๑หัวใจใสกิ๊งปิ๊งรักแวมไพร์๑

ลำดับตอนที่ #2 : ขออยู่ด้วยคนนะ ^^

ฉัน...ผู้ซึ่งโดนแวมไพร์กัดไปหมาดๆ กำลังนอนรอความตายอยู่บนเตียง

รอเวลาที่ฉันจะออกไปกัดคอคนอื่น ใช่สินะ คนที่โดนกัดก็จะต้องเป็นแวมไพร์
แล้วฉันก็ต้องเป็นแวมไพร์   น่าสมเพชชะมัด  T_Tฉันลุกขึ้นนั่งหมิ่นๆบนขอบเตียง                                    แล้วก็ต้องเด้งตัวออกมาอย่างรวดเร็วเพราะนั่งทับมือของใครบางคน -_-^

“ฮ้าวววว -O-“  นายแวมไพร์หาวเสียงดัง แล้วจ้องหน้าฉันแบบงงๆ

“มองอะไรยะ  -_-^^^”  ฉันสวนกลับไปอย่างไม่กลัวตาย ก็เพราะต้นคอของฉันมันไม่มีอะไรให้เสียแล้วนี่

“เปล่า แค่แปลกใจว่าทำไมเธอยังไม่ตาย O_O”   กรี๊ดดดดดดดด นี่แสดงว่าฉันต้องตายจริงๆสินะเนี่ย

โอ้ว...ไม่ ชีวิตของเด็กมัธยมปลายผู้น่าสงสารอย่างซูออริน ต้องมาจบชีวิตด้วยคมเขี้ยวของผู้ชายหรือนี่!!!

“ไอ้บ้า ไอ้มนุษย์ประหลาด ไอ้นกบ้า ไอ้แมวขี้เรื้อน นายฆ่าฉันหรอหา!!!”

“-_-a  อะไรของเธอ ใครฆ่าเธอ แค่ขอชิมเลือดนิดเดียวเท่านั้น ว่าแต่ เลือดเธอนี่อร่อยดีนะ “

“กรี๊ดดดดดดดด ไอ้แวมไพร์โรคจิต นายมันต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ >O<”        
ฉันเอาหมอนใบใหญ่ตีที่หัวของเขาอย่างแรง
ตามด้วยตุ๊กตาหมี ที่ฉันส่งมันเข้าไปในปากของเขาอย่างสวยงาม 

“โอ๊ย!! พอได้แล้ว โอเคๆ เธอไม่ตายหรอกน่า ฉันล้อเล่นเฉยๆ โอ๊ย!!!!”

“หา? ฉันไม่ตายงั้นหรอ แล้วฉันจะกลายเป็นแวมไพร์อย่างนายมั้ย ฉันไม่อยากมีหูประหลาดๆแบบนายหรอกนะ”

“ไม่เป็นหรอก ฮ้าวววว -O- ขอนอนต่อนะ ง่วงจริงๆเลย”  เขาดึงฉันตกจากเตียง แล้วเขาก็ปีนขึ้นไปนอนแทน

แวมไพร์นี่มันนิสัยแย่อย่างนี้ทุกคนหรือไงนะ -_- ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ

ฉันลุกไปดูต้นคอของตัวเองที่กระจก มันเป็นรอยเขี้ยวแดงๆ เหมือนถูกงูกัดเลยแฮะ T_T

“ไอ้แวมไพร์บ้าๆๆๆๆ”  ฉันจัดการดึงหมอนออกจากหัวเขา แล้วจับหมอนอุดปากเขาแทน สมน้ำหน้าอารมณ์เสียจริงๆเลย ลงไปหาอะไรกินดีกว่า

                กลิ่นหอมจากห้องครัวลอยมาปะทะจมูกฉัน ป้าซังมีต้องทำอาหารอยู่แน่ๆเลย  -..-

“อ้าว ออริน มาพอดีเลย ซอลมุลยังไม่ลงมาหรอลูก”  ป้าถามฉันพลางจัดวางอาหารบนโต๊ะ

“ยังไม่ตื่นมั้งคะ โอ้โหน่ากินจัง ^^”  ฉันตักซุปเข้าปาก แล้วตามด้วยขนมปังร้อนๆ  อา....อร่อยชะมัด

“หนูคุยกับใครข้างบนคะ เสียงดังเชียว”  พรวด!!
สรรพสิ่งทุกอย่างในปากของฉัน พากันออกมาด้วยความตกใจ

“แหะๆ อ๋อ เสียงทีวีมั้งคะ สงสัยเปิดทิ้งเอาไว้”  ฉันมองไปที่บันไดทางขึ้นห้องนอนของฉันอย่างหวาดระแวง

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”  เสียงนี้มาจากซอลมุล น้องสาวตัวแสบ
คงเจอแมลงสาบในห้องน้ำอีกตามเคย  -_-)

“มีอะไรคะ”  ป้ารีบขึ้นไปดูซอลมุลทันที เชอะ แค่แมลงสาบตัวเดียว น่ากลัวอะไรนักหนานะ

“คนมีปีกค่ะ มีหูด้วย กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”  น้องสาวตัวแสบโวยมาอีกระลอก

คนบ้าที่ไหนจะมีปีก แถมยังมีหู  เอ๋? O_O  อ๊ากกกกกกกกก มีอยู่คนนึง ไอ้แวมไพร์!!!!!

ฉันวางขนมปังลงด้วยความรีบร้อน ก่อนที่จะกระโจนขึ้นบันได

บุคคลตัวการมองหน้าสมาชิกในบ้านของฉันทีละคนด้วยความงุนงง หมอนี่เอาหูออกมาโชว์อีกแล้ว -_-^^

“ตัวอะไรกันคะ  ป้าไม่เคยเห็น”  ป้าซังมีพูดเหมือนคนจะเป็นลม 
แหม....ลองมาถูกกัดดูสิ จะตายให้ได้เลยล่ะ

“หนูก็ไม่เคยเห็นค่ะ แต่น่ารักดีนะคะ หล่อด้วย ^^”  ซอลมุลเดินเข้าไปจับปีกสีขาวของนายแวมไพร์

ป้าซังมีและซอลมุลมองหน้าฉันอย่างขอคำตอบ หลังจากที่ฉันเงียบมานาน

“เอ่อ.....เพื่อนหนูเองค่ะ เพิ่งมาถึงเมื่อวาน แหะๆ” 

“งั้นหรอจ๊ะ อืมม์ ชวนเพื่อนลงมาทานข้าวเช้าด้วยสิจ๊ะ ไปซอลมุล ทานข้าวลูก”

ฉันมองหน้านายแวมไพร์ตัวปัญหา เขามองกลับมาแล้วยิ้มเจื่อนๆ -_-^^

“นายออกมาทำไมฮะ คนในบ้านฉันตกใจหมดแล้ว”  ฉันลากเขาเข้ามาในห้อง แล้วจัดการเทศน์ทันที

“อ้าว ก็อยู่แต่ในห้องมันน่าเบื่อนี่”  เขาเอามือกอดอกแล้วมองหน้าฉันแบบไม่พอใจ

“แต่นายเป็นแวมไพร์ ฉันเป็นมนุษย์ ถ้าคนในบ้านฉันรู้ต้องตกใจแน่ๆ”

“ก็อย่าให้รู้สิ บอกว่าฉันเป็นเพื่อนเธอก็ได้นะๆๆ ^^”  อ๊ายยยย รอยยิ้มแบบนี้ อย่าเชียวน้า >O< 

“อะ....อืมม์”  ฉันพยักหน้าหงึกหงัก

“ฉันหิวแล้ว”  เขาจับไหล่ฉันแล้วก้มหน้ามาที่ต้นคอของฉันอีกรอบ

“กรี๊ด!! หยุดนะ ปล่อย!!!!” 

“อยู่นิ่งๆสิ ฉันกินไม่ถนัด  -_-+”  เขาดันฉันจนติดประตู แล้วก้มหน้ามาอีกรอบ

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด”  เสียงของฉันคงดังมาก เพราะประตูถูกเปิดออกอย่างแรง
ฉันเลยล้มทับเขา >O<

“ว้าย ตายแล้ว ออริน”   ยังค่ะป้า หนูยังไม่ตาย TT_TT

“โอ๊ย!! ลุกซะทีสิ  หนักเป็นบ้า”

ป้าซังมีคงจะคิดว่า ฉันกับหมอนี่กำลังทำอะไรกันแน่ๆ
เลยปิดประตูหนีไปซะอย่างงั้น หนูเปล่านะคะป้า T^T

“นายห้ามกัดคอฉันอีก เข้าใจมั้ย!!!!”

“งั้นฉันกัดปากเธอแทนก็ได้ ^O^”  เขาพูดแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆ    

“กรี๊ด!! ออกไปนะ ไอ้บ้า ไอ้ลามก ไอ้แวมไพร์โรคจิต”

“-_-a เธอนี่คิดมากจริงๆเลย ปากเธอน่ะ มันน่ากัดซะที่ไหนกันเล่า”  ว่าไงนะ หาว่าปากฉันไม่น่าจูบงั้นหรอ

“ไอ้บ้า นายออกไปจากบ้านฉันเลยนะ  >///<”  ฉันรัวกำปั้นที่ไหล่ของเขาด้วยความโมโหปนเขิน

“จะให้ฉันไปที่ไหนเล่า ฉันขออยู่ที่นี่แหละ “

“วะ....ว่าไงนะ  O_O”

“ฉันขออยู่ที่นี่ด้วยคน เธอจะไม่ว่าอะไรใช่ไหม ^^”  เอาอีกแล้ว ยิ้มแบบนี้ >O< ไม่เด็ดขาด ยังไงก็ไม่ได้!!!

“ไม่ได้!!!”

“นะ....น้า....นะ”

“บอกว่าไม่ได้ยังไงเล่า!!!” 
ฉันยังคงยืนยันคำเดิม ออริน ห้ามหลงเสน่ห์หมอนี่เด็ดขาด เขาเป็นแวมไพร์นะ >_<

“นะๆๆ ฉันไม่วุ่นวายเธอหรอกนะ นะ นะ นะ”  เขาทำท่าอ้อนเหมือนเด็กๆ  แถมยังจับมือฉันด้วย !!>O<!!

“ไม่ได้เด็ดขาด!!!!”

“นะครับ นะคร้าบบบบ”  -_-^^ ทำไมฉันต้องมาเจอคนหล่ออ้อนวอนด้วยเล่า!!! เฮ้อ.......ก็ได้ >____<

“ก็ได้ แต่นายห้ามกัดคอฉัน ตกลงมั้ย“

“โอเค แต่ฉันจะกัดปากเธอแทน จุ๊บๆ”

“มาทางไหน กลับไปทางนั้นเลยไป -_-++”  ฉันพูดแล้วชูกำปั้น

“ล้อเล่นน่า ก็บอกไปแล้ว มันน่ากัดที่ไหนกันเล่า”  เขาพูดแล้วดีดหน้าผากฉัน อ๊ากกก เจ็บ!!!

“ไอ้บ้า นายกลับมานี่เดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันจะฆ่านาย ไอ้แวมไพร์โรคจิต!!!!!”  ฉันวิ่งตามเขาลงบันไดไป

ป้าซังมีกับซอลมุลมองมาทางฉันกับนายแวมไพร์อย่างงงๆ -_-a นี่แหละ จุดเริ่มต้นชีวิตอันแสนประหลาดของฉัน

  <><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>

                                               เม้นท์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ