สุราร้อน กระบี่เย็น

ลำดับตอนที่ #4 : ร่ำสุราหาผู้คน

ยามรุ่งอรุณ เหลาสุขทรัพย์ร่ำรวยกำลังเปิดกิจการ เด็กรับใช้ทั้งหลายวุ่นวายกับการเดินจัดข้าวของให้เข้าที่ เถ้าแก่เหลาเช่นแมงมุมเก้าขาก็เดินตรวจตราความเรียบร้อยประจำวัน เพื่อเป็นการเตรียมรับแขกคนที่สองของวันนี้

แขกคนที่สอง ???

วันนี้นับเป็นรุ่งเช้าวันที่สองของเหลาสุขทรัพย์ร่ำรวย ที่ต้องเปิดเพื่อรอรับแขกคนที่สอง มิใช่แขกคนแรก
แขกคนแรกของเหลาคนนี้แม้ไม่ใช่คนแรกของสามวันก่อน แต่สองวันที่ผ่านมานี้ล้วนใช่ มันมิได้เข้าเหลามาหาสุราอาหารดื่มกินแต่เช้าตรู่ แต่กลับอาศัยดื่มกินสุราอาหารที่เหลาอยู่ทุกเช้าจรดค่ำ ค่ำจรดเช้า หากนับรวมรุ่งเช้านี้ก็เข้าวันที่สามแล้วที่มันอยู่ที่เหลาสุขทรัพย์ร่ำรวย

มันย่อมเป็นหมื่นจอกไม่เมามาย เฒ่ายอดสนนั่นเอง

“อรุณสวัสดิ์ผู้อาวุโส” แมงมุมเก้าขาทักทาย เมื่อเสร็จจากการตรวจความเรียบร้อยในเหลา
“สุราก้อนหินหวานสิบชั่ง” ผู้เฒ่าตอบกลับไป
“เกรงว่าไม่สามารถ”
“ไม่สามารถอันใด!!”
“ไม่สามารถนำมาให้ท่านผู้อาวุโสดื่มได้อีกแล้ว” แมงมุมเก้าขาบอกพร้อมโค้งตัวต่ำ
“เรื่องอันใด?”

“หลายวันมานี้ ท่านผู้เฒ่าดื่มสุราก้อนหินหวานในส่วนที่หมักบ่มของปีนี้หมดไปแล้ว ผู้น้อยจึงไม่สามารถนำสุรามามอบให้ผู้อาวุโสได้อีก” มันอธิบาย

“เฮอะ...คิดเปิดเหลาแต่กลับไม่มีสุราเพียงพอขาย เสื่อมเสียยิ่งนัก” เฒ่ายอดสนบ่นอุบส่ายหัวไปมา

เหตุเช่นนี้แมงมุมเก้าขาเองก็จนใจจะกระทำการใด เพราะหลายวันมานี้ เฒ่ายอดสนได้ดื่มสุราที่มันหมักบ่มไว้ขายทั้งปี ที่มีปริมาณเพียงพอจะเลี้ยงผู้คนได้หนึ่งกองทัพได้หมดภายในเวลาไม่กี่วัน นับว่าปีศาจสุราตนนี้สร้างมาจากตับเหล็กไหลจริงๆ

สุราหมด เฒ่ายอดสนจึงไม่ต้องจ่ายเงินซื้อสุรา
แมงมุมเก้าขาอยากได้เงิน และยังพอมีสุรามีชื่อสะสมไว้อยู่บ้าง

เฒ่ายอดสนลุกพรวดขึ้นหมายจะจากไป แมงมุมเก้าขาจึงรีบแทรกตัวเข้าขวางหน้าเอาไว้

“สิ่งที่เจ้าต้องการ ข้าวางไว้บนโต๊ะแล้ว”
“มิได้ มิได้ ผู้น้อยหาได้เจตนาขัดขวางท่านเพราะเรื่องนั้น” แมงมุมเก้าขาส่งสัญญาณเรียกให้ลูกน้องรีบมาเก็บเงินที่เฒ่ายอดสนทิ้งไว้บนโต๊ะอย่างรวดเร็ว

“ผู้ต่ำต้อยทราบว่า ท่านผู้เฒ่าต้องการสุรา”
“อืม”
“ผู้ต่ำต้อยพอมีสุราชั้นดีเก็บไว้บ้าง”
“อืม”
“สุราขี้เถ้าหอม แม้ไม่ใช่สุราเลิศรส แต่ก็จัดเป็นสุราเผ็ดร้อนที่ถูกคอคนทั่วไปยิ่ง”
“อืม...ว่าต่อไป”
“ผู้ต่ำต้อยมีเก็บไว้หลายสิบช่าง พร้อมจะยกมาแก่ท่านผู้เฒ่า”

เฒ่ายอดสนรู้จักสรรพคุณของสุราขี้เถ้าหอมเป็นอย่างดี ครั้งประลองสุรารสเผ็ดร้อนกับน้ำเต้าทองจอกเหล็กก็ใช้สุราขี้เถ้าหอมชนิดนี้เป็นตัวตัดสินแพ้ชนะ และการประลองครั้งนั้นเฒ่ายอดสนได้รับชัยชนะอย่างงดงาม
แต่นับหลังจากการประลองครั้งเดียวกันนั้น โอกาสที่จะได้ชิมรสชาติเผ็ดร้อนของขี้เถ้าหอมอีกครั้งนั้น เรียกว่าน้อยยิ่งกว่าน้อยเสียอีก

เพียงได้ยินชื่อสุราขี้เถ้าหอม เฒ่ายอดสนก็น้ำลายสอท่วมปากไปมากแล้ว

“เชิญท่านผู้เฒ่านั่งก่อน ผู้ต่ำต้อยจะยกสุรามาให้” แมงมุมเก้าขาหันเข้าครัวไปด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ !!” 

คำของเฒ่ายอดสนทำเอาแมงมุมเก้าขาหันขวับกลับมาด้วยสีหน้าสุดประหลาดใจ

“ท่านผู้เฒ่าไม่ต้องการสุราหรือ ?”
“ต้องการ” เฒ่ายอดสนตอบ

“แต่ไม่ต้องการดื่มที่นี่”

เพียงชั่วหม้อน้ำเดือด ผู้ได้รับสมญานามว่าหมื่นจอกไม่เมามาย เดินมาหยุดลงหน้ากระท่อมรกร้างแห่งหนึ่ง บริเวณโดยรอบรายล้อมไปด้วยป่าไม้รกครึ้ม นับเป็นแหล่งสงบเงียบและสวยงามไปในอีกแบบฉบับหนึ่ง

สามารถเรียกได้ว่าบรรยากาศชุ่มชื่นของบริเวณนี้นั้นเหมาะการแก่การร่ำสุรารสเผ็ดร้อนเป็นยิ่งนัก

“ที่นี่ !”  เฒ่ายอดสนบอก

ขบวนแห่สุราอาหารของแมงมุมเก้าขาเดินติดตามเฒ่ายอดสนออกมาจากเหลาสุขทรัพย์ร่ำรวยจนมาถึงกระท่อมร้างแห่งนี้  เมื่อได้ยินคำสั่งว่าถึงที่หมายแล้ว ขบวนสุราอาหารก็จัดวางสิ่งของตามตำแหน่งที่แมงมุมเก้าขาสั่งอย่างชำนาญการ

“นับว่าเจ้ามีดีอยู่บ้างจริงๆ” เฒ่ายอดสนเอ่ยปากชมเชยแมงมุมเก้าขาที่กำลังยืนลูบมืออยู่ ลูบมืออยู่ ลูบมืออยู่อย่างเอาเป็นเอาตายและใช้สายตาแปลกประหลาดจับจ้องมายังเฒ่ายอดสน

“ไป” เฒ่ายอดสนโยนถุงเงินให้ถุงหนึ่ง แมงมุมเก้าขารีบรับอย่างรวดเร็วสิ่งนี้เป็นสิ่งที่มันอยากได้มากกว่าคำชมเชยอันไร้ค่าในสายตาของมัน

หลังจากที่แมงมุมเก้าขาจากไปแล้ว เฒ่ายอดสนตบดินเปิดไหสุราขี้เถ้าหอมออกมา กลิ่นของมันอบอวลชวนน้ำลายหกเสียยิ่งนัก ไม่รอช้าเฒ่ายอดสนกระดกไหสุราดื่มอย่างเมามัน

“นับว่าปีศาจหน้าเงินมีของดีอยู่บ้างจริงๆ” มันบอก

หลังจากที่แยกจากเฒ่ายอดสนมา แมงมุมเก้าขาเปิดถุงเงินออกเห็นเม็ดเงินอัดแน่นอยู่ภายในเป็นจำนวนมาก เทียบเท่ากับกำไรในรอบหลายเดือนที่ผ่านมาเลยทีเดียว นับตั้งแต่วันที่ได้พบเฒ่ายอดสนมา มันค้าขายสุราได้มากมายนัก

“นับว่าปีศาจสุราเฒ่ามีเงินอยู่บ้างจริงๆ” มันบอก

....

วิกาลไม่ดึก

เมฆฝนที่เริ่มตั้งเค้าเมื่อยามอาทิตย์อัสดง เวลานี้ได้เปลี่ยนเป็นเม็ดฝนตกลงมาแล้ว สายฝนคืนนี้แม้ไม้หนักเท่าหลายคืนก่อนแต่มันก็ทำให้บุรุษหนุ่มผู้หนึ่งที่เดินฝ่าสายฝนอันโหมกระหน่ำอย่างหนักในหลายคืนก่อนหน้านี้ ย้อนกลับมาที่เดิมที่มันเคยใช้หลบฝนมาก่อน กระท่อมร้างที่มีสภาพทรุดโทรมหลังหนึ่ง และฝาผนังที่ยังคงปิดกั้นลมหนาวได้ที่หนึ่ง

ทุกอย่างคล้ายกับเมื่อหลายคืนก่อน มันเดินตากฝนเช่นเดิม ด้วยใบหน้าและท่าทางเช่นเดิม สภาพร่างกายเสื้อผ้า แววตาอันอ่อนล้าและดวงตาที่แดงกล่ำดังเดิม สารรูปทุกอย่างล้วนไม่แตกต่างไปจากเมื่อยามฝนตกครั้งก่อน

สายฝนโหมลงมาได้ไม่นานนัก บุรุษหนุ่มลากซากสังขารที่คล้ายผ้าขี้ริ้วเปียกปอนของมัน เข้าไปยังกระท่อมเช่นเดิม แต่ภายในกระท่อมร้างกลับไม่เป็นเช่นเดิมแล้ว

แสงจากตะเกียงจ้าวพายุสาดแสงสว่างไปทั่วทั้งกระท่อมร้าง ภายในอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของสุราอาหารอย่างดี หลังคาที่เคยมีเพียงแค่ชื่อแต่ไม่สามารถกั้นลมฝนได้ บัดนี้ถูกซ่อมแซมให้แข็งแรงเพื่อกันสายฝนที่กระหน่ำลงมาในคืนนี้ได้เป็นอย่างดี

ฝาผนังที่มันเคยซุกตัวนอนดังกองผ้าขี้ริ้วเมื่อหลายคืนก่อน บัดนี้ก็เต็มไปด้วยไหสุราหลายสิบไห ทั้งที่เปิดแล้วและยังไม่ได้เปิด ส่งกลิ่นหอมหวนยั่วยวนอย่างประหลาดแท้ เมื่อบุรุษผู้นั้นมองไปยังกลางกระท่อมร้างก็ปรากฏไว้ด้วยด้วยร่างผู้เฒ่าคนหนึ่ง นั่งดื่มสุราอยู่ด้วยใบหน้าแดงกล่ำ คาดคะเนได้ว่ามันคงจะเมามายอยู่หลายส่วนแล้ว

“นั่นใคร” ชายชรานั่งดื่มสุราอยู่เอ่ยถาม

“.......” บุรุษหนุ่มคิดตอบ แต่ก็เงียบไว้

“มาหาข้ามีธุระอันใด” ชายชราคนเดิมเอ่ยถามขึ้นอีก

ยังคงไม่มีวาจาใดออกจากปากอันซูบซีดแห้งกรังของมัน ชายชราลุกขึ้นเพ่งตามองมาที่มัน เศษผ้าที่ขาดรุ่งริ่งที่บุรุษหนุ่มสวมใส่อยู่ มิอาจปกปิดกระบี่เล่มหนึ่งที่อยู่กลางหลังของบุรุษผ้าขี้ริ้วได้

“เจ้าซ่อนกระบี่ สมควรตาย!”  ชายชราถาโถมเข้า ใส่ซากสังขารที่ไม่ต่างจากผ้าขี้ริ้วกองหนึ่งอย่างดุดันแล้วฟาดฝ่ามือใส่ฝ่ามือหนึ่ง

บุรุษหนุ่ม ซ่อนกระบี่เอาไว้จริง แต่มิได้หมายทำร้ายชายชรา แต่กลับต้องเผชิญการต้อนรับอันร้ายกาจภายในสถานที่ที่ตนเองเคยอยู่มาก่อน ไม่มีเวลาเพียงพอให้ชายหนุ่มอธิบาย ฝ่ามือดุดันก็ฟาดเข้ามาถึงทรวงอกของชายหนุ่มแล้ว

ชายผ้าขี้ริ้วหงายร่างปลิวสะบัดไปตามทิศทางของฝ่ามือที่ถูกฟาดออก ร่างกายล่องลอยขึ้นไปท่ามกลางสายฝนเบื้องนอกกระท่อมร้าง ก่อนที่จะม้วนพลิกตัวลงยืนบนพื้นอย่างนุ่มนวล

“วิชาสนต้องลมอันร้ายกาจ”ชายชราร้อง

“ผู้อาวุโสช้าก่อน” บุรุษผ้าขี้ริ้วเอ่ยปากขึ้นเป็นประโยคแรก

ประโยคแรกในรอบหลายวัน
ประโยคแรกที่ไม่ใช่ “หงสาปีกขาว”

ก่อนที่มันจะหมดสติลงไป...

...ภายใต้วิกาลเดียวกัน

สายฝนหยุดแล้ว เฒ่ายอดสนนั่งจิบสุราอย่างแช่มช้า
เมื่อครู่มีเหตุการณ์เข้าใจผิด จนเกือบทำให้มันต้องทำร้ายผู้คนไร้ความผิดไปคนหนึ่งแล้ว

ฤทธิ์ของสุราขี้เถ้าหอมทำให้ใบหน้าของมันแดงกล่ำ หากผู้ใดไม่เคยได้เห็นหมื่นจอกไม่เมามาย เมาสุราแล้ว คาดว่าคืนนี้เป็นโอกาสอันดียิ่งที่จะได้เห็นมันเมามาย

บุรุษหนุ่มค่อยลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ แสงจากตะเกียงจ้าวพายุส่องแสงเสียดนัยน์ตาทำให้มันต้องกระริบตาถี่ๆเพื่อบรรเทาอาการแสบนั้น ก่อนจะแลเห็นชายชราคนหนึ่งนั่งจิบสุราอยู่บนโต๊ะตัวเล็กข้างกายของตน เป็นชายชราที่ทำร้ายมันผู้นั้นเอง

"เป็นอย่างไรบ้าง" เฒ่ายอดสนเอ่ยถาม

บุรุษหนุ่มพยุงกายลุกขึ้นเปลี่ยนท่าจากนอนเป็นนั่ง กวาดสายตามองไปโดยรอบ เมื่อครู่มันถูกชายชราผู้นี้ทำร้ายฝ่ามือหนึ่ง แต่เหตุการณ์หลังจากนั้นตัวมันเองก็ไม่ทราบแล้ว

"เจ้าหมดสติไป"
"คงเป็นเพราะเจ้าอดอาหารมาเป็นเวลานาน เมื่อเจ้าเดินเริ่มลมปราณร่างกายจึงบอบช้ำ ทำให้หมดสติไป" ชายชรา ตอบดังกับรู้ถึงความสับสนในใจชายหนุ่ม

"กินนี่ซะ คงทำให้เจ้ารู้สึกดีขึ้น" เฒ่ายอดสนยื่นถาดอาหารที่แมงมุมเก้าขานำมาพร้อมกับไหสุราให้ชายหนุ่ม

"ขอบคุณผู้อาวุโส" ชายหนุ่มบอกพร้อมรับถาดอาหารมาไว้กับตัว

“ถือว่าเป็นการขออภัยที่ทำร้ายเจ้าเมื่อครู่” เฒ่ายอดสนบอก

บุรุษผ้าขี้ริ้วกัดหมั่นโถวไปคำหนึ่งแล้วบอกว่า
“เป็นข้าน้อยมีเจตนาซ่อนกระบี่จริง สมควรถูกผู้อื่นเข้าใจผิดแล้ว”

ควรทราบว่ามือกระบี่ทุกผู้ในยุทธภพ หากคิดเป็นมือกระบี่ย่อมไม่สมควรซ่อนกระบี่เข้าหาผู้คน นอกจากจะเป็นการไม่เคารพต่อนักบู๊ผู้ร่วมแนวด้วยกันแล้ว ยังแสดงถึงเจตนาร้ายดังเช่นนักลอบสังหารชั้นต่ำนิยมกระทำกันอีกด้วย

"ข้าพเจ้านามใบไม้ดำ ขอทราบนามสูงส่งท่านผู้เฒ่า" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น หลังจากกัดหมั่นโถวไปอีกหลายคำ

"นามมิได้สูงส่ง ชนชั้นพวกเราเรียกข้าว่า เฒ่ายอดสน"

เพียงได้ยินชื่อนี้ ใบไม้ดำแทบสำลักหมั่นโถวตาย มันไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะพบหมื่นจอกไม่เมามายผู้โด่งดังในสถานที่เช่นนี้

"เป็นผู้อาวุโสฉายาหมื่นจอกไม่เมามาย เสียคารวะแล้ว เสียคารวะแล้ว" ใบไม้ดำลุกขึ้นคารวะ

"คิดคารวะ ย่อมคิดดื่มสุรา ที่นี่มีสุรา คิดคารวะต้องดื่มสุราแล้ว" เฒ่ายอดสนส่งจอกสุราประจำตัวให้แก่ใบไม้

บุรุษหนุ่มยกจอกสุราดื่มรวดเดียวหมดสิ้น สุราไหลลงคอ ความตื่นตระหนกเกิดขึ้นกับชายหนุ่มนามใบไม้ดำอีกคำรบหนึ่ง รสสุราขมฝาด บาดคออันแห้งผากของมันจนแสบร้อนไปทั่ว ยังไม่เพียงแค่นั้น ฤทธิ์ร้อนของขี้เถ้าหอมยังลุกไหม้แผดเผาไปทั่วทั้งลำไส้ ทำให้ใบไม้ดำนั่งเกร็งตัวงอมือบีบจอกสุราแน่นโดยไม่รู้ตัว

รอยยิ้มเล็กน้อยเผยออกมาจากมุมปากของเฒ่ายอดสน

"สุราดี ?"

"…สุราร้อน" ใบไม้ดำตอบ ตัวมันยังคงงองุ้มเพราะฤทธิ์สุราขี้เถ้าหอมอยู่

"คิดคารวะอีก ?"
"มิผิด"
"ไฉนไม่ส่งจอกสุรามา"
"คิดร่ำสุรายังคงต้องหาอีกจอก"
"ไม่ต้องหาแล้ว" เฒ่ายอดสนล้วงไปเอาจอกสุราอีกใบในออกเสื้อมา รินสุราให้เราให้ท่าน
ศึกสุราครั้งนี้ ขี้เถ้าหอมอีกหลายกองคงไม่เพียงพอต่อปีศาจสุราสองตนเป็นแน่…

…

รุ่งเช้าผ่านไปนานมากแล้ว

ดวงอาทิตย์ลอยเด่นข้ามพื้นนภาจนเคลื่อนลงมากระทบเส้นขอบฟ้าอีกฝั่งหนึ่งแล้ว

กระท่อมร้างกลาดเกลื่อนไปด้วยไหสุราและจานอาหาร ที่หลงเหลือจากคืนที่ผ่านมา
เฒ่ายอดสนเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้นช้าๆ

"จวนค่ำแล้วหรือนี่" มันบอกกับตัวเอง

เมื่อคืนมันเมาแล้ว เมาหนักยิ่ง เมาด้วยฤทธิ์ขี้เถ้าหอม แม้หมื่นจอกไม่เมามาย แต่หากเกินหมื่นจอกย่อมต้องเมามายเป็นธรรมดา เมื่อเหลียวมองไปด้านข้าง ปีศาจสุราที่มีสภาพคล้ายผ้าขี้ริ้วตนหนึ่งกำลังนอนหลับอยู่ด้วยฤทธิ์สุราขี้เถ้าหอมเหมือนเช่นมัน

ใบไม้ดำยังคงเมามายไม่ได้สติอยู่ตรงนั้นเอง

เฒ่ายอดสนมองดูมันอย่างชื่นชม บุรุษหนุ่มคนนี้มีฝีมือในเชิงสุราหาตัวจับยากยิ่งนัก นับตั้งแต่มันเคยพานพบมา หากเมื่อคืนตัวมันเข้าใจผิดคิดว่าใบไม้ดำเป็นศัตรูแล้วลงมือพลาดพลั้งทำร้ายตายไปละก็ มันคงขาดคู่ร่ำสุราที่สามารถเมามายจนถึงเช้าเช่นนี้ไปแล้วเป็นแน่

ควรทราบว่านิสัยประหลาดของผู้ชอบร่ำสุราคือ นิยมผู้ร่ำสุราเหมือนกับตน ถึงแม้จะไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่หากได้มาร่วมดื่มสุราด้วยกันอย่างถูกคอแล้ว ย่อมเกิดความนิยมเลื่อมใสกันในระดับหนึ่ง

"มันมิใช่ชนชั้นธรรมดา" เฒ่ายอดสนครุ่นคิดในใจ

จากการสังเกตรูปร่างหน้าตาและกระบี่ที่ใบไม้ดำพกติดตัวมา ทำให้เฒ่ายอดสนจำต้องคิดมากยิ่ง

ผิวพรรณเช่นใบไม้ดำนี้ย่อมไม่ใช่ขอทานโดยกำเนิด วิชาฝีมือที่ใช้หลบฝ่ามือของมันก็มิใช่วิชาพรรคกระยาจก กระบี่ที่มันพยายามปกปิดไว้ ดูปราดเดียวก็ทราบได้ว่าเป็นกระบี่ดี ด้วยสายตาที่มากประสบการณ์ของเฒ่ายอดสน ย่อมรู้ว่าใบไม้ดำนี้ไม่ใช่ชนชั้นธรรมดา จนใจที่ตนเองไม่อาจคาดคะเนได้ถึงเรื่องราวของมัน

ยามนี้เฒ่ายอดสนทราบเพียงแต่ว่า สุราหมดแล้ว และมันก็จะต้องหามาเพิ่มเติม เพื่อร่ำสุรากับปีศาจสุราลึกลับตัวนี้ต่อไป

ผู้คนในยุทธภพ ล้วนมีเรื่องราวที่พบพานมากหลาย หากคิดใส่ใจกับทุกเรื่องราว รั้งแต่จะหาเรื่องยุ่งยากใส่ตัว

หลังจากเฒ่ายอดสนจากไปแล้ว ใบไม้ดำก็ฟื้นตัวขึ้นมาจากฤทธิ์สุรา นี่เป็นครั้งแรกที่มันได้สัมผัสรสชาติของขี้เถ้าหอมอันร้อนแรง ในอดีตใบไม้ดำจัดเป็นคอสุราตัวยงคนหนึ่ง การตะเวนลิ้มรส เสาะหาสุราดี ล้วนเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของมัน

ชายหนุ่มพยายามยกศีรษะที่หนักอึ้งราวกับก้อนหินยักษ์ให้ลุกขึ้น เพื่อมองหาเฒ่ายอดสน มองไปจนทั่วกระท่อมใบไม้ดำก็ยังไม่อาจมองหาไม่พบ แต่มันก็ไม่คิดออกเดินตามหา ต่อให้มันคิดตามหามันก็ไม่สามารถกระทำได้ พิษสุราขี้เถ้าหอมทำเอาร่างกายของมันอ่อนล้าจนแทบลุกไม่ไหวไปแล้ว

ใบไม้ดำจึงทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง บางทีการได้พบยอดผู้อาวุโสในยุทธภพในครั้งนี้ อาจทำให้จุดมุ่งหมายของมันบรรลุเร็วขึ้นก็เป็นได้

"หงสาปีกขาว" ชื่อนี้ผุดขึ้นมาในสมองของใบไม้ดำอีกครั้ง ก่อนมันจะผลอยหลับลงไป

ไม่นานหลังจากนั้น เฒ่ายอดสนกลับมายังกระท่อมร้างแล้ว มันเดินกลับมาตัวเปล่า ไม่มีสุราอาหารใดติดมือมา แต่ข้างหลังมันกลับเดินตามมาด้วยแมงมุมเก้าขาและบริวารที่ยกขบวนแบกเอาสุราอาหารมาให้แทน และยังมีเสื้อผ้าอีกหอบหนึ่งด้วย

ใบไม้ดำยังคงหลับอยู่เช่นเดิม ครั้นเมื่อมันตื่นขึ้นมาก็พบว่าข้าวของที่เคยกระจัดกระจายเมื่อคืนก่อนนั้น ได้กลับเข้าที่เดิม เศษข้าวของที่เคยเลอะเทอะถูกกำจัดทิ้งและถูกแทนที่ด้วยกลิ่นกำยานจางๆ  สุราอาหารที่เคยหมดก็ถูกเติมเต็มขึ้นมาอีกครั้ง สำหรับใบไม้ดำแล้วนี่นับเป็นเรื่องราวแสนวิเศษดุจเทพบันดาลจริงๆ

เพียงแต่ทวยเทพองค์ใดมิได้บันดาลให้ เป็นเฒ่ายอดสนกระทำขึ้นเอง มันสั่งแมงมุมเก้าขาจัดแต่งกระท่อมร้างให้เหมือนเหลาสุราขนาดย่อมๆหลังหนึ่งเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการร่ำรสสุราในคืนนี้

"วันนี้ได้สุราจืดชืดมา จำต้องตกแต่งสถานที่เพื่อเพิ่มรสสุราซักนิด"เฒ่ายอดสนบอก

แมงมุมเก้าขาก็ล้วนทำตามที่เฒ่ายอดสนสั่งอย่างไม่บิดพลิ้ว อันที่จริงยิ่งกว่าจริง มันทำตามเงินของเฒ่ายอดสนมากกว่า

ใบไม้ดำเองก็ถูกบังคับให้เปลี่ยนเสื้อผ้าที่เฒ่ายอดสนจัดเตรียมมาให้ เพื่อมิให้บรรยากาศของการร่ำสุราเสียไป
มันจึงจำต้องเปลี่ยน แม้แต่กระบี่ของมันยังคงต้องปกปิดด้วยผ้าที่สะอาดขึ้น

ควรทราบว่าปกติเฒ่ายอดสนมิใช่เป็นคนสิ้นเปลืองเพียงนี้  แต่เวลานี้มันต้องการตอบแทนสหายสุราที่เพิ่งพบพานกันครั้งหนึ่ง

"เหตุที่ต้องให้สหายน้อยผลัดเปลี่ยนชุดนั้นคงไม่ถือสาข้าผู้เฒ่า" หมื่นจอกไม่เมามายเอ่ย ขณะรินสุราจอกแรก

"มิได้ ต้องถือเป็นน้ำใจอย่างยิ่งของท่านผู้เฒ่าแล้ว" ใบไม้ดำ บอกพร้อมคารวะสุราจอกแรก

ผ่านไปจอกแล้วจอกเล่า สุราไม่รุนแรง เรื่องราวมากหลายจึงผลัดเปลี่ยนกันไปมาระหว่างสหายสองวัย เรื่องราวมากหลายที่ทั้งสองไม่ใคร่รู้ก็ได้รู้แล้ว เมื่อได้ดื่มสุรา

เฒ่ายอดสนทราบว่า บุรุษนามใบไม้ดำนี้เป็นยอดฝีมือกระบี่ อายุยี่สิบสี่ปี เคยเข้ามาท่องยุทธภพในวัยเยาว์ เพื่อศึกษาเพลงกระบี่และต้องการสร้างชื่อ เปรียบดังจอมยุทธรุ่นเยาว์ทั้งหลายทั้งปวง แต่มิสามารถสร้างชื่อสมใจได้ สี่ถึงห้าปีมานี้จึงได้ออกจากยุทธภพ ไปใช้ชีวิตเป็นพรานป่าที่เทือกเขาเขียวอมตะ เหตุที่คิดกลับเข้าสู่โลกวุ่นวายในยุทธภพนั้นก็เพื่อตามหาบุคคลที่ชื่อว่า "หงสาปีกขาว"  แต่ด้วยเหตุอันใดนั้น ใบไม้ดำเองไม่ได้เล่าออกมา เฒ่ายอดสนเองก็ไม่สะดวกที่จะเอ่ยถาม

ใบไม้ดำทราบว่า ผู้อาวุโสนามเฒ่ายอดสนนี้เป็นศิษย์ของท่านปรมาจารย์ หกวิเศษสามัญ ผู้มีวรยุทธ์สูงส่งและเป็นผู้บัญญัติคำภีร์ยุทธขึ้นหลายเล่มที่ใช้กันอยู่ในปัจจุบัน สาเหตุที่มาดื่มสุราอย่างหนักในช่วงนี้เกิดจากการเสียรู้ต่อผู้ที่ชื่อว่า"อีกา" ฆาตกรชั่วช้าชื่อดัง ที่ก่อคดีสังหารอิสตรีมานับครั้งไม่ถ้วนนั่นเอง เฒ่ายอดสนเฝ้าติดตามล่าตัวเป็นเวลานานแล้ว เดือนก่อนเฒ่ายอดสนใกล้จะเสาะหาอีกาพบ แต่อีกาก็กลับหนีหายไปอย่างไร้ร่องรอยติดตาม ทำให้เฒ่ายอดสนคับแค้นใจและระบายออกด้วยการร่ำสุราเช่นนี้ ด้วยเหตุอันใดที่เฒ่ายอดสนตามล่าอีกานั้น ใบไม้ดำไม่สะดวกจะเอ่ยถามเช่นกัน

ทั้งสองล้วนต้องการหาคน

ทั้งสองล้วนต้องการหาวิหค

หนึ่งหาหงสา หนึ่งหาอีกา