ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : การร่วมโต๊ะที่กระอักกระอ่วน
หลังจากที่ทักททายกันพอหอมปากหอมคอกันตรงหน้าบ้านแล้ว เจ้าบ้านก็พาทั้งสามเข้ามายังห้องนั่งเล่นที่อยู่ทางปีกซ้ายของบ้านที่เป็นมุมค่อนข้างเงียบสงบ หน้าต่างฝั่งซ้ายเป็นสวนหย่อมเล็ก ๆ มีม้านั่งสีขาวตั้งอยู่ริมแม่น้ำ มีระแนงไม้สีขาวเข้ากับม้านั่งตั้งอยู่ด้านข้างเพื่อแขวนกล้วยไม้พันธุ์หายากต่าง ๆ เพื่อให้แขกที่มาบ้านชื่นชมกับบรรยากาศที่สดชื่นนี้
"นี่หนูอรอุมาโตขึ้นสวยกว่าที่น้าคิดไว้เสียอีกนะจ๊ะ"
หลังจากที่ทักทายคุณประยุทธและคุณอรอนงค์แล้วก็หันมาพูดคุยกับเปรมมิกาบ้างที่เธอเห็นว่าไม่ค่อยพูดตั้งแต่เดินเข้ามาในบ้าน เกรงว่าอีกฝ่ายจะเหงาจึงชวนคุย
"เป็นยังไงล่ะจ๊ะสวยเหมือนอย่างที่ฉันบอกมั้ยล่ะ เนี่ยถอดแบบคุณพ่อเขามาเลยนะดูสิ" คุณอรอนงค์เป็นฝ่ายรีบตอบแทนทันที
"แหมเธอก็หวงลูกสาวขนาดนี้เลยหรือไงจ๊ะแม่คุณจะไม่ให้ลูกเธอพูดกับว่าที่แม่สามีเลยหรือยังไงจ๊ะคุณนาย" เสียงพอฤดีประชดแหย่เพื่อนที่หวงลูกสาวจนเกินไปดังขึ้น
"เปล่าสักหน่อยฤดีก็แซวฉันอยู่ได้ไม่เลิกซักทีนะ ไหน ๆ ก็จะเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้วมีหรือฉันจะหวงมีแต่จะฝากฝังลูกสาวของฉันให้เธอและลูกชายดูแลแทนฉันเสียมากกว่า"
อรอนงค์พูดตามความจริงเพราะหลังจากงานแต่งของเปรมมิกาและลูกชายของเพื่อนสิ้นสุดลง เธอก็จะเดินทางไปอยู่ต่างประเทศกับคุณประยุทธและไม่กลับมาเมืองไทยอีกตามที่ได้ให้สัญญาไว้กับอีกฝ่ายซึ่งสัญญาและข้อตกลงข้อนี้เปรมมิกาไม่เคยได้ล่วงรู้มันเลย
"แป้ง เข้าไปกราบคุณน้าฤดีสิลูก" อรอนงค์เอ่ยบอกเปรมมิกาเพื่อให้เข้าไปกราบว่าที่แม่สามี
"ค่ะ" เสียงรับคำสั้น ๆ ดังขึ้นอย่างแผ่วเบา
"ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรมากหรอก ลูกขึ้นเถอะจ๊ะ อีกอย่างไม่ต้อวเรียกว่าน้าแล้วอีกหน่อยเราก็จะเป็นทองแผ่นเดียวกันเรียกว่าแม่เถอะจ๊ะ"
พอฤดีพูดบอกเปรมมิกาเพื่อให้อีกฝ่ายลดความกังวลเพราะเชื่อว่าหญิงสาวคงจะเกร็งไม่หน่อยที่ต้องมาแต่งงานกับลูกชายเธอ
"นี่อร ฉันว่าเราไปที่ห้องอาหารกันเถอะคุณภัทรมาพอดีซักพักตาวัตรก็คงจะมาไปรอที่ห้องอาหารดีกว่านะ " พูดจบก็เดินนำไปที่ห้องรับประทานอาหารที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับห้องนั่งเล่น ซึ่งมีคุณภัทรนั่งรออยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว
"อ้าวคุณประยุทธคุณอรอนงค์ไม่ได้เจอกันนานเลยดูดีเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ" เสียงทักทายของเจ้าบ้านอีกคนดังขึ้นมาเพื่อกล่าวต้อนรับ
"อีกประเดี๋ยวตาวัตรก็กลับมาแล้วล่ะนี่ผมออกมาก่อนน่ะ เอ้า เชิญ ๆ ๆ นั่งตามสบายเลยนะไม่ต้องเกรงใจจะได้ร่วมครอบครัวกันแล้ว ฮ่าๆๆๆ"
เสียงคุณภัทรดังขึ้นก่อนจะเชิญเพื่อนเก่าร่วมโต๊ะอาหาร คุณภัทรเป็นคนดีมีน้ำใจช่วยเหลือเพื่อนเสมอไม่ว่าเรื่องอะไรรวมทั้งเรื่องครอบครัวของเพื่อนคนนี้ด้วยเหมือนกัน เขายินดีช่วยเหลือโดยมีข้อแม้เพียงอย่างเดียวนั่นคืออยากได้ลูกสาวของอีกฝ่ายมาเป็นลูกสะใภ้นั่นเอง
เสียงรถเบ๊นซ์สปอร์ทสีดำแล่นเข้ามาจอดในโรงรถของคฤหาสน์ วิวัฒน์อมรวรการ ตามมาด้วยร่างสูงโปร่งผมสีดำหวีเรียบอย่างเป็นระเบียบ ใบหน้าคมเข้มดูภูมิฐานก้าวลงมาจากรถด้วยท่าทางสง่างามราวกับเทพบุตร ภควัตรในชุดสูทสีเทาเสื้อเชิ้ตข้างในสีขาวและเนคไทสีเทาเข้าชุดเดินเข้ามาในบ้านเพื่อร่วมโต๊ะอาหารให้ทันเวลาที่บิดากับมารดาสั่งไว้และที่สำคัญเขาจะมาดูหน้าผู้หญิงที่บิดามารดาหาไว้ให้ว่ามันจะสวยสักแค่ไหนคงเทียบกับสาว ๆ นางแบบของเขาไม่ได้ด้วยซ้ำชายหนุ่มคิดในใจก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องอาหารของบ้านทันที
"อ้าวตาวัตรมาพอดีเลยเข้ามาก่อนสิลูกคุณอารอทานข้าวอยู่" เสียงของมารดาดังขึ้นทำให้ทั้งหมดหันไปมองร่างของผู้มาใหม่ทันทีรวมทั้งเปรมมิกาด้วย
"เอ้าทุกคนไหน ๆ ก็มากันพร้อมแล้วทานข้าวกันดีกว่าหิวจะแย่อยู่แล้วเอ้า มา ๆ ทานเลย"
บรรยากาศภายในโต๊ะอาหารค่อนข้างเงียบไปสักนิดแต่มันดูเงียบมากและอึดอัดมากสำหรับเปรมมิกาเธอได้แต่ภาวนาให้ภรรยากาศชวนหายใจไม่ออกนี้ผ่านพ้นไปโดยเร็ว
"นี่หนูอรอุมาโตขึ้นสวยกว่าที่น้าคิดไว้เสียอีกนะจ๊ะ"
หลังจากที่ทักทายคุณประยุทธและคุณอรอนงค์แล้วก็หันมาพูดคุยกับเปรมมิกาบ้างที่เธอเห็นว่าไม่ค่อยพูดตั้งแต่เดินเข้ามาในบ้าน เกรงว่าอีกฝ่ายจะเหงาจึงชวนคุย
"เป็นยังไงล่ะจ๊ะสวยเหมือนอย่างที่ฉันบอกมั้ยล่ะ เนี่ยถอดแบบคุณพ่อเขามาเลยนะดูสิ" คุณอรอนงค์เป็นฝ่ายรีบตอบแทนทันที
"แหมเธอก็หวงลูกสาวขนาดนี้เลยหรือไงจ๊ะแม่คุณจะไม่ให้ลูกเธอพูดกับว่าที่แม่สามีเลยหรือยังไงจ๊ะคุณนาย" เสียงพอฤดีประชดแหย่เพื่อนที่หวงลูกสาวจนเกินไปดังขึ้น
"เปล่าสักหน่อยฤดีก็แซวฉันอยู่ได้ไม่เลิกซักทีนะ ไหน ๆ ก็จะเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้วมีหรือฉันจะหวงมีแต่จะฝากฝังลูกสาวของฉันให้เธอและลูกชายดูแลแทนฉันเสียมากกว่า"
อรอนงค์พูดตามความจริงเพราะหลังจากงานแต่งของเปรมมิกาและลูกชายของเพื่อนสิ้นสุดลง เธอก็จะเดินทางไปอยู่ต่างประเทศกับคุณประยุทธและไม่กลับมาเมืองไทยอีกตามที่ได้ให้สัญญาไว้กับอีกฝ่ายซึ่งสัญญาและข้อตกลงข้อนี้เปรมมิกาไม่เคยได้ล่วงรู้มันเลย
"แป้ง เข้าไปกราบคุณน้าฤดีสิลูก" อรอนงค์เอ่ยบอกเปรมมิกาเพื่อให้เข้าไปกราบว่าที่แม่สามี
"ค่ะ" เสียงรับคำสั้น ๆ ดังขึ้นอย่างแผ่วเบา
"ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรมากหรอก ลูกขึ้นเถอะจ๊ะ อีกอย่างไม่ต้อวเรียกว่าน้าแล้วอีกหน่อยเราก็จะเป็นทองแผ่นเดียวกันเรียกว่าแม่เถอะจ๊ะ"
พอฤดีพูดบอกเปรมมิกาเพื่อให้อีกฝ่ายลดความกังวลเพราะเชื่อว่าหญิงสาวคงจะเกร็งไม่หน่อยที่ต้องมาแต่งงานกับลูกชายเธอ
"นี่อร ฉันว่าเราไปที่ห้องอาหารกันเถอะคุณภัทรมาพอดีซักพักตาวัตรก็คงจะมาไปรอที่ห้องอาหารดีกว่านะ " พูดจบก็เดินนำไปที่ห้องรับประทานอาหารที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับห้องนั่งเล่น ซึ่งมีคุณภัทรนั่งรออยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว
"อ้าวคุณประยุทธคุณอรอนงค์ไม่ได้เจอกันนานเลยดูดีเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ" เสียงทักทายของเจ้าบ้านอีกคนดังขึ้นมาเพื่อกล่าวต้อนรับ
"อีกประเดี๋ยวตาวัตรก็กลับมาแล้วล่ะนี่ผมออกมาก่อนน่ะ เอ้า เชิญ ๆ ๆ นั่งตามสบายเลยนะไม่ต้องเกรงใจจะได้ร่วมครอบครัวกันแล้ว ฮ่าๆๆๆ"
เสียงคุณภัทรดังขึ้นก่อนจะเชิญเพื่อนเก่าร่วมโต๊ะอาหาร คุณภัทรเป็นคนดีมีน้ำใจช่วยเหลือเพื่อนเสมอไม่ว่าเรื่องอะไรรวมทั้งเรื่องครอบครัวของเพื่อนคนนี้ด้วยเหมือนกัน เขายินดีช่วยเหลือโดยมีข้อแม้เพียงอย่างเดียวนั่นคืออยากได้ลูกสาวของอีกฝ่ายมาเป็นลูกสะใภ้นั่นเอง
เสียงรถเบ๊นซ์สปอร์ทสีดำแล่นเข้ามาจอดในโรงรถของคฤหาสน์ วิวัฒน์อมรวรการ ตามมาด้วยร่างสูงโปร่งผมสีดำหวีเรียบอย่างเป็นระเบียบ ใบหน้าคมเข้มดูภูมิฐานก้าวลงมาจากรถด้วยท่าทางสง่างามราวกับเทพบุตร ภควัตรในชุดสูทสีเทาเสื้อเชิ้ตข้างในสีขาวและเนคไทสีเทาเข้าชุดเดินเข้ามาในบ้านเพื่อร่วมโต๊ะอาหารให้ทันเวลาที่บิดากับมารดาสั่งไว้และที่สำคัญเขาจะมาดูหน้าผู้หญิงที่บิดามารดาหาไว้ให้ว่ามันจะสวยสักแค่ไหนคงเทียบกับสาว ๆ นางแบบของเขาไม่ได้ด้วยซ้ำชายหนุ่มคิดในใจก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องอาหารของบ้านทันที
"อ้าวตาวัตรมาพอดีเลยเข้ามาก่อนสิลูกคุณอารอทานข้าวอยู่" เสียงของมารดาดังขึ้นทำให้ทั้งหมดหันไปมองร่างของผู้มาใหม่ทันทีรวมทั้งเปรมมิกาด้วย
"เอ้าทุกคนไหน ๆ ก็มากันพร้อมแล้วทานข้าวกันดีกว่าหิวจะแย่อยู่แล้วเอ้า มา ๆ ทานเลย"
บรรยากาศภายในโต๊ะอาหารค่อนข้างเงียบไปสักนิดแต่มันดูเงียบมากและอึดอัดมากสำหรับเปรมมิกาเธอได้แต่ภาวนาให้ภรรยากาศชวนหายใจไม่ออกนี้ผ่านพ้นไปโดยเร็ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น