ลำดับตอนที่ #39
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : ลักพาตัว
วิลาวัลย์เดินโซเซพาร่างตัวเองมาที่รถก่อนจะไขกุญแจเพื่อขับกลับยังคอนโดสุดหรูของตัวเอง แต่ไขเท่าไหร่ก็ไขไม่ออกเสียทีจนกุญแจหลุดมือหล่นไปอยู่ที่พื้น
"ยาหยีไหวหรือเปล่าเนี่ยให้พวกพี่ไปส่งดีกว่านะ" ทอมหนึ่งในคนที่เธอว่าจ้างบอก
"พี่ทอมฉันว่าเราได้ขึ้นสวรรค์กันแน่ล่ะวันนี้นางฟ้าสวยซะด้วย" หมีลูกน้องอีกคนของนายทอมกล่าวเสนอความคิดกับลูกพี่ของมัน
"เฮ้ยไอ้หมีแกพูดอย่างนั้นได้ยังไงวะ" ทอมที่เป็นลูกพี่เว้นวรรคคำพูดไปก่อนจะกล่าวต่อ
"เหมือนที่ข้ากำลังคิดเป๊ะเลยว่ะ ฮะ ๆ ๆ ๆ ๆ " ทั้งสองคนหัวเราะประสานเสียงกันก่อนจะรีบจัดแจงพาร่างบางนั้นขึ้นรถและขับไปยังม่านรูดที่ใกล้ที่สุดเพื่อสนองความต้องการของตัวเองและลูกน้องกับหญิงสาวที่เป็นคนว่าจ้าง นายทอมเลี้ยวรถมาที่ม่านรูดในระแวกนั้นอย่างชำนาญทาง เมื่อรถจอดสนิททั้งสองคนก็พากันอุ้มร่างที่เริ่มไม่ได้สติเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์เข้ามาข้างในห้องและวางลงบนเตียงหนานั้นอย่างเบามือราวกับว่าเธอคือประติมากรรมน้ำแข็งก็ไม่ปาน
"เฮ้ยไอ้หมีแกออกไปรอข้างนอกก่อนดูต้นทางด้วยข้าเป็นลูกพี่ข้าต้องได้ก่อน" ทอมสถาปนาตัวเองเป็นลูกพี่และออกคำสั่งให้นายหมีลูกน้องออกไปรอข้างนอกเพื่อที่ตัวเองจะได้เสพสมกับนางฟ้าเดินดินของตนให้สมใจอยาก
"ก็ได้แต่ถ้าพี่เสร็จแล้วอย่าลืมเรียกฉันด้วยนา" นายหมีเดินออกไปด้านข้างด้วยอารมณ์เซง ๆ
"โหก็แค่เป็นลูกพี่แหละวะเลยเอามาอ้างได้โธ่" หมีบ่นกระปอดกระแปดนั่งตบยุงไปพลางรอเวลาที่คนข้างในเสร็จภารกิจแล้วมาเรียกตัวเอง ส่วนด้านในนายทอมกำลังเพลิดเพลินกับการมองดูร่างบางที่นอนส่ายไปส่ายมาอย่างอดใจไม่ไหว มือหนากร้านเอื้อมไปจับหน้าอกที่โผล่พ้นสาบเสื้ออกมาพร้อมกับขยำมันอย่างเมามัน
"นางฟ้าของฉัน ฉันจะอดใจไม่ไหวแล้ว" ชายร่างท้วมพึมพำพร้อมกับถอดเสื้อผ้าออกจากร่างบางอย่างรวดเร็วเริ่มจากเสื้อนอกซีทรูเผยให้เห็นบราที่แทบจะปิดหน้าอกไม่มิดของเธอ มือหนาสั่นระริกเอื้อมไปปลดตะขอเกี่ยวที่อยู่ด้านหน้าออกความชูชันของมันล่อตาล่อใจของเขายิ่งนัก เมื่อส่วนบนถูกเปลื้องออกไปจนหมดเหลือเพียงส่วนล่างเท่านั้นชายร่างท้วมค่อย ๆ ไล้มือลงไปยังขอบกางเกงขาสั้นที่สั้นจนเกือบจะเหมือนกางเกงชั้นในก่อนจะถอดมันออกไปและเหลือปราการชิ้นสุดท้าย เขามองมันอย่างหลงใหล หญิงสาวดิ้นไปมาดูยั่วยวนในสายตาของมันยิ่งนัก มันก้มลงไล้ลิ้นสาก ๆ กับหน้าท้องแบนราบลงมาเรื่อย ๆ อย่างใจเย็นก่อนจะใช้ฟันเกี่ยวกับขอบกางเกงในตัวจิ๋วของเธอให้หลุดจากร่างที่ดิ้นเร่า ๆด้วยความเสียวซ่าน
หญิงสาวร้องครวญครางเมื่อเขาลากลิ้นมายังจุดที่บอบบางที่สุดในเรือนกาย จุดที่ไวต่อสัมผัส วิลาวัลย์ปรือตามองมายังร่างท้วมที่อยู่ข้างบนเธออย่างยั่วยวนพร้อมกับเชิญชวนให้มันรีบจัดการเธอเสียเดี๋ยวนั้น
"มัวรออะไรอยู่ล่ะ จัดการฉันเลยสิ" เสียงหวานดังขึ้นชายร่างท้วมไม่รอช้ากระโจนเข้าใส่ร่างเพรียวบางอย่างอดใจไม่ไหวอีกต่อไป
"อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวเท่านั้น" มันร้องไม่เป็นศัพท์เสียงคำรามดังราวกับสัตว์ป่า พร้อมกับปลดปล่อยสายน้ำแห่งความสุขของตัวเองออกมาเปรอะเปื้อนร่างบางจนเปียกฉุ่ม นายทอมเจ้าของร่างท้วมเสร็จภารกิจของตัวเองแล้วก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ แต่งตัวและเรียกนายหมีลูกน้องเข้าไปต่อจากเขา
"หวังว่ายังจะพอมีแรงเหลือนะคนสวย" นายหมีบอกกับร่างบางที่อยู่ตรงหน้า หญิงสาวส่งตาหวานเยิ้มให้เขาพร้อมกับกวักมือเรียกให้เข้ามาหาร่างเปลือยเปล่าของเธอ
"เข้ามาสิมัวชักช้าอยู่ทำไมล่ะ"
นายหมีไม่รอช้ากระโจนเข้าหาร่างที่แสนอวบอิ่มนั้นทันทีและเริ่มจัดการกับเธอ เสียงร้องของเธอและเขาดังสลับกันไปมาผลัดกันรุกผลัดกันรับอย่างเป็นจังหวะและเมื่อมาถึงขีดสุดก็ต้องปลดปล่อยวารีแห่งความสุขสมออกมาจนเลอะเทอะเต็มที่นอนและเนื้อตัวของเธอ วิลาวัลย์พร่อยหลับไปทันทีเพราะเหน็ดเหนื่อยกับมรสุมทั้งสองลูกที่เพิ่งผ่านพ้นไป โดยที่ทั้งนายทอมและนายหมีต่างก็แยกย้ายกันกลับไปคนละทิศละทางเพื่อรอรับคำสั่งให้ลงมือฉุดหญิงสาวที่ชื่อเปรมมิกาตามที่ได้วางแผนเอาไว้
"เป็นไงล่ะไอ้หมีแจ่มว้าวเลยไหมวะ ลีลานี่สะเด็ดจริง ๆ ข้ายังติดใจไม่หายเลยว่ะจบงานนี้ขออีกทีเหอะวะ" นายทอมพูดกับนายหมีอย่างภาคภูมิใจที่ได้เชยชมหญิงงามอย่างวิลาวัลย์นายหมีที่เป็นลูกน้องก็ไม่ต่างกันเพราะรู้สึกติดอกติดใจกับร่างอวบอิ่มที่เหย้ายวนจนเข้าไม่อยากจะจากไปเลย
"ใช่เลยลูกพี่ ฉันว่าอย่างแจ่มเลย" มันแสดงความคิดเห็นกับลูกพี่
"แล้วตอนนี้เราต้องรออะไรอีกล่ะ" นายหมีถามลูกพี่มันอีกครั้ง
"รอเวลาที่แม่นางฟ้าของเราตื่นแล้วโทรมายืนยันอีกครั้งเรื่องแผนการที่วางเอาไว้" ทอมบอกกับลูกน้องก่อนจะเข้าที่กบดานทันทีเพราะกลัวว่าจะมีคนเห็น
ร่างที่นอนหลับสนิทตั้งแต่เช้ามืดจนกระทั่งล่วงเลยเวลามาถึงเกือบเที่ยงวันหญิงสาวรู้สึกตัวขยับร่างกายจะลุกขึ้นแต่ก็ฝืนลุกไม่ไหวเพราะเจ็บแปลบไปหมดทั้งช่วงเรียวขาและอกอูม รอยช้ำเขียวเป็นจ้ำทำให้เธอเข้าใจในทันทีว่าเธอพลาดท่าเสียทีให้คนที่เธอว่าจ้างให้ไปลักพาตัวหญิงสาวมารหัวใจเสียแล้ว เธอไม่ได้สนใจตรงนั้นแต่ที่เธอสนใจตอนนี้ก็คือโทรศัพท์หาไอ้พวกที่เธอจ้างแล้วสั่งให้มันจัดการตามแผน
"ว่าไงจ๊ะเมียจ๋าโทรหาผัวแต่วันเลยแสดงว่าแรงยังเหลือนะเนี่ยคืนนี้มาต่ออีกไหมล่ะจ๊ะ" เสียงแหลมน่าเกียจเอ่ยขึ้นผ่านสายโทรศัพท์เข้ามาในโสตประสาทของเธอจนน่าขนลุก
"อย่ามาหยาบคายกับฉันนะไอ้ขยะแกมันก็เหมือนพวกขอทานที่ฉันให้ทานไปเท่านั้นแหละ" หญิงสาวตอกกลับอย่างไม่กลัวเกรง
"ปากดีจริง ๆ นะ ผัวเลือกไม่ผิดเลยที่เลือกเมียน่ะ" ร่างท้วมยังคงหยอกเธอให้โมโหเล่น
"ใครเป็นเมียแก ฉันไม่ใช่เมียแกนะหุบปากเน่า ๆ ของแกเดี๋ยวนี้นะ" หญิงสาวตวาดแวดใส่
"นี่ที่ฉันโทรมาเนี่ยไม่ได้จะมาชวนแกทะเลาะหรือหาเรื่องหรอกนะ แต่ฉันจะบอกแกว่าให้ทำตามแผนได้เลยรีบจัดการมันซะให้พ้นจากชีวิตฉันกับพี่วัตรเสียที ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยพวกแกอยากได้อะไรฉันก็จะให้ทุกอย่าง" หญิงสาวเอารางวัลมาล่อให้พวกมันรีบทำงานของเธอให้สำเร็จโดยเร็ว
"อื้มมมม มันก็น่าสนใจอยู่เหมือนกันนะเนี่ยว่าแต่ว่าถ้าพวกพี่ทำงานสำเร็จจะได้อะไรเป็นการตอบแทน" นายทอมถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
"ฉันบอกแล้วไงว่า ทุกอย่าง" เธอยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
"ตกลง จะให้เริ่มแผนตอนไหนล่ะ" มันถามย้ำ
"คืนนี้" พูดจบหญิงสาวก็วางสายไปและรอฟังข่าวจากพวกนั้นและเธอจะต้องได้รับข่าวดีว่าเสี้ยนที่มันคอยตำเธออยู่จะหายไปจากโลกนี้อย่างไร้ร่องรอย
"นังแป้งแกไม่รอดแน่คืนนี้ฉันจะส่งแกไปลงนรกให้พ้นหูพ้นตาฉันซะ ฮ๊ะ ๆๆๆๆๆๆ" เสียงหัวเราะที่ดังสนั่นอย่างกับคนเสียสติดังกึกก้องไปทั่วห้อง เธอยิ้มอย่างเยือกเย็นรอฟังข่าวในคืนนี้
เปรมมิกานั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับเด็กและการดูแลตัวเองของคนท้องอยู่ในห้องนั่งเล่นโดยมีสองสาวฝาแฝดนั่งจ้องตาไม่กระพริบ
"แป้งแกแน่ใจนะว่าจะไม่เปลี่ยนใจ" กรรัมภาถาม เปรมมิกาเงยหน้าขึ้นจากตัวหนังสือมองหน้าเธอแล้วพยักหน้าเบา ๆ เป็นคำตอบ
"แต่ลูกของแกต้องการพ่อนะ เขาไม่รู้เรื่องอะไรของผู้ใหญ่เลยแกจะให้ลูกของแกเป็นเด็กขาดพ่อเหรอ ฉันสงสารหลานอ่ะ" กัลยาพูดสมทบด้วยอีกคน
"พวกแกสองคนเป็นอะไรมากหรือเปล่า" เปรมมิกาถามเพื่อนรักพร้อมกับส่ายหัว
"ฉันไม่คุยกับพวกแกละไปข้างนอกก่อนนะ" พูดจบก็ลุกขึ้นเดินขึ้นชั้นสองเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมจะออกไปข้างนอกทันที และเมื่อเปรมมิกาเดินลงมาสองสาวเพื่อนรักก็มายืนดักหน้าเอาไว้
"แกสองคนเป็นอะไรไปน่ะฉันไม่ใช่นักโทษนะคอยคุมแจเลย" เปรมมิกาพูดประชด
"นี่อย่าประชดกันได้ไหมแป้งอย่าไปเลยนะฉันรู้สึกใจคอไม่ดีเลยจริงๆ วันนี้แกอย่าออกไปข้างนอกเลยนะ" กรรัมภาบอกกับเพื่อนเพราะเธอรู้สึกถึงสิ่งที่ไม่ปกติที่อาจจะเกิดขึ้นกับหญิงสาว
"ไม่ได้หรอกกร ฉันจะออกไปดูหนังสือเพิ่มน่ะแกไม่ต้องห่วงหรอกนะเดี๋ยวฉันก็กลับมาแล้วห้างก็อยู่ใกล้บ้านแกนี่เองจะกลัวอะไร" หญิงสาวบอกเพื่อนพร้อมกับเดินเลี่ยงไป
"แป้งเดี๋ยว" ยังไม่ทันทีเธอจะเรียก เพื่อนรักก็เดินออกไปจากบ้านและขึ้นแท็กซี่ไปอย่างรวดเร็ว
"ไปห้าง....." เปรมมิกาบอกคนขับแท็กซี่ให้ออกรถทันที
เมื่อแท็กซี่ขับออกมาจากปากซอยได้สักพักก็เกิดรถเสียขึ้นมากระทันหันคนขับจึงขอลงไปดูว่ารถเป็นอะไรหรือเปล่า
"รถเป็นอะไรอีกเนี่ย เอ่อคุณผู้หญิงครับเดี๋ยวผมขอตัวลงไปดูก่อนนะครับ" ไม่รอช้าเขาลงไปทันทีหญิงสาวนั่งรออยู่ในรถด้วยความกังวลใจแต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อจู่ ๆ คนขับรถแท็กซี่คนเดิมเปิดประตูรถและดึงแขนเธอให้ลงมาจากรถ
"อะไรกันน่ะพวกแกเป็นใคร" เปรมมิกาตกใจสุดขีดเมื่อชายคนนั้นดึงแขนเธออย่างแรง
"ไม่ต้องรู้ว่าพวกฉันเป็นใครรู้แค่ว่าแกจะต้องไปกับเราเดี๋ยวนี้อย่าพูดมาก" ไม่พูดเปล่าชายคนเดิมยังลากแขนเธอให้มาที่รถอีกคันที่มีเพื่อนมันสตาร์ทรออยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว
"ไม่นะ อย่ามายุ่งกับฉัน ปล่อยนะไอ้บ้า ปล่อย ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย" หญิงสาวพยายามส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือแต่ก็ไร้ประโยชน์ ชายคนนั้นใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดจมูกและปากของเธอเอาไว้ไม่ให้ส่งเสียงได้กลิ่นที่เหม็นหืนของมันทำให้สติของเธอเลือนลางไปความคิดสุดท้ายของเธอตอนนี้คือ "ลูก" เธอจะต้องพาตัวเองและลูกหนีไปให้ได้จากนั้นเธอก็หมดสติไป
"ยาหยีไหวหรือเปล่าเนี่ยให้พวกพี่ไปส่งดีกว่านะ" ทอมหนึ่งในคนที่เธอว่าจ้างบอก
"พี่ทอมฉันว่าเราได้ขึ้นสวรรค์กันแน่ล่ะวันนี้นางฟ้าสวยซะด้วย" หมีลูกน้องอีกคนของนายทอมกล่าวเสนอความคิดกับลูกพี่ของมัน
"เฮ้ยไอ้หมีแกพูดอย่างนั้นได้ยังไงวะ" ทอมที่เป็นลูกพี่เว้นวรรคคำพูดไปก่อนจะกล่าวต่อ
"เหมือนที่ข้ากำลังคิดเป๊ะเลยว่ะ ฮะ ๆ ๆ ๆ ๆ " ทั้งสองคนหัวเราะประสานเสียงกันก่อนจะรีบจัดแจงพาร่างบางนั้นขึ้นรถและขับไปยังม่านรูดที่ใกล้ที่สุดเพื่อสนองความต้องการของตัวเองและลูกน้องกับหญิงสาวที่เป็นคนว่าจ้าง นายทอมเลี้ยวรถมาที่ม่านรูดในระแวกนั้นอย่างชำนาญทาง เมื่อรถจอดสนิททั้งสองคนก็พากันอุ้มร่างที่เริ่มไม่ได้สติเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์เข้ามาข้างในห้องและวางลงบนเตียงหนานั้นอย่างเบามือราวกับว่าเธอคือประติมากรรมน้ำแข็งก็ไม่ปาน
"เฮ้ยไอ้หมีแกออกไปรอข้างนอกก่อนดูต้นทางด้วยข้าเป็นลูกพี่ข้าต้องได้ก่อน" ทอมสถาปนาตัวเองเป็นลูกพี่และออกคำสั่งให้นายหมีลูกน้องออกไปรอข้างนอกเพื่อที่ตัวเองจะได้เสพสมกับนางฟ้าเดินดินของตนให้สมใจอยาก
"ก็ได้แต่ถ้าพี่เสร็จแล้วอย่าลืมเรียกฉันด้วยนา" นายหมีเดินออกไปด้านข้างด้วยอารมณ์เซง ๆ
"โหก็แค่เป็นลูกพี่แหละวะเลยเอามาอ้างได้โธ่" หมีบ่นกระปอดกระแปดนั่งตบยุงไปพลางรอเวลาที่คนข้างในเสร็จภารกิจแล้วมาเรียกตัวเอง ส่วนด้านในนายทอมกำลังเพลิดเพลินกับการมองดูร่างบางที่นอนส่ายไปส่ายมาอย่างอดใจไม่ไหว มือหนากร้านเอื้อมไปจับหน้าอกที่โผล่พ้นสาบเสื้ออกมาพร้อมกับขยำมันอย่างเมามัน
"นางฟ้าของฉัน ฉันจะอดใจไม่ไหวแล้ว" ชายร่างท้วมพึมพำพร้อมกับถอดเสื้อผ้าออกจากร่างบางอย่างรวดเร็วเริ่มจากเสื้อนอกซีทรูเผยให้เห็นบราที่แทบจะปิดหน้าอกไม่มิดของเธอ มือหนาสั่นระริกเอื้อมไปปลดตะขอเกี่ยวที่อยู่ด้านหน้าออกความชูชันของมันล่อตาล่อใจของเขายิ่งนัก เมื่อส่วนบนถูกเปลื้องออกไปจนหมดเหลือเพียงส่วนล่างเท่านั้นชายร่างท้วมค่อย ๆ ไล้มือลงไปยังขอบกางเกงขาสั้นที่สั้นจนเกือบจะเหมือนกางเกงชั้นในก่อนจะถอดมันออกไปและเหลือปราการชิ้นสุดท้าย เขามองมันอย่างหลงใหล หญิงสาวดิ้นไปมาดูยั่วยวนในสายตาของมันยิ่งนัก มันก้มลงไล้ลิ้นสาก ๆ กับหน้าท้องแบนราบลงมาเรื่อย ๆ อย่างใจเย็นก่อนจะใช้ฟันเกี่ยวกับขอบกางเกงในตัวจิ๋วของเธอให้หลุดจากร่างที่ดิ้นเร่า ๆด้วยความเสียวซ่าน
หญิงสาวร้องครวญครางเมื่อเขาลากลิ้นมายังจุดที่บอบบางที่สุดในเรือนกาย จุดที่ไวต่อสัมผัส วิลาวัลย์ปรือตามองมายังร่างท้วมที่อยู่ข้างบนเธออย่างยั่วยวนพร้อมกับเชิญชวนให้มันรีบจัดการเธอเสียเดี๋ยวนั้น
"มัวรออะไรอยู่ล่ะ จัดการฉันเลยสิ" เสียงหวานดังขึ้นชายร่างท้วมไม่รอช้ากระโจนเข้าใส่ร่างเพรียวบางอย่างอดใจไม่ไหวอีกต่อไป
"อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวเท่านั้น" มันร้องไม่เป็นศัพท์เสียงคำรามดังราวกับสัตว์ป่า พร้อมกับปลดปล่อยสายน้ำแห่งความสุขของตัวเองออกมาเปรอะเปื้อนร่างบางจนเปียกฉุ่ม นายทอมเจ้าของร่างท้วมเสร็จภารกิจของตัวเองแล้วก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ แต่งตัวและเรียกนายหมีลูกน้องเข้าไปต่อจากเขา
"หวังว่ายังจะพอมีแรงเหลือนะคนสวย" นายหมีบอกกับร่างบางที่อยู่ตรงหน้า หญิงสาวส่งตาหวานเยิ้มให้เขาพร้อมกับกวักมือเรียกให้เข้ามาหาร่างเปลือยเปล่าของเธอ
"เข้ามาสิมัวชักช้าอยู่ทำไมล่ะ"
นายหมีไม่รอช้ากระโจนเข้าหาร่างที่แสนอวบอิ่มนั้นทันทีและเริ่มจัดการกับเธอ เสียงร้องของเธอและเขาดังสลับกันไปมาผลัดกันรุกผลัดกันรับอย่างเป็นจังหวะและเมื่อมาถึงขีดสุดก็ต้องปลดปล่อยวารีแห่งความสุขสมออกมาจนเลอะเทอะเต็มที่นอนและเนื้อตัวของเธอ วิลาวัลย์พร่อยหลับไปทันทีเพราะเหน็ดเหนื่อยกับมรสุมทั้งสองลูกที่เพิ่งผ่านพ้นไป โดยที่ทั้งนายทอมและนายหมีต่างก็แยกย้ายกันกลับไปคนละทิศละทางเพื่อรอรับคำสั่งให้ลงมือฉุดหญิงสาวที่ชื่อเปรมมิกาตามที่ได้วางแผนเอาไว้
"เป็นไงล่ะไอ้หมีแจ่มว้าวเลยไหมวะ ลีลานี่สะเด็ดจริง ๆ ข้ายังติดใจไม่หายเลยว่ะจบงานนี้ขออีกทีเหอะวะ" นายทอมพูดกับนายหมีอย่างภาคภูมิใจที่ได้เชยชมหญิงงามอย่างวิลาวัลย์นายหมีที่เป็นลูกน้องก็ไม่ต่างกันเพราะรู้สึกติดอกติดใจกับร่างอวบอิ่มที่เหย้ายวนจนเข้าไม่อยากจะจากไปเลย
"ใช่เลยลูกพี่ ฉันว่าอย่างแจ่มเลย" มันแสดงความคิดเห็นกับลูกพี่
"แล้วตอนนี้เราต้องรออะไรอีกล่ะ" นายหมีถามลูกพี่มันอีกครั้ง
"รอเวลาที่แม่นางฟ้าของเราตื่นแล้วโทรมายืนยันอีกครั้งเรื่องแผนการที่วางเอาไว้" ทอมบอกกับลูกน้องก่อนจะเข้าที่กบดานทันทีเพราะกลัวว่าจะมีคนเห็น
ร่างที่นอนหลับสนิทตั้งแต่เช้ามืดจนกระทั่งล่วงเลยเวลามาถึงเกือบเที่ยงวันหญิงสาวรู้สึกตัวขยับร่างกายจะลุกขึ้นแต่ก็ฝืนลุกไม่ไหวเพราะเจ็บแปลบไปหมดทั้งช่วงเรียวขาและอกอูม รอยช้ำเขียวเป็นจ้ำทำให้เธอเข้าใจในทันทีว่าเธอพลาดท่าเสียทีให้คนที่เธอว่าจ้างให้ไปลักพาตัวหญิงสาวมารหัวใจเสียแล้ว เธอไม่ได้สนใจตรงนั้นแต่ที่เธอสนใจตอนนี้ก็คือโทรศัพท์หาไอ้พวกที่เธอจ้างแล้วสั่งให้มันจัดการตามแผน
"ว่าไงจ๊ะเมียจ๋าโทรหาผัวแต่วันเลยแสดงว่าแรงยังเหลือนะเนี่ยคืนนี้มาต่ออีกไหมล่ะจ๊ะ" เสียงแหลมน่าเกียจเอ่ยขึ้นผ่านสายโทรศัพท์เข้ามาในโสตประสาทของเธอจนน่าขนลุก
"อย่ามาหยาบคายกับฉันนะไอ้ขยะแกมันก็เหมือนพวกขอทานที่ฉันให้ทานไปเท่านั้นแหละ" หญิงสาวตอกกลับอย่างไม่กลัวเกรง
"ปากดีจริง ๆ นะ ผัวเลือกไม่ผิดเลยที่เลือกเมียน่ะ" ร่างท้วมยังคงหยอกเธอให้โมโหเล่น
"ใครเป็นเมียแก ฉันไม่ใช่เมียแกนะหุบปากเน่า ๆ ของแกเดี๋ยวนี้นะ" หญิงสาวตวาดแวดใส่
"นี่ที่ฉันโทรมาเนี่ยไม่ได้จะมาชวนแกทะเลาะหรือหาเรื่องหรอกนะ แต่ฉันจะบอกแกว่าให้ทำตามแผนได้เลยรีบจัดการมันซะให้พ้นจากชีวิตฉันกับพี่วัตรเสียที ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยพวกแกอยากได้อะไรฉันก็จะให้ทุกอย่าง" หญิงสาวเอารางวัลมาล่อให้พวกมันรีบทำงานของเธอให้สำเร็จโดยเร็ว
"อื้มมมม มันก็น่าสนใจอยู่เหมือนกันนะเนี่ยว่าแต่ว่าถ้าพวกพี่ทำงานสำเร็จจะได้อะไรเป็นการตอบแทน" นายทอมถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
"ฉันบอกแล้วไงว่า ทุกอย่าง" เธอยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
"ตกลง จะให้เริ่มแผนตอนไหนล่ะ" มันถามย้ำ
"คืนนี้" พูดจบหญิงสาวก็วางสายไปและรอฟังข่าวจากพวกนั้นและเธอจะต้องได้รับข่าวดีว่าเสี้ยนที่มันคอยตำเธออยู่จะหายไปจากโลกนี้อย่างไร้ร่องรอย
"นังแป้งแกไม่รอดแน่คืนนี้ฉันจะส่งแกไปลงนรกให้พ้นหูพ้นตาฉันซะ ฮ๊ะ ๆๆๆๆๆๆ" เสียงหัวเราะที่ดังสนั่นอย่างกับคนเสียสติดังกึกก้องไปทั่วห้อง เธอยิ้มอย่างเยือกเย็นรอฟังข่าวในคืนนี้
เปรมมิกานั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับเด็กและการดูแลตัวเองของคนท้องอยู่ในห้องนั่งเล่นโดยมีสองสาวฝาแฝดนั่งจ้องตาไม่กระพริบ
"แป้งแกแน่ใจนะว่าจะไม่เปลี่ยนใจ" กรรัมภาถาม เปรมมิกาเงยหน้าขึ้นจากตัวหนังสือมองหน้าเธอแล้วพยักหน้าเบา ๆ เป็นคำตอบ
"แต่ลูกของแกต้องการพ่อนะ เขาไม่รู้เรื่องอะไรของผู้ใหญ่เลยแกจะให้ลูกของแกเป็นเด็กขาดพ่อเหรอ ฉันสงสารหลานอ่ะ" กัลยาพูดสมทบด้วยอีกคน
"พวกแกสองคนเป็นอะไรมากหรือเปล่า" เปรมมิกาถามเพื่อนรักพร้อมกับส่ายหัว
"ฉันไม่คุยกับพวกแกละไปข้างนอกก่อนนะ" พูดจบก็ลุกขึ้นเดินขึ้นชั้นสองเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมจะออกไปข้างนอกทันที และเมื่อเปรมมิกาเดินลงมาสองสาวเพื่อนรักก็มายืนดักหน้าเอาไว้
"แกสองคนเป็นอะไรไปน่ะฉันไม่ใช่นักโทษนะคอยคุมแจเลย" เปรมมิกาพูดประชด
"นี่อย่าประชดกันได้ไหมแป้งอย่าไปเลยนะฉันรู้สึกใจคอไม่ดีเลยจริงๆ วันนี้แกอย่าออกไปข้างนอกเลยนะ" กรรัมภาบอกกับเพื่อนเพราะเธอรู้สึกถึงสิ่งที่ไม่ปกติที่อาจจะเกิดขึ้นกับหญิงสาว
"ไม่ได้หรอกกร ฉันจะออกไปดูหนังสือเพิ่มน่ะแกไม่ต้องห่วงหรอกนะเดี๋ยวฉันก็กลับมาแล้วห้างก็อยู่ใกล้บ้านแกนี่เองจะกลัวอะไร" หญิงสาวบอกเพื่อนพร้อมกับเดินเลี่ยงไป
"แป้งเดี๋ยว" ยังไม่ทันทีเธอจะเรียก เพื่อนรักก็เดินออกไปจากบ้านและขึ้นแท็กซี่ไปอย่างรวดเร็ว
"ไปห้าง....." เปรมมิกาบอกคนขับแท็กซี่ให้ออกรถทันที
เมื่อแท็กซี่ขับออกมาจากปากซอยได้สักพักก็เกิดรถเสียขึ้นมากระทันหันคนขับจึงขอลงไปดูว่ารถเป็นอะไรหรือเปล่า
"รถเป็นอะไรอีกเนี่ย เอ่อคุณผู้หญิงครับเดี๋ยวผมขอตัวลงไปดูก่อนนะครับ" ไม่รอช้าเขาลงไปทันทีหญิงสาวนั่งรออยู่ในรถด้วยความกังวลใจแต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อจู่ ๆ คนขับรถแท็กซี่คนเดิมเปิดประตูรถและดึงแขนเธอให้ลงมาจากรถ
"อะไรกันน่ะพวกแกเป็นใคร" เปรมมิกาตกใจสุดขีดเมื่อชายคนนั้นดึงแขนเธออย่างแรง
"ไม่ต้องรู้ว่าพวกฉันเป็นใครรู้แค่ว่าแกจะต้องไปกับเราเดี๋ยวนี้อย่าพูดมาก" ไม่พูดเปล่าชายคนเดิมยังลากแขนเธอให้มาที่รถอีกคันที่มีเพื่อนมันสตาร์ทรออยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว
"ไม่นะ อย่ามายุ่งกับฉัน ปล่อยนะไอ้บ้า ปล่อย ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย" หญิงสาวพยายามส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือแต่ก็ไร้ประโยชน์ ชายคนนั้นใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดจมูกและปากของเธอเอาไว้ไม่ให้ส่งเสียงได้กลิ่นที่เหม็นหืนของมันทำให้สติของเธอเลือนลางไปความคิดสุดท้ายของเธอตอนนี้คือ "ลูก" เธอจะต้องพาตัวเองและลูกหนีไปให้ได้จากนั้นเธอก็หมดสติไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น