คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Near : 00
Near : 00
“จะป๊อดไปไหน ลุยเลย” เสียงดังระหึ่มภายในงานโรงเรียนดังขึ้นอย่างไม่มีท่าทีจะจบลงเลย ผู้ชายต่างส่วนสูงสองคนกำลังแง้มๆมองเข้าไป ภายในห้องแต่งตัว
“อีก10นาที พี่เขาจะแสดงแล้วนะ ถ้าช้า คนอื่นก็ตัดหน้าไปหมดดิ” ร่างบางส่งเสียงเชียร์เพื่อนตัวโตแต่ใจเล็กอย่างกะมด ร่างสูงส่ายหัวเป็นพัลวัน
ไม่เข้าใจจริงๆ…..ก็ถ้ากลัวแล้วจะซื้อขนมมาให้พี่เขาทำไม??
“ไปดิๆ ย่า!!! ถ้านายช้าฉันจะเข้าไปจีบเองแล้วนะ” ไม่ว่าเปล่าคนตัวเล็กทำท่าจะแย่งกล่องสีสวยที่บรรจุไปด้วยโดนัทมากมาย นี้ตั้งใจจะซื้อมาเลี้ยงทั้งโรงเรียนรึไงกัน
“เดี๋ยว กูไปก็ได้” คนตัวสูงใช้มือยาวๆเข้าคว้าร่าบางเข้าไว้ ก่อนจะหายใจเข้าให้เต็มปอดก่อนจะก้าวขอเข้าไปภายในห้อง
ภายในห้องแต่งตัวที่มีเสียงดัง เสียงที่เกิดจากการเม้ามอยของรุ่นพี่เงียบลงสงัด ทันทีที่เขาก้าวขาเข้าไปในห้อง ทุกๆคนรู้จักเขาดี รู้จักในฐานะ เด็กที่มีทุกอย่างเพียบพร้อม ทั้งหน้าตา การศึกษา ฐานะการเงินที่บ้าน แน่นอนเขาเป็นที่สาวๆหลายคนหมายปองทั้งนั้น
“พ..พะ…พี่ลู่หานครับ ผมซื้อโดนัทที่พี่ชอบมาฝากน่ะครับ”
ว่าแล้วก็ยื่นกล่องโดนัทไปให้พร้อมโค้งหัวให้90องศา ผมไม่กล้าแม้จะสบสายตาของพี่เขา กลัวหัวใจของผมจะหลุดไปซะก่อน ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ในสายตาของทุกๆคน ผมเป็นยังไง แต่ความรู้สึกของผมนี้สิเหมือนมีผีเสื้อนับร้อยตัวบินอยู่ในท้องของผมเลย
“ขอบใจนะ ชานยอล” พี่ลู่หานคว้ากล่องโดนัทออกไป ก่อนที่ผมจะเงยหน้าขึ้นมาสบเข้ากับสายตาของพี่เขา
“นายไม่เห็นต้องลำบากเลยนะ”
“มันไม่ลำบากเลยครับ สำหรับพี่ลู่หานแล้ว” ผมเกาหัวแก้เขิน
“ยังไงก็ขอบใจมากๆนะ พี่จะตอบแทนเราวันหลังเมื่อมีโอกาสล่ะกัน”
พี่ก็แค่มาเป็นแฟนผมเอง ไม่ยากหรอกครับ ผมยิ้มจนปากจะฉีกถึงหู ผมไม่ได้มองสายตาใครในห้องเลย ผมรู้สึกแค่ว่าภายในห้องนี้มีแค่ผมกับพี่เขา รอยยิ้มที่มีให้ผม สายตาที่จับจ้องให้ผม
“ยังไงก็ ไฟท์ติ้งนะครับการแสดงของพี่น่ะ ผมรอดูอยู่นะ” ผมโค้งหัวให้พี่ๆทุกคนในห้องก่อนจะเดินออกมาจากห้อง
ฟู่ววววว ชานยอลเอ้ย!หัวใจหล่นไปที่พี่เขารึยังเนี้ย
ผมตบที่อกตัวเองเบาๆนึงทีเพื่อเรียกสติ ก่อนจะหันไปหาเพื่อนสนิทตัวเองที่นั่งกินไอศรีมรอ
“เสร็จแล้วหรอ” ตากลมโตจ้องมาที่ผม ผมแค่พยักหน้าก่อนจะพบว่า ไอศกรีมรสช็อคโกแลตที่เจ้าตัวกำลังกินอยู่นั่นมันเลอะที่มุมปาก
ผมเอื้อมมือไปเช็ดออกเบาๆก่อนจะยิ้มให้เจ้าตัว
“แบคฮยอนอ่า”
“………”
“น่าตาก็น่าเกลียดล่ะ อย่ากินให้มันเลอะได้มั้ย ”
“เออน่า”ตัวเล็กแบะปากนิดๆ
“ไปรอถ่ายรูปพี่ลู่หานกันดีกว่า เดี๋ยวพี่เขาจะขึ้นแสดงล่ะ”
“ครับ”
“อะไรว่ะเนี้ย ใครเอาขนมมาเลี้ยง” ร่างสูงคว้าโดนัทในกล่องออกมากัดกินอย่างสบายใจ
“ย่าๆ ของฉันนะเว้ย เอาไปกินนี้ถามเจ้าของรึยัง” ผมท้วงขึ้น ก็ของผมแท้ๆใครคนไหนก็ยังไม่ได้กินอยู่ดีๆก็หยิบไปกินหน้าตาเฉย คนอะไรหน้าด้านหน้าทนชะมัด
“ถึงว่า กินแบบนี้เมื่อไหร่จะผอมว่ะ”
“ใครอยากจะผอมแห้งแรงน้อยแบบแกว่ะ ไอ่แปะเอ้ย!!!”
“อะไร ไอ่กวาง” ผมอยากจะยกเท้าไปประทับตรงไปหน้าขี้เหร่ของมันจริงๆ รับประทานหมาเป็นอาหารรึไงกัน ถึงได้ปากดีปากเจ็บแบบนี้เนี้ย
“หยุดเลยทั้งคู่ จะขึ้นแสดงอยู่แล้วจะมาทะเลาะกันทำไม ถ้ายังไม่หยุดฉันจะล่มการแสดงนี้ลงซะ”
อี้ชิงที่นั่งมานาน ทนไม่ได้จึงลุกขึ้นยืนห้ามปรามคู่กัดประจำชมรม ไอ่คนนึงก็ไม่รู้จะแหย่อะไรเขานักหนาวันๆก็ มีแต่กัดๆแขวะๆ ส่วนอีกคนก็ขี้โมหาเอะอะแตะ เอะอะวีน มันน่าจับมาตีให้หลาบจำทั้งคู่
“ต่อไปเป็นการแสดงที่ทุกๆคนรอคอยนะครับ การแสดงของรุ่นพี่ชมรมCover Dance”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
เสียงกรี๊ดตั้งแต่ชั้นมัธยมต้นถึงชั้นมัธยมปลายดังระงมไปทั่ว เสียงที่คาดว่าอาจจะทำให้หูของใครหลายๆคนแตกได้ ผมคนนึงแหละ ถ้าเดินออกไปจากตรงนี้ได้ ผมเดินไปตั้งนานล่ะ
แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องทนอยู่ตรงนี้เป็นเพราะ พี่คนเดียวเลยนะ…พี่ลู่หาน
“เตรีมกดอัดเลยนะ เดี๋ยวพี่เขาออกมาแล้วถ่ายไม่ทันจะมาโวยวายทีหลังไม่ได้นะ” แบคฮยอนกระโดดแหยงๆ
ผมพยักหน้าน้อยๆก่อนจะกดถ่าย หลังจากที่ผ้าม่านสีแดงผืนใหญ่เปิดออก เผยให้เห็นพี่ๆในชุดกางเกงขายาวสีขาวสนิท เสื้อสีขาวขลิบทองที่แตกต่างกันออกไป เท่ชะมัด
การเต้นที่น่าหลงใหล พาให้ผมอ่อนไหวไปตาม ทุกๆคนกำลังส่งเสียงร้องให้กับความเท่บนเวที สายตาของผมกำลังโฟกัสและให้ความสนใจ กับพี่ลู่หานที่ขยับร่างกายไปตามเสียงเพลงที่น่าหลงใหล ต่อให้เพลงมันจะเท่แค่ไหนก็เหอะ พี่ก็ยังเป็นนางฟ้าของผมนะครับ J
Luhan Talk
ทันทีที่ม่านเปิดออก เผยให้ผมเห็นเหล่านักเรียนมากมายทั้งชายและหญิง ทุกสายตากำลังจับจ้องมาที่พวกเรา ผมจะต้องพยายามทำให้สุดความสามารถเพื่อโชว์ถึงภาพลักษณ์เท่ๆของผม เพลงยังคงดังต่อเนื่องควบคู่ไปกับเสียงเชียร์ที่ดังไม่หยุดหย่อน
แต่…….
เป็นเพราะจังหวะเพลงที่เร็วและบวกกับความตื่นเต้นของผมทำให้ข้อเท้าของผมพลิก ตัวของผมเอนลงไป ขาไร้เรี่ยวแรง ผมว่าถ้าผมตกลงไปจากเวทีมีหวังคอหักแน่ๆ
“ลู่หานนนนน”
มือยาวเอื้อมมาจับมือผมเอาไว้ มือของบุคคลที่ผมไม่คิดว่าผมจะได้รับการช่วยเหลือจากเขา
ได้โปรดนายช่วยฉันที
เร็วเท่าความคิดของผมเซฮุนรีบดึงตัวผม ทันทีที่เพลงจบพอดี
ถึงจะมีการผิดพลาดแต่เสียงปรบมือและเสียงเชียร์ยังคงล้นหลามเหมือนเดิม ผมมั่นใจว่าทุกๆคนเห็นความผิดพลาดของการแสดง ความผิดพลาดที่ผมไม่ตั้งใจจะให้มันเกิดขึ้น เราทุกๆคนก้มหัวขอบคุณผู้ชมทุกๆคน
ก่อนที่เซฮุนและอี้ชิงจะเป็นคนค่อยๆพยุงผมลงจากเวที
หลังจากที่การแสดงจบลงแล้ว ผมและแบคฮยอนก็เดินออกมาจากหอประชุม พี่ลู่หานเกือบล้มลงจากเวที แต่ก็มีไอ่คนตัวสูงๆช่วยไว้ได้ทัน แม้จะนึกแล้วยังหมั่นไส้ไม่หายแต่ก็ถือว่าเป็นโชคดีของพี่ลู่หานไปล่ะกัน
“ตกใจแทบแย่เนอะ นึกว่าจะล้มลงมาซะแล้ว” แบคฮยอนเอ่ยขึ้น
“อืม แต่ก็ดีที่มีคนช่วยทัน เป็นห่วงแทบแย่”
“…………..”
“แล้วชานยอลจะกลับบ้านเลยหรือป่าว”
“อืม เย็นล่ะ”
:: ไรท์ขี้เกียจ::
สวัสดีผู้ท่านทุกๆท่าน ไม่มั่นใจว่าเรื่องนี้จะดีหรือเปล่าแต่แรงบันดาลใจเรื่องนี้เป็นเพราะเพลง
FirstLove-Exoเลยนะ อินกับเพลงเลยเอามาแต่ฟิค ช่วยเม้นเป็นกำลังใจให้หน่อยนะ
ติดตามได้ที่
#ฟิคใกล้ชบ
คุยกันได้ที่
Twitter: @Paeng2000
ความคิดเห็น