{SF} Love Rain (GRI)

ลำดับตอนที่ #1 : Love Rain 1

“ฝนตกอีกแล้วสินะ” ร่างสูงมองไปยังฝนที่ตกอยู่ขณะนี้

 
ควอนจียง ผมชื่อ ควอนจียง ครับ ผมกำลังนั่งมองสายฝนที่ตกอยู่ตั้งแต่ตื่นมาฝนยังไม่หยุดเลย

 
ผมต้องเดินมารอรถเมล์ที่ป้ายนี้ทุกวัน ให้ตายสิ

 

ผมไม่ชอบฤดูฝนเลย

 
มันทั้งเปียก

ทั้งหนาว

และทั้งเหงา
 

 
ระหว่างมองฝนที่ตกลงมาอยู่นั้น ผมเหลือบไปมองเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งพิงเสาอยู่

 

ท่าทางของเขาเหมือนอดหลับอดนอนมาจากไหน

 
ผมมายืนรอที่นี่ครึ่งชั่วโมงแต่ก็ยังเห็นผู้ชายคนนั้นนอนหลับพิงเสาอยู่อย่างนั้นไม่ยอมตื่นขึ้นมาซักที

 
ผมมองเขาอยู่อย่างนั้นไม่รู้ว่าเพราะอะไรจึงทำให้ผมละสายตาไปจากเขาไม่ได้ จนกระทั่งผมเห็นเขายกมือขึ้นมาบิดซ้ายที ขวาที

 
เขากำลังหันมองมาทางผม นั่นยิ่งทำให้ผมละสายตาไปจากเขาไม่ได้

 
ใบหน้าขาว สายตาที่ดูรั้นนิดๆ ขอบตาที่คล้ำของเขา ริมฝีปากสีแดงที่กำลังอ้าปากหาวอยู่ ขณะนี้

 
บ้าจริงผู้ชายอะไรน่ารักขนาดนี้ ผู้ชายคนนั้นมองผมเล็กน้อยก็หันกลับไป พร้อมๆกลับรถเมล์ที่มาพอดี

 
ผมจึงรีบขึ้นรถเมล์เพื่อไปมหาวิทยาลัย ระหว่างที่นั่งอยู่มนรถ ผมก็หยุดคิดถึงผู้ชายน่ารักคนนั้นไม่ได้จริงๆ

 

 

 

 

”จียง จียง จียง ไอ้จียง”
 

“แกจะเสียงดังทำไมว่ะ ไอ้ยองเบ”
ผมพูดเสียงดังเล็กน้อยแล้วหันไปมองเพื่อนสนิทของผมตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยงผมและเพื่อนจึงมานั่งอยู่ที่โรงอาหาร
 

“กูเรียกมึงหลายรอบแล้ว มึงจะเหม่ออะไนหนักหนาวะ กูจะถามว่า วันเสาร์มึงว่างมั้ย จะไปทำรายงาน”
 

“เอ่อๆ ว่างดิ ที่ไหน ยังไง มึงว่ามา” ผมตอบเพื่อนที่อยู่ตรงหน้าผม เพื่อนของผมมันชื่อ ทงยองเบ
 

ผมกับมันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ประถมแล้วครับ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีพวกเราก็จะเรียนที่เดียวกันเสมอเลยครับ

เหมือนกับตอนนี้ผมก็เรียนคณะนิเทศศาสตร์คณะเดียวกับมันอีกแล้วครับ

 

หลังจากที่ยองเบพูดจบผมก็เหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้าโรงอาหารมา

ผู้ชายคนที่ผมเห็นที่ป้ายรถเมล์เมื่อเช้า ผมเห็นเขาเดินมากับเพื่อน รอยยิ้มที่สดใสนั่น ทำให้ผมอดที่จะยิ้มตามไม่ได้


"เฮ้ย ไอ้จีดูน้องปีหนึ่งคนนั้นดิ ผู้ชายอะไรว่ะเหมือนแพนด้าชะมัด"
ยองเบพูดจึงทำให้ผมกลับไปมองอีกครั้ง แพนด้าหรอ ก็คงเป็นแพนด้าที่น่ารักมาก

“น้องเขาชื่อ อีซึงรี เป็นเด็กปีหนึ่งคณะเรานี่แหละ เพิ่งเปิดเทอมได้แค่หนึ่งอาทิตย์ มีทั้งผู้หญิง ผู้ชายตามจีบเลยนะเว้ย”
ยองดนผู้รอบรู้หันมาบอกเขาและยองเบ
 

“อีซึงรี อย่างนั้นหรอ”
ซึงรีหมายถึงผู้ชนะ ใช่ผู้ชนะ ชนะใจควอนจียงคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น



ตั้งแต่ที่ผมพบซึงรีครั้งแรกที่ป้ายรถเมล์วันนั้น ผมก็มักจะยืนรอรถเมล์ที่นั่นบ่อยๆและทุกครั้งๆผมก็มักจะเห็นท่าทางเดิมๆของซึงรีอยู่เสมอ

ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารัก ตอนนี้ผมรู้แล้ว บ้านซึงรีนะ อยู่ข้างบ้านผมเอง ซึงรีเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่เมื่อเดือนที่แล้ว

แต่ผมก็ยังแปลกใจทำไมผมเพิ่งมาเจอเขานะ หรือบางที ฝนอาจจะพาคนนี้ๆมา


“โอ๊ะ”
เสียงร้องจากคนตรงหน้าผม ทำให้รีบเดินเข้าไปทันที
 

“เป็นอะไรรึเปล่า”
ผมถามคนตรงหน้าอย่ารีบร้อน
 

“ไม่เป็นไรครับ ผมแค่เวียนหัวนิดหน่อยครับ สงสัยคงนอนน้อย เอ๊ะ พี่จียงรึเปล่าครับ”
 

“ห๊ะ รู้จักชื่อฉันด้วยหรอ”
 

“รู้จักสิครับ ก็พี่นะดังจะตาย ใครๆที่คณะก็รู้จักพี่ทั้งนั้นและครับ”
 

“อ๋อ ผมชื่อซึงรีครับ อีซึงรี ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
ซึงรีแนะนำตัวเองแล้วยิ้มโชว์เขี้ยวเล็กๆให้คนตรงหน้า
 

แค่เพียงรอยยิ้มที่ส่งมาทันทำให้จียงแทบคลั่ง เขี้ยวเล็กๆนั่น บวกกับสายตานั่น ให้ตายเถอะน่ารักเป็นบ้า
 

“อ๋อ สวัสดีซึงรี ฉันคงไม่ต้องแนะนำตัวแล้วสินะ นายรู้จักฉันดีอยู่แล้วนี่ ไปเถอะรถเมล์มาแล้ว”
ผมบอกคนตรงหน้าพร้อมกับเดินขึ้นรถเมล์พร้อมกับแพนด้าตัวน้อย








“ไอ้จียง วันนี้จับสายรหัสแล้วนะเว้ย กูอยากให้น้องรหัสกูเป็นผู้หญิงจัง ปีนี้นะน้องผู้หญิงสวยๆทั้งนั้นเลยนะเว้ย”
 

“มึงระวังตัวไว้เหอะไอ้ยองเบกูจะฟ้องพี่ดาร่า”
 

“เฮ้ยๆ มึงอย่าเล่นของสูงดิว่ะ กูพูดเล่นนิดหน่อยเอง”
ไอ้ยองเบพูดเสียงหวาดๆ พี่ดาร่าเป็นใครนะเหรอก็แฟนไอ้ยองเบมันนะ
 

พี่ดาร่าทั้งสวย น่ารัก และใจดีกับผมและเพื่อนๆทุกคนมาก แต่ยกเว้นกับไอ้ยองเบนะครับ

ที่คณะผมมีกฎอยู่ว่าถ้าจับสายรหัสแล้วต้องปิดเป็นความลับครับ จนกว่าจะถึงงาน นิเทศสัมพันธ์ ที่จะจะจัดขึ้นในเดือนหน้าถึงจะเปิดสายรหัสได้

แต่ระหว่างนี้พี่รหัสจะต้องคอยดูแลน้องรหัสอยู่ตลอด



“ไอ้จี นั่นน้องซึงรีนี่ สงสัยกำลังจะกลับบ้านว่ะ”
ไอ้ยองเบพูดพลางชี้ไปทางหน้ามหาวิทยาลัย
 

“ไอ้ยองเบ กูกลับก่อนนะเว้ย”
 

“เฮ้ย มึงจะรีบไปไหนว่ะ ”







“อ้าว พี่จียง กำลังจะกลับบ้านหรอครับ”
ซึงรีถามผมที่กำลังหอบอยู่ข้างๆป้ายรถเมล์

“อ๋อ ใช่ซึงรีล่ะ กำลังจะกลับบ้านเหมือนกันหรอ”
ระหว่างทางกลับบ้านผมอยากให้ระยะทางไกลขึ้นเรื่อยๆ
เพราะคนที่นั่งข้างๆผมพูดไม่หยุด แต่ผมไม่ได้รำคาญนะ แต่กลับมองว่ามันน่ารัก


“นี่พี่อยู่ข้างบ้านผมหรอครับ ทำไมผมไม่รู้เลยล่ะ”
ซึงรีถามผมพลางมองผมอย่างสงสัย

“อ๋อ ใช่พี่อยู่ที่นี่มานานแล้วล่ะ นายมีอะไรให้ช่วยก็มาหาพี่ได้นะ”
ผมพูดพลางขยี้ผมของคนตรงหน้าเบาๆ  ซึงรีส่งยิ้มมาให้ผมให้ตายสิหัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเลย




ผมกับซึงรีมักจะไปมหาวิทยาลัยตอนเช้าด้วยกันบ่อยๆ และบางทีก็กลับบ้านพร้อมๆกัน เป็นอย่างนี้มาทุกๆวันจนเวลาผ่านไปเกือบจะหนึ่งเดือนแล้ว

“พี่จียง ผมตื่นเต้นจัง วันนี้ผมจะรู้แล้วล่ะ ว่าใครจะเป็นพี่รหัสผม พี่รหัสผมคนนี้ต้องใจดีมากๆแน่เลยครับ เอาขนมมาให้พร้อมกับดอกกุหลาบขาวทุกวันเลย”

จียงมองไปยังซึงรี ใบหน้าขาวยิ้มกว้างอย่างมีความสุข แก้มเริ่มแดงขึ้นเล็กน้อย ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารัก
 

“พี่จียงรู้มั้ยครับ ผมนะชอบดอกกุหลาบขาวที่สุด เพราะมันทำให้ผมนึกถึงคนๆนึง”
ผมมองหน้าซึงรีที่ตอนนี้กำลังยิ้มอย่างมีความสุข
 

ผมอยากรู้จังว่าคนๆนั้นที่ซึงรีนึกถึงจะเป็นใคร ผมอิจฉาเค้าที่ทำให้ซึงรีมีความสุขขนาดนี้

“แล้วพี่จียงล่ะครับ ชอบดอกไม้อะไร”

เขาไม่ตอบคนตรงหน้า แต่ก็ยิ้มให้เล็กน้อย ชอบดอกไม้อะไรนะหรอ นั่นซิ

“ซึงรี พี่มีเรื่องอยากคุยด้วยตอนกลางวันมาหาพี่ดาดฟ้าด้วยนะ”
ผมพูดกับซึงรีแค่นี้ก่อนจะเดินเข้าคณะไป

เรื่องที่ผมอยากบอกซึงรีนะหรอ ผมไม่บอกพวกคุณหรอก รออ่านกันเองนะครับ ^^



 

 

ผมขึ้นมารอซึงรีบนดาดฟ้าก่อนครึ่งชั่วโมง พร้อมกับดอกกุหลาบขาวในมือ ซึงรีถามผมว่าชอบดอกไม้อะไร

ดอกไม้ที่ผมชอบก็คือดอกไม้ที่ผมถืออยู่ในมือนี่ไงครับ ตอนที่ผมรู้ว่าซึงรีชอบดอกกุหลาบขาวผมก็แอบตกใจอยู่เหมือนกันที่ซึงรีกับผมชอบมันเหมือนกัน

ตอนนี้ผมกำลังตื่นเต้นมากๆ ตื่นเต้นที่ต้องบอกเรื่องบางอย่างกับซึงรีถึงสองเรื่องด้วยกัน เรื่องแรก ก็เรื่องที่ผมเป็นพี่รหัสซึงรี

ส่วนเรื่องที่สองนั้น ผมขอรอบอกให้ซึงรีดีกว่านะ ผมใช้ความคิดไปพลางๆ มองท้องฟ้าที่เริ่มมืดครึ้มเล็กน้อย
แล้วผมก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออกมา ผมสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนหันไปมอง


“อ้าว น้องแชรินมีอะไรรึเปล่าครับ”
ผมพูดกับหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า ผมผิดหวังเล็กน้อยเพราะคิดว่าจะเป็นซึงรี
 

“พี่จียง คือ คือ คือ”
 

“มีอะไรหรอครับ”
 

“คือแชรินชอบพี่จียงค่ะ ชอบพี่จียงมานานแล้ว พี่จียงรู้สึกยังไงกับแชรินคะ”
ผมอึ้งไปเล็กน้อยไม่คิดว่าผู้หญิงตรงหน้าจะมาบอกชอบผมแบบนี้
 

“แชริน พี่ก็รู้สึกดีๆกับแชรินนะ แชรินเป็นคนที่น่ารักและร่าเริงมาก แต่ พี่คิดกับแชรินแค่น้องสาวจริงๆพี่ไม่เคยคิดกับแชรินมากไปกว่านี้เลย พี่มีคนที่พี่รักอยู่แล้วพี่ขอโทษนะ”
 

“เอ่อ แชริน แชริน ขอโทษนะคะ ”

แชรินยิ้มให้ผม และรีบวิ่งออกไปทันที คนที่ผมรักที่ผมบอกแชรินไป ก็คือคนที่ผมกำลังรอเค้าอยู่นี่ไง






“คือแชรินชอบพี่จียงค่ะ ชอบพี่จียงมานานแล้ว พี่จียงรู้สึกยังไงกับแชรินคะ”
 

“แชริน พี่ก็รู้สึกดีๆกับแชรินนะ แชรินเป็นคนที่น่ารักและร่าเริงมาก ..........................”
 

ประโยคต่อไปที่จียงพูดนั้นคนที่กำลังวิ่งออกมานั้นไม่ได้ยิน

ซึงรีรีบออกมาจากห้องเรียนทันทีที่เรียนเสร็จ วันนี้อาจารย์ปล่อยช้าเล็กน้อยทำให้เขาต้องรีบวิ่งขึ้นมาบนดาดฟ้า

แต่ทันทีที่มาถึง เขาก็ได้ยินคนสองคนที่กำลังพูดคุยกันอยู่ นั้นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ซึงรีรีบวิ่งลงมาทันที

จากท้องฟ้าที่มืดครึ้มเมื่อครู่ ก็ได้มีหยดน้ำมากมายตกลงมาพร้อมกับน้ำที่ไหลออกมาจากตาของเขาด้วย

ความรักของเขาเริ่มต้นพร้อมกับฝนและกำลังจะจบพร้อมกับฝนเช่นกัน

 

 

 

TBC