็เคาะศีรษะของคยองซูอย่างสนุกสนาน คยองซูใช้แรงทั้งหมดแกะแขนเล็กๆที่แรงเยอะเว่อร์ๆออกและกดร่างเล็กนั้นกับพื้น

“หือ? เด็ก?” คยองซูนั่งทับร่างเล็กที่เลอะเทอะเปื้อนไปด้วยซอสมะเขือเทศและแม็กกี้ เขานั่งมองอย่างสงสัย

“ก็ใช่น่ะสิครับ แล้วพี่ชายเห็นผมเป็นอะไรอ่ะครับ?” ร่างเล็กๆจ้องคยองซูตาแป๋ว คยองซูค่อยๆลุกขึ้นจากตัวเด็กน้อยแล้วนั่งลงข้างๆ

“ทำไมหนูถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ?” คยองซูพยุงตัวเด็กน้อยให้ลุกขึ้นนั่งลงกับพื้นข้างๆเขา

“ผมก็ไม่รู้ครับ...ผมจำอะไรไม่ได้เลย ผมตื่นมา...ก็อยู่ที่นี่แล้ว”

“-0-;;;;;” คยองซูอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก เมื่อนึกถึงคำอธิษฐานเมื่อคืน...คริสต์มาสปีนี้...ผมขอแค่ใครสักคน... “ห๊ะ? ไม่จริงอ่ะ? เด็กนี่เนี่ยนะ?”

“หือ? พี่ชายพูดอะไรนะครับ? พูดกับผมหรอครับ?” เด็กน้อยอายุราวๆสิบขวบตรงหน้ามองคยองซูอย่างซื่อใส

“เปล่า แค่คุยกะตัวเอง แล้วนี่รู้หรือเปล่าว่าตัวเองชื่ออะไร?” คยองซูปรายตากลมโตมองพลางถาม เด็กน้อยส่ายหน้า

“ไม่รู้ครับ เอ๋? เอ้อ ใช่ๆๆๆๆๆๆๆ” แล้วเด็กน้อยก็วิ่งเข้าไปในห้องนอนของคยองซู จนคยองซูต้องวิ่งตามกลัวไปทำลายข้าวของพังเหมือนกระทะที่บิ่นไปแล้วหนึ่งอัน

“หือ?” คยองซูรับเสื้อโค้ตสีน้ำตาลที่เด็กน้อยยื่นให้ และล้วงเข้าไปในกระเป๋าตามที่เด็กน้อยชี้ให้ล้วง คยองซูหยิบสร้อยคอสีเงินออกมาพร้อมดูจี้ที่สักชื่อไว้

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“คิมจงอิน? / คิมจงอิน” คยองซูและเด็กน้อยพูดขึ้นมาพร้อมกัน

“ผมชื่อคิมจงอินครับ” จงอินยิ้มแฉ่งแล้วกอดเอวคอยงซู คยองซูมองหน้าของเด็กน้อยแล้วส่ายหน้า

“อืม...แต่การที่หนูจู่ๆก็มาโผล่อยู่ที่นี่มันไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง ป่านนี้พ่อแม่หนูคงตามหาหนูแย่ละม้างงงงง” คยองซูย่อตัวลงไปพูดกับจงอินแล้วขยี้ผม “เดี๋ยวพี่จะพาไปส่งที่โรงพัก โอเคไหม? ให้ตำรวจเขาหาพ่อแม่ให้” คยองซูพูดจริงจัง จู่ๆจงอินก็น้ำตาคลอเบ้าพร้อมจะร้องไห้อยู่รอมร่อ แล้วการร้องไห้ก็ระเบิดออกมาเสียงลั่นคอนโดคยองซู

“ไม่น้า ฮึก...ฮือออออออออออออออออออออออ ม่ายยยย ผมไม่ไปหาตำรวจ” ว่าแล้วก็กอดเอวคยองซูไว้แน่นกว่าเดิม

“ไม่ได้ครับ...เดี๋ยวพ่อแม่ของหนูจะตามหาหนูแย่เลยนะ” คยองซูบอกกับจงอิน แล้วก็อุ้มเด็กน้อยลงไปลานจอดรถเพื่อไปโรงพักโดยมีเสียงร้องไห้โวยวายตลอดทาง

โรงพัก

“ฝากด้วยนะครับ” เมื่อคยองซูเซ็นเอกสารเรียบร้อยก็ลุกเดินออกมา

“ไม่น้าาาา พี่ชายยยยยยยยยยยยยยยย ฮืออออออออออออออ” จงอินร้องไห้อย่างหนักในอ้อมกอดของตำรวจ คยองซูมองจงอินเศร้าๆ...รู้สึกผูกพันกะเด็กนี่จังแฮะ...คยองซูจึงเดินเข้าไปแล้วหอมแก้มจงอินหนึ่งทีแล้วเดินจากไป “...ฮึก...พี่คยองซู~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~”

“หือ? รู้ชื่อพี่ได้ไง?” คยองซูเมื่อได้ยินชื่อตัวเองก็รีบเดินมาหาจงอินอีกครั้ง

“ผม...ฮึก...ไม่รู้...ฮึก...” จงอินตอบไปด้วยร้องไห้ไปด้วยจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง “ผม...ฮึก...ตื่นมา...ฮึก...ก็จำได้...ฮึก...แต่ชื่อ...นี้...ฮึก...ฮือออออออออออออออ” แล้วจงอินก็กอดเอวคยองซูไว้แน่นเหมือนเดิม คยองซูลูบผมจงอินแล้วกลั้นใจแกะแขนของเด็กน้อยออกแล้วเดินจากไป

คอนโดคยองซู

คยองซูเดินขึ้นห้องอย่างเหนื่อยอ่อน เขาทิ้งตัวลงบนโซฟาแล้วหลับตาลง

“เห้ย!” คยองซูลืมตามองร่างเล็กที่นั่งอยู่บนตัวเขาอย่างตกใจ

                       “พี่ชายเชื่อในปาฏิหาริย์ป้ะครับ?” ร่างเล็กเอ่ยถามคยองซูเสียงใสแจ๋ว








 

กำหนดการการลงต่อ 07 / 01 / 2014 เวลา 21.00 น.

 

TALK :3 วันนี้มาลงช้าหน่อยน้าาาา เพิ่งเรียนพิเศษเสร็จสองทุ่มกลับถึงบ้านสองทุกมครึ่ง นั่งแต่งตอนนี้เมื่อกี้เลย เอาเป็นว่ามาช้ายังดีกว่าไม่มาเนอะ อย่าลืมเม้นท์ + สกรีมกันในแท็ก #ฟิคมรคอดซบ กันด้วยนะจ๊ะะะะ รักรีดเดอร์น้าาา จุ๊ฟฟฟฟ

© Baanbaan