เจ้าสาวจำเป็น

ลำดับตอนที่ #15 : แสดงละครตบตา

                ภควัตรตักอาหารให้ภรรยาอย่างเอาอกเอาใจ จนทำให้คนเป็นพ่อเป็นแม่อดเป็นปลื้มไม่ได้ที่เห็นลูกชายไม่ได้ตั้งแง่รังเกียจลูกสาวเพื่อนอย่างที่คิดไว้แต่แรก ด้านเปรมมิกากระอักกระอ่วนไม่น้อยที่เขาแสดงท่าทีเหมือนเอาอกเอาใจเธอเสียเต็มประดา ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่านั่นมันคือการเล่นละครตบตาของเขาแต่เธอก็ไม่ได้ปริปากพูดอะไรนอกจากก้มหน้าก้มตาทานอาหารที่เขาตักให้

                 "หนูแป้งจ๊ะ คืนนี้ค้างที่นี่กันเลยนะลูกนะดึกแล้วกลับไปเดี๋ยวจะเป้นอันตรายระหว่างทางเปล่า ๆ " เปรมมิกามีสีหน้างง ๆ เล็กน้อยเมื่อแม่สามีพูด
                 "เอ่อ แป้งไม่ได้อยู่ที่บ้านนี้ตลอดไปเหรอคะคุณแม่" เปรมมิกาถามเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ มารดาสามียิ้มให้เธอด้วยความเอ็นดูก่อนจะตอบให้หายข้องใจ
                 "นี่ตาวัตรยังไม่ได้บอกน้องเลยเหรอเรื่องบ้านที่เราจะขอแยกไปอยู่กันสองคนน่ะ" คุณพอฤดีถามบุตรชายทันที
 
                 "โธ่คุณแม่ ผมกะจะเซอร์ไพรส์หนูแป้งเสียหน่อยคุณแม่ทำแผนแตกเลยนะครับเนี่ย"
                  ชายหนุ่มแกล้งทำเสียตัดพ้อที่มารดาบอกความลับ แต่ความจริงแล้วที่เขาต้องการแยกไปอยู่กับเปรมมิกาแค่สองคนก็เพราะว่าเขาจะได้ไม่ต้องมานั่งเล่นละครตบตาพ่อกับแม่ของเขาทุกเมื่อเชื่อวันต่างหาก

                 "อ้าวจริงเหรอ ตายแล้วนี่แม่กลายเป็นคนบอกหนูแป้งหมดเลยล่ะสิเนี่ย แม่นี่แย่จริง ๆ เลย" เสียงมารดาของเขารู้สึกผิดเล็กน้อยที่เปิดเผยความลับของลูกชาย

                 "เอาน่าคุณไหน ๆ มันก็ไม่เซอร์ไพรส์ละ หนูแป้งก็รู้แล้วไม่เป็นไรหรอกน่า คืนนี้ก็ค้างกันซะที่นี่ดีกว่านะแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าพ่อจะให้เด็กเอาของไปจัดที่บ้านนู้นแล้วก็ทำความสะอาดให้เรียบร้อยเลยละกันในระหว่างที่แกไปฮันนีมูน ตกลงตามนี้ล่ะ"  คุณภัทรพูดตัดบทก่อนจะลุกไปเดินเล่นข้างนอกพร้อมกับเอ่ยชวนคุณพอฤดีไปด้วยเพื่อเปิดโอกาสให้กับคู่หนุ่มสาวได้อยู่กันตามลำพังบ้าง
                  "คืนนี้เธอก็นอนที่ห้องฉันนี่แหละแล้วอย่าแสดงอาการให้พ่อแม่ฉันรู้แล้วกันว่าเรากำลังเล่นละครอยู่" เปรมมิกาเบ้ปากใส่เขาไปทีนึงก่อนจะลุกขึ้นบ้าง แต่มือหนาก็คว้ามือบางของเธอทันที
                  "จะไปไหน เธอรู้เหรอว่าห้องนอนของฉันอยู่ทางไหนน่ะ หรือว่าต้องการเรียกร้องความสนใจจากฉันกันแน่"
             
                   "ความคิดต่ำ  ๆ ของคุณมันคงจะรกสมองจนไม่มีความคิดส่วนดี ๆ อยู่บ้างสินะ ถึงได้เที่ยวว่าคนอื่นเขาจะเป็นเหมือนตัวเองไปเสียหมด จะบอกให้นะฉันไม่เคยเรียกร้องความสนใจจากคุณ เพราะฉันไม่ต้องการให้คุณสนใจอยู่แล้ว อีกอย่างอย่าลืมว่าทุกอย่างที่เรากำลังทำอยู่นี่มันคือละคร" พูดจบก็เตรียมจะเดินไปจากตรงนั้น แต่มือของชายหนุ่มก็ดึงเธอให้ล้มลงมาที่ตักของเขาอย่างตั้งใจ
 
                 ร่างของเปรมมิกาเซถลาเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขาแทนที่เขาจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระกลับดึงเธอเข้ามาใกล้มากขึ้นจนเปรมมิการู้สึกอึดอัด เธอพยายามเบี่ยงตัวหลบแต่จมูกของเขากลับก้มลงมาใกล้กับแก้มของเธอ ชายหนุ่มสูดกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากแก้มหญิงสาวเนิ่นนานเปรมมิกาเองก็ตกอยู่ในภวังค์เช่นกัน จากแก้มไล้ลงมาเรื่อยจนถึงริมฝีปากสีหวานเพื่อลิ้มลองรสชาติจากปากของเธอหลังจากที่เมื่อคืนได้สัมผัสแล้วมันน่าหลงใหลเพียงใด มือหนาลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งไปจนถึงสะโพกและวกกลับขึ้นมายังเนินเนื้อนุ่มนิ่มที่ตอนนี้มันกำลังเบ่งบานท้าทายสายตาเขาเป็นอย่างยิ่ง

                  หญิงสาวเผลอไปกับรสจูบที่ชายหนุ่มมอบให้อย่างเนิ่นนานอย่างลืมตัว เนื้อสาวตื่นตัวกับสัมผัมแปลกใหม่ที่เพิ่งได้รับ ภควัตรเห็นว่าเธอกำลังเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสที่เขามอบให้รู้สึกสะใจลึก  ๆ ผู้หญิงแบบนี้มันก็ไม่ต่างจากที่เขาไปหิ้วมาเท่าไหร่หรอก ก่อนจะผลักหญิงสาวออกจากตัวล้วลงไปกองกับพื้นและพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา
                 "ห้องของฉันขึ้นบันไดไปชั้นสองอยู่ซ้ายมือริมสุด คงไม่ต้องพูดย้ำหลายรอบนะ เพราะฉันไม่ชอบพูดซ้ำซากและก็ไม่ชอบใช้ของร่วมกับใครซ้ำซากเหมือนกัน" พูดจบก็เดินจากไปทันทีโดยไม่หันหลังกลับมามองอีก เปรมมิการู้สึกเหมือนโดนตบหน้าอย่างแรงด้วยความพูดเชือดเฉือนของเขามันช่างทำร้ายจิตใจเธออย่างที่สุด เธอรู้สึกสมเพชตัวเองเหลือเกอนที่ต้องมาทนรับกับอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ของเขา และยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่เคยให้เกียรติเธอเลยแม้แต่นิดเดียว