เจ้าสาวจำเป็น

ลำดับตอนที่ #19 : ประกวดลีลาศ

               "หนูแป้งแต่งตัวเสร็จหรือยังลูกให้แม่เข้าไปช่วยมั้ย" เสียงคุณพอฤดีดังผ่านประตูหน้าห้องเข้ามาเปรมมิกากำลังแต่งตัวใกล้จะเสร็จแล้วสะดุงเล็กน้อยก่อนจะจัดกระโปรงให้เข้าที่แล้วเดินไปเปิดประตูรับผู้มาใหม่
               ร่างบางในชุดเดรสสั้นคลุมเข่าสีโอรสเปิดไหล่หนึ่งข้างมีระบายตรงแขนเป็นลูกไม้ฝรั่งเศสเนื้อดีส่วนกระโปรงเป็นผ้าชีฟองที่นำเข้ามีความพองตัวจึงทำให้กระโปรงดูมีน้ำหนักไม่ทิ้งตัวมากไปและไม่ลีบเกินไป ส่วนด้านหลังผูกด้วยโบว์สีเดียวกับชุด รับกับทรงผมลอนที่ถูกจับมวยหลวม ๆ ตรงท้ายทอยประดับด้วยโบว์คริสตัลเป็นประกายระยิบระยับทำให้คุณพอฤดีถึงกับตะลึงงันในความสวยของลูกสะใภ้อยู่นานเลยทีเดียว
 
              "สวยมากเลยหนูแป้ง" คำพูดสั้น ๆ ถูกเอ่ยออกมาพร้อมกับทำท่าคิดอยู่ว่าเหมือนยังขาดอะไรไปสักอย่างและก็นึกขึ้นได้
              "แม่ว่ามันขาดสร้อยตรงคอนะ มันดูโล่ง ๆ ไป" เมื่อพูดจบก็เดินจูงมือลูกสะใภ้ไปยังห้องเก็บเครื่องเพชรของตัวเองทันทีเมื่อไปถึงห้องคุณพอฤดีก็หยิบชุดเครื่องเพชรที่ประกอบด้วยสร้อยคอ ต่างหู และแหวน ส่งให้หญิงสาว
              "แป้งว่า มันเยอะเกินไปนะคะคุณแม่ แป้งกลัวมันหายน่ะค่ะ" เปรมมิกาเอ่ยเสียงอ่อยเพราะคิดว่ามันมากเกินไปสำหรับเธอ
              "ไม่เยอะหรอกหนูแป้ง อย่าลืมนะว่าหนูเป็นสะใภ้ของลูกชายคนเดียวของแม่เพราะฉะนั้นงานนี้หนูจะไม่น้อยหน้าใคร มาเดี๋ยวแม่ใส่ให้รับรองเลยว่าถ้าตาวัตรได้เห็นหนูวันนี้นะตะลึงงั้นยิ่งกว่าวันแต่งงานเสียอีก"
               คนเป็นแม่สามียิ้มกรุ้มกริ่มเมื่อนึกไปถึงหน้าบุตรชายว่าถ้าหากเห็นภรรยาสาวแสนสวยของเขาในชุดนี้คงจะอึ้งจนพูดไม่ออกเลยเชียวล่ะเธอรู้สึกภูมิใจกับลูกสะใภ้คนนี้เหลือเกิน ไม่มีขาดตกบกพร่องทั้งงานบ้าน งานเรือน อาหารหรือก็ทำได้ดี ขนมหวานก็อร่อย อย่างนี้สิศรีสะใภ้ของตระกูล
               "แป้งเกรงใจค่ะคุณแม่แค่นี้คุณพ่อกับคุณแม่ก็กรุณาแป้งมากเหลือเกินแล้ว"
               "พูดอะไรอย่างนั้นเล่าหนูแป้ง ตอนนี้หนูคือคนในครอบครัวเราแล้วนะอย่าคิดมากสิจ๊ะ ดูทำหน้าเข้าไม่เอา ๆ ยิ้มหน่อยสิจ๊ะเดี๋ยวไม่สวยนะ มาเรามาใส่เครื่องประดับให้เสร็จดีกว่าจะได้รีบไปงานกัน" คุณพอฤดีจัดแจงใส่สร้อยคอต่างหูและแหวนให้ลูกสะใภ้จนเสร็จเรียบร้อยก่อนจะพาเดินลงมาชั้นล่างซึ่งมีสองหนุ่มทั้งหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่รอคอยอยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว
                "มาแล้วจ้า พร้อมจะไปกันหรือยัง" เสียงคุณพอฤดีดังขึ้นทำให้สองพ่อลูกหันมาตามเสียงก่อนจะตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า โดยเฉพาะภควัตรที่ดูจะนิ่งและอึ้งไปเลยทีเดียว เขาคาดไม่ถึงเลยว่าหญิงสาวจะสวยราวกับเจ้าหญิงถึงเพียงนี้ เธอสวยมากจริง ๆ ยามเมื่อจ้องมองชัด ๆ เต็มตา

                "ว่าไงไปกันหรือยังหนุ่ม  ๆมัวแต่ยืนอึ้งอยู่นั่นแหละไปเร็วเข้าเดี๋ยวงานจะเริ่มแล้ว" คุณพอฤดีเรียกสติของทั้งคู่กลับมาก่อนจะควงแขนคุณภัทรผู้เป็นสามีไปขึ้นรถที่จอดรออยู่แล้ว ภควัตรยืนแขนข้างหนึ่งให้หญิงสาวจับ เปรมมิกาอึกอักเล็กน้อยด้วยความเขินเพราะตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยเกี่ยวหรือจับแขนใครออกงานแบบนี้เลยจริง ๆ แต่ก็ยอมยื่นมือออกไปจับแต่โดยดี


งานสมาคมศิษย์เก่า

               เมื่อทั้งสี่คนมาถึงคุณพอฤดีและคุณภัทรก็พาทั้งลูกชายและลูกสะใภ้เดินแนะนำกับผู้ใหญ่ทั้งหลายจนทั่วงาน เมื่อเห็นสีหน้าอิดโรยของเปรมมิกาภควัตรจึงถามเธอ

               "เปรมมิกาเธอไหวหรือเปล่าถ้าไม่ไหวกลับบ้านก็ได้นะเดี๋ยวฉันให้คนขับรถขับไปส่ง" ชายหนุ่มถาม หญิงสาวส่ายหน้าทันที
               "ฉันไม่เป็นไรค่ะ ยังไหวไม่อยากให้คุณแม่ท่านกังวลน่ะค่ะ"เปรมมิกาหันมายิ้มน้อย ๆ ยอมรับว่าเธอไม่ค่อยคุ้นกับงานสังคมพวกนี้เลย ภควัตรจึงจับมือเธอขึ้นมาบีบเบา ๆ เป็นการให้กำลังใจ


              
              "ต่อไปเป็นการประกวดการเต้นลีลาศชิงถ้วยรางวัลพิเศษพร้อมเงินรางวัล 1 แสนบาท เพื่อร่วมสมทบทุนกับสมาคมศิษย์เก่าบริจาคสิ่งของตามชนบทที่ยากไร้ ขอเชิญผู้เข้าร่วมประกวดออกมาหน้าฟลอร์ทางคณะกรรมการจะทำการคัดเลือกเป็น 3 ช่วง ผู้ที่เต้นรอบแรกไม่ผ่านจะถูกคัดออกทันที" สิ้นเสียงพีธีกรผู้เข้าประกวดต่างก็เดินเข้ามาหน้าเวทีกันอย่างพร้อมเพรียงรวมทั้งคู่ของภควัตรและเปรมมิกาด้วยเช่นกัน ด้วยความที่มีหน้าตาที่โดดเด่นของทั้งคู่จึงสร้างความสนใจให้กับบรรดาลูกหลานไฮโซทั้งหลายด้วยความอยากรู้อยากเห็น

               "คุณโอเคมั้ยเปรมมิกา" เสียงทุ้มถามด้วยความเป็นห่วง
               "ฉันไหวค่ะ" หญิงสาวรับคำพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อแสดงให้ชายหนุ่มตรงหน้าเห็นว่าเธอสบายดี

              ดนตรีขึ้น คู่เต้นรำทุกคู่ต่างก็โค้งคับนับเข้าหากันก่อนที่จะเต้นตามจังหวะจนจบเพลงของรอบคัดเลือก คู่ของภควัตรและเปรมมิกาเข้ารอบที่สองรอบนี้เป็นจังหวะช้า และทั้งคู่ก็ทำได้ดีทีเดียวจนผ่านเข้ารอบที่สามซึ่งตอนนี้เป็นรอบคัดเลือกคู่ชิง
              "เป็นไงล่ะคุณภัทรฤดีบอกแล้วว่ายังไง ๆ รางวัลนี้จะต้องเป็นของเราแน่ ๆ ลูกเราทั้งคู่ไม่ธรรมดาเลยดูสิ" คุณพอฤดีส่งเสียงเชียร์ทั้งคู่อยู่ห่าง  ๆอย่างให้กำลังใจ
              เมื่อภควัตรและเปรมมิกาผ่านมาถึงรอบชิงชนะเลิศโดยมีตัวเก็งอยู่สองคู่ที่มีคะแนนไล่เลี่ยกัน พอเพลงเริ่มบรรเลงอีกครั้งทุกคู่ต่างก็เต้นไปตามจังหวะ และคงเพราะเต้นนานต่อเนื่องเลยทำให้คู่แรกสะดุดขาตัวเองล้มเลยถูกคัดออกทันที เหลืออีกเพียงสองคู่ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีคู่ของภควัตรและเปรมมิกาด้วย เมื่อเพลงจบทุกคนต่างรอลุ่นผลการประกาศรางวัลชนะเลิศด้วยใจจดจ่อ
               "เปรมมิกาเหนื่อยหรือเปล่า ยังไหวมั้ย" ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อทุกอย่างผ่านไปด้วยดี หญิงสาวส่ายหน้าอีกครั้งพร้อมกับบอกว่า
               "ฉันไม่เป็นไรค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่ท่านไปไหนแล้วล่ะคะเมื่อกี้ยังเห็นอยู่แถว ๆ นี้อยู่เลย" เปรมมิกากวาดสายตามองหาทั้งคู่และเห็นว่าท่านทั้งสองกำลังเดินมาทางนี้พอดี

                "ผลการประกาศรางวัลชนะเลิศลีลาศประจำปีนี้ ทางคณะกรรมการของเราบอกมาว่าคะแนนใกล้เคียงกันมาก แต่การแข่งขันย่อมมีผู้แพ้และผู้ชนะ ทางคณะกรรมการลงความเห็นแล้วว่าคู่ที่ได้แชมป์ไปครองในวันนี้ได้แก่ " เสียงดนตรีดังขึ้นกึกก้องทำให้คนที่กำลังลุ้นอยู่ระทึกไปตาม ๆ กัน โดยเฉพาะเปรมมิกาและภควัตร

                 "คู่ของคุณ ..... คุณ ภควัตรและคุณเปรมมิกาครับขอเสียงปรบมือให้ทั้งคู่ด้วยนะครับคะแนนเฉียดฉิวไปแค่หนึ่งคะแนนครับ" สิ้นเสียงประกาศทั้งภควัตรและเปรมมิกากระโดดกอดกันทันทีด้วยความดีใจทั้งคุณพอฤดีและคุณภัทรต่างก็ปลื้มใจไปด้วย ก่อนจะหอบถ้วยรางวัลกลับบ้านและมอบเงินรางวัลทั้งหมดในการกุศล เมื่อทุกคนต่างอิ่มบุญและความสุขก็พากันไปขึ้นรถเตรียมที่จะกลับบ้านแต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ทุกคนต้องหันมามองโดยอัตโนมัติ

                "พี่วัตรขา รอวีวี่ด้วยค่ะ" วิลาวัลย์รีบวิ่งเข้ามาเกี่ยวแขนชายหนุ่มทันทีโดยไม่แคร์สายตาใคร ทำให้เหล่านักข่าวที่รอทำข่าวอยู่แห่กันเข้ามาดูเพื่อหาข่าวไปลงหน้าหนังสือพิมพ์วันถัดไป