เกาทัณฑ์อหังการ

ลำดับตอนที่ #6 : (พื้นที่ว่าง)

แหงนใบหน้าเหม่อมองพื้นนภา

ละอองหิมะพลิ้วละล่องหล่น

ฟากฟ้าแต่งแต้มด้วยแสงดาวราย

ดวงจันทร์เจ้าอยู่หนใดแล้ว



ยะเยือกผิวกาย กัดกร่อนจิตใจจากสภาพอากาศ

คนผู้หนึ่งเมื่อรักแล้วเหตุใดมิได้เคียงคู่

ราตรีเดียวดาย บุรุษโดดเดี่ยว

ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น



ด้วยนภาผืนเดียวกัน

สตรีงามมองผ่านผ้าม่านพลิ้ว

ดวงตาเลื่อนลอย ดวงใจสั่นระรัว

ท่านเป็นเช่นไร



ร่างกายอ่อนแอดั่งเช่นหัวใจ

เมื่อหิมะขาวยังคงขาวอยู่

คนเราอย่าได้เปลี่ยนไป

เหน็บหนาวเท่าใดยังอุ่นได้ หากใจมั่นคง



รัตติกาลยาวนานนัก

กลืนกินที่หมายของสองใจไปสิ้น

รอคอยเจ้า เวลาใดจะมาถึง

เวลานั้นย่อมได้รวมเป็นหนึ่งเดียว



อุษาแสงสาดส่อง

ละอองขาวหยุดร่วงลง

ยะเยือกเย็นยังคงอยู่

อยู่ที่ใด ทั่วกายหรือในใจตน…



อุษาแสงสาดส่อง

ละอองขาวหยุดร่วงลง

สายลมอ่อน ผ้าม่านพลิ้วไหว

ดวงใจหาได้ปลิดปลิวตามสายลม…