ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จากผู้เขียน
“ วิชาเกาทัณฑ์ต่างจากวิชากระบี่ เมื่อยิงออกไปแล้วไม่สามารถเหนี่ยวรั้งกลับคืนมาได้ เบื้องหน้ามีเพียงยิง “ถูก” หรือ “ผิด” สองอย่างเพียงเท่านั้น ”
ยอดนักเขียนในอดีตได้กล่าวไว้ว่า ความพัฒนาของนักเขียนคือการเขียนแนวใหม่ๆ หลีกหนีจากกรอบที่มีอยู่แต่เดิม
โดยตัวข้าพเจ้าเองก็หวังว่าจะทำให้ได้เช่นนั้น แม้จะสามารถทำได้ไม่ดีนักก็ตาม
เรื่องราวใดๆในโลกหล้าจำต้องอาศัยประสบการณ์และความรู้มาถ่ายทอด ซึ่งข้าพเจ้ามีทั้งสองอย่างอยู่น้อยนิด จึงไม่สามารถแหวกกฏเกณฑ์เก่าๆออกไปได้ แต่หวังว่าจะสามารถสร้างความสนุกสนานให้แก่สหายนักอ่านได้อยู่บ้าง
แม้งานเขียนชิ้นนี้จะแตกต่างไปไม่มากนัก ยังคงเป็นเรื่องกำลังภายในที่เกี่ยวพันกับชาวยุทธทั้งหลายเช่นเดิม
ย่อมเกี่ยวกับ ความแค้นอย่างหนึ่ง ความรักอย่างหนึ่ง และความโลภอีกอย่างหนึ่ง
สืบเนื่องมาจากเรื่องที่แล้ว ข้าพเจ้าเขียนถึงสุรา กระบี่ ไว้มากมาย เรื่องนี้ข้าพเจ้าจึงคิดเขียนเกี่ยวกับเกาทัณฑ์(ธนู)ขึ้นมา ซึ่งอาวุธชนิดนี้เป็นชนิดที่ข้าพเจ้าชมชอบอยู่เป็นการส่วนตัว และสหายนักอ่านทั้งหลายสามารถพบได้บ่อยในนิยายกำลังภายในทั่วไป แต่มีตัวเอกอยู่น้อยมากที่ใช้เกาทัณฑ์ออกท่องยุทธภพ เนื่องเพราะเกาทัณฑ์นั้นพกพาขีดกำจัดอยู่มากหลาย มากกว่ากระบี่ มากกว่าดาบ มากกว่าอาวุธใดๆในโลก ทั้งด้านขนาดที่ใหญ่โต ข้อจำกัดเรื่องลูกเกาทัณฑ์ แต่มันยังมีเปรียบกว่าอาวุธอย่างอื่นอยู่เพียงอย่างเดียวเท่านั้น
มันสามารถยิงได้ระยะทางไกล !
ข้อดีเพียงข้อเดียวนี้ก็ทำให้มีชาวยุทธอยู่จำนานไม่น้อยคิดใช้เกาทัณฑ์ท่องเที่ยวทั่วหล้า แต่ไม่มีผู้ใดก้าวขึ้นถึงคำ “ที่หนึ่ง” เลยสักเพียงผู้เดียว
ยกเว้นมัน
มันเป็นกระต่ายตัวหนึ่ง
กระต่ายที่ชาวยุทธยอมรับในฝีมือเกาทัณฑ์ของมัน
“กระต่ายพกเกาทัณฑ์ ดวงจันทร์ซ่อนวิชา”
“กระต่ายแดงเล็งเกาทัณฑ์ชมจันทรา”
ในยุทธภพยามนี้ดูท่าเป็นกระต่ายตัวนี้ที่ถูกกล่าวถึงมากที่สุด
มันเป็นกระต่ายแดงตัวหนึ่ง.......
---------------------------------------------------
*ขออภัยสหายนักอ่านทั้งหลายหากเนื้อเรื่องอาจจะดู ดิบ เกินไปสักนิด เพราะข้าพเจ้าร้อนวิชา อยากเขียน จึงไม่ได้มานั่งขัดเกลาสำนวนให้ดูราบเรียบสะดวกดายในการอ่าน อันเป็นคุณสมบัติของนักเขียนที่ดีประการหนึ่งไป
หากเป็นที่ไม่พอใจ ข้าพเจ้าขอน้อมรับผิดมา ณ ที่นี้
และจะพยายามปรุบปรุงแก้ไขต่อไปครับ
ยอดนักเขียนในอดีตได้กล่าวไว้ว่า ความพัฒนาของนักเขียนคือการเขียนแนวใหม่ๆ หลีกหนีจากกรอบที่มีอยู่แต่เดิม
โดยตัวข้าพเจ้าเองก็หวังว่าจะทำให้ได้เช่นนั้น แม้จะสามารถทำได้ไม่ดีนักก็ตาม
เรื่องราวใดๆในโลกหล้าจำต้องอาศัยประสบการณ์และความรู้มาถ่ายทอด ซึ่งข้าพเจ้ามีทั้งสองอย่างอยู่น้อยนิด จึงไม่สามารถแหวกกฏเกณฑ์เก่าๆออกไปได้ แต่หวังว่าจะสามารถสร้างความสนุกสนานให้แก่สหายนักอ่านได้อยู่บ้าง
แม้งานเขียนชิ้นนี้จะแตกต่างไปไม่มากนัก ยังคงเป็นเรื่องกำลังภายในที่เกี่ยวพันกับชาวยุทธทั้งหลายเช่นเดิม
ย่อมเกี่ยวกับ ความแค้นอย่างหนึ่ง ความรักอย่างหนึ่ง และความโลภอีกอย่างหนึ่ง
สืบเนื่องมาจากเรื่องที่แล้ว ข้าพเจ้าเขียนถึงสุรา กระบี่ ไว้มากมาย เรื่องนี้ข้าพเจ้าจึงคิดเขียนเกี่ยวกับเกาทัณฑ์(ธนู)ขึ้นมา ซึ่งอาวุธชนิดนี้เป็นชนิดที่ข้าพเจ้าชมชอบอยู่เป็นการส่วนตัว และสหายนักอ่านทั้งหลายสามารถพบได้บ่อยในนิยายกำลังภายในทั่วไป แต่มีตัวเอกอยู่น้อยมากที่ใช้เกาทัณฑ์ออกท่องยุทธภพ เนื่องเพราะเกาทัณฑ์นั้นพกพาขีดกำจัดอยู่มากหลาย มากกว่ากระบี่ มากกว่าดาบ มากกว่าอาวุธใดๆในโลก ทั้งด้านขนาดที่ใหญ่โต ข้อจำกัดเรื่องลูกเกาทัณฑ์ แต่มันยังมีเปรียบกว่าอาวุธอย่างอื่นอยู่เพียงอย่างเดียวเท่านั้น
มันสามารถยิงได้ระยะทางไกล !
ข้อดีเพียงข้อเดียวนี้ก็ทำให้มีชาวยุทธอยู่จำนานไม่น้อยคิดใช้เกาทัณฑ์ท่องเที่ยวทั่วหล้า แต่ไม่มีผู้ใดก้าวขึ้นถึงคำ “ที่หนึ่ง” เลยสักเพียงผู้เดียว
ยกเว้นมัน
มันเป็นกระต่ายตัวหนึ่ง
กระต่ายที่ชาวยุทธยอมรับในฝีมือเกาทัณฑ์ของมัน
“กระต่ายพกเกาทัณฑ์ ดวงจันทร์ซ่อนวิชา”
“กระต่ายแดงเล็งเกาทัณฑ์ชมจันทรา”
ในยุทธภพยามนี้ดูท่าเป็นกระต่ายตัวนี้ที่ถูกกล่าวถึงมากที่สุด
มันเป็นกระต่ายแดงตัวหนึ่ง.......
---------------------------------------------------
*ขออภัยสหายนักอ่านทั้งหลายหากเนื้อเรื่องอาจจะดู ดิบ เกินไปสักนิด เพราะข้าพเจ้าร้อนวิชา อยากเขียน จึงไม่ได้มานั่งขัดเกลาสำนวนให้ดูราบเรียบสะดวกดายในการอ่าน อันเป็นคุณสมบัติของนักเขียนที่ดีประการหนึ่งไป
หากเป็นที่ไม่พอใจ ข้าพเจ้าขอน้อมรับผิดมา ณ ที่นี้
และจะพยายามปรุบปรุงแก้ไขต่อไปครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น