{SF} Love Rain (GRI)

ลำดับตอนที่ #2 : Love Rain End

สวัสดีครับผมชื่ออีซึงรีครับ ผมเพิ่งจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ครับ ผมเรียนคณะนิเทศศาสตร์ครับ

ทำไมผมเรียนคณะนี้นะหรอ ก็เพราะคณะนี้ มีคนที่น่าสนใจอยู่นะสิครับ
 

“เฮ้ย ไอ้แพนด้า มึงดูนั่นดิ นั่นพี่จียงของมึงนี่หว่า กูเพิ่งรู้มาว่าพี่เรียนคณะนิเทศว่ะ เจ๋งชะมัด”

ผมมองตามแดซองไป ก็พบกับผู้ชายคนหนึ่ง กำลังเดินมาเพื่อนๆของเขา

 

ผมเจอกับพี่จียงครั้งแรกเมื่อสองปีที่แล้ว ฝนที่ตกหนัก ทำให้ผมกลับบ้านไม่ได้เพราะไม่ได้พกร่มมาด้วย

จึงทำให้ผมยืนรออยู่หน้าโรงเรียนจนเกือบจะค่ำ ผมทั้งหนาวและกลัวมากเพราะผมไม่เคยต้องยืนรออยู่คนเดียวแบบนี้

“อ๊ะ”
ผมตกใจเล็กน้อยเมื่อมีเสื้อกันหนาวตัวใหญ่โยนมาที่ผม
 

“ใส่เสื้อซะ เห็นยืนหนาวตั้งนานแล้ว ตัวก็เล็กเดี๋ยวก็ได้หนาวตายพอดี กลับบ้านได้มั้ยเนี่ย อ่ะนี่ร่ม”
 

“แล้วพี่ไม่ใช้หรอครับ”
 

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันชินแล้วล่ะตากฝนซักหน่อยก็เย็นดี ไปล่ะ กลับบ้านดีๆนะ”

ผู้ชายตัวสูงคนนั้นวิ่งฝ่าสายฝนแล้วจากไป ผมใส่เสื้อกันหนาวและกางร่มเตรียมที่จะเดินกลับบ้า

จึงทำให้ผมเหลือบไปเห็นชื่อที่เขียนอยู่บนคันร่ม ควอนจียง

 

หลังจากนั้นผมก็มักจะแอบมองพี่เค้าอยู่บ่อยๆ มองรอยยิ้มที่สดใส มองใบหน้าที่ใจดีของพี่เค้า

จนผมไม่รู้ว่าความรู้สึกดีๆนั้นเกิดขึ้นมาเมื่อไหร่ จนกระทั่งพี่เค้าจบมอปลายไปผมก็ไม่ได้เจอพี่เค้าอีกจนได้มาเจอวันนี้

เมื่อรู้ว่าพี่เค้าเรียนอยู่คณะนิเทศผมจึงตามพี่เค้ามา และผมก็ดีใจมากบ้านที่ผมย้ายมาอยู่ใหม่ อยู่ข้างบ้านของพี่จียง

ผมรู้ว่าถ้าวันไหนฝนตกพี่เค้าจะต้องขึ้นรถเมล์ที่ป้ายหน้าหมู่บ้านเป็นประจำ

ผมก็เลยไปนั่งรอพี่เค้าทุกวันที่ฝนตก และจะแกล้งหลับทุกครั้งเมื่อพี่เค้าเดินมา

เมื่อไปมหาวิทยาลัยผมก็มองหาพี่เค้าตลอดเวลา จนวันที่พี่เค้าเข้ามาคุยกับผม ผมดีใจมาก

และยิ่งตอนที่ผมแอบรู้มาว่าพี่เค้าเป็นพี่รหัสของผม นั่นยิ่งทำให้ผมมีความสุข

ส่วนเรื่องดอกกุหลาบขาวนะหรอ ผมรู้ว่าพี่จียงชอบดอกกุหลาบขาวมาก

ผมจึงทำเป็นพูดคุยกับเพื่อนๆให้พี่จียงได้ยิน และตอนนี้ผมก็ได้รับมันทุกวัน

วันที่ผมรู้ว่าพี่จียงมีคนที่รักอยู่แล้ว ผมร้องไห้ไม่หยุด ร้องจนตาที่คล้ำอยู่แล้ว ยิ่งบวมเข้าไปอีก

ผมเสียใจ แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ ผมก็คงได้แต่หวังให้พี่เค้ามีความสุขกับคนที่พี่เค้ารัก ส่วนผมก็จะขอรักพี่เค้าไปเรื่อยๆแบบนี้

 

 

ผ่านไปสามวันแล้วแต่ผมกลับไม่เห็นซึงรีเลยนับแต่วันที่ผมนัดซึงรีให้มาเจอบนดาดฟ้าวันนั้น

ผมชะเง้อมองซึงรีที่บ้านทุกวันแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา ไปรอที่ป้ายรถเมล์ก็ไม่เคยเจอซึงรีเลย

ที่คณะซึงรีก็เอาแต่หลบหน้าผม ผมไม่รู้เลยว่าเพราะอะไรซึงรีถึงหายไปแบบนี้ ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าเพราะอะไร
 

“เฮ้ย ไอ้จีนี่แกมาทำหน้าอมทุกข์อะไรอยู่เนี่ย น้องซึงรีเค้าไม่รับรักแกหรือไง”
ยองเบพูดพลางผลักหัวผมที่ทำหน้าอมทุกข์อยู่ขณะนี้
 

“กูยังไม่ได้บอกน้องเค้าเลย สามวันแล้วนะเว้ยเค้าก็เอาแต่หลบหน้ากู กูไม่รู้กูทำอะไรผิดวะ”
 

“นี่มึงยังไม่ได้บอกน้องเค้าเหรอ เฮ้อกูก็นึกว่ามึงบอกไปแล้ว ไม่เป็นรัยเดี๋ยวกูช่วยเอง”

ผมมองหน้ายองเบที่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แต่กลับคิดไม่ออกจริงๆว่ายองเบจะทำอะไร

 

 

“น้องซึงรี พอดีวันนี้ตอนเที่ยงมีการคัดตัวนักแสดงละครเวทีนะ พี่อยากให้น้องซึงรีไปคัดตัวหน่อยได้มั้ย”

พี่ดาร่าประธานชมรมการแสดงที่เป็นเพื่อนกับพี่บอมมี่ประธานชมรมดนตรีของผมกำลังรอคำตอบจากผมอยู่
 

“เอ๊ะ ผมหรอครับ คือว่า...”
 

“นะน้องซึงรีนะ ช่วยเพื่อนพี่หน่อยนะ ที่ชมรมการแสดงขาดคนจริงๆนะ”
บอมมี่กำลังช่วยเพื่อนสาวขอร้องซึงรีอีกแรง

ผมมองหน้าพี่สาวทั้งสองเล็กน้อยก่อนถอนหายใจออกมา





 

 

ชมรมการแสดง

 

“เอ๊ะ ทำไมมันเงียบจัง”
ผมพูดเบาๆก่อนลองเดินเข้าไปที่ห้องชมรม คลิ๊ก นั่นเสียงล็อกประตูนี่
 

“ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย มีคนอยู่ในนี้ครับ ช่วย....”
ผมต้องหยุดโวยแค่นั้นเมื่อผมหันไปเจอกับคนที่ผมไม่อยากเจอตอนนี้
 

“พี่จียง”

 

“ซึงรี ทำไมนายต้องคอยหลบหน้าพี่ด้วย”
 

“ผมเปล่านะครับ”
 

“เปล่าเหรอ แล้วทำไมตอนนี้ต้องหลบตาพี่ด้วย”
ผมพูดพลางเชิดคางคนตรงหน้าให้หันมาสบตาผม
 

“ปล่อยผมนะครับ พี่มากอดผมไว้ทำไม ปล่อยนะครับ ถ้าใครมาเห็นเข้า เค้าจะเข้าใจผิดกันนะครับ”
 

“ใครจะมาเห็นหรอ ห้องชมรมวันนี้พี่ดาร่าเค้าให้พี่ยืมแล้ว”
ผมพูดพลางส่งยิ้มที่มุกมปากให้คนในอ้อมแขน
 

“นี่เป็นแผนของพี่หรอ พี่ทำแบบนี้ทำไม แค่นี้ยังทำให้ผมเจ็บไม่พอหรือไง”
คนตรงหน้าตะโกนใส่ผมจนตัวสั่น พร้อมกับเริ่มมีน้ำคลอที่ตา

 

“นายร้องไห้ทำไมซึงรี พี่ทำอะไรให้นายเจ็บ นายนั่นแหละที่คอยหลบหน้าพี่ วันนั้นที่พี่นัดนาย นายก็ไม่ไปหาพี่ ซึงรีอย่าร้องไห้”

ผมพูดพร้อมกับค่อยๆใช้มือเช็ดน้ำตาให้คนตรงหน้า
 

“เอามือพี่ออกไป พี่จะให้ผมไปทำอะไรล่ะ ไปฟังพี่บอกรักกับคนอื่น ไปทำให้หัวใจของผมต้องเจ็บช้ำไปมากกว่านี้หรอ ฮึก.. ทำไม ทำไม ฮึก..”

จียงกำลังคิดในที่ซึงรีพูด บอกรักคนอื่นงั้นหรอ หรือว่าจะเป็นเรื่องของแชรินวันนั้น เรื่องนี้สินะ ที่ทำให้ซึงรีเข้าใจผิด ถึงกับหลบหน้าเขา
 

“ซึงรี ถ้านายหมายถึงเรื่องแชรินล่ะก็......”
 

“หยุด ผมไม่อยากฟัง ฮึก.... ผมไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว ถ้าพี่จะมาบอกผมเรื่อง ..................”

คำพูดที่ซึงรีจะพูดต่อไปได้กลืนหายไปพร้อมๆกับที่ริมฝีปากคนตรงหน้าประกบเข้ามา ซึงรีตกใจอยู่ไม่น้อยที่อยู่ๆจียงก็จูบเขา ถึงแม้มันจะจูบเบาๆ แต่กลับกลืนกินคำพูดที่เขาจะพูดไปทั้งหมด

 

“ซึงรีฟังพี่นะ แชรินมาบอกชอบพี่ก็จริง แต่พี่บอกกับแชรินไปแล้วว่าเราคงเป็นได้แค่พี่น้องกัน ไม่มีอะไรมากกว่านั้น พี่ไม่ได้รักแชรินแบบนั้น”

สิ่งที่ผมได้ยินทำให้ผมหยุดสะอื้น และหันหน้าไปมองคนตรงหน้า
 

“ฟังพี่นะซึงรี เรื่องที่พี่อยากจะบอกซึงรีก็คือ พี่ พี่ พี่ พี่ ..........”
 

“พี่จียงทำไมหรอครับ”
ผมมองหน้าพี่จียงอีกครั้งแต่ก็ไม่กล้าที่จะสบตา ตอนนี้พี่จียงปล่อยผมออกจากอ้อมกอดแล้ว

แต่เอามือทั้งสองข้างมาจับไหล่ผมแทน

 

“พี่ เอ่อ พี่เป็นพี่รหัสของซึงรีนะ พี่รู้ว่าซึงรีชอบกินขนมและดอกกุหลาบขาวมาก พี่เลยเอาไปให้ซึงรีทุกวันๆ”
 

“อ๋อ เรื่องนั้นนะ ผมรู้อยู่แล้วล่ะครับ”
ผมยิ้มให้พี่จียงเล็กน้อย

“ผมได้ยินพวกพี่ๆคุยกันนะครับ”
ผมพูดต่อเพราะพี่จียงทำหน้าสงสัย
 

“เรื่องที่พี่จะพูดกับผมมีแค่นี้ ใช่มั้ยครับ”
ผมพูดก่อนจะหันหลังเดินออกไป
 

พี่จียงที่เพื่งนึกขึ้นได้จึงรีบเดินตามผมมาพร้อมกับใช้แขนดันกำแพงไว้ ทำให้ผมโดนขังอยู่ในอ้อมแขนของพี่จียง

 

“เดี๋ยวก่อน ซึงรีนายจะรีบไปไหนล่ะ พี่ยังพูดไม่จบนะ”
พี่จียงพูดกับผมเบาๆ แต่กลับมาพูดใกล้ๆหูของผม

ลมหายใจที่อยู่ใกล้ๆใบหูผม ทำให้ผมรู้สึกร้อนๆหนาว
 

“พะ พี่จียงมีอะไรอีกหรอ คะ ครับ”
 

“ซึงรีพี่รักนายนะ รักตั้งแต่พี่เจอนายครั้งแรกตอนนั้น หลงรักแพนด้าที่นอนหลับอยู่ป้ายรถเมล์ ตั้งแต่วันนั้นนายทำให้พี่คิดถึงแต่นาย นายรักพี่มั้ยซึงรี”
 

“พี่จียง”
ผมร้องไห้ออกมาอีกแล้ว แต่ไม่ได้ร้องไห้เพราะเสียใจนะ ผมดีใจมากต่างหาก ดีใจที่วันที่ผมรอคอยเป็นจริง
 

“นายร้องไห้ทำไมซึงรี ถ้านายไม่รักพี่ก็ไม่เป็นไรหรอกนะ พี่เข้าใจ แต่อย่าร้องไห้เลยนะ พี่ขอโทษ”
พี่จียงเช็ดน้ำตาให้ผม ก่อนจะปล่อยมือแล้วเดินหันหลังไป

 

ผมกระตุกชายเสื้อพี่จียงให้หันกลับมา แล้วกดริมผีปากลงเบาๆที่ริมผีปากพี่จียง
 

“ผมก็รักพี่จียงเหมือนกันครับ รักตั้งแต่เราเจอกันครั้งแรกในวันที่ฝนตก”
 

“ฝนตกหรอ ตอนไหนอ่ะซึงรี”
 

“ไม่บอกหรอกครับ ความลับนะ”
 

“ถ้านายไม่บอก พี่จะจูบนายนะ”
 

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมยอมให้จูบ”
ผมพูดก่อนจะโน้มคอพี่จียงลงมา พี่จียงจูบผมเบาๆก่อนจะค่อยร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ

 

 

ตอนนี้ฝนตกอีกแล้วครับ ผมชอบสายฝนจัง เพราะสายฝนทำให้ผมได้เจอกับคนที่ผมรัก แล้วคุณล่ะครับชอบสายฝนกันมั้ย^^

 

END