เจ้าสาวจำเป็น

ลำดับตอนที่ #13 : คู่ควงคนใหม่

                เปรมมิกาขยับเปลือกตาเล็กน้อยก่อนจะลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง เตียงเดียวกันกับเขา หญิงสาวเบิกตากว้างอย่างตกใจเพราะเธอจำได้ว่าเธอต้องอยู่ที่โซฟาอีกฝั่งสิไม่ใช่บนเตียงที่มี ภควัตรหลับสบายอยู่ข้าง ๆ แบบนี้ เธอขบัยลงจากเตียงอย่างเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้แต่วงแขนกว้างก็ตวัดเข้าที่เอวของเธอพอดิบพอดีก่อนที่เธอจะได้ลุกออกไปจากสถานที่อันน่าอึดอัด เปรมมิกาพยายามแกะแขนที่หนักอึ้งของชายหนุ่มออกอย่าเบามือแล้วก็เดินตัวเบาเพื่อเข้าห้องน้ำเปลี่ยนชุดก่อนที่เขาจะตื่น

                "ตื่นเช้าเหมือนกันนี่ แต่งตัวเสร็จแล้วก็ดีฉันจะเข้าบ้านคุณพ่อคุณแม่เธอเองก็ต้องเข้าไปเหมือนกันคงไม่ต้องให้บอกนะว่าทำไม" ชายหนุ่มเอ่ยปากเพราะเขาเองก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเช่นกันเขามองมายังเปรมมิกาที่อยู่ในชุดลำลองขาสั้นสีขาวและเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนแขนสั้นผ่ากลางทำให้เห็นเนินอกขาวนวลโผล่พ้นขอบเสื้อออกมาเล็กน้อย เสื้อสีฟ้าช่วยขับผิวขาวผ่องของเธอให้ดูขาวยิ่งขึ้น ส่วนชายหนุ่มก็อยู่ในชุดลำลองสบาย ๆ ด้วยกางเกงยีนส์เสื้อโปโลสีขาวเข้ารูปทำให้เขาดูดีอย่างไม่มีที่ติเลย
                 "ไม่ต้องบอกหรอกค่ะ ฉันทราบดี" เปรมมิกาเอ่ยกึ่งประชดก่อนจะเดินนำหน้าไปที่ประตูห้องแล้วก็ต้องชะงัก
                 "เธอเป็นใคร เข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง" เสียงแหลมเอ่ยขึ้นด้วยความไม่พอใจ 
                 วิลาวัลย์ หนึ่งในคู่ควงของชายหนุ่มแผดเสียงออกมาอย่างไม่พอใจที่มีผู้หญิงแปลกหน้าออกมาจากห้องชายหนุ่ม
                 "แล้วคุณล่ะเป็นใคร" เปรมมิกาถามฝ่ายตรงข้ามทันที
                 "ฉันก็เป็นแฟนพี่วัตรน่ะสิ แกคงจะเป็นเด็กใหม่ของเขาสินะ เขาให้ค่าตัวเท่าไหร่ล่ะ " วิลาวัลย์ถามเสียงเหยียดเบ้ปากแสดงออกถึงการแบงแยกฐานะ เปรมมิกาที่พยายามอดกลั้นกับคำพูดหยาบคายของหล่อนด้วยการเงียบไม่ตอบโต้อะไรทั้งสิ้นขอให้เจ้าของห้องมาเก็บคนของเขาไปเองจะดีกว่า
                 "ฉันว่าคุณไปถามคุณภควัตรเองดีกว่านะว่าฉันเป็นใคร" พูดจบหญิงสาวก็เบี่ยงตัวหลบหญิงสาวอีกคน วิลาวัลย์เป็นสาวเปรี้ยวที่แต่งตัวด้วยชุดเดรสสีแดงสดรัดรูปเน้นส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างชัดเจนยืนเบ้ปากอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของชายหนุ่มด้วยความเคยชิน
                "พี่วัตรขา นังนั่นมันเป็นใครคะทำไมพี่วัตรถึงให้มันเข้ามาในห้องนี้ได้ล่ะคะ" วิลาวัลย์จีบปากจีบคอออดอ้อนเต็มที่
                "วีวี่ คุณมาที่นี่ได้ยังไงน่ะ" ชายหนุ่มถามด้วยความแปลกใจที่อยู่ ๆ วิลาวัลย์ก็บุกขึ้นมาหาเขาถึงชั้นบน
                "วีวี่คิดถึงพี่วัตรนี่คะ พี่วัตรไม่เห็นติดต่อหาวีวี่บ้างเลยวีวี่น้อยใจนะคะ" วิลาวัลย์ยังคงอ้อนชายหนุ่มต่อไป ส่วนภควัตรเองก็พยายามแกะมือปลาหมึกของเธอออกจากแขนอย่างสุภาพที่สุด
                "เมื่อกี้พี่วัตรยังไม่ตอบวีวี่เลยนะคะว่านังผู้หญิงคนนั้มันเป็นใคร" หญิงสาวยังคงแสดงความไม่พอใจออกมาให้ชัดเจน
                "เอ่อ นั่น เปรมมิกาภรรยาของพี่เอง" วิลาวัลย์ได้ยินถึงกับช็อคอ้าปากค้างเลยทีเดียวไม่คิดว่าเขาจะแต่งงานแล้วโดยที่ไม่บอกเธอซักคำ
                "อะไรนะคะพี่วัตร พี่วัตรล้อวีวี่เล่นใช่มั้ยคะ"  เธอยังคงไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองก่อนที่ชายหนุ่มจะยืนยันอีกครั้ง
                "วีวี่หูไม่ฝาดหรอก พี่แต่งงานแล้วจริง ๆ เมื่อคืนนี้เองขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้บอก" 
                
                หลังจากที่ชายหนุ่มพยายามอธิบายเรื่องราวให้วิลาวัลย์ฟังเปรมมิกาก็ลงมาข้างล่างโรงแรมเป็นที่เรียบร้อยแล้วและกำลังนั่งดื่มชาเปบเปอร์มินท์เพื่อผ่อนคลายอารมณ์ที่หงุดหงิดเพราะสาวในสังกัดของเขา
                "น้องคะ ขอฮันนี่โทสเพิ่มอีกที่นึงนะคะ" หญิงสาวหันไปสั่งพนักงานสาวก่อนจะหันไปสนใจชาร้อนที่เธอจิบไปเมื่อสักครู่ต่อ
                "ฮันนี่โทสที่สั่งได้แล้วค่ะ"
                พนักงานสาวคนเดิมกลับมาพร้อมกับฮันนี่โทสที่เธอสั่งเมื่อครู่ พนักงานสาวยิ้มให้เธอเพราะจำได้ว่าเธอคือภรรยาของเจ้าของโรงแรมที่เพิ่งจะแต่งงานเมื่อคืนนี้ ก่อนจะขอตัวหลบไปเพราะเห้นว่าชายหนุ่มเจ้าของกำลังเดินเข้ามาพอดี
                 "หนีมานั่งชิบชาสบายใจเชียวนะ" เสียงทุ้มดังมาจากด้านหลังเปรมมิกาหันมาก็พบว่าเขามายืนด้านหลังเธอแล้ว
                 "พอดีเห็นว่าคุณคงกำลังติดพันกับธุระของคุณอยู่เลยไม่อยากรบกวน" เสียงประชดประชันของเธอดังขึ้น ชายหนุ่มถือวิสาสะนั่งลงฝั่งตรงข้ามก่อนจะโบกมือเรียกพนักงานมารับออเดอร์
                 "ผมขอ กาแฟดำกับขนมปังปิ้ง 2 แผ่น" สั่งเสร็จก็หันไปสนใจหญิงสาวตรงหน้าต่อ
                 "ทานเสร็จเราจะเข้าบ้านกัน รีบทานด้วยล่ะผมมีเวลาไม่มาก"
                 "รู้แล้วค่ะ" เธอรับคำเพราะไม่อยากมีปัญหากับเขาให้อารมณ์ขุ่นมัว
   
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จเขาก็พาเธอมาถึงคฤหาสน์วิวัมน์อมรวรการ
            
                "มาแล้วเหรอหนูแป้ง มาเข้าหาแม่ก่อนซิ เหนื่อยมั้ยลูกเมื่อคืนนอนหลับสบายมั้ย" เสียงคุณพอฤดีถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้มก่อนจะเอ่ยถึงเรื่องไปฮันนีมูนของทั้งคู่