ลำดับตอนที่ #45
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : วางแผนง้อขอคืนดี 2
หลังจากรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลมาร่วมหนึ่งอาทิตย์ภควัตรอาการดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเพราะมีเปรมมิกาคอยดูแลจนหมออนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้วันนี้ ซึ่งเป็นวันที่คุณพอฤดีบอกว่าพ่อและแม่ของหญิงสาวจะมาที่บ้านเพื่อเจรจาอะไรบางอย่าง
"แป้งเตรียมของเรียบร้อยแล้วนะคะพี่วัตรจะกลับหรือยังคะแป้งจะได้โทรไปบอกให้ลุงชอบเอารถมารอข้างล่างเลย" เธอถามสามีหนุ่ม
"พี่ยังไม่อยากกลับเลย ขออยู่ที่ต่ออีกวันสองวันไม่ได้เหรอ พี่รู้สึกว่ายังเจ็บแผลอยู่นะ" ชายหนุ่มอ้อน
"ไม่ได้ค่ะ วันนี้คุณแม่บอกว่าคุณพ่อของแป้งกับน้าอรจะมาพี่วัตรลืมไปแล้วเหรอคะ" ชายหนุ่มคิดในใจทำไมเขาจะจำไม่ได้และที่เขายังไม่อยากกลับก็เพราะเหตุนี้แหละ
"ไปเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณพ่อกับน้าอรมาแล้วจะไม่เจอ" หญิงสาวเดินไปยกตะกร้าใส่ผลไม้ของเยี่ยมมาถือไว้ในมือ แต่ชายหนุ่มแย่งเอาไปถือเสียเองทั้ง ๆ ที่บอกว่าเจ็บแผลแต่ข้างที่เขายกนี่สิมันคือข้างเดียวกันกับที่ถูกยิง
"พี่วัตรหายเจ็บแล้วเหรอคะ เมื่อกี้ยังบอกว่าเจ็บแผลอยู่เลย" ชายหนุ่มลืมตัวจึงรีบร้องโอดโอยทันที
"โอ๊ย โอยย พี่ลืมไปน่ะก็พี่เห็นแป้งยกของหนักขนาดนั้นเดี๋ยวลูกเป็นอะไรไปพี่จะทำยังไง" ชายหนุ่มพูดไปอย่าลืมตัว
"พี่วัตรห่วงแค่ลูกอย่างเดียวเท่านั้นเหรอคะ" หญิงสาวถามเพราะไม่ว่าเธอจะทำอะไร จะหยิบนั่นจับนี่เขาก็คอยห้ามอยู่ตลอดเวลาแล้วเอาเรื่องลูกมาอ้างกับเธอเสมอ
"เปล่านะ พี่ก็ห่วงแม่ของลูกด้วยนั่นแหละแป้งอย่าลืมสิว่าแป้งไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะจะทำอะไรก็ระวังหน่อยสิ" ชายหนุ่มพูดเหมือนตำหนิ
"แป้งรู้ตัวดีค่ะว่าแป้งไม่ได้ตัวคนเดียว และพี่วัตรก็เป็นห่วงลูกมากต่อไปแป้งจะระวังตัวก็แล้วกันค่ะ" พูดจบเธอก็เดินออกไปจากห้องทันทีโดยมีชายหนุ่มสามีเดินตามมาติด ๆ เพื่อมาชั้นสองจ่ายเงินค่ารักษาพยาบาล ซึ่งจะต้องผ่านแผนกเด็กอ่อนจึงทำให้ชายหนุ่มนึกอะไรขึ้นได้
"เดี๋ยวแป้ง" เขาคว้าแขนเธอไว้ให้หยุดเดิน หญิงสาวมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ
"มีอะไรหรือเปล่าคะ" หญิงสาวตอบ
"เท่าที่พี่จำได้ แป้งยังไม่ได้ฝากท้องนี่ไหน ๆ เราก็อยู่โรงพยาบาลแล้วฝากท้องเลยก็แล้วกันนะ" พูดจบเขาก็จูงมือเธอเข้าไปยังแผนกสูตินรีเวชทันที
"ผมพาภรรยามาฝากท้องน่ะครับ" ชายหนุ่มเดินเข้าไปยังหน้าเคาน์เตอร์ที่มีพยาบาลสาวยืนอยู่
"ได้ค่ะ เชิญกรอกประวัติก่อนนะคะ แล้วก็นั่งรอสักครู่ค่ะ" พยาบาลสาวบอกกับชายหนุ่มพร้อมกับส่งยิ้มให้เขาแล้วเดินไปยังห้องตรวจ
"คุณเปรมมิกาเชิญเข้าห้องตรวจได้เลยค่ะ" พยาบาลคนเดิมเดินกลับมาบอกชายหนุ่มเดินพาภรรยาสาวเข้าไปในห้องพบแพทย์เพื่อฝากท้อง เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเขาจึงพาเธอกลับบ้านทันทีทั้ง ๆ ที่ไม่อยากกลับ
"พี่วัตรไม่เห็นต้องทำอย่างนี้เลยค่ะ เดี๋ยวแป้งมาเองก็ได้" หญิงสาวท้วง
"ไม่ได้หรอกแป้งพี่เป็นพ่อนะพี่ต้องดูแลแป้งกับลูกสิ เรากลับบ้านกันเถอะ" ชายหนุ่มเดินจูงมือภรรยาสาวไปที่รถเพื่อกลับไปที่บ้าน ตลอดทางที่นั่งมาด้วยกันชายหนุ่มเอาแต่นั่งเงียบคิดอะไรอยู่ในใจคนเดียวโดยที่เปรมมิกาเองก็ไม่คิดที่จะทักหรือท้วงอะไรเพราะคิดว่า เขาคงอยากจะให้ถึงบ้านเร็ว ๆ เพื่อที่เธอจะได่รีบเก็บของและไปจากที่นี่ซะหญิงสาวคิดอย่างน้อยใจสงสัยแผนของคุณพอฤดีที่วางไว้คงจะไม่ได้ผลแน่ ๆ เพราะลูกชายของท่านไม่ได้รักเธอเลยแม้แต่นิดเดียว เปรมมิกาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจนั่งเงียบมาตลอดทางจนถึงบ้านพ่อแม่ของสามี
"มากันแล้วเหรอลูกตาวัตรเป็นยังไงบ้าง หายดีแล้วสินะแต่ ทำไมสีหน้าไม่ค่อยจะดีเลย" คุณพอฤดีถามลูกชายอย่างจับผิด
"อ้าวตาวัตร มาเร็วเหมือนกันนี่ มา ๆ เข้ามาข้างในก่อนสักพักคุณประยุทธกับคุณอรอนงค์ก็คงจะมาถึงแล้วล่ะ" คุณภัทรเดินออกมาจากข้างในบ้านทักขึ้น
"นี่คุณพ่อของแป้งกำลังจะมาแล้วเหรอครับ" ชายหนุ่มถามอย่างตกใจ
"ใช่ แม่ส่งรถไปรับแล้วล่ะอีกประเดี๋ยวก็คงจะถึงกันแล้ว เข้ามาในบ้านก่อนเถอะเราน่ะ เพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลเดี๋ยวหกล้มแข้งขาหักไปอีกจะแย่เอานะ" มารดาเห็นสีหน้าของลูกชายแล้วรู้สึกพอใจกับแผนที่ตัวเองได้วางไว้ ลูกชายตัวดีของท่านเชื่อสนิทไม่มีระแคะระคาย เลยสักนิดดีล่ะแม่จะแกล้งให้หน้าซีดเลยคอยดู คุณพอฤดีคิดในใจ
"ผมไม่เป็นไรหรอกครับคุณพ่อคุณแม่ว่าแต่ทำไมคุณพ่อกับน้าอรของแป้งมาเร็วจังเลยครับ" ชายหนุ่มถามมารดา
คุณพอฤดียิ้มกลบกลื่นความจริงนางไม่ได้ส่งรถไปรับบุคคลที่กล่าวถึงแต่อย่างใดนางใช้ให้คนขับรถอีกคนไปซื้อของต่างหากและยังกำชับอีกว่าไม่ต้องรีบกลับ
"เป็นธรรมดาของคนที่เป็นห่วงลูกน่ะตาวัตร" คำว่า "ลูก"ของมารดาทำให้ชายหนุ่มกระตุกวูบ ใช่สิลูกเขายังมีลูกอยู่นี่นาเขาจะให้ใครมาพรากลูกและหญิงสาวที่เขารักไปไม่ได้ ไอ้วัตรเอ้ยย ทำไมนะคำว่ารักมันไม่ได้ยากเย็น ทำไมถึงพูดไม่ออกก็ไม่รู้สิ ชายหนุ่มเกาหัวตัวเองแรง ๆ อย่างคนคิดไม่ตก เปรมมิกาที่นั่งเงียบมาสักพักถูกมารดาสามีสะกิดให้ทำตามแผนทันที
"เออ แป้งขอตัวไปเก็บของก่อนนะคะ" พูดจบเธอก็ลุกออกไปทันที โดยมีมารดาของสามีเดินตามขึ้นไปด้วย
"ไปลูกเดี๋ยวแม่ไปช่วยเก็บของดีกว่า เพื่อว่าคุณพ่อของหนูมาถึงจะได้ไม่เสียเวลา" ทั้งสองเดินขึ้นชั้นบนไปโดยที่สองพ่อลูกที่นั่งมองเหตุการณ์อยู่อึ้งทำอะไรไม่ถูก
"คุณพ่อครับ ทำอะไรซักอย่างสิ ทำไมเป็นแบบนี้นะ" คุณภัทรตบบ่าลูกชายแรง ๆ
"มันขึ้นอยู่กับแกแล้วล่ะตาวัตร ว่าจะเอายังไง รักก็บอกเขาไปแต่ถ้าไม่ก็ปล่อยเขาไปซะ" ชายหนุ่มหันไปมองสบตาบิดาอย่างขอความเห็นใจ
"แกต้องเลือกแล้วตาวัตร มันถึงเวลาแล้วพ่อคงช่วยอะไรแกไม่ได้นอกจากแกต้องช่วยตัวเอง พ่อเอาใจช่วย" คุณภัทรลุกเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นเพื่อให้ลูกชายได้มีเวลาคิดทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ และคิดหาวิธีเอาครอบครัวของตัวเองกลับคืนมา
หลังจากที่ใช้เวลากับตัวเองอยู่พักใหญ่เขาก็ยังคิดไม่ตกเสียทีว่าจะพูดจะรั้งเธอไว้ยังไงเพื่อไม่ให้ตัวเองเสียฟอร์ม แย่แล้วภควัตรคราวนี้จะทำยังไงดี ชายหนุ่มเฝ้าถามตัวเองซ้ำ ๆ จนกระทั่งมารดาและภรรยาของเขาเดินลงมาจากชั้นสองถือกระเป๋าใบไม่ใหญ่นักมาวางตรงที่ข้างเกาอี้แล้วนั่งรอเวลา
"เออ แป้ง คือพี่ว่า" ตึดดดดด เสียโทรศัพท์บ้านที่ดังขึ้นขัดจังหวะการพูดของชายหนุ่มทั้ง ๆ ที่ซ้อมมาแล้วก่อนหน้านี้
"สวัสดีค่ะ .. อ้าวยัยอรเป็นไงเดินทางไม่ติดขัดอะไรนะ.." คุณพอฤดียืนคุยโทรศัพท์ใกล้ ๆ กับลูกชายเพื่อให้เขาได้ยินและทำทีพูดคุยกับปลายสาย ทั้ง ๆ ที่ไม่มีสายโทรเข้ามาเลย แต่เป็นตัวท่านเองที่ตั้งเวลาโทรศัพท์เอาไว้
"อ่อ ..อืม.. อะไรนะให้หนูแป้งไปเจอกันทีสนามบินเลยเหรอ จะไม่เข้ามาที่บ้านแล้วทำไมล่ะน่าจะมาทานข้าวกันก่อนนะ" คุณพอฤดียังคงพูดคนเดียวต่อไปเรื่อย ๆ พร้อมกับสังเกตท่าทีของลูกชายไปด้วย
"เออแป้ง คือพี่" ชายหนุ่มอึกอักพูดไม่เต็มเสียงนัก
"พี่วัตรมีอะไรจะพูดจะบอกแป้งก็บอกมาเถอะค่ะ แป้งพร้อมที่จะฟังแล้ว จะด่าจะว่าอะไรก็เชิญเลย" เปรมมิกาพูดด้วยความน้อยใจ
"ในสายตาพี่วัตรแป้งก็ไม่เคยดีอยู่แล้ว ทำอะไรก็ไม่ถูกใจซักอย่าง แป้งมันก็แค่ภรรยาที่พี่วัตรแต่งงานด้วยความจำใจ ภรรยาที่ได้มาด้วยความไม่เต็มใจอย่างแป้ง ตอนนี้มันถึงเวลาแล้วล่ะค่ะที่เราควรจะแยกทางกันเสียที พี่วัตรจะได้ไปใช้ชีวิตอย่างที่พี่วัตรต้องการ"
คุณพอฤดีที่แกล้งคุยโทรศัพท์อยู่เลี่ยงออกไปด้านหลังบ้านเพื่อสังเกตุการณ์ ส่วนชายหนุ่มมองหน้าเธอจะพูดอะไรบางอย่าง
"ไม่ใช่อย่างนั้นเลยนะแป้ง ทำไมแป้งคิดอะไรแบบนี้ล่ะ อย่าคิดไปเองสิ ที่พี่จะบอกแป้งมันคือเรื่อง.." ชายหนุ่มพูดยังไม่ทันจบหญิงสาวก็สวนขึ้นมาเสียก่อน
"ถ้าพี่วัตรจะพูดเรื่องใบหย่าล่ะก็ไม่ต้องห่วงค่ะแป้งจะรีบจัดการให้ทุกอย่างมันจะได้จบเสียที" ภควัตรส่ายหัวกับความรั้นของเธอ คุณภัทรเดินมาเห็นคุณพอฤดีที่ซุ่มอยู่หลังบ้านจึงเดินเข้าไปสะกิดพร้อมกับถามภรรยา
"ดูอะไรอยู่เหรอคุณ" คุณพอฤดีหันมายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"กำลังเจ้าลูกชายเราอยู่น่ะสิค่ะคุณพี่ ดูสิป่านนี้แล้วยังจะปากแข็งอีก" นางบอกสามี
"เออ เมื่อกี้ผมได้ยินว่าคุณประยุทธกับคุณอรจะให้หนูแป้งไปที่สนามบินเลยเหรอ ตกลงว่ามันจริงใช่ไหมคุณฤดี แล้วลูกชายเราล่ะ" คุณภัทรถามภรรยาอย่างสงสัย
"แหมคุณก็ ใครจะใจร้ายกับลูกได้ลงคอล่ะคะ ไม่มีใครไปไหนทั้งนั้นแหละค่ะ" คุณภัทรคิ้วขมวด
"คุณหมายความว่า..." คุณภัทรถึงบางอ้อทันทีนี่คงเป็นแผนของภรรยาที่วางไว้จัดการลูกชายปากแข็งโดยเฉพาะล่ะสินะ
"คุณนี่ร้ายเหมือนกันนะเนี่ย" คุณภัทรหยอกภรรยาจนได้ค้อนวงใหญ่กลับไปเต็ม ๆ
"แป้งฟังพี่บ้างสิ พี่ไม่ได้อยากให้ทุกอย่างเป็นอย่างนั้น จริงอยู่ตอนแรกเราก็ต่างไม่เต็มใจกันทั้งคู่เราก็รู้สึกไม่ต่างกันหรอกแป้ง แต่วันเวลาที่ผ่านมาที่เราได้เรียนรู้อยู่ด้วยกัน ปรับตัวเข้าหากันรู้จักกันมากขึ้น หรือว่าแป้งไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น" หญิงสาวอึ้งไป มันเป็นความจริงอย่างที่เขาพูด ตลอดเวลาที่เขาและเธออยู่ด้วยกันทุกอย่างมันก็เปลี่ยนไปถึงแม้จะไม่เข้าใจกันบ้างแต่มันก็เป็นเรื่องธรรมดา
"ตอบพี่มาสิแป้ง" ชายหนุ่มจับร่างบางหันมาเผชิญหน้ากับเขาพร้อมกับจ้องเข้าไปในดวงตาคู่หวานของเธอ
"พี่วัตรอยากให้แป้งตอบว่าอะไรล่ะคะ แป้งไม่มีอะไรจะตอบทั้งนั้น ปล่อยเถอะค่ะ" เธอเบี่ยงตัวถอยห่างจากเขาเพื่อตั้งหลัก คุณภัทรและคุณพอฤดีต่างก็ลุ้นกันจนตัวโก่ง
"แหม ตาวัตรนี่มันน่าจะได้เชื้อพ่อมันไปสักหน่อยนะไม่งั้นเรียบร้อยไปนานแล้ว" คุณภัทรยอตัวเองต่อหน้าภรรยา
"ทำเป็นคุยโวตาวัตรมันไม่ต่างอะไรจากคุณเลยค่ะดูสิเหมือนกันจะตาย เมียจะหนีไปอยู่ร่อมร่อยังอึกอักอยู่ได้ ซื่อบื่อจริง ๆ เล้ย" คุณพอฤดีบ่นอุบแล้วก็หันกลับไปดูสถานการณ์ต่ออย่างใจเย็น
"แป้งเตรียมของเรียบร้อยแล้วนะคะพี่วัตรจะกลับหรือยังคะแป้งจะได้โทรไปบอกให้ลุงชอบเอารถมารอข้างล่างเลย" เธอถามสามีหนุ่ม
"พี่ยังไม่อยากกลับเลย ขออยู่ที่ต่ออีกวันสองวันไม่ได้เหรอ พี่รู้สึกว่ายังเจ็บแผลอยู่นะ" ชายหนุ่มอ้อน
"ไม่ได้ค่ะ วันนี้คุณแม่บอกว่าคุณพ่อของแป้งกับน้าอรจะมาพี่วัตรลืมไปแล้วเหรอคะ" ชายหนุ่มคิดในใจทำไมเขาจะจำไม่ได้และที่เขายังไม่อยากกลับก็เพราะเหตุนี้แหละ
"ไปเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณพ่อกับน้าอรมาแล้วจะไม่เจอ" หญิงสาวเดินไปยกตะกร้าใส่ผลไม้ของเยี่ยมมาถือไว้ในมือ แต่ชายหนุ่มแย่งเอาไปถือเสียเองทั้ง ๆ ที่บอกว่าเจ็บแผลแต่ข้างที่เขายกนี่สิมันคือข้างเดียวกันกับที่ถูกยิง
"พี่วัตรหายเจ็บแล้วเหรอคะ เมื่อกี้ยังบอกว่าเจ็บแผลอยู่เลย" ชายหนุ่มลืมตัวจึงรีบร้องโอดโอยทันที
"โอ๊ย โอยย พี่ลืมไปน่ะก็พี่เห็นแป้งยกของหนักขนาดนั้นเดี๋ยวลูกเป็นอะไรไปพี่จะทำยังไง" ชายหนุ่มพูดไปอย่าลืมตัว
"พี่วัตรห่วงแค่ลูกอย่างเดียวเท่านั้นเหรอคะ" หญิงสาวถามเพราะไม่ว่าเธอจะทำอะไร จะหยิบนั่นจับนี่เขาก็คอยห้ามอยู่ตลอดเวลาแล้วเอาเรื่องลูกมาอ้างกับเธอเสมอ
"เปล่านะ พี่ก็ห่วงแม่ของลูกด้วยนั่นแหละแป้งอย่าลืมสิว่าแป้งไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะจะทำอะไรก็ระวังหน่อยสิ" ชายหนุ่มพูดเหมือนตำหนิ
"แป้งรู้ตัวดีค่ะว่าแป้งไม่ได้ตัวคนเดียว และพี่วัตรก็เป็นห่วงลูกมากต่อไปแป้งจะระวังตัวก็แล้วกันค่ะ" พูดจบเธอก็เดินออกไปจากห้องทันทีโดยมีชายหนุ่มสามีเดินตามมาติด ๆ เพื่อมาชั้นสองจ่ายเงินค่ารักษาพยาบาล ซึ่งจะต้องผ่านแผนกเด็กอ่อนจึงทำให้ชายหนุ่มนึกอะไรขึ้นได้
"เดี๋ยวแป้ง" เขาคว้าแขนเธอไว้ให้หยุดเดิน หญิงสาวมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ
"มีอะไรหรือเปล่าคะ" หญิงสาวตอบ
"เท่าที่พี่จำได้ แป้งยังไม่ได้ฝากท้องนี่ไหน ๆ เราก็อยู่โรงพยาบาลแล้วฝากท้องเลยก็แล้วกันนะ" พูดจบเขาก็จูงมือเธอเข้าไปยังแผนกสูตินรีเวชทันที
"ผมพาภรรยามาฝากท้องน่ะครับ" ชายหนุ่มเดินเข้าไปยังหน้าเคาน์เตอร์ที่มีพยาบาลสาวยืนอยู่
"ได้ค่ะ เชิญกรอกประวัติก่อนนะคะ แล้วก็นั่งรอสักครู่ค่ะ" พยาบาลสาวบอกกับชายหนุ่มพร้อมกับส่งยิ้มให้เขาแล้วเดินไปยังห้องตรวจ
"คุณเปรมมิกาเชิญเข้าห้องตรวจได้เลยค่ะ" พยาบาลคนเดิมเดินกลับมาบอกชายหนุ่มเดินพาภรรยาสาวเข้าไปในห้องพบแพทย์เพื่อฝากท้อง เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเขาจึงพาเธอกลับบ้านทันทีทั้ง ๆ ที่ไม่อยากกลับ
"พี่วัตรไม่เห็นต้องทำอย่างนี้เลยค่ะ เดี๋ยวแป้งมาเองก็ได้" หญิงสาวท้วง
"ไม่ได้หรอกแป้งพี่เป็นพ่อนะพี่ต้องดูแลแป้งกับลูกสิ เรากลับบ้านกันเถอะ" ชายหนุ่มเดินจูงมือภรรยาสาวไปที่รถเพื่อกลับไปที่บ้าน ตลอดทางที่นั่งมาด้วยกันชายหนุ่มเอาแต่นั่งเงียบคิดอะไรอยู่ในใจคนเดียวโดยที่เปรมมิกาเองก็ไม่คิดที่จะทักหรือท้วงอะไรเพราะคิดว่า เขาคงอยากจะให้ถึงบ้านเร็ว ๆ เพื่อที่เธอจะได่รีบเก็บของและไปจากที่นี่ซะหญิงสาวคิดอย่างน้อยใจสงสัยแผนของคุณพอฤดีที่วางไว้คงจะไม่ได้ผลแน่ ๆ เพราะลูกชายของท่านไม่ได้รักเธอเลยแม้แต่นิดเดียว เปรมมิกาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจนั่งเงียบมาตลอดทางจนถึงบ้านพ่อแม่ของสามี
"มากันแล้วเหรอลูกตาวัตรเป็นยังไงบ้าง หายดีแล้วสินะแต่ ทำไมสีหน้าไม่ค่อยจะดีเลย" คุณพอฤดีถามลูกชายอย่างจับผิด
"อ้าวตาวัตร มาเร็วเหมือนกันนี่ มา ๆ เข้ามาข้างในก่อนสักพักคุณประยุทธกับคุณอรอนงค์ก็คงจะมาถึงแล้วล่ะ" คุณภัทรเดินออกมาจากข้างในบ้านทักขึ้น
"นี่คุณพ่อของแป้งกำลังจะมาแล้วเหรอครับ" ชายหนุ่มถามอย่างตกใจ
"ใช่ แม่ส่งรถไปรับแล้วล่ะอีกประเดี๋ยวก็คงจะถึงกันแล้ว เข้ามาในบ้านก่อนเถอะเราน่ะ เพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลเดี๋ยวหกล้มแข้งขาหักไปอีกจะแย่เอานะ" มารดาเห็นสีหน้าของลูกชายแล้วรู้สึกพอใจกับแผนที่ตัวเองได้วางไว้ ลูกชายตัวดีของท่านเชื่อสนิทไม่มีระแคะระคาย เลยสักนิดดีล่ะแม่จะแกล้งให้หน้าซีดเลยคอยดู คุณพอฤดีคิดในใจ
"ผมไม่เป็นไรหรอกครับคุณพ่อคุณแม่ว่าแต่ทำไมคุณพ่อกับน้าอรของแป้งมาเร็วจังเลยครับ" ชายหนุ่มถามมารดา
คุณพอฤดียิ้มกลบกลื่นความจริงนางไม่ได้ส่งรถไปรับบุคคลที่กล่าวถึงแต่อย่างใดนางใช้ให้คนขับรถอีกคนไปซื้อของต่างหากและยังกำชับอีกว่าไม่ต้องรีบกลับ
"เป็นธรรมดาของคนที่เป็นห่วงลูกน่ะตาวัตร" คำว่า "ลูก"ของมารดาทำให้ชายหนุ่มกระตุกวูบ ใช่สิลูกเขายังมีลูกอยู่นี่นาเขาจะให้ใครมาพรากลูกและหญิงสาวที่เขารักไปไม่ได้ ไอ้วัตรเอ้ยย ทำไมนะคำว่ารักมันไม่ได้ยากเย็น ทำไมถึงพูดไม่ออกก็ไม่รู้สิ ชายหนุ่มเกาหัวตัวเองแรง ๆ อย่างคนคิดไม่ตก เปรมมิกาที่นั่งเงียบมาสักพักถูกมารดาสามีสะกิดให้ทำตามแผนทันที
"เออ แป้งขอตัวไปเก็บของก่อนนะคะ" พูดจบเธอก็ลุกออกไปทันที โดยมีมารดาของสามีเดินตามขึ้นไปด้วย
"ไปลูกเดี๋ยวแม่ไปช่วยเก็บของดีกว่า เพื่อว่าคุณพ่อของหนูมาถึงจะได้ไม่เสียเวลา" ทั้งสองเดินขึ้นชั้นบนไปโดยที่สองพ่อลูกที่นั่งมองเหตุการณ์อยู่อึ้งทำอะไรไม่ถูก
"คุณพ่อครับ ทำอะไรซักอย่างสิ ทำไมเป็นแบบนี้นะ" คุณภัทรตบบ่าลูกชายแรง ๆ
"มันขึ้นอยู่กับแกแล้วล่ะตาวัตร ว่าจะเอายังไง รักก็บอกเขาไปแต่ถ้าไม่ก็ปล่อยเขาไปซะ" ชายหนุ่มหันไปมองสบตาบิดาอย่างขอความเห็นใจ
"แกต้องเลือกแล้วตาวัตร มันถึงเวลาแล้วพ่อคงช่วยอะไรแกไม่ได้นอกจากแกต้องช่วยตัวเอง พ่อเอาใจช่วย" คุณภัทรลุกเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นเพื่อให้ลูกชายได้มีเวลาคิดทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ และคิดหาวิธีเอาครอบครัวของตัวเองกลับคืนมา
หลังจากที่ใช้เวลากับตัวเองอยู่พักใหญ่เขาก็ยังคิดไม่ตกเสียทีว่าจะพูดจะรั้งเธอไว้ยังไงเพื่อไม่ให้ตัวเองเสียฟอร์ม แย่แล้วภควัตรคราวนี้จะทำยังไงดี ชายหนุ่มเฝ้าถามตัวเองซ้ำ ๆ จนกระทั่งมารดาและภรรยาของเขาเดินลงมาจากชั้นสองถือกระเป๋าใบไม่ใหญ่นักมาวางตรงที่ข้างเกาอี้แล้วนั่งรอเวลา
"เออ แป้ง คือพี่ว่า" ตึดดดดด เสียโทรศัพท์บ้านที่ดังขึ้นขัดจังหวะการพูดของชายหนุ่มทั้ง ๆ ที่ซ้อมมาแล้วก่อนหน้านี้
"สวัสดีค่ะ .. อ้าวยัยอรเป็นไงเดินทางไม่ติดขัดอะไรนะ.." คุณพอฤดียืนคุยโทรศัพท์ใกล้ ๆ กับลูกชายเพื่อให้เขาได้ยินและทำทีพูดคุยกับปลายสาย ทั้ง ๆ ที่ไม่มีสายโทรเข้ามาเลย แต่เป็นตัวท่านเองที่ตั้งเวลาโทรศัพท์เอาไว้
"อ่อ ..อืม.. อะไรนะให้หนูแป้งไปเจอกันทีสนามบินเลยเหรอ จะไม่เข้ามาที่บ้านแล้วทำไมล่ะน่าจะมาทานข้าวกันก่อนนะ" คุณพอฤดียังคงพูดคนเดียวต่อไปเรื่อย ๆ พร้อมกับสังเกตท่าทีของลูกชายไปด้วย
"เออแป้ง คือพี่" ชายหนุ่มอึกอักพูดไม่เต็มเสียงนัก
"พี่วัตรมีอะไรจะพูดจะบอกแป้งก็บอกมาเถอะค่ะ แป้งพร้อมที่จะฟังแล้ว จะด่าจะว่าอะไรก็เชิญเลย" เปรมมิกาพูดด้วยความน้อยใจ
"ในสายตาพี่วัตรแป้งก็ไม่เคยดีอยู่แล้ว ทำอะไรก็ไม่ถูกใจซักอย่าง แป้งมันก็แค่ภรรยาที่พี่วัตรแต่งงานด้วยความจำใจ ภรรยาที่ได้มาด้วยความไม่เต็มใจอย่างแป้ง ตอนนี้มันถึงเวลาแล้วล่ะค่ะที่เราควรจะแยกทางกันเสียที พี่วัตรจะได้ไปใช้ชีวิตอย่างที่พี่วัตรต้องการ"
คุณพอฤดีที่แกล้งคุยโทรศัพท์อยู่เลี่ยงออกไปด้านหลังบ้านเพื่อสังเกตุการณ์ ส่วนชายหนุ่มมองหน้าเธอจะพูดอะไรบางอย่าง
"ไม่ใช่อย่างนั้นเลยนะแป้ง ทำไมแป้งคิดอะไรแบบนี้ล่ะ อย่าคิดไปเองสิ ที่พี่จะบอกแป้งมันคือเรื่อง.." ชายหนุ่มพูดยังไม่ทันจบหญิงสาวก็สวนขึ้นมาเสียก่อน
"ถ้าพี่วัตรจะพูดเรื่องใบหย่าล่ะก็ไม่ต้องห่วงค่ะแป้งจะรีบจัดการให้ทุกอย่างมันจะได้จบเสียที" ภควัตรส่ายหัวกับความรั้นของเธอ คุณภัทรเดินมาเห็นคุณพอฤดีที่ซุ่มอยู่หลังบ้านจึงเดินเข้าไปสะกิดพร้อมกับถามภรรยา
"ดูอะไรอยู่เหรอคุณ" คุณพอฤดีหันมายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"กำลังเจ้าลูกชายเราอยู่น่ะสิค่ะคุณพี่ ดูสิป่านนี้แล้วยังจะปากแข็งอีก" นางบอกสามี
"เออ เมื่อกี้ผมได้ยินว่าคุณประยุทธกับคุณอรจะให้หนูแป้งไปที่สนามบินเลยเหรอ ตกลงว่ามันจริงใช่ไหมคุณฤดี แล้วลูกชายเราล่ะ" คุณภัทรถามภรรยาอย่างสงสัย
"แหมคุณก็ ใครจะใจร้ายกับลูกได้ลงคอล่ะคะ ไม่มีใครไปไหนทั้งนั้นแหละค่ะ" คุณภัทรคิ้วขมวด
"คุณหมายความว่า..." คุณภัทรถึงบางอ้อทันทีนี่คงเป็นแผนของภรรยาที่วางไว้จัดการลูกชายปากแข็งโดยเฉพาะล่ะสินะ
"คุณนี่ร้ายเหมือนกันนะเนี่ย" คุณภัทรหยอกภรรยาจนได้ค้อนวงใหญ่กลับไปเต็ม ๆ
"แป้งฟังพี่บ้างสิ พี่ไม่ได้อยากให้ทุกอย่างเป็นอย่างนั้น จริงอยู่ตอนแรกเราก็ต่างไม่เต็มใจกันทั้งคู่เราก็รู้สึกไม่ต่างกันหรอกแป้ง แต่วันเวลาที่ผ่านมาที่เราได้เรียนรู้อยู่ด้วยกัน ปรับตัวเข้าหากันรู้จักกันมากขึ้น หรือว่าแป้งไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น" หญิงสาวอึ้งไป มันเป็นความจริงอย่างที่เขาพูด ตลอดเวลาที่เขาและเธออยู่ด้วยกันทุกอย่างมันก็เปลี่ยนไปถึงแม้จะไม่เข้าใจกันบ้างแต่มันก็เป็นเรื่องธรรมดา
"ตอบพี่มาสิแป้ง" ชายหนุ่มจับร่างบางหันมาเผชิญหน้ากับเขาพร้อมกับจ้องเข้าไปในดวงตาคู่หวานของเธอ
"พี่วัตรอยากให้แป้งตอบว่าอะไรล่ะคะ แป้งไม่มีอะไรจะตอบทั้งนั้น ปล่อยเถอะค่ะ" เธอเบี่ยงตัวถอยห่างจากเขาเพื่อตั้งหลัก คุณภัทรและคุณพอฤดีต่างก็ลุ้นกันจนตัวโก่ง
"แหม ตาวัตรนี่มันน่าจะได้เชื้อพ่อมันไปสักหน่อยนะไม่งั้นเรียบร้อยไปนานแล้ว" คุณภัทรยอตัวเองต่อหน้าภรรยา
"ทำเป็นคุยโวตาวัตรมันไม่ต่างอะไรจากคุณเลยค่ะดูสิเหมือนกันจะตาย เมียจะหนีไปอยู่ร่อมร่อยังอึกอักอยู่ได้ ซื่อบื่อจริง ๆ เล้ย" คุณพอฤดีบ่นอุบแล้วก็หันกลับไปดูสถานการณ์ต่ออย่างใจเย็น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น