คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : PAINFUL IV
ShortFic
:: Painful ::
> ShiNee <
:: 4 ::
“โอ๊ยย เบาๆ เด้~” ผมโวยวายพอมันเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์มาแตะแผลที่แขนผม
อ่ะๆ...อย่าสงสัยครับ ไม่ใช่อะไรที่ไหนหรอก แผลจากการรถเข็นคว่ำนั่นเอง เหอะๆ
ก็มันอ่ะ ดันวิ่งไปทางมุมที่เค้าจัดของอยู่ ลังเลิงอะไรเต็มไปหมด ผมที่วิ่งมาบวกกับความเร็วของรถเข็นก็ชนโครมเข้าให้ ดีนะที่กล่องส่วนใหญ่เค้าเอาของออกหมดแล้ว แผลที่ได้มาเลยนิดเดียว ถ้าของยังเรียงรายอยู่ในลังพวกนั้น ผมคงคางเหลืองไปแล้วล่ะครับ = =;;
“ขี้โวยวายชิบหายเลยมึงเนี่ย” เงยหน้าขึ้นมาด่า แล้วก็หันไปกดสำลีลงบนแผล
โอยยย .... แสบ T T
“เอ้า เสร็จแล้ว ทำหน้าเหมือนถูดตัดแขนไปได้”
“ก็กูเจ็บอ้ะ”
“สมน้ำหน้า”
“อ้าว... ไอ้เพื่อนครับ คุณมึงเป็นคนวิ่งไปทางนั้นนะครับ ถ้ามึงไม่วิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือ คุณกูก็ไม่ต้องเจ็บหรอกครับ” ผมประชด ส่วนมันน่ะเหรอ แค่ส่ายหัวเอือมๆ
ฟรายย งี้ทุกที กูพูดตั้งยาวเหยียด มึงก็ทำแค่ส่ายหัวเป็นพัดลม เอาเปรียบชิบหายเลยมึง!!
“ด่ากูในใจ อยากตายรึไงจงฮยอน”
แน่ะ .... รู้อีก มึงไปเปิดสำนักเลยไป...
“ยังไม่เลิกด่าอีก”
( = __ = * )
“.....ไปหาไรกินแล้วกลับบ้านกัน”
“ อือ ”
ผมตอบรับในลำคอก่อนจะเดินตามหลังมันไป
.
..
...
ทีงี้ล่ะอ่านใจกูได้ ทำไมมึงไม่อ่านใจกูล่ะว่าในนั้นมันคือที่ที่มีไว้สำหรับมึงคนเดียว....
มินโฮ...
--------------------------------------------------------------
พอหาอะไรกินเสร็จ พวกผมก็กลับบ้าน หน้าที่ถือของขึ้นห้องทั้งหมดก็ตกอยู่ที่มินโฮ เพราะผมแขนเจ็บ ฮ่าๆ ที่จริงก็แค่ถลอกแหละครับ แต่.....นี่คือบทลงโทษ วะฮ่ะๆๆ
“สบายเลยนะมึง”
โอ๊ะๆ ... เคืองกูเหรอ แค่กูส่งสายตาสงสารมากๆ ไปให้มึง แค่นี้เคือง? ฮ่าๆ สะใจเว้ยเห้ย
ดูๆ กูอุส่ายิ้มหวานๆ ให้ มาค้อนใส่กูอีก ฮ่าๆๆ
โอ๊ยย ผมขำ > <
“ถึงห้องเมื่อไหร่ มึงตายแน่”
“โอ๊ะๆ ทำขู่ กลัวตายอ่ะมึง” พูดเสร็จผมก็เดินผิวปากนำหน้ามันขึ้นไปก่อน แกล้งมัน หนุกดี เอิ๊กๆ
ไม่ค่อยชั่วเลยเนาะผม...
มาถึงห้องก่อนมันผมก็ไขกุญแจเข้าไปก่อน แล้วก็เข้าไปอาบน้ำ วิ่งไล่ไอ้มินโฮเหนื่อยจะแย่ เหนียวตัวไปหมดแล้ว
--------------------------------------------------------------------------
เฮ้ออออออ
สบายยยย
อาบน้ำเสร็จใหม่ๆนี่เป็นเวลาที่ผมชอบมากเลย มันเย็นดี โหะๆ
แต่งตัวเสร็จผมก็ออกมาข้างนอก เห็นถุงของเยอะแยะวางบนโซฟาผมก็เดินเข้าไปดู เลือกแต่พวกที่ต้องใส่ตู้เย็นไว้ออกมาแล้วไปจัดใส่ตู้เย็น ทำแค่นี้แหละ เพราะผมเจ็บแขน
ฮ่ะๆ ที่จริงจะอู้ เอิ๊กๆ
ผมจัดของจนเกือบหมดก็เพิ่งนึกได้
ไอ้มินโฮมันไปไหน??
ในขณะที่นมแกนลอนสุดท้ายกำลังจะถูกยัดใส่ตู้เย็น ก็มีคนกระโจนมารัดคอผมจากด้านหลัง
แอ่ก!!!
หะ...หายใจไม่ออก
ไอ้มินโฮ...เป็นมันชัวร์ๆ
“เชี่ย...หายใจไม่ออก ปล่อยกู”
“ไม่ปล่อย หมั่นไส้”
“แอ่ก...เชี่ยมินโฮ ปล่อยกู กูเจ็บ ”
ผมพยายามแกะแขนมันออกจากคอผม แต่แรงมันเยอะชิบหาย ผมเลยใช้เท้ายันผนังแรงๆ หวังให้ล้มหงายหลังไปเลย เอาให้เจ็บ อยากแกล้งกูดีนักมึง!!
และมันก็เป็นดังคาดครับ เราล้มลงไปจริงๆ แต่ไอ้ที่ผมไม่ได้อยากให้มันเป็น คือผมนี่แหละจะเป็นคนหลังกระแทกพื้น
เฮ้ยๆ ไม่เอานะ มึงก็โคตรเลวเลยมินโฮ พลิกตัวเร็วปานแสง อ๊ากก ตายแน่ๆ กรู
ผมหลับตาปี๋รอรับแรงกระแทก ชั่ววินาทีก่อนที่เราสองคนจะถึงพื้น แขนยาวๆ ของมินโฮสอดเข้ามากั้นระหว่างหลังผมกับพื้นห้องเอาไว้ ทำให้แรงกระแทกมันน้อยลง
ฟู่... เกือบแย่แล้วมั้ยล่ะ
.
.
.
.
.
.
. . . . . .
อะ....เอ่อ... แขนมัน ???
ผมค่อย ๆ ลืมตาขึ้น แล้วก็ต้องรีบหลับตาลงอีกครั้ง เพราะว่า...เอ่อ
หน้ามัน ...... ห่างถึง 3 เซน รึเปล่าก็ไม่รู้
>__<
และที่สำคัญ แขนที่มันสอดเข้ามา ไม่ต่างอะไรกับ
กอด...
>/////<
“เป็นไรมึง”
“.......” จะเป็นไรล่ะ เมื่อไหร่มึงจะลุกวะ!
“ไอ้เป็ด...”
“ปะ...เปล่า”
แต่มึงช่วยอย่าหายใจรดหน้ากูได้มั้ยล่ะ
“ไม่เป็นไรก็ลืมตาดิ”
ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเชยชมความหล่อเหลาของมัน เลือดทุกส่วนในร่างกายดูเหมือนจะมารวมตัวประชุมกันที่ใบหน้าของผม ตาโตๆ ของมันสะกดผมไว้จนผมทำอะไรไม่ถูก อยากเบือนหลบ แต่ก็...
ทำไม่ได้
“มึง...เอ่อ กูหนัก” ที่จริงไม่ได้หนักหรอกครับ แต่ก็...... อ่ะนะ
> //// <
“ก็มึงทับแขนกูอยู่”
อะ......เออว่ะ ><
ผมขว้างค้อนใส่มันทีหนึ่งก่อนจะค่อยๆ กลิ้งไปอีกทาง แต่ก่อนที่จะได้ทำ แขนอีกแขนหนึ่งของมันก็มากั้นตันทางผมไว้
ผมหันกลับไปมองมันด้วยสายตางงๆ
มึงจะค้ำลงมาทำเตี่ยอะไร - -*
ผมส่งสายตาที่แปลว่าอย่างนั้นให้มันไป...และมันก็รู้เรื่องซะด้วย ปฏิกิริยาตอบสนองมีแค่เสียงหัวเราะ หึหึ ผมก็ยิ่ง งงหนักเข้าไปใหญ่
อะไรของมันฟระ -*-
ผมออกแรงดันนิดๆ สื่อความหมายประมาณว่า กูจะลุก แต่มันก็ไม่ยอมขยับเขยื้อนเลยซักนิด อะไรของมันวะ!!
“นี่.... มินโฮ กูจะลุก มึงจะ อึ้มม...” ก่อนที่ผมจะถามตามใจคิด มันก็ก้มลงมาประกบปากผมไว้ ผมตกใจเลยจะร้องห้าม แต่กลับเป็นการเปิดทางให้ลิ้นอุ่นๆ ได้โอกาสรุกล้ำเข้ามาในโพรงปากผม
ผมเบิกตาโพลง พยายามผลักอกมันออก แต่ก็ไม่เป็นผล มินโฮที่ควานลิ้นไปทั่วทำเอาผมพยายามหดลิ้นหนีอยู่นานหลายครั้ง มันก็ไล่ตามมาเจอทุกที จนผมเลิกทำ นอนนิ่งๆ รับสัมผัสนั้นโดยไม่ต่อต้านอะไรอีก ตกใจตัวเองที่เผลอส่งเสียงในลำคอออกไปหลายครั้ง ไอ้บ้าข้างบนก็ทำท่าพอใจเต็มประดาเมื่อผมทำแบบนั้น มือผมที่พยายามผลักเมื่อกี้กลับกลายเป็นการกำที่เสื้อมันแทน
มินโฮสำรวจผมไปเรื่อยๆ อย่างชำนาญจนถึงเวลาที่ออกซิเจนสะสมเริ่มหมด ผมเริ่มออกแรงผลักอีกครั้ง และครั้งนี่มันก็ยอมออกไปแต่โดยดี แต่ก็ไม่วายไล้เลียริมฝีปากเป็นการทิ้งท้ายก่อนผละออกไปจ้องตาผมพร้อมกับเลียปากตัวเองนิดๆ
อะ...ไอ้โรคจิต!!!
“แฮ่ก...มะ มึงทำอะไร ” พอปากเป็นอิสระ ผมก็ถามทันทีหลังจากสูดลมเข้าปอดเฮือกใหญ่ๆ
มันเลิกคิ้วขึ้นแล้วตอบหน้าตาเฉย
“จูบไง”
O__O
“อะ เออ กูรู้แล้ว สัด!! แต่ว่า....ทำ อื๊ออ” หน้าหล่อๆ ของมันก้มลงมาอีกครั้ง แขนที่ช้อนอยู่ที่หลังกอดผมแน่นขึ้น
จูบครั้งนี้ต่างจากคราวที่แล้ว
มันร้อน.......
ลิ้นอุ่นทำหน้าที่เหมือนนักสำรวจที่เดินทางไปทั่วโพรงปาก ฟันทุกซี่ผ่านการสำรวจโดยละเอียด ก่อนจะมาสำรวจลิ้นผมเนิ่นนาน ทำเอาเจ้าของพื้นที่อย่างผมแทบละลายคาพื้น หัวสมองกลวงโบ๋ไปหมด สัมผัสร้อนสร้างความรู้สึกปั่นป่วนแถวๆ ท้องน้อย สองแขนพยายามคว้าหาที่พึ่งจนไปเจอกับลาดไหล่ตรงหน้า เผลอเอื้อมแขนไปโอบรอบอย่างลืมตัว
มือมันที่ช้อนหลังผมอยู่เลื่อนขึ้นมากดท้ายทอยให้ผมเปลี่ยนองศารับสัมผัสมันให้ถนัดมากขึ้นส่วนอีกข้างก็วนเวียนอยู่แถวๆ สะโพก
“อื้ออ~ ... ”
ออกซิเจนในปอดใกล้หมดลงอีกครั้ง ผมปล่อยมือจากรอบคอมินโฮมาผลักไหล่มันออกไปเบาๆ มันถอนจูบออกมางับริมฝีปากล่างผม ก่อนจะเลื่อนใบหน้าไปที่ใบหูและลำคอ ทำเอาผมขนลุกไปทั้งตัว
“อะ.....มึง”
ผมเอียงหน้าหลบหวังจะหลีกเลี่ยงสัมผัสวาบหวามนั้น แต่กลับเป็นการเพิ่มพื้นที่ให้มินโฮมากขึ้น จนได้ยินเสียงมันหัวเราะ หึหึ ในลำคอ ต่อมาผมก็รู้สึกว่าตัวเองคิดผิดอย่างร้ายแรงที่เอียงหน้าหลบ เมื่อมันเอาแต่จูบแถวๆ ใบหู แล้วค่อยๆเลื่อนลงมายังลำคอ ประสาทสัมผัสการดมกลิ่นของผมรับรู้แค่กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ของมันเท่านั้น
“มะ...มินโฮ~” ผมเรียกมันเสียงอ่อน สติสัมปชัญญะแทบไม่เหลืออยู่กับตัว
“หือ??” มองหน้ากูหน่อยสิ คอกูมีอะไรน่าดมนักหนา U //// U
“ละ....ลุกเถอะ”
“ทำไมล่ะ?” มันยืดตัวขึ้นมามองหน้าผม สายตาที่มองมาทำให้ผมอยากหายตัวไปที่ไหนก็ได้ในตอนนี้ แล้วถามมาได้ว่าทำไม....
กูเขิน!!!!! เชี่ย...
Y ////////////////////////// Y
“มึง....ไม่หนักเหรอ กะ..กูหนุนแขนมึงอยู่นะ”
“ไม่..”
โอ่ยยย หนักหน่อยเหอะ กูจะตายอยู่แล้ว
“มินโฮ~” Y//o//Y ผมเรียกเสียงอ่อนเป็นเชิงอ้อนวอนอีกครั้ง หัวใจกูจะหลุดมานอกอกอยู่แล้ว เห็นใจกูเหอะ...
“ ใช้เสียงแบบนั้นเรียกกู อยากให้กูลุกจริงเหรอ?? ” ไอ้ประโยค อยากให้กูลุกจริงเหรอ นี่ได้ยินโคตรชัด ล่อก้มมากระซิบใกล้ขนาดที่ปากแตะโดนหูผมเวลามันพูด โอ่ยยย~~
“อะ...ไอ้บ้า ลุกเลยนะมึง!!!”
“หึหึ”
หึหึ เตี่ยมึงสิ ...... อ๊ากกก ออกไปเดี๋ยวนี้!!!~~~~
ผมพยายามรวบรวมแรงที่มีอยู่น้อยนิดผลักมันออกไป แต่ก็นะ บอกไปแล้วว่าแรงเพียงน้อยนิด จะไปสู้อะไรไอ้ถึกนี่ได้ T _ T
“จงฮยอน...” มันรวบมือสองข้างของผมไว้ในมือเดียว เสียเปรียบมันทุกอย่างเลยอ่ะ...อีกอย่าง เสียงนุ่มเชียวนะมึง จะฆ่ากูรึไงห๊าา!!!
“อะ...อะไร” อีกไม่นานแน่ อีกไม่นาน...ระเบิดแน่
“กู.....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ติ๊งต่องๆๆๆ!!!!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โอ๊ะๆๆๆ
ค้างไปตามๆ กัน
555+
มินโฮจะพูดว่าอะไร
จะใช่สิ่งที่เพื่อนๆ คิดไว้รึเปล่า
TBC จ้า~~~
^______^
ความคิดเห็น