เจ้าสาวจำเป็น

ลำดับตอนที่ #2 : คุลมถุงชน

             "แอ๊นท์ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไม่สามารถทำตามความต้องการของคุณพ่อคุณแม่ได้ หวังว่าทุกคนคงจะเข้าใจ"
             เนื้อความสั้น  ๆในจดหมายทำให้ผู้ที่ฟังอยู่ถึงกับร่ำไห้คุณอรอนงค์เป็นลมล้มพับไปต่อหน้าต่อตาคุณประยุทธสามีและเปรมมิกาที่ยังตกตะลึงกับถ้อยคำในจดหมายที่อรอุมาน้องสาวต่างมารดาได้เขียนไว้ด้วยลายมือของตัวเธอเอง ถ้าหากถ้อยคำในจดหมายนั้นเป็นเรื่องจริงนั่นก็หมายความว่าน้องสาวเธอได้หนีออกไปจากบ้านแล้วน่ะสิแล้วเรื่องแต่งงานที่กำลังจะมีขึ้นในอีก 2 อาทิตย์นี้จะทำอย่างไร หญิงสาวได้แต่รำพึงในใจคนเดียวเงียบ ๆ ตามนิสัยของเธอซึ่งเป็นคนที่พูดน้อยและไม่ค่อยสุงสิงกับใคร

             "เราจะทำยังไงดีค่ะคุณยุทธ อีกไม่กี่วันแล้วเหลือเวลาอีกไม่กี่วัน ฮือ ๆ ๆ " เสียงร่ำไห้ของคุณอรอนงค์ทำให้คุณประยุทธสงสารจับใจแต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรกับเรื่องนี้เพราะมันกระทันหันเหลือเกินคุณประยุทธประคองคุณอรอนงค์ผู้เป็นภรรยาไปนั่งที่โซฟาในห้องรับแขกเพื่อรับอากาศอย่างเต็มที่เกรงว่าจะเป็นลมเป็นแล้งไปอีกและหันไปพยักหน้าให้ลูกสาวคนโตเพื่อบอกว่าออกไปคุยกันด้านนอก

               "อะไรนะคะ คุณพ่อจะให้แป้งแต่งงานแทนยายแอ๊นท์เหรอคะ ไม่ค่ะแป้งไม่แต่ง"

               เปรมมิกาถึงแม้จะเป็นคนพูดน้อยหัวอ่อนแต่เรื่องการแต่งงานมันคือเรื่องใหญสำหรับเธอและเธอคิดว่ามันไม่ถูกต้อง เอ่ยขึ้นคัดค้านบิดา

              "แป้ง เห็นแก่พ่อเถอะนะทำเพื่อพ่อและคุณอรอนงค์สักครั้งเถอะพ่อไม่เห็นหนทางไหนที่จะตามหายายแอ๊นท์เพื่อให้กลับมาทันเวลาเลยนะ "
              คุณประยุทธปลอบประโลมลูกสาวคนโตอย่างใจเย็นเพราะท่านเองก็รู้สึกเห็นใจเปรมมิกาอยู่ไม่น้อยที่ต้องมาแต่งงานแทนน้องสาวอย่างอรอุมาทั้ง ๆ ที่ท่านเลือกแล้วว่าคนที่เหมาะสมจะแต่งงานกับลูกชายของเพื่อนคุณอรอนงค์คือลูกสาวคนเล็กที่ดูจะไม่ได้เรื่องในการเลือกคู่ครองแน่นอน

             "แป้งช่วยน้าสักครั้งเถอะนะน้าขอร้อง"
              อรอนงค์พูดทั้งน้ำตานองหน้าเธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดีเหมือนกันกับลูกสาวคนเล็กที่เอาแต่ใจและดื้อด้านมาแต่ไหนแต่ไรทำไมนะทำไมถึงทำแบบนี้กับแม่บังเกิดเกล้าอย่างเธอได้เวรกรรมอะไรของเธอหนอ อรอนงค์ได้แต่ตัดพ้อตัวเองในใจพลางใช้มือปาดน้ำตา

              ถึงแม้จะรู้สึกว่าสิ่งที่บุพการีของเธอและแม่เลี้ยงขอร้องมันเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องแต่คนเป็นลูกมีหน้าที่ต้องทดแทนบุญคุณของพ่อแม่อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ
              "เฮ้ออออออ" เสียงถอนหายใจอย่างหนักหน่วงถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากปาก

              "คุณพ่อกับคุณน้าจะให้แป้งแต่งงานกับคนที่แป้งไม่เคยเห็นหน้า ชื่อเขาแป้งก็ยังไม่รู้จักเลยเนี่ยนะคะ แล้วเหลือเวลาอีกตั้ง 1 อาทิตย์เราลองโทรตามหายายแอ๊นท์ตามบ้านเพื่อนก่อนไหมคะแล้วค่อยมาคุยเรื่องนี้อีกที"
 
              เปรมมิกาพยายามประวิงเวลาเพื่อให้ตัวเองมีโอกาสรอดจากกรงวิวาห์ที่อยู่ตรงหน้าอย่างให้เหตุผลก่อนที่บิดาจะพยักหน้าเห็นด้วยเพราะท่านเองก็อยากจะลองตามหาลูกสาวคนเล็กก่อนตามที่เปรมมิกาลูกสาวคนโตบอก
            
              "ก็ได้ พ่อเห็นด้วยแต่พ่อมีข้อแม้นะว่าถ้าเหลือเวลาอีก 2 วันแล้วเรายังตามหายายแอ๊นท์ไม่พบลูกจะต้องแต่งงานแทนน้องอย่างไม่มีข้อโต้แย้งกับพ่อและน้าอรอีก เอาเป้นว่าตกลงตามนี้ล่ะ" 
      
              คุณประยุทธกล่าวปิดท้ายก่อนจะพยุงคุณอรอนงค์ขึ้นไปพักยังชั้นสองของบ้านโดยไม่หันมามองลูกสาวคนโตอีก เปรมมิกาที่ตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนั่งถอนหายใจอยู่ที่เดิมหัลงจากที่บิดาเดินหายเข้าไปในห้องแล้วพักใหญ่ เรื่องอะไรจะให้เราแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ไม่ได้การละ เมื่อคิดได้ดังนั้นเปรมมิกาจึงเดินไปหยิบโทรศัพท์ไร้สายเพื่อกดเบอร์ติดต่อไปยังเพื่อนสาวฝาแฝดของเธออย่ากัลยาและกรรัมภาทันทีด้วยคิดว่าทั้งสองสาวจะต้องช่วยเธอได้แน่ ๆ 

               "ฮัลโหล ขอสายกันหรือกร ก็ได้ค่ะ" หลังจากรอสายสักพักก็มีเสียงตอบกลับ
               "ว่าไงแป้ง โทรมามีอะไรหรือเปล่า"
                เพื่อนสาวส่งเสียงตอบรับเมื่อรู้ว่าเป็นใครเธอรู้ก่อนหน้านี้แล้วว่ายังไงซะเปรมมิกาก็ต้องโทรมาหาเธอไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้เป็นแน่เพราะช่วงนี้เพื่อนสาวของเธออย่างเปรมมิกากำลังมีปัญหาเรื่องครอบครัวอยู่