คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : PAINFUL III
ShortFic
:: Painful ::
> ShiNee <
:: 3 ::
หลังจากวันนั้น...
วันที่ผมได้เจอกับผู้หญิงคนนั้น
ก้อนหนักๆ ที่กดทับหัวใจผมมาสองปี ก็เหมือนจะเพิ่มน้ำหนักมากขึ้น..
ผมนั่งคิดมาตลอด 3 วัน ถึงคำพูดของเค้า
ผมอยาก.....อยากบอกมันให้รู้
แต่ในขณะเดียวกันผมก็กลัว....กลัวว่าผลที่ตามมาจะทำให้ผมเสียใจ
ผมควรจะเสี่ยงมั้ย ? ?
ผมจะทนเป็นแบบนี้ต่อไปเหรอ
แบบนี้...ที่สามารถอยู่ใกล้ๆ มันได้ พูดคุย และยิ้มให้มัน
......... ในฐานะเพื่อน
หรือจะบอก.....
แล้วต้องทนเจ็บปวดกว่าเดิม ที่ต้องเสียมันไป
อีกอย่าง....ถ้าคิดในแง่ดี ผมอาจจะไม่เสียใจก็ได้
แต่......มันจะมีวันนั้นหรอครับ??
-------------------------------------------------------------
“มึงมีไรไม่สบายใจวะ กูเห็นมึงนั่งเหม่อบ่อยๆ มาสองสามวันแล้วนะ”
มินโฮถามขึ้นในขณะที่นั่งกินข้าวเย็นกันอยู่ในห้อง
“ไม่มีอะไรหรอก” ผมฝืนยิ้มให้มันนิดๆ
“มึงโกหกกู ... กูกับมึงเป็นเพื่อนกันมานานนะ ทำไมกูจะไม่รู้”
“.......”
เพื่อน.....
หึหึ
“มีอะไรเล่าให้กูฟังดิวะ กูไม่ชอบให้มึงเป็นแบบนี้”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า...อย่ามาทำเป็นรู้ดีกว่ากูหน่อยเลยมึงอ่ะ กินๆ ไปเหอะข้าวน่ะ” ผมด่ามันกลบเกลื่อนแล้วตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก เสร็จแล้วเลยลุกเอาจานไปล้าง สักพักมันก็เดินเข้าครัวตามมา แล้วก็โยนภาระล้างจานที่มันกินมาให้ผมอีกตามเคย...
“มินโฮ...ถ้ามึงแอบชอบใครอยู่ มึงจะทำไงวะ ? ?” ผมยิงคำถามใส่มัน หลังจากปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมอยู่พักหนึ่ง พอมันได้ยินก็หรี่ตามองผมงงๆ แต่พอเห็นท่าทางจริงจังของผมมันก็เดินมายืนข้างๆ แต่หันหน้าไปอีกทาง
“กูจะบอกเค้าไปเลย...”
“.........”
“…… ไม่ว่าผลมันจะออกมายังไง กูจะทำใจยอมรับมัน เพราะอย่างน้อยเราก็ได้บอกเค้า...ให้เค้าได้รู้ ถ้าเค้าปฏิเสธ กูก็จะได้ทำใจถูก ”
“.........”
“...ทำไมวะ แอบชอบสาวที่ไหนอยู่รึไงมึง”
“...เปล่าหรอก กูแค่ถามเฉยๆ”
“อืม....งั้นกูไปดูทีวีก่อนนะ”
“อือ...”
‘บอกเลยงั้นหรอ??? ถ้างั้น....กูรักมึงนะ’
-------------------------------------------------------
“เฮ้ยจงฮยอน คนนั้นน่ารักว่ะ”
วันนี้ผมกับมินโฮมาที่ห้างครับ ของกินที่ห้องเริ่มร่อยหรอ ผมกับมันเลยกะมาหาซื้ออะไรไปตุนไว้ซักหน่อย
“มึงก็เข้าไปจีบเค้าเลยดิ” ผมพูดแล้วหยิบนมแบบครอบครัวลงในรถเข็น หันมาอีกที มันไปนู่นแล้วครับ...
ผมยืนมองมันคุยกับผู้หญิงคนนั้นอยู่สักพัก สาวเจ้าก็ทั้งพูดทั้งบิดไปบิดมา
ผมเจ็บปวดเสมอเวลาเห็นมันจีบสาวหรือมีคนมาสนใจมัน ซึ่งก็มีทั้งหญิงและชาย ก็ธรรมดาแหละครับ
มันหล่อนี่.....หึหึ
แล้วถ้าคนไหนที่ถูกใจ มันก็จะเล่นด้วยหน่อย หนักเข้าก็ลามมาถึงผม ให้หาวิธีชวนไปเที่ยวให้มั่งแหละ ให้ช่วยเลือกซื้อของให้เค้ามั่งแหละ ไม่ได้รู้เลยว่าผมจะตายเอา
“เฮ้ย...เหม่ออีกแล้วมึง” มันเอื้อมมือมาตบหัวผมเรียกสติก่อนจะสะบัดกระดาษแผ่นเล็กๆ ในมือมันในระดับสายตาผม
“ได้เบอร์มาแล้ว....” มันอวดพร้อมกับยักคิ้วกวนๆ ผมได้แต่พยักหน้ารับรู้แล้วเข็นรถเข็นหนีออกมา
“เป็นเชี่ยไรมึงอีกอ่ะ” มันกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามมาถามผม
“เปล่า...”
“หึงกูล่ะสิ...” ผมหันไปมองหน้ามันทันที ตกใจหน่อยๆ ที่ได้ยินประโยคเมื่อกี้
....ถ้ากูมีสิทธิ์ทำได้ ก็คงดีไม่น้อยแหละ
ผมจ้องตามันนิ่งๆ สองวิแล้วเข็นรถเข็นหนีออกมา....เศร้าว่ะ U~U
“เห้ย...มึงเป็นไร” มินโฮที่วิ่งตามผมมาจับไหล่ผมแล้วถาม
มันคงสงสัยมั้งครับ เพราะปกติเวลามันพูดแบบนี้ ถ้าไม่โดนผมด่า ก็โดนผมแกล้งต่างๆ นาๆ แต่ครั้งนี้...ผมรู้สึกว่าผมไม่สามารถทำได้ จะให้กูบอกมั้ยล่ะว่ากูรักมึง กูไม่อยากให้มึงมองคนอื่น กูเจ็บปวด หึหึ
“.....”
“จงฮยอน กูคุยกับมึงอยู่นะ” มันเริ่มใช้เสียงเย็น มันไม่ชอบครับ ถ้ามันคุยกับใครแล้วคนๆ นั้นทำท่าไม่สนใจมัน
ผมถอนหายใจแล้วหยุดเดิน หันไปจ้องหน้ามัน
“อะไร...”
“มึงเป็นอะไรเนี่ย เดี๋ยวนี้มึงทำตัวแปลกๆ นะเฮ้ย มีเรื่องอะไรบอกกูมาดิวะ”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า” ผมบอกปัดแล้วทำท่าจะเดินต่อ แต่มันดึงแขนผมไว้
“มึงโกหกกูอีกแล้วนะ” มันมองผมด้วยสายตาคาดคั้นแฝงไปด้วยความเป็นห่วง
มึงจะมาสนใจกูทำไมวะ.....
มาเป็นห่วงกูทำไม....
มึงรู้มั้ยว่ากูจะตายอยู่แล้ว.....มินโฮ
“ทำไม....เดี๋ยวนี้มีอะไรมึงบอกกูไม่ได้เลยหรอ เมื่อก่อนเราไม่เคยมีเรื่องปิดบังกันเลยนะ”
“........”
ทั้งๆ ที่ ความรู้สึกหลายๆ อย่างมันอัดแน่นไปหมด แต่ทำไมผมไม่สามารถกลั่นกรองมันออกมาเป็นคำพูดได้ซักคำนะ...
“คิม จงฮยอน มึงกำลังทำให้กูโมโหนะ” แรงบีบที่แขนเพิ่มขึ้นจนผมเจ็บ การเรียกชื่อเต็มยศเป็นสิ่งที่บอกว่ามันโกรธจริงๆ
“กูบอกว่าไม่มีก็ไม่มีดิวะ....ปล่อยได้แล้ว กูเจ็บ มาทำท่าแบบนี้กลางห้างเดี๋ยวคนอื่นก็ได้คิดว่ามึงปรับความเข้าใจกับแฟนอยู่หรอก อยากถูกมองว่าเป็นเกย์รึไงมึง”
พอผมพูดจบตาโตๆ ของมันก็หรี่ลงมองผม
.....อะไรของมันวะ
“แล้วไม่ใช่รึไง?”
O.o
“ห๋า?”
“กูก็ปรับความเข้าใจกับมึงอยู่ไม่ใช่รึไง” ง่ะ.. -*-
“อะ....เอ่อ”
“มึงไม่พอใจอะไรกูรึเปล่า?” มาแล้ว สายตาแบบนั้น แบบที่ถ้าไม่ตอบ....จะนอนไม่หลับไปแปดวัน
“เอ่อ....เปล่า”
“ไม่จริง มึงไม่ยอมคุยกับกู” เวร... รู้ดีกว่ากูได้ไง - -*
“ก็...ไม่มีอะไรจะพูด”
“อย่างมึงอ่ะนะไม่มีอะไรจะพูด.......อะไรบ้างที่ไม่พูดจะมีรึเปล่าเหอะ” อ่าว...มันด่าผมอ่ะ มันหาว่าผมพูดมากอ้ะ > <
“หาว่ากูพูดมากเหรอมึง”
“...........” มันยักคิ้วกวนทีนึง จงฮยอนจี๊ดครับ จี๊ดด กูยิ่งเศร้าๆ มากวนกูอยู่ได้
“ไอ้เปรต ว่ากูนะมึง เดี๋ยวจะโดนดี”
“เอ้า...หรือไม่จริง” เวร อย่ายื่นหน้ามาใกล้กู เดี๋ยวละลาย
“อะ...ไอ้บ้า ตายซะเถอะมึงง” แล้วผมก็เข็นรถเข็นวิ่งไล่ชนมันไปทั่วบริเวณนั้นแหละครับ สายตาชาวบ้านไม่สนมันแล้ว มาว่าผมพูดมากได้ไง ผมออกจะสงบเสงี่ยม [ เหรอออ - -* ]
“เฮ้ย...ไอ้มินโฮ หยุดเลยนะ มาให้กูโบกกบาลซะเถอะมึง อ๊ากก” ผมแหกปากตะโกนโหวกเหวกโวยวายแบบไม่คิดจะอายใคร ไอ้เปรตนั่นก็วิ่งไปหันมาหัวเราะผมไป เยาะเย้ยกูจังนะมึง ไอ้เพื่อนเลว!! เอ๊ออ กูมันขาสั้น!!! ฮึ่ยย... > ~ <
ถ้าตอนนั้นผมไม่มัวแต่บังคับรถเข็นให้ไปชนมินโฮ ผมก็คงได้รู้ว่าสายตาหลายๆ คู่ที่มองไปที่พวกเราา... เหมือนสายตาที่กำลังมองเด็กสองคนเล่นกันด้วยความเอ็นดู และนึกขัน...
และถ้าผมสังเกตตัวเองซักนิด ผมก็คงได้รู้อีกนั่นแหละว่าความรู้สึกหดหู่ทั้งหลายเมื่อครู่ มันหายไปแล้ว เพราะการเบี่ยงเบนความสนใจของผมออกจากเรื่องเศร้าๆ พวกนั้นของมัน..
ชเว มินโฮ
“ไอ้มินโฮ หยู๊ดด ด ด เฮ้ยๆ เฮ้ยยยยย”
ครื ด ด~
โครม !!!!!!!!!!
“ไอ้เชี่ยเป็ด!!!!!”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พบกันใหม่เร็วๆ นี้ค่ะ
^___^
ความคิดเห็น