๑หัวใจใสกิ๊งปิ๊งรักแวมไพร์๑

ลำดับตอนที่ #1 : มนุษย์ประหลาด O_O

นาฬิกาตีบอกเวลาอีกครั้ง และอีกครั้งที่ฉันสะดุ้งตื่นกลางดึก ท่ามกลางกองหนังสือมากมาย

“ฮัดชิ้ว...”  ฟู่.... -_-333 ไม่เป็นไรหรอก นี่มันเพิ่งจะเที่ยงคืนกว่า ฮ้าว...-O-
พรุ่งนี้มีสอบฉันต้องอ่านหนังสือต่อ...

หนังสือเล่มหนา ถูกพลิกอีกครั้ง ตัวหนังสือมากมายไหลผ่านเข้ามาในสมองของฉัน

“ป๊อป”  เสียงเหมือนฟองสบู่แตกดังขึ้น

“ซอลมุล ไปเล่นไกลๆ พี่จะอ่านหนังสือ”  ฉันพูดพึมพำตอบกลับไป                                                              น่ารำคาญจริงๆเลย ยัยน้องสาวคนนี้  -_-+

เกิดเสียง “ป๊อป” ดังขึ้นอีก  ฉันหันมองไปรอบๆตัว ไม่เห็นจะมีใครเลย
ฉันต้องอ่านหนังสือจนเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ

คราวนี้เสียงเหมือนฟองสบู่แตกดังติดต่อกันนับครั้งไม่ถ้วน ฉันตบโต๊ะดังลั่นด้วยความโมโห

“โอ๊ย พอทีซอลมุล เลิกกวนพี่ได้แล้วนะ >O<”

“งั้นหรอ ฉันไม่ใช่ซอลมุลซะหน่อย”  เสียงทุ้มๆตอบกลับมา

เออ...ไม่ใช่ซอลมุลก็ดีแล้ว น่ารำคาญจริงๆ เอ๋? แล้วเมื่อกี้นี้เสียงใครพูดกับฉันกันล่ะ O.O::

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด” 

“เฮ้ เบาๆสิ”  มือของใครบางคนปิดปากของฉันจากทางด้านหลัง  >O< 

อ๊าย  ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย T^T ไอ้ฆาตกรมันกำลังจะฆ่าฉันแล้ว มันจะหั่นฉันเป็นชิ้นๆด้วย T_T

“หยุดดิ้นซะที นี่เธอ ฉันบอกให้หยุด!!!”  ไอ้ฆาตกรโหดคะตอก ฉันไม่กล้าฉันหน้าไปหาไอ้ฆาตกร เดี๋ยวถ้ามันรู้ว่าฉันจำหน้ามันได้ มันก็ต้องฆ่าฉันน่ะเซ่!! กรี๊ดดดดดดดด ชีวิตฉัน TT_TT

                ไอ้ฆาตกรจับไหล่ฉัน แล้วหมุนให้ฉันมองหน้าเขา O_O เอ๋? แน่ใจหรอว่านี่คือฆาตกร -_-^^

ทำไมมันมีปีกสีขาวด้วยล่ะ มีหูด้วย แถมยังหล่อ ดวงตาสีดำของเขามองหน้าฉันแบบรำคาญนิดๆ

ผมสีดำสนิทซอยระต้นคอ >M< นี่มันตัวอะไรกันเนี่ย!!! แต่ว่า หน้าตาเหมือนดาราเกาหลี แต่คงไม่มีดาราเกาหลีคนไหนมีรูปลักษณ์ที่แปลกประหลาดเยี่ยงนี้แน่ๆ -___-++

“นายเป็นตะ...ตัวอะไร แมวหรือว่านก“  นี่คือคำถามที่สุภาพที่สุดเท่าที่ฉันคิดออก

“ฉันเป็นแวมไพร์ ”  เออ...แล้วไป เพราะฉันแพ้ขนแมว แล้วก็กลัวไข้หวัดนกด้วย ^O^

แต่ว่า หมอนี่เป็นแวมไพร์ กรี๊ดดดดดดดดด!! อะไรนะ งั้นหมอนี่ก็กำลังจะกินคอฉันน่ะเซ่!!

“ทำไม ตกใจอะไร ไม่เคยเห็นแวมไพร์งั้นหรอ “   ไอ้หมอนี่มันอาจเป็นพวกฆาตกรโรคจิตติดปีก ติดหูมาก็ได้

“ไม่เคย แล้วฉันก็ไม่เชื่อด้วยว่านายเป็นแวมไพร์”                                                                                           ฉันพูดอย่างท้าทาย แล้วควานหามีดคัตเตอร์ ที่อยู่บนโต๊ะหนังสือ  อา...เจอแล้ว มีดคัตเตอร์สีชมพูรูปกระต่ายน้อยของฉัน  

“หึหึ มีดคัตเตอร์อันเล็กๆ ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก -_-+”  เขาพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน

 หน็อยแน่ะ ยังไม่เลิกโกหกว่าเป็นแวมไพร์อีก ถึงจะหล่อแค่ไหน ฉันก็ไม่เชื่อหรอกย่ะ แบร่~~

“พิสูจน์สิ”  ฉันมองหน้ามนุษย์ประหลาดอย่างท้าทาย เขายิ้มมุมปาก                                                        ก่อนที่จะเกิดเสียง  “ป๊อป” ขึ้นอีกครั้ง                       
แล้วหูสีดำเหมือนหมาป่าของเขาก็หายไป

ตอนนี้ดูเหมือนเขาเป็นมนุษย์ธรรมดาเลยแฮะ แต่มันติดอยู่ที่ปีกน่ะ

“เชื่อหรือยัง ฉันพิสูจน์อีกก็ได้”  เมื่อพูดจบ เขาก็บินขึ้นไปจนศีรษะติดเพดาน                                             แล้วยิ้มอย่างผู้ชนะมาให้ฉัน T^T

“ไม่เชื่อหรอก ที่ปีกนายอาจมีเทอร์โบติดอยู่ก็ได้”

“ว่าไงนะ -_-a”  เขาขยี้ผมตัวเอง แล้วก้มหน้าลงมาถามฉัน เพราะฉันตัวเล็กกว่าเขามากพอสมควร Y^Y

หมอนี่เอาหน้ามาใกล้ฉันมากเกินไปแล้วนะ >O< อ๊ายยยยย ซูออรินผู้อ่อนไหว หัวใจจะละลายแล้ว

“นายไม่รู้จักเทอร์โบหรอ ว้า เชยชะมัด”  

“หรอ งั้นนี่คือบทพิสูจน์สุดท้าย ^^”   

เขาเอาหน้ามาข้างๆหูฉัน เหมือนกับจะกระซิบอะไรบางอย่าง
 แต่ก็เปลี่ยนเป้าหมายไปที่ต้นคอของฉันแทน                                  
ฉันสะดุ้งสุดตัว เมื่อลมหายใจอุ่นๆกระทบเข้าที่ต้นคอ

“โอ๊ย!!”  เขี้ยวคมๆของเขาฝังลงไปที่ต้นคอของฉัน อ๊ากกก เจ็บ!!! TT_TT

เขาเลียริมฝีปาก แล้วยิ้มหวาน มะ....หมอนี่กินเลือดของฉัน หมอนี่เป็นแวมไพร์ >O<

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”  นี่คือเสียงสุดท้ายที่ออกจากปากของฉัน
 ในค่ำคืนอันมืดมิดและสยดสยองนี้  -_-^^

><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><
                                     เม้นท์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ