คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : PAINFUL V [ Maybe End ]
ShortFic
:: Painful ::
> ShiNee <
:: 5 ::
ตอนนี้ผมนั่งสงบสติอารมณ์อยู่บนโซฟาคนเดียว...
ทำไมน่ะเหรอครับ
ก็หลังจากที่เสียงออดดัง มินโฮดูเหมือนจะหัวเสียมากที่มีคนมาขัดจังหวะ ผมเองก็...จะว่ายังไงดี หัวใจผมที่มันกำลังเต้นรัวเหมือนเครื่องยนต์ที่ทำงานหนักมากจนจะระเบิดได้ตลอดเวลา แต่หลังจากเสียงนั่น ก็เหมือนทุกอย่างหยุดกึกลงกะทันหัน เหอะๆ สุดท้ายก็เป็นมินโฮที่ลุกไปเปิดประตูโดยไม่พูดอะไรเลย
พอมันลุกออกไปผมก็รีบดีดตัวขึ้นมานั่งบนโซฟา ปล่อยให้คนมากดออดเป็นหน้าที่ของมินโฮไป...
หลังจากนั่งคิดกับตัวเอง ผมก็เจอปัญหา...
มันจูบผมทำไม?? ..... นี่คือคำถามที่ผมอยากรู้มากที่สุดในตอนนี้
ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่า แต่ผมเองที่รับสัมผัสจากมันรู้สึกว่ามันมีความสับสน ลังเล ปะปนอยู่ด้วย แม้จะน้อยมากจนแทบจับไม่ได้ แต่ก็ไม่รู้ทำไม ผมถึงรู้สึกแบบนั้น
ผมเดาไม่ออกว่ามันคิดอะไรอยู่ นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบโดยอะไรที่ผมมองไม่เห็น แม้ในใจจะอยากรู้ว่าสาเหตุที่มันทำคืออะไร แต่ตอนนี้อีกใจกลับไม่อยากรู้เลยซักนิด เมื่อชั่วเวลาแวบหนึ่งที่ผมคิด ทำให้ความกลัวเริ่มก่อตัวในจิตใจ
กลัวกับคำตอบ...ที่อาจจะเป็นคำว่า “ลืมตัว”
เพราะถ้านั่นคือคำตอบจริงๆ ผมคงใจสลาย เป็นคุณคุณจะรู้สึกยังไงถ้าโดนคนที่คุณชอบจูบ สำหรับผม ผมดีใจ แม้จะสงสัย แม้จะงุนงง แต่ผมดีใจ จนชั่ววินาทีหนึ่งผมแอบคิดเข้าข้างตัวเอง ว่ามันอาจจะ... ชอบผม แต่ก็นั่นแหละ แค่ชั่ววินาทีหนึ่งเท่านั้น
ผมไม่อยากตั้งความหวังให้ตัวเอง เพราะมันอาจทำให้ผมเจ็บปวดเจียนตายภายหลัง ผมเลยเลือกที่จะไม่คิดแบบนั้น
“มึงมีเรื่องให้คิดเยอะขนาดนั้นเลยเหรอจงฮยอน” เสียงทุ้มที่ดังอยู่ใกล้ๆ ทำให้ผมหลุดจากความคิดของตัวเอง ออกแนวสะดุ้งซะด้วยซ้ำ
“เอ่อะ....เอ่อ เปล่า ว่าแต่ ใครวะ?”
“ ยามหอน่ะ...เค้ามาแจ้งว่าจะมีการตกแต่งภายในของสองห้องถัดไป อาจจะเสียงดังนิดนึง”
ผมพยักหน้ารับรู้แล้วก็หันกลับมาทางเดิม เลือกที่จะก้มหน้า และเงียบ...
แรงยวบที่โซฟาทำให้ผมรู้ว่ามันเดินอ้อมมานั่งข้างๆ ผม แต่ก็ เงียบ...
เวลาผ่านไปแค่เดี๋ยวเดียว แต่มันเหมือนเป็นล้านปีสำหรับผม นี่ผมรออะไร..??? รอฟังคำที่มันจะพูดเมื่อกี้ รอคำอธิบาย หรือประโยคซักประโยคที่จะทำให้ผมรู้ว่าเหตุการณ์เมื่อกี้มันคืออะไร อย่างนั้นเหรอ??
ผมเหลือบมองเสี้ยวหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อน ซึ่งตอนนี้มองทอดออกไปข้างหน้า เหมือนมีอะไรครุ่นคิดอยู่ในใจเป็นพันเป็นล้านอย่าง ผมควรจะปล่อยให้มันนั่งคิดใช่มั้ย ผมควรจะปล่อยให้มันค้นหาตัวเองให้เจอรึเปล่า ไว้ถ้ามันพร้อมจะบอกผมเมื่อไหร่ และไม่ว่าสิ่งที่มันจะบอกจะเป็นยังไง ผมก็จะรับฟัง...
ผมเบือนหน้ากลับมา เตรียมตัวลุกขึ้นเพื่อเปิดโอกาสให้คนข้างๆ จมดิ่งลงไปในความคิดของตัวเอง แต่เสียงที่ท้วงขึ้นทำให้ผมต้องชะงัก
“จงฮยอน...”
“.........” ผมหันไปหามัน แววตาที่เต็มไปด้วยความคิดเมื่อกี้กลับกลายมาเป็นแววตาที่เด็ดเดี่ยวจนผมเองก็แปลกใจ
“เรื่องเมื่อกี้....” มันพูดแค่นั้นก็หยุด แต่สายตายังไม่ละไปไหน
“ถ้า...มึงไม่ได้ตั้งใจ ก็ช่างมันเหอะ ลืมๆ ไปซะ กูก็จะลืมมันเหมือนกัน คิดซะว่ามึงผีเข้า ฮ่ะๆ ” เสียงหัวเราะนั่น....หวังว่าถ้ามันได้ยิน คงจะไม่จับได้หรอกนะ ว่าผมกำลังจะร้องไห้
“มึงรู้ได้ไงว่ากูไม่ได้ตั้งใจ” มันหรี่ตาลงมองผม
“ก็มึงอาจจะโดนผีเข้าไง เลยลืมตัว ไอ้ผีตัวนั้นมันคงจะ ... อ๊ะ!!! อื้อออ ” ผมพูดยังไม่ทันจบประโยคมันก็มาคว้าตัวผมเข้าไปจูบปิดปาก แรงกระแทกและจูบที่รุนแรงจนผมเจ็บไปหมดถูกส่งมาจากคนตรงหน้า ผมพยายามขืนตัวออก แต่กลับถูกแขนยาวๆ ของมินโฮตะหวัดโอบแน่นจนแทบขยับไม่ได้ แม้แต่มือและแขนยังต้องพับงอแนบอกกว้างๆ ของมัน
ปากอุ่นถอนจูบออกแค่เสี้ยววินาทีก่อนจะประกบเข้ามาใหม่ และสัมผัสรุนแรงก็แปรเปลี่ยนไปเป็นความวาบหวามและอ้อนวอน ต่างจากครั้งที่แล้วราวคนละคน
“อื้มม...” แล้วเสียงน่าอายก็หลุดออกไปจนได้ เมื่อมันเปลี่ยนองศาในการมอบสัมผัส ทำไมผมถึงไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยนะ ทั้งๆ ที่พยายามแล้วเชียว
มินโฮเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นที่ซอกคอ ขบเม้มฝากรอยไว้ให้ผมสองสามครั้งก่อนจะผละออกมา พร้อมกับแขนที่คลายออกนิดหน่อย แต่ก็ไม่ยอมปล่อยให้ผมเป็นอิสระ ได้แต่หอบนิดๆในอ้อมกอดมันนั่นแหละ
“ทำไม...มินโฮ บอกกูมาเถอะ” กูเหนื่อยแล้ว เหนื่อยที่จะหวัง เหนื่อยที่จะพยายาม
“.........”
“มึงคิดอะไรอยู่ บอกกูมาเดี๋ยวนี้นะ ”
“.........”
“บอกกู มินโฮ” ผมซบหน้าลงกับอกมันด้วยความเหนื่อยล้า มือที่วางแนบอกกำเข้าหากันด้วยความรู้สึกอัดอั้น ความเงียบปกคลุมชั่วอึดใจก่อนที่มินโฮจะส่งประโยคทำลายความเงียบนั้นออกมา
“ต่อไปนี้มึงไม่ใช่เพื่อนกู....”
คำพูดนั้นทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมามองมันทันที ตกใจกับคำพูดประโยคนั้นที่ออกมาจากปากมัน ในอกเหมือนถูกคนเอาค้อนอันโตๆ มาทุบ จนมันแหลกสลาย น้ำตาที่มาจากไหนไม่รู้ก็เริ่มก่อตัวขึ้นจนผมมองภาพข้างหน้าไม่ชัดเอาซะเลย ไม่เห็นแม้แต่หน้ามัน และไม่ทันเห็นรอยยิ้มบางๆของมัน ประสาทสัมผัสรับรู้ได้เพียงเสียงที่เปล่งออกมาอีกครั้ง และทำให้ผมต้องแปลกใจ
“เพราะมึง ................................. ต้องเป็นแฟนกู...”
จบประโยค ทุกอย่างหยุดกึก สรรพสิ่งรอบข้างดูเหมือนจะไร้ตัวตนไปโดยปริยาย สมองเบลอ ขาวโพลนไปทั้งหัว ทุกอย่างหมุนติ้วก่อนจะกลับมาที่เดิมอีกครั้ง
คำพูดเมื่อกี้......หมายความว่ายังไง???
แฟน..... เหรอ
“กูไม่เข้าใจ มินโฮ” สายตาของผมแสดงอาการสงสัยสุดชีวิต สิ่งที่ได้มากลับเป็นรอยยิ้มบางๆ และ....
“..........กูรักมึง”
O__O !!!
“หะ....ห๊ะ!!!”
เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้ผมได้ยินผิดรึเปล่า มันบอกรักผมเหรอ?? ไม่ ผมหูฝาดแน่ๆ
“ที่กูจูบเพราะกูจะพิสูจน์ และตอนนี้ กูได้ข้อสรุปแล้ว..........................................กูรักมึงนะ ”
น้ำเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจและเด็ดเดี่ยว บวกกับสายตาที่จ้องมา ทำให้ผมไม่สามารถคิดว่าผมหูฝาดได้
ไม่อยากจะเชื่อ....
“มึง...รู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา” หัวใจผมที่ไม่รู้ไปอยู่ไหนก่อนหน้านี้กลับมาเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง ในหัวได้ยินแต่เสียงมินโฮกับเสียงดังน่ารำคาญของหัวใจตัวเอง...
เหมือนมันจะรู้ว่าผมคิดอะไร หน้าหล่อๆ เลื่อนเข้ามาใกล้ก่อนจะเบนออกไปด้านข้าง จมูกโด่งๆ กดลงบนแก้มผม เป็นหลักฐานยืนยันว่าผมไม่ได้ฝัน... และมันไม่จบเท่านั้นเมื่อประโยคที่มันพูดต่อมาทำให้ผมแทบบ้า
.
.
.
.
.
“ชเว มินโฮ รัก คิม จงฮยอน มานานแล้วครับ”
“ O _ O ”
“ ^____^ ”
.
.
.
.
.
.
“หะ....ให้ตายสิ ไอ้บ้าเอ๊ยย”
ผมโผเข้ากอดมันด้วยความดีใจสุดชีวิต น้ำตาร่วงเผาะๆ ลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ มันกอดตอบผมพร้อมกับลูบหลังไปมา เสียงหัวเราะเบาๆของมัน ทำให้ผมกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามาในอกแทนก้อนหนักๆ ที่กดทับหัวใจผมอยู่มาตลอด 2 ปีกว่า
ผมไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้
ไม่เคยคิดว่าความรู้สึกอุ่นวาบไปถึงขั้วหัวใจจะเกิดขึ้นกับผม
ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินประโยคบอกรักพวกนั้นจากปากมัน
แต่วันนี้......เมื่อกี้
ผมได้ยินมันแล้ว ผมได้ยินมันแล้วครับทุกคน และที่สำคัญ วันนี้ผมได้บอกมัน ในสิ่งที่จุกแน่นอยู่ข้างในมาตลอดเวลา ความรู้สึกทั้งหมดถูกถ่ายทอดออกมาผ่านทางอ้อมกอด และน้ำตาของผม รวมถึงประโยคนี้ . . . . .
.
.
.
.
.
.
.
“คิม จงฮยอน ก็รัก ชเว มินโฮ มานานแล้วเหมือนกัน”
####..The End..####
จะมีสเปเชียลดีรึเปล่าน๊าาา
มี หรือว่าไม่มีดี
อ๊ะ....ไม่มีดีกว่า
.
.
.
.
หรือว่าจะมี อ๊า~ สับสนๆ
ความคิดเห็น