คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : :: My LOVE :: CHAPTER I :: My Bodyguard ::
Beach summer
CHAPTER I
“ไม่เอาลูก ไม่เอาแล้ว คยอง...อย่าร้องไห้ ไม่ร้องๆ” ชอลสินีโอบกอดลูกชายคนโตแน่น ข้างๆมีแบครัตน์น้องชายคนรองลูบหลังพี่ชายอย่างสลดใจ
“เพราะผม เพราะผมแท้ๆ ฮึก...เขาปกป้องผม เขาถึงจากผมไป...ตลอดกาลแบบนี้” ดวงตาแดงก่ำที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตามองไปยังโลงศพของบอดี้การ์ดของตน...ที่ทำหน้าที่ของตัวเองจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต
“ไม่หรอกพี่...มันไม่ใช่ความผิดใครทั้งนั้นน่า อย่าโทษตัวเองสิ” ไตรฮุน น้องชายคนเล็กที่กำลังฟังพระสวดหันมาพูดกับคยองเนตรบ้าง
“ฮืออออออออออออออออออออออ”
:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:_:
@ คฤหาสน์ตระกูล ไตรอัศวโรจนกุลธิญา
“พี่...เลิกร้องไห้ได้แล้ว วันนี้ดูตัวคู่หมั้นนะ” แบครัตน์พูดขึ้นขณะหวีผมให้คยองเนตร คยองเนตรเช็ดน้ำตาก่อนจะมองใบหน้าของตัวเองในกระจก
“ทำไมพี่จะต้องแต่งงานกับคนที่พี่ไม่ได้รักด้วยล่ะแบค...”
“...แบคก็ไม่รู้” แบครัตน์มองคยองเนตรผ่านกระจก “น้องรู้แต่ว่าพี่ควรจะดูดีที่สุดในวันแรกที่พบกัน เจ้าสัวจะได้ประทับใจ ใช่ไหมชาน?” แบครัตน์หันไปหาชานชัยคนใช้คนสนิท
“ใช่แล้วครับ คุณหนู” ว่าแล้วก็ลากเก้าอี้มาให้แบครัตน์ แบครัตน์นั่งข้างหลังคยองเนตรแล้วลงมือทำผมให้อย่างสุดฝีมือ
“พี่ไม่อยากแต่งงานเลย...”
“เอาน่าพี่ พี่มีสิทธิ์เลือก พี่ก็ดูๆกะเขาไปก่อนได้นี่ ถ้าพี่ไม่ชอบ พี่ก็บอกคุณแม่” แบครัตน์ยิ้มให้ก่อนจะผุดลุกขึ้นไปหยิบชุดสูทสีอ่อน “นี่ ใส่ชุดนี้นะพี่ ชุดนี้แบคกะฮุนหารตังค์กันซื้อเป็นของขวัญวันดูตัวเลยน้า~ ไหนดูซิ ว่าใส่พอดีไหม” แบครัตน์วางชุดทาบไปกับตัวของคยองเนตร
“คุณหนูใส่ต้องดูดีมากแน่ๆเลยครับ” ชาญชัยมองคุณหนูของเขาพร้อมยิ้มกว้าง คยองเนตรหลับตาลงช้าๆแล้วกลั้นใจหยิบชุดไปใส่ในห้องน้ำ
“พี่ว่ามันไม่เข้ากับพี่เลย” คยองเนตรที่ส่องกระจกตะโกนผ่านประตูห้องน้ำ
“ไม่จริงอ่ะ พี่ลองออกมาหน่อยสิ”
แอ๊ด~
ประตูห้องน้ำและประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกัน
“แม่ให้มาเรียก บอกว่าเจ้าสัวมาแล้...โอ้โหหห ดูดีมากเลยพี่ ชุดนี้ผมเลือกเองกับมือเลยนะ” ไตรฮุนที่เดินเข้ามาก็ยืนพิงประตูยิ้มกริ่มภูมิใจกับชุดที่ตัวเองเลือก
“ฉันเลือกต่างหากล่ะ” แบครัตน์เดินไปควงแขนคยองเนตร “เหมาะไม่เหมาะไม่รู้ แต่พี่ไม่มีเวลาเปลี่ยนละล่ะ” แบครัตน์ยิ้มแป้นแล้วผลักน้องชายคนเล็กให้ถอยห่างจากประตู ก่อนจะพาคยองเนตรเดินออกจากห้องไป ไตรฮุนได้แต่ยิ้มพลางเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงเดินตาม
.................
“สวัสดีครับเจ้าสัว สวัสดีครับคุณภัทรเทา” คยองเนตรไหว้เจ้าสัวตรียุนและภัทรเทา ลูกชายสุดที่รักของเขา
“หูย...หล่อมากเลยพี่” แบครัตน์กระซิบข้างหูคยองเนตรพลางพยักเพยิดไปทางภัทรเทา
“สวัสดีครับ คนไหนคือคยองเนตรล่ะครับ?” เจ้าสัวตรียุนถามคุณหญิงชอลสินี
“คนซ้ายมือค่ะ มานั่งนี่สิลูก” คุณหญิงชอลสินีตบโซฟาเบาๆแล้วดึงแขนคยองเนตรให้นั่งลง
“เอ่อ...กระผมว่าจะคุยกับคุณหญิงเรื่องหุ้นส่วนของเราน่ะครับ เด็กๆเขาคงอยากคุยกันตามประสาวัยรุ่นนะครับ” เจ้าสัวตรียุนยิ้มให้คุณหญิงชอลสินี ทำเอาคุณหญิงชอลสินีเคลิ้มไปกันใหญ่
“ดะ..ได้สิคะได้ เอ้า คยอง พาคุณภัทรเทาไปชมสวนคุณย่าสิลูกป่ะ”
“ผมหรอ?” คยองเนตรชี้ตัวเองอย่างงๆ
“ก็ใช่น่ะสิ” คุณหญิงชอลสินีกัดฟันกระซิบข้างหูคยองเนตร
“ผมพาไปก็ได้นะ ฮริ๊งงง >0<” แบครัตน์ลุกขึ้นเขินๆ ไตรฮุนที่นั่งอยู่ข้างๆถึงกับต้องหยิกแขนให้นั่งลง “โอ๊ยๆๆๆ เจ็บนะ!” แบครัตน์ตีมือไตรฮุน
“สมน้ำหน้า มันใช่เวลาแรดไหมพี่” ไตรฮุนกระซิบ
“ไปสิลูก ไปสิ” เจ้าสัวตรียุนพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตให้ภัทรเทาไปชมสวนกับคยองเนตร คยองเนตรก็ได้แต่ทำหน้าหงิกพาเดินไปสวนคุณย่า
“ให้ผมไปด้วยไหมครับ?” ชานชัยตะโกนถาม
“ไม่ต้องเลยชาน นั่งลงที่เดิม” คุณหญิงชอลสินีดุชานชัย ก่อนจะหันมายิ้มและคุยกับเจ้าสัวตรียุนอย่างเคอะเขิน
……………
ภายในสวนสีเขียวขจีที่ประปรายไปด้วยสีสันของดอกไม้นานาชนิด ส่งกลิ่นหอมเข้ายวนใจแก่ผู้มาเยือนอย่างภัทรเทา แต่เขาก็ไม่สามารถละสายตาไปจากคยองเนตรได้เลย
“เอ่อ...ผมยังไม่ได้แนะนำตัวแบบเป็นทางการเลยครับ ผมชื่อ คยองเนตร เรียกคยองเฉยๆก็ได้ครับ อายุ 27 ปี ทำงานอยู่บริษัทปลากระป๋องของคุณแม่ครับ คุณภัทรเทาล่ะครับ?”
“สวัสดีครับ...” ภัทรเทาโค้งตัวลงไปอย่างสวยงาม ทำเอาคยองเนตรต้องถอยตัวไปหลายก้าวอย่างตกใจ “...เรียกผมว่า...เทา เฉยๆก็ได้ครับ” แล้วก็สะบัดผมอีกหนึ่งทีพลางยิ้มมุมปาก (สาบานว่าไม่ใช่ปากเบี้ยว)
“-0-;”
“ผมชื่อเทา อายุ 25 รอสืบทอดกิจการเกาลัดเชื่อมจากอาป๊า อาป๊าชื่อตรียุน หม่าม๊าชื่อกิมเล้ง อากงชื่อฉุยฟง อาม่าชื่อเบญจพร มีพี่น้องสามคน เจ้เฟย แล้วก็น้องสาวฝาแฝด หมวยเล็ก กับ หมวยใหญ่ ผมชอบสีฟ้า ไม่ชอบอาหารรสจัด มีปัญหาเรื่องระบบย่อยอาหาร ชอบเล่นตุ๊กตาบลายธ์ ไม่ชอบใส่รองเท้าแตะ เกลียดแมว ที่บ้านเลี้ยงกระต่ายหนึ่งร้อยสามสิบหกตัว เกลียดความขี้เหร่ที่สุดในโลก และอยากได้คนตาโตมาเป็นภรรยาครับ ^[+++]^ ” แล้วก็ปากเบี้ยว เอ้ย ยิ้มมุมปากอีกครั้ง
“=0=;;”
“เอ่อ...หน้าผมมีอะไรติดหรือเปล่าครับ” นิ้วเรียวลูบใบหน้าหล่อเหลาของตนเอง
“ปละ..เปล่าครับ ไม่มี” คยองเนตรส่ายหน้าพลางยิ้มแหยๆ “ไปดูบ่อน้ำพุกันเถอะครับ” ว่าแล้วก็เดินนำไปอย่างรวดเร็ว
“ขออนุญาตเรียกพี่คยองละกันนะครับ พี่คยองเคยหาชื่อตัวเองในพจนานุกรมไหมครับ?”
“ไม่เคยครับ ทำไมหรอ?”
“ไม่ต้องหาหรอกครับ มันไม่มีหรอก...”
“o_O??”
“เพราะชื่อของพี่คยองอ่ะ อยู่ในใจผมแล้ว” แล้วภัทรเทาก็จับมือคยองเนตรไปทาบหน้าอกด้านซ้ายของตัวเอง {อะเฮื้อออ จัดไปหนึ่งดอก : ภัทรเทา}
“=[]=;;;;;” <<< ดึงมือออกแบบเงิบๆ
“ระวังลื่นนะครับ” ภัทรเทาจับมือคยองเนตรแน่น
“ไม่เห็นมีไรเลยนี่ครับ” คยองเนตรมองพื้นงงๆ
“พี่คยองไม่เห็นหรอกครับ...หัวใจผมมันละลายอยู่ตรงนั้น” {ฮิ้วววววว : ภัทรเทา}
“-*-;;;”
“พี่คยองรู้ไหมครับ...ผมเหนื่อยมากเลย”
“ทะ...ทำไมครับ?”
“ก็หลงทางในหัวใจพี่น่ะครับ” {อะเฮื้ออออ จัดไปอีกหนึ่ง : ภัทรเทา}
“-_-;;;”
“แล้วพี่คยองเหนื่อยมากไหมครับ?”
“ที่ไปวิ่งเล่นในหัวใจคุณภัทรเทาใช่ไหมครับ?”
“-0- พี่คยองรู้ได้ไงครับ?”
“เคยมีคนเล่นแล้วครับ...ซ้ำ”
“เอ่อะ...TT^TT”
{อะเฮื้อออออ จัดไปหนึ่งดอก : คยองเนตร}
.................
“แม่ครับ ผมไปทำงานก่อนนะ วันนี้ต้องไปสัมภาษณ์ผู้จัดการส่วนตัวใหม่น่ะครับ” ไตรฮุนกล่าวก่อนจะวางแก้วกาแฟลงกับโต๊ะ
“อ้อ ได้สิลูก” ไตรฮุนลุกขึ้นและเดินไปหอมแก้มคุณหญิงชอลสินี
“ตอนเย็นเจอกันนะครับแม่...ผมขอตัวนะครับ สวัสดีครับเจ้าสัว” ไตรฮุนยกมือไหว้เจ้าสัวตรียุนและเดินไปหยิบสูทที่เก้าอี้พลางยีผมแบครัตน์แล้วเดินออกจากบ้านไป
{ไอ้ไตรฮุน! ฉันเป็นพี่แกนะโว้ยยย!!! : แบครัตน์} <<< ได้แต่ตะโกนในใจ
.............
“สวัสดีครับพี่จุน” ไตรฮุนที่เปิดประตูห้องและไหว้จุนวุทธอดีตผู้จัดการส่วนตัวของเขา ปัจจุบันเป็นผู้จัดการส่วนตัวของรุ่นพี่หานเทพไปแล้ว
“อ้าว สวัสดีจ้ะฮุน พี่กำลังเอาใบประเมินผู้จัดการส่วนตัวให้เขาไปนะ” จุนวุทธชี้ไปที่โต๊ะในห้องรับแขกบริษัท
“อ้อครับผม ขอบคุณมากครับพี่ เดี๋ยวผมจัดการเอง พรุ่งนี้ผมต้องไปถ่ายละครเรื่องอะไรนะครับ?”
“วันพรุ่งนี้กับมะรืนไปถ่ายหวานใจกองร้อย แล้วก็ของวันอื่นพี่จะบอกอีกที” (สาบานทีว่านั่นชื่อละคร) ว่าแล้วจุนวุทธก็เดินเข้าห้องตัวเองไป
...............
[เลย์ญา’s Part]
ฮืออออ ชีวิตเลย์ญาทำไมมันรันทดแบบนี้ ทำไมจบมาแล้วผมต้องไม่มีงานทำแบบนี้เนี่ย ผมจบแฟชั่นดีไซน์นะ ทำไมต้องมาสมัครเป็นผู้จัดการส่วนตัว ของผู้ชายที่ผมไม่รู้จักอะไรในตัวเขาเลยสักนิดด้วยเนี่ย แล้วทำไมคำถามมันยากแบบเน้~ แล้วผมจะมีงานทำม้ายยยยยยย
ต่อไปนี้เป็นคำถาม 3 วินาที โปรดใช้เวลาในการตอบคำถามเพียงแค่ 3 วินาทีหลังจากอ่านโจทย์และตัวเลือกเท่านั้น มิเช่นนั้นจะถือว่าคุณไม่ผ่านการคัดเลือกเป็นผู้จัดการของ นายไตรฮุน ไตรอัศวโรจนกุลธิญา
...ทำไมต้อง 3 วินาทีวะ แล้วคนบ้าไรเนี่ยนามสกุลยาวชะมัดยาด
1. ไตรฮุนมีชื่อจริงนามสกุลจริงว่าอะไร
ก.นายไตรฮุน ไตรอัศวโรจนกุลธิญา
ข. ......
คำถามไร้สาระไปนะ ก็เพิ่งเห็นอยู่หยกๆ ก.ไก่ดิ กาโลดดดด
2. ไตรฮุนมีชื่อเล่นเดิมว่าอะไร
ก. ฮุนนี่
ข. ฮุนน่าน
ค. ฮุนโน่น
ง. ฮุนแน่ะ
แล้วผมจะรู้ไหมวะครับ ค.ควายละกัน ฮุนโน่น น่ารักดี
3. ไตรฮุนสูงกี่เซนติเมตร
ก. 181
ข. 182
ค. 183
ง. 184
เชร้ดดดดด แล้วใครจะรู้ ตัวจริงยังไม่เคยเห็นเลย =_= เป็นดารา น่าจะสูง ง.งูแม่ง
4. หนังเรื่องใดต่อไปนี้ ไตรฮุนไม่เคยเล่น
ก. สามีตีตรา
ข. นางทาส
ค. ข้อ ก. และ ข. ถูก
ง. ข้อ ค. ผิด
ผมอยากจะรู้จริงๆว่าใครเป็นคนคิดคำถาม ไม่รู้โว้ยยยยยย หลับตาจิ้มละกัน
5. ไตรฮุน ใช้เวลาว่างเพลิดเพลินไปกับการอ่านสิ่งใดต่อไปนี้
ก. หนังสือธรรมะ พุท...โธ
ข. Harry Potter ไตรฮุนติ่งมัลฟอยน่ะรู้หรือเปล่า
ค. Gossip ที่มีรูปตัวเองอยู่
ง. นิยายทุกเล่มของภาคินัย
น่าจะเป็นหนังสือกอสสิปที่มีรูปมันติดอยู่ ดูจากชื่อก็รู้ว่าหลงตัวเอง ต้องใช่แน่ๆ หุหุหุหุ เลย์ญาช่างเก่งอะไรเช่นนี้
6. ไตรฮุนสะสมอะไรต่อไปนี้
ก. เงิน
ข. ความทรงจำ
ค. หนังแฮร์รี่พอตเตอร์ทุกภาค
ง. อัลบั้มของเบิร์ด ธงไชย
เห้ย มันมีแฮร์รี่ด้วยอ่ะ เอา ค.ควาย นี่แหละ กลับไปแก้ข้อ 5. ด้วยๆ (ไรเตอร์รู้นะว่าทุกคนเคยทำแบบนี้ในห้องสอบ)
7. ทำไมต้องมีคำถามอยู่ทั้งหมด 7 ข้อ
ก. เพราะแฮร์รี่พอตเตอร์มี 7 ภาค
ข. ไตรฮุนชอบเลข 7
ค. ถามทำไม
ง. ไม่รู้
จะผิดไหมถ้าผมตอบ ง.งู ก็คนมันไม่รู้นี่หว่า ...แล้วสรุปใครเป็นคนคิดคำถามเนี่ย
แอ๊ด~
“เห้ย! ใครอ่ะ”
“แค่เสียงเปิดประตู ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยครับ ผมเอง ไตรฮุน คนที่คุณจะต้องมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้...แบบทดสอบเสร็จหรือยังครับ?”
นี่หรอไตรฮุน? เออหล่อดีแฮะ เฮ้ย คิดไรวะเลย์ญา ไม่ได้ แกเกลียดผู้ชายๆ...ไรเนี่ย นี่หรอดารา หน้าอย่างกะตูดหมึก
“เสร็จพอดี นี่ครับ”
รับไปสิ ยื่นให้เนี่ย ทำไมไม่รับวะครับ ...เห้ย ทำไมรับแรงแบบนี้อ่ะ คนอะไรเนี่ย ไร้มารยาท =___=
“นั่งรอก่อนนะครับ ขอผมใช้เวลาตรวจสักครู่” ทำไมเดินไปนั่งโต๊ะต้องบิดตูดด้วยวะ ตุ๊ดหรือเปล่าเนี่ย อะไรเนี่ย มองหน้าผมด้วย มองทำไมวะ หล่อใช่ป้ะล่ะ อิสอิส
10 นาทีผ่านไป นานราว 10 ปี (ในความคิดของเลย์ญา)
“เชิญนั่งตรงนี้เลยครับ”
เพื่อตังค์เพื่องานเลย์ญา เพื่อตังค์เพื่องาน ท่องไว้ๆ เดินไปนั่งซะเลย์ญา
“คุณชื่อเลย์ญาใช่ไหมครับ? คุณผ่านการทดสอบข้อเขียนแล้วนะครับ ต่อไปเป็นการสัมภาษณ์นะครับ”
“ดะ...เดี๋ยวนะ ผ่าน? เห้ย ผมได้คะแนนเท่าไหร่ครับ?”
“1 คะแนน จากทั้งหมด 7 ข้อครับ?”
“แล้วมันผ่านตรงไหน?”
“ผ่านครับ เราไม่ได้ต้องการคนที่รู้เรื่องของผมทั้งหมด ซึ่งถ้าคุณรู้เรื่องผมทั้งหมดนั่นหมายความว่าคุณเป็นแฟนคลับผมและแฝงตัวมาไงครับ...จากคะแนนของคุณ วิเคราะห์ได้ว่า คุณเป็นคนนอนไม่ดึก ตื่นเช้า ติดซีรี่ฝรั่งตามเคเบิลทีวี ชอบอ่านหนังสือประเภทปรัชญาชีวิต หรือไม่ก็วิเคราะห์สภาพเศรษฐกิจโลก รู้ลึกถึงความผันผวนของราคาน้ำมันและการขึ้นลงของดัชนีหุ้น ใส่ใจกับปัญหาการทดลองขีปนาวุธของเกาหลีเหนือ ออง ซาน ซูจี และ จวน จี ฮุน คุณจึงไม่ได้เป็นแฟนคลับไตรฮุน นับเป็นความโชคดีอย่างยิ่งของชีวิตคุณแล้ว”
ก็แหงสิ ละ...แล้วเขายิ้มทำไมอ่ะ เขา เขาไม่รู้หรอว่ามันหล่อมาก =///= เอ้ย มันไม่หล่อเลยต่างหาก อืม...
“ผมว่าเรามาเริ่มสัมภาษณ์กันเถอะครับ”
“ได้เสมอครับ คุณคิดว่าคุณหน้าตาดีไหมครับ?”
“หน้าตาดีครับ”
“ทำไมคุณถึงคิดงั้นครับ?”
“ก็ถ้าตัวเองไม่คิดแล้วใครจะคิดล่ะครับ?”
“ถูกครับ ผมยังคิดไม่ถึงเลย”
“=_=***”
“ช่วยแนะนำตัวเองแบบคร่าวๆหน่อยครับ”
“ชื่อเลย์ญาครับ”
“แล้ว?”
“คร่าวๆไงครับ”
“เอ่อ งั้นช่วยแนะนำตัวแบบละเอียดหน่อยสิครับ”
“ชื่อเลย์ญาครับ เกิดที่ไทยเรียนที่ไทย โตที่ไทย พ่อทำธุรกิจส่วนตัว แม่เป็นเมียพ่อ และแม่ตายแล้ว เมื่อก่อนแม่เปิดร้านเสื้อผ้า แต่ตอนนี้เลิกทำแล้วเพราะตาย เป็นลูกคนเดียว พ่อเลยส่งไปเรียนที่แวนคูเวอร์ ตอนนี้จบแล้ว เพิ่งกลับไทย ละเอียดพอไหมครับ?”
“บางทีก็ละเอียดไป”
“ยังหรอกครับ ละเอียดได้มากกว่านี้อีก”
“ดูเป็นคนซีเรียส จริงจังกับชีวิตนะครับ”
“ครับ เป็นคนซีเรียส”
“มากไหมครับ?”
“จะเอาคร่าวๆหรือละเอียดครับ?”
“งั้นไม่เป็นไรครับ จริงๆผมก็พอรู้มาบ้าง”
“ไม่เป็นไรครับ อยากเล่า”
“อยากเหล้าแต่ไม่มีโซดานะครับ คึคึคึ”
“ไม่ขำ”
“ขอโทษครับลืมไปว่าเป็นคนซีเรียส”
“งั้นจะให้เล่าเลยไหมครับ?”
“เล่าเลยก็ได้ครับ”
“ขอโซดาด้วยครับ”
“........ผมต้องขำไหมครับ”
“ไม่ต้องก็ได้ครับ ไม่อยากเล่าแล้ว สรุปผมได้ทำงานไหมครับ? ถ้าไม่ได้จะได้ไปหางานที่อื่นทำ ผมไม่ว่างพอนะ”
“ไม่ต้องไปหางานอื่นละครับ คุณผ่านแล้ว”
“ห๊ะ? ทำไมอ่ะ?”
“เพราะผมชอบคุณ”
ห๊ะ????? นั่นเขาพูดอะไรน่ะ เขาพูดเล่นใช่ไหม >////< ฮร๊อยยยย เขินนะ...เอ๊ะ ผมจะเขินทำไม เหร่ยยยยยย เลย์ญาไม่เขินเว่ยเลย์ญาไม่เขิน
“ละ...แล้วเริ่มทำงานเมื่อไหร่?”
“พรุ่งนี้ครับ” อย่ายิ้มเส่~ โธ่เว้ยยยยย ไม่อยู่ละๆ ถ้าอยู่นานกว่านี้ผมอาจจะเป็นบ้า
“งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะครับ บายครับ”
“บายครับ” เดินเร็วๆสิเลย์ญา เดินเร็วๆ “อ้อ...เดี๋ยวครับเลย์ญา”
“ค...ครับ?”
“ที่ผมบอกว่าชอบคุณน่ะ ผมพูดจริงๆนะ”
Go away เลย์ญา.... ฮร่อก ผมจะตายคาที่แล้ว =/////=
ความคิดเห็น