คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บอกเลิก!!!
บอกเลิก!!!
วันนี้ฉันมาโรงเรียนสายกว่าเคย อันที่จริง นายแวมไพร์จะตามมาด้วย
แต่ฉันไม่อนุญาตให้มา ^O^
ฉันมองซ้ายมองขวา หาชินยองเพื่อนสนิท เธอกำลังนั่งคุยกับผู้ชายที่หน้าตาไม่ค่อยดีคนหนึ่ง
อันที่จริง เรียกว่าหน้าตาอุบาทว์จะดูจริงใจมากกว่า -_-^^
"อ้าว ออริน วันนี้มาสายนะ ^^" ชินยองร้องทักแล้วดึงฉันให้นั่งลงข้างๆผู้ชายที่หน้าตาอุบาทว์คนนั้น
เอ่อ....แล้วทำไมต้องเป็นฉันที่นั่งใกล้ๆคนหน้าลิงนี่ด้วยเล่า!!! อึ๋ย ดูปากสิ ยังกับปลากระโห้แน่ะ -O-
ผู้ชายคนนั้นหันมายิ้มให้ โชว์ฟันขาว ฉันเลยยิ้มตอบกลับไป
"หวัดดีครับ ออริน ผมชื่อพาดานะ ^O^" ปลากระโห้หันมาบอกฉัน
"แหะๆ ค่ะ เอ่อ....."
"ผมเป็นรุ่นพี่โรงเรียนตรงกันข้ามน่ะครับ ออรินเลยไม่เคยเห็นหน้า" แหงอยู่แล้วล่ะ ฉันไม่เคยเห็นใครหน้าตาเหมือนปลากระโห้ผสมลิงคิงคองยักษ์หรอก -_-^^^
"ผมรักออรินมากนะครับ คบกับผมได้มั้ยครับ " โอ้ว....ทำไมจะต้องเป็นปลากระโห้ตัวนี้ด้วย >O<
"เอ่อ.....คือ.....ฉันมีแฟนแล้วน่ะค่ะ คงจะคบกับรุ่นพี่ไม่ได้ >O<"
รุ่นพี่อ้าปากเหมือนจะพูด แต่แล้วก็หุบลง อา....ดีแล้วล่ะ
ไม่งั้นฉันต้องหัวใจวายตายเพราะปากของรุ่นพี่แน่ๆ
"ครับ แต่อยากให้ออรินรู้ไว้นะครับ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักแค่ไหน ผมก็จะรักออรินเสมอ"
พอพูดจบ รุ่นนี้ก็เดินจากไป ชินยองหันมามองหน้าฉันแล้วหัวเราะ (-_-'''
"ปลากระโห้ตัวเมื่อกี้นี้ใครกันน่ะ T_T" ฉันเอ่ยปากถามชินยอง
"อ๋อ รุ่นพี่โรงเรียนตรงกันข้ามนี่แหละ ได้โปรดรับรักพี่เถอะนะออริน ฮ่าๆ"
"โทษที ฉันไม่นิยมพันธุ์ปลาน่ะ -_-^^"
ตืดดดด~ ตืดดดด~ เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของฉันสั่นเสียงดัง นี่ขนาดไม่ได้เปิดเสียงนะเนี่ย -_-''
"หวัดดีค่ะ ได้ค่ะ เย็นนี้นะคะ รักสิคะ บ๊ายบายค่ะ" ฉันรีบกดวางทันที ฟู่ -_-33
"ใครโทรมาน่ะ รุ่นพี่เฮอินหรอ" ชินยองถามแล้วทำตาโตเท่าไข่คางคก
"อืมม์ ใช่ พี่เค้านัดเจอฉันเย็นนี้"
"ฉันอิจฉาแกจริงๆ ใครๆก็อยากเป็นแฟนรุ่นพี่เฮอินทั้งนั้น >O<" ชินยองตบฉันที่หลัง เพราะความอิจฉา
"รวมทั้งแกด้วยหรือเปล่า ที่อยากเป็นแฟนเขาน่ะ "
"ใช่ มันเป็นความฝันที่ฉันอยากให้เป็นจริงมากที่สุดเลยล่ะ"
มนุษย์ผู้ชายนามว่า ลีเฮอิน เป็นคนที่หล่อที่สุดในโรงเรียนตรงกันข้าม (แน่นอนว่าไม่ใช่ปลากระโห้ตัวนั้น)
ซึ่งใครๆก็อยากจะคบเป็นแฟน และแฟนคนปัจจุบันของลีเฮอินก็คือ ซูออรินคนนี้นี่แหละ -_-^^
ฉันจะเล่าให้ฟัง ว่าวันที่รุ่นพี่ลีเฮอินขอคบกับฉัน มันน่าสยดสยองแค่ไหน -_-"""
"กรี๊ดดดดดดดด ไอ้หมาบ้า ออกไปนะ" หมาตัวใหญ่ ซึ่งมีเอกลักษณ์คือ ฟันเท่าปลาฉลาม
มันกำลังวิ่งไล่ฉัน แล้วฉันก็กำลังวิ่งหนีมัน T_T
"แง่งงงงงง แง่งงงงงง" อ๊ายยยยยยยยยย มันเข้ามาแล้ว ไอ้หมาขี้เรื้อนตัวใหญ่เท่าควาย >O<
ฉันวิ่งหนีสุดชีวิต แต่มันเข้ามากัดกระเป๋านักเรียนของฉัน
"ปล่อยนะไอ้หมาบ้า!!!" แต่ดูเหมือนว่ามันจะติดใจรสชาติกระเป๋าของฉันเข้าซะแล้ว T_T
"ป้าบ!!" เสียงของอะไรบางอย่างกระทบกับตัวของมัน ตามมาด้วยเสียงร้องโหยหวน
ก่อนที่มันจะวิ่งจากไป
"ไม่เป็นอะไรนะครับ ^^" ฉันหันไปมองที่ต้นเสียง ผู้ชายผิวขาว ตัวสูง ผมสีน้ำตาลกำลังจ้องกลับมา
"เอ่อ....ค่ะ ขอบคุณนะคะ" ฉันรีบกล่าวขอบคุณ แล้วเตรียมตัวเดินหนี แต่เขาคว้าข้อมือฉันไว้
"เธอชื่ออะไร"
">O< ออรินค่ะ"
"ฉันเฮอิน เพื่อเป็นการตอบแทนที่ฉันช่วยเธอไว้ เธอคบกับฉันได้ไหม"
"อะ...อะไรนะคะ คบกับรุ่นพี่หรอคะ >O<"
"ใช่ ตกลงไหม ^^"
"เอ่อ....ตะ....ตกลงค่ะ"
เฮ้อ......นี่แหละ ฉันไปตอบตกลงรุ่นพี่เฮอินเข้าน่ะสิ ฉันเองก็ยอมรับล่ะนะ ว่าเขาก็หน้าตาดีน่ะ แต่ว่าหลังจากนั้น
"ออริน ขอหอมแก้มหน่อยนะ ^^"
"กรี๊ด!! อย่านะคะ ปล่อยนะ!!!" ฉันไม่ยอมเสียตัวง่ายๆนะ >O<
"ทำไมล่ะ ใครๆเค้าก็ทำกันทั้งนั้น" รุ่นพี่ลีเฮอินตวาดฉันด้วยความโมโห
"คือ....งั้นก็ได้ค่ะ"
แต่ว่าไอ้รุ่นพี่บ้านั่นมันไม่ได้หอมแก้มฉันอย่างเดียวน่ะเซ่!!! มันพยายามจะจุ๊กกระดิ๊กฉันด้วย T_T
จากที่หอมแก้ม ก็เริ่มลงมาที่ต้นคอ แล้วก็หน้าอก
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ไอ้บ้า ไอ้ลามก" ฉันโวยวายลั่น แล้วต่อยเข้าที่หน้าของรุ่นพี่ลีเฮอินเต็มๆ
"โอ๊ย!! มันเจ็บนะ ยัยบ้า!!!" ฉันรู้สึกว่า ไอ้บ้านี่มันจะโรคจิตอ่อนๆ -_-a แต่เขาก็คอยเป็นห่วงฉันตลอด
แต่ฉันก็ทนไม่ได้นะ ที่มีแฟนคอยแต๊ะอั๋งน่ะ >O< เกลียดที่สุดเลยผู้ชายมือไว ยี้!!!
แล้ววันนี้ ฉันก็ตัดสินใจแล้วว่า ฉันจะบอกเลิกรุ่นพี่เฮอิน -_-^^
ปล่อยให้รุ่นพี่ไปเจอคนที่ดีกว่าฉันดีกว่า T^T กระซิกๆ ฉันมั่นใจว่า พอรุ่นพี่เลิกกับฉัน ต้องมีคนเสนอตัวให้เขาแน่ๆ แหงล่ะสิ หล่อซะขนาดนั้น >O< บางที ความหวังอาจตกเป็นของชินยองเพื่อนรักก็ได้
ฉันคงคิดถูกแล้วแหละที่ตัดสินใจแบบนี้ รุ่นพี่ลีเฮอินคงไม่เสียใจหรอก เขาอาจจะไม่ได้รักฉันก็ได้
ที่เขาคอยเป็นห่วงเป็นใย อาจเพราะต้องการเวอร์จิ้นของฉันก็ได้ โอ๊ย!!! คิดแล้วเศร้า T_T
กลับเข้าสู่โลกปัจจุบัน -_-^^^
"ซูออริน นั่งเหม่ออะไรยะ ออกไปยืนหน้าห้องเดี๋ยวนี้!!!" อาจารย์ตวาด
ฉันเดินคอตกไปยืนหน้าห้อง เฮ้อ....นี่คือชีวิตของซูออรินผู้น่าสงสาร แต่ในความน่าสงสารนั้น มักมีความสวยแฝงอยู่ด้วยเสมอ >O<
"ป๊อป" คุ้นๆนะว่ามั้ย เสียงนี้ เหมือนฟองสบู่แตก -_-^
"นะ...นาย มาได้ไงหา!!"
"ชู่ว์ เบาๆสิ โดนทำโทษหรอ ฮ่าๆๆๆ"
"นี่นายหายตัวมาหรอ O_O" หมอนี่เก่งชะมัดเลยแฮะ หายตัวได้ด้วย >O<
"เธอเห็นฉันมาแต่หัวหรือไง -_-^"
"อย่ากวนได้มั้ยไอ้แวมไพร์โรคจิต"
"ฉันชื่อ คิมชอนซา แล้วก็ไม่ได้โรคจิต เข้าใจ๋"
นายแวมไพร์ หรือ คิมชอนซา กำลังบินไปมารอบๆตัวฉัน
นึกว่ามีปีกแล้วจะโฉบไปโฉบมาได้ไม่เกรงใจหรือไงยะ
หลังเลิกเรียน ^O^
"นี่ นายอย่าให้เพื่อนฉันเห็นเชียวนะ กลับไปได้แล้วไป"
ฉันโบกมือไล่คิมชอนซา หรือแวมไพร์บินได้นั่นเอง -_-^
"ฉันอยากทำความรู้จักกับเพื่อนของเธอ ^^"
"ไม่ได้เด็ดขาด!!"
"เธอห้ามฉันไม่ได้แน่ ฮ่าๆ"
เขาทำเสียง ป๊อป อีกครั้ง แล้วหูสีดำเหมือนหมาป่าก็หายไป แต่ปีกยังคงอยู่เหมือนเดิม
"นี่ นายแวมไพร์ กลับบ้านไปเดี๋ยวนี้เลยนะ"
"ฉันไม่ได้ชื่อแวมไพร์ เธอรู้จักชื่อฉันแล้ว เรียกให้ถูกด้วย"
"ชอนซา นายกลับบ้านเถอะนะ เพื่อนๆของฉันต้องตกใจกันแน่ๆถ้าเห็นนายเข้าน่ะ"
"ฝันไปเถอะ ฮ่าๆๆ"
กรี๊ดดดดด กล้าหลอกฉันหรอ T_T เป็นเรื่องธรรมดาสินะ ที่คนมักถูกผีหลอกน่ะ
คิมชอนซา ยังไม่ได้ทำให้ปีกหายไป และเมื่อเพื่อนๆของฉันเจอเขา ก็กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ ฉันเดินออกมาจากโรงเรียนคนเดียว เพราะชินยองก็มัวแต่ไปตื่นเต้นกับชอนซาจนลืมฉันซะงั้น T^T
ฉันเดินมาหยุดที่หน้าร้านเบเกอรี่ รุ่นพี่เฮอินกำลังนั่งรอฉันอยู่
เฮ้อ....ฉันไม่อยากเข้าไปเลยแฮะ T^T
"รอนานมั้ยคะ" ฉันถาม แล้วพยายามฝืนยิ้ม ซึ่งมันไม่ง่ายเลย
"เป็นอะไรน่ะ ทำหน้าแปลกๆ ปวดท้องหรือไง" รุ่นพี่เฮอินถามแล้วเอามือมาแตะหน้าผากฉัน
ตกลงฉันปวดท้องหรือปวดหัวกันแน่นะ -_-^^
"เปล่าค่ะ.....รุ่นพี่มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"ทำไมล่ะ นานๆเราเจอกันที ไม่อยากกินเค้กหรอ ของโปรดออรินนี่นา"
"เอ่อ.....ค่ะ" ฉันยิ้มแห้งๆกลับไป ไม่เคยคิดเหมือนกัน ว่าเขาจะจำได้ว่าฉันชอบกินอะไร
รุ่นพี่เฮอิน เรียกพนักงานมาหาที่โต๊ะ เขาสั่งกาแฟให้ตัวเอง และสั่งน้ำส้มให้ฉัน
นี่เขาจำได้ด้วยหรอว่าฉันชอบกินน้ำส้มที่สุด T^T
อา.....นี่ฉันกำลังจะทำให้เขาเสียใจนะเนี่ย แต่ว่า...บางทีเขาอาจจะไม่เสียใจก็ได้
"เอ่อ รุ่นพี่คะ ถ้าวันนึงไม่มีออริน รุ่นพี่จะทำยังไงคะ ^^" ฉันถามยิ้มๆ
เพื่อนแสดงให้เขาเห็นว่า ฉันพูดเล่นๆ
"ทำไม ฉันก็อยู่ไม่ได้น่ะสิถ้าไม่มีเธอ อย่าถามอะไรแบบนี้อีกนะ มันรู้สึกไม่ดี"
"เอ่อ.....ค่ะ"
โอ๊ย!! ฉันควรจะทำยังไงดีเนี่ย!!! T_T ฉันก็รักเขานิดๆนะ แต่ก็กลัวเขาหน่อยๆด้วย >O<
"รุ่นพี่คะ >O<" ฉันกลั้นหายใจเรียก
"หืม?"
"คือว่า......"
"ทำไมหรอ อยากกินอะไรเพิ่มหรือเปล่า"
"เราเลิกกันเถอะค่ะ >O<"
เหมือนทุกอย่างหยุดนิ่ง เมื่อฉันพูดประโยคนั้นออกไป ทั้งๆที่คนในร้านก็มากมาย
แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนว่าทั้งร้านเงียบกริบ ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงช้อนกระทบกับแก้วกาแฟ
"เพราะอะไร" เขาถามเสียงเรียบ
"คือ....เพราะว่า...คือ"
เกิดเสียงป๊อปขึ้นอีกครั้ง ฉันสบตากับรุ่นพี่เฮอิน ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยินเสียงนั้น
ชอนซากำลังชูสองนิ้วให้ฉัน
"เพราะอะไร ออริน ทั้งที่ฉันรักเธอมาก แต่ทำไมเธอถึง...เพราะอะไรหา!!!!" รุ่นพี่เฮอินจับบ่าฉันแล้วเขย่า
ชอนซามองหน้าฉันงงๆ ฉันเลยยิ้มบางๆให้เขา
"ตอบฉันมาสิ ตอบฉันมา!!!" ฉันทั้งตกใจ ทั้งเสียใจ แต่คิมชอนซากำลังยิ้มให้ฉันอยู่ เขาไม่รู้เรื่องหรือไงนะ
"ฮึก.....ฮือ...." น้ำตาหยดใสๆกำลังไหลออกมาจากดวงตาของฉัน รุ่นพี่เฮอินเลยหยุดตะคอกใส่ฉันทันที
ไม่ใช่แค่รุ่นพี่เท่านั้นที่ตกใจ ชอนซากำลังเดินมาทางนี้ คนทั้งร้านจ้องมองมาที่โต๊ะของฉันเป็นตาเดียว
"เฮ้....เธอเป็นอะไรน่ะ ร้องไห้ทำไม" ชอนซาพูดแล้วโยกหัวฉันไปมา
รุ่นพี่เฮอินมองหน้าชอนซา ก่อนที่จะหันมามองหน้าฉัน น้ำตาใสๆเอ่อคลอดวงตาของเขา
"รุ่นพี่คะ..."
"พอเถอะ ฉันรู้แล้วว่าเพราะอะไร ฉันไปนะ" ฉันมองดูเขาเดินออกจากร้านไป ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉัน
ถึงไม่เรียกเขาเอาไว้ ฉันปล่อยให้เขาเดินไป
จนมองไม่เห็นเขาแล้วนั่นแหละ ฉันจึงหันกลับมามองหน้าชอนซา
"นายมาทำไม" ฉันถามเรียบๆ
"ฉันเห็นเธอนั่งอยู่ในนี้ เลยเข้ามาหา แล้วคนเมื่อกี้เป็นใคร"
"...."
"นี่ แล้วเธอร้องไห้ทำไมน่ะ"
"...."
ฉันไม่ตอบคำถามของเขาสักคำถามเดียว หมอนี่ก็ถามอยู่ได้ -_-^ น่ารำคาญจริงๆเลย
"แล้วเธอจะไปไหนน่ะ ตอบมาด้วย ไม่งั้นฉันจะพาเธอบินขึ้นไปบนฟ้า แล้วปล่อยเธอให้ตกลงมา -_-+"
"กลับบ้าน"
"ดีมาก เดี๋ยวฉันพาไปเอง"
"ไปยังไงล่ะ ฉันก็เดินกลับเองทุกวัน....กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!"
เขาอุ้มฉันขึ้น แล้วบินขึ้นไปในอากาศ >O< ด้วยความตกใจ และกลัวว่าจะตกลงมา
ฉันเลยกอดคอเขาแน่น
ลมเย็นๆปะทะเข้าที่ใบหน้าของฉัน เมื่ออยู่ใกล้กับแบบนี้ ทำให้ฉันได้เห็นใบหน้าของเขาชัดเจน
ริมฝีปากสีชมพูกำลังเหยียดยิ้ม กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากเขาทำให้ฉันรู้สึกว่า ใบหน้าร้อนผ่าว
"เป็นไง หวาดเสียวดีไหมล่ะ ฮะๆ"
"ไม่เห็นน่ากลัวตรงไหน แค่เนี้ยเด็กๆ"
"งั้นหรอ....เดี๋ยวก็รู้" เขาบินสูงขึ้นอีก ฉันมองเห็นคนด้านล่างเป็นจุดเล็กๆเท่านั้น
"ฉันจะปล่อยเธอลงแล้วนะ!!!!" เขาตะโกน แต่ก็เหมือนถูกกลบด้วยเสียงลม
"กรี๊ด!!! อย่านะ" ฉันกอดคอเขาแน่นกว่าเดิม >O<
"แน่จริงอย่ากอดสิ ปล่อยมือสิ ^O^"
"ฉันก็ตกลงไปน่ะเซ่!!!"
"ฮ่าๆๆๆๆ"
และนี่....คือการเหินฟ้าครั้งแรกของฉัน บางที......
ความรู้สึกแบบนี้มันอาจจะทดแทนความเศร้าเมื่อครู่ก็ได้นะ ^^
ความคิดเห็น