คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : PAINFUL II
ShortFic
:: Painful ::
> ShiNee <
:: 2 ::
วันนี้เป็นวันหยุดครับ...และผมกับมินโฮก็ได้แต่นอนเอกเขนกอยู่ในห้องพัก จนในที่สุดก็ต่างคนต่างทนไม่ไหว ลงมติ........เล่นเกมส์
และตอนนี้ ทั้งนิ้วผมและนิ้วมันก็แทบจะจมลงไปในจอยส์
“ไอ้เปรต!!! บังอาจแย่งลูกไปจากกูเรอะ มึงตายย...” ผมโวยวายลั่นเมื่อไอ้เพื่อนที่แสนดีบังคับตัวเล่นมันให้มาแย่งบอลจากตัวเล่นผมไป
“แน่จริงมาเอาคืนดิ...มาเลยๆ” มันท้าครับ...มันท้าผม~ > [++] <
หลังจากนั้นเราก็ผลัดกันยิงประตูไปเรื่อยๆ มือก็กดไป ปากก็ด่าไป ฮ่าๆ แต่สุดท้าย...
ดันเสมอกัน - -*
เหนื่อยแทบตาย...โถ่
ผมสองคนนอนแผ่หลาอยู่หน้าทีวีหลังจากมินโฮลุกไปเอาแผ่นเกมส์ออก เป็นอย่างนี้ทุกทีแหละครับ เวลาเล่นเกมส์เสร็จ เป็นต้องมานอนอืดอยู่หน้าทีวี
ทำไมน่ะเหรอครับ...
ขี้เกียจไง
ฮ่าๆๆ
ผมพักสายตาอยู่ประมาณนาทีเศษๆ แล้วลืมตาขึ้นก่อนจะหันไปมองมินโฮที่นอนอยู่ข้างๆ เปลือกตาปิดสนิท
หลับป่ะวะ ? ?
ผมชันศอกขึ้นก่อนจะเอียงตัวเข้าไปไกลๆ เพื่อดูว่ามันหลับรึเปล่า
อืมม... ปฏิเสธไม่ได้แฮะ ว่ามันโคตรหล่อ
ผมชอบมองมันแบบนี้บ่อยๆ ครับ เวลามันเผลอหรือนอนหลับ จะเป็นเวลาที่ผมสามารถมองมันนานเท่าไหร่ก็ได้ตามใจผม เพราะถ้าเป็นเวลาปกติ ผมไม่รู้จะตอบมันยังไงถ้ามันถาม หึหึ
ที่จริงผมก็โดนมันจับได้บ่อยๆ แต่มีอยู่ครั้งหนึ่ง มันก็มาคำถามเดิมของมันนั่นแหละครับ
มึงจะจ้องกูทำไมนักหนาวะ
ครั้งนั้นผมไม่รู้จะตอบว่าอะไร มุกอื่นก็ใช้ไปหมดแล้ว คิดไม่ทัน ฮ่ะๆ ผมเลยเลือกที่จะเงียบไปซะเฉยๆ พยายามไม่เผชิญหน้าเพราะกลัวมันรู้ว่าผม ... เอ่อ ... ผมเขิน
แต่มันคิดว่ายังไงรู้มั้ยครับ?
มึงโกรธอะไรกูป่าววะ??
สีหน้าท่าทามันบ่งบอกถึงความกังวลมากๆ ผมก็งงสิครับ คิดไปไกลขนาดไหนกันมึงเอ๊ยย...พอผมบอกว่าเปล่า มันก็ไม่เชื่อ ถามอยู่นั่นแหละว่าผมเป็นอะไร ผมไปทำอะไรให้มัน ไอ้นี่...ท่าจะบ้า - -*
สุดท้ายเป็นยังไงน่ะเหรอครับ มันก็ง้อผมด้วยไอติมถ้วยโต ทั้งๆ ที่มันก็ไม่รู้ว่ามันผิดอะไร เหอะๆ หลังจากนั้นมา ผมก็พยายามไม่ทำอะไรที่ทำให้มันคิดว่าผมโกรธมันอีก ก็ผมไม่อยากอ้วนเป็นหมูหมดหล่อ เพราะกินไอติมบ่อยๆ นี่นา ฮ่าๆ
คิดแล้วก็รันทดตัวเองว่ะครับ ทำได้มากสุดก็แค่แอบมองมันนี่แหละผม วันนึงผมนั่งคิดว่าผมจะเอายังไงกับความรู้สึกนี้ดี ในใจผมมีเพียงตัวเลือกเดียวคือชอบมันต่อไปนั่นแหละ...เพราะผมเลิกชอบมันไม่ได้หรอก แต่ไอ้ตัวเลือกเดียวที่ว่านั่น มันก็ดันมีสองทาง
ทางแรก....คือทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีต่อไป เก็บความรู้สึกนั้นไว้คนเดียว
และอีกทาง....คือบอกให้มันรู้
ซึ่งผมก็รู้อยู่เต็มอกว่า 99.99% ..... ต้องเป็นทางแรก
หึหึ
อีก 0.01% ไว้รอหิมะตกที่ไทยก่อนเหอะครับ ค่อยว่ากัน
“มึงจะจ้องกูอีกนานมั้ย กูไม่ท้องหรอก กูเป็นคน” อยู่ดีๆ มันก็ลืมตาโพลง ล่อซะผมสะดุ้งสุดตัว หลังผมติดสปริงลุกขึ้นทันที ให้ตายเหอะ เพลินจนโดนจับได้อีกแล้ว..
“สัด...ตกใจหมด” ผมแหวใส่มัน
“อะไร...เดี๋ยวนี้ขวัญอ่อนนะมึง” ไม่พูดเปล่ายังเอามือมาผลักหัวผมอีก
หัวเกือบทิ่ม ไอ้นี่...
“เรื่องกู...ไปๆ กินข้าว กูหิว” พูดจบผมก็ลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าตังค์แล้วเดินออกจากห้อง โดยมีมันก้าวยาวๆตามมากอดคอผมแล้วเดินไปด้วยกัน.........
เหมือนทุกครั้ง...
-------------------------------------------
หลังจากกินข้าวผมกับมันก็เดินกลับ ระหว่างทางก็พูดคุยกวนตีนกันไปเรื่อยพอเป็นกระษัย จนมาถึงหน้าหอ อยู่ดีๆ ก็มีมือๆ หนึ่งมาจับแขนผมไว้ ผมแปลกใจเลยหันไปดู
ใครวะ ? ?
เป็นผู้หญิงครับ...ผมยาว แต่งตัวเหมือนพวกยิบซีเลย รุ่นแม่ผมได้มั้งเนี่ย..
ว่าแล้วก็คิดถึงแม่.....แม่คร้าบบ จงคิดถึงแม่นะคร้าบบ ^ [ ] ^
เฮ้ยๆ....ออกอ่าวแล้วผม กลับๆๆ
“ใครวะ...” มินโฮก้มลงกระซิบถามผม แต่ก็ยังหันไปก้มหัวนิดๆ ให้ผู้หญิงตรงหน้า ผมเลยมองหน้ามันแล้วทำปากบอกว่าไม่รู้
“เอ่อ...คุณน้ามีอะไรเหรอครับ”
เอาวะ...สุภาพไว้ก่อน เพราะผมคิดถึงแม่... >>> [ เกี่ยว?? ]
“.....”
เอ่อ...ทำไมน้าไม่ตอบอ่ะครับ เอาแต่จ้องหน้าผมกับไอ้เปรตนี่ทำไมอ่ะน้า สลับไปมาอยู่นั่นแหละ ไม่เวียนหัวหรอคร้าบบ
“เอ่อ...”
“พ่อหนุ่ม!!” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไร เค้าก็ชี้นิ้วมาที่ผม
โห่...ไม่มีบอกล่วงหน้าเลยนะ ล่อซะผมสะดุ้ง
“ O_o ?? ”
“มีปัญหาอะไรหนักใจรึเปล่า?”
“ เอ๋?? ”
เหออ...งงสิครับ ปัญหาอะไรหว่า งงนะเนี่ยเจ๊ >>> [ ไม่ใช่แม่แล้วเรอะ - -* ]
“น้าพูดอะไรผมไม่เข้าใจ”
แทนคำตอบ...เจ๊แกหันไปมองหน้าไอ้มินโฮ ก่อนจะกลับมาที่ผมอีกที
“ทำไมไม่บอกเค้าล่ะ กลัวอะไร”
จบประโยคนั้นหัวใจผมหล่นวูบเหมือนมีใครมากระชากมันให้จมดิ่งลงไป ผมเบิกตามองน้าคนนั้นด้วยความงง และตกใจ แต่ก็ยังไม่ได้พูดอะไร
“ไม่ต้องกลัวหรอก...คนเราเกิดมาแค่ครั้งเดียว อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด อยากทำอะไรก็รีบทำซะ อยากพูดอะไรก็รีบๆ พูด”
พูดจบเจ๊เค้าก็หันไปมองหน้าไอ้มินโฮ แล้วกลับมาจ้องผมอย่างมีความหมาย
ผมได้แต่ยืนอึ้ง กำลังจะอ้าปากถามว่า คุณเป็นใคร และรู้ได้ยังไง? แต่...
“อย่าถามว่ารู้ได้ยังไง...จำคำที่ฉันพูดไว้ แล้วคิดให้ดี”
เจ๊เค้ายิ้มให้ผมบางๆ เป็นยิ้มที่อบอุ่น ยิ้มเหมือน....
ให้กำลังใจ
รึเปล่านะ ? ?
อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ........ อยากทำอะไรก็รีบทำ อยากพูดอะไรก็รีบพูด
อยากพูดอะไรก็รีบพูด
อยากพูดอะไรก็รีบพูด
“ง..จง...จงฮยอน จงฮยอน ไอ้เป็ด!!!”
“หะ...ห๊า อะไรๆ”
เหออ...ตกใจหมด
“มึงไม่สบายรึเปล่าเนี่ย แล้วน้าคนนั้น มึงรู้จักหรอ?”
เออ พูดถึงน้า ผมหันซ้ายหันขวา
...อ้าว หายไปแล้วเหรอ
“เฮ้ย...ตอบกูก่อน มึงรู้จักเค้าเรอะ”
“อะ...อ๋อ เปล่า” ผมส่ายหัวดิก
“เอ๊า...คุยกันเหมือนคนรู้จัก”
“เหอะๆ กูก็ไม่รู้ว่าเค้ามายังไงว่ะ” ผมยิ้มแห้งๆ ไปให้มัน สติยังกลับมาไม่ครบถ้วนดีเท่าไหร่ ขอเวลาให้มันกลับมารวมตัวกันสักครู่... = =”
“เอ๊อ...ช่างมันเหอะ ไป ขึ้นห้อง” มินโฮยักไหล่ก่อนจะเดินนำหน้าผมไป
ผมก้มหน้าลง....คิดถึงคำพูดเมื่อกี้
.
.
.
อยากพูดอะไรก็รีบพูด
อยากทำอะไรก็รีบทำ
.
.
.
.
.
แล้วถ้า.....
อยากบอกว่า “รัก” ก็บอกได้งั้นเหรอ.....
แล้วผลของมันล่ะครับเจ๊.....ผลลัพธ์ของการที่ผมบอกมัน
ผมไม่มั่นใจว่าผมจะรับได้หรอกนะครับ....
-------------------------------------------------------------
“จงฮยอน ที่ผู้หญิงคนนั้นพูดหมายความว่าไงวะ” มันถามขึ้นระหว่างทางที่เราขึ้นบันได
T^T
มึงจะถามมากทำไมวะ เกิดกูหลุดปากกูได้ตายห่าพอดี
“ประโยคไหนล่ะ เจ๊แกเล่นพูดซะยาว” ผมแกล้งกวนตีน
“มึงอย่ามา....เอาดีๆ ทำไมเค้าบอกให้มึงเลิกกลัว มึงกลัวอะไรวะ” มันตั้งคำถามใส่ผมพร้อมกับจ้องมองด้วยสายตาค้นหา
‘ กลัวว่าถ้ากูบอก กูจะไม่มีมึง.... ’
“......” ผมเลือกที่จะตอบคำถามอยู่ในใจ มันก็แค่หันมามองหน้าพอผมไม่ตอบ แต่ก็ยังคงตั้งคำถามต่อ..
“แล้ว ทำอะไรก็รีบทำ พูดอะไรก็รีบพูด ... ทำอะไร พูดอะไรวะ”
‘ พูดว่ากูไม่ได้คิดกับมึงแค่เพื่อน ’
“ กูไม่รู้ ... รู้จักกันก็ไม่รู้จัก กูจะไปเข้าใจที่เค้าพูดได้ไง ”
ผมพูดเนือยๆ บอกเป็นนัยให้มันว่า มึงหยุดถามกูได้แล้ว ก่อนจะเดินเร็วๆ นำหน้ามันไป
.
.
.
.
.
.
.
ทำไมครับ.....ทำไมต้องส่งผู้หญิงคนนั้นมาทำให้ผมลังเล
ทำไม........
ทำไมโชคชะตาถึงเล่นตลกกับผมแบบนี้
ทำไมกัน.........
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เอาล่ะสิ งานเข้าแล้วมั้ยล่ะไอ้เป็ด
555+
เห้อออ
แต่งเองก็สงสารเอง
เอิ๊กๆ
ถ้าเป็นเพื่อนๆ ล่ะคะ
เพื่อนๆ จะทำยังไง???
ความคิดเห็น