คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 [100%]
Au Fan Fiction Reborn ~Taboo Love~
: 8059 10069 D18
บทที่ 5
:ReseT.
ร่างสูงของร่างหัวหน้ากรมองครักษ์วิ่งไปตามทางของคุกใต้ดินอย่างรีบร้อน…หากไม่ทันละก็!
บานประตูถูกเปิดออกอย่างแรงเผยให้เห็นห้องทรงญี่ปุ่นแท้และร่างโปร่งบางของเด็กหนุ่มผมสีดำสนิทในชุดหัวหน้ากรมทหารองค์ราชนครซากุระซึ่งนั่งอยู่หลังโต๊ะญี่ปุ่น มือกำลังปาลูกดอกใส่เป้าฆ่าเวลา ที่เขาต้องรีบไม่ใช่อะไรหรอก…แต่หากมาช้าอีกสักนิดลูกน้องในหน่วยของเขาจะขาดใจตายเพราะต้องเป็นเป้าให้เสียก่อน!
“ช้ามาก…” เสียงล่องลอยราวกับวิญญาณของหัวหน้ากรมองค์ราชทำเอาคุซาคาเบะกลืนน้ำลายเอื้อก ใบหน้าของหัวหน้าของเขาขาวซีด มือบางก็ราวกับไร้เรี่ยวแรง(ซึ่งสามารถปาลูกดอกแบบคอมโบยี่สิบได้อยู่)…ถ้ามีผ้าขาวสามเหลี่ยมโพกหัวและลูกไฟวิญญาณบินอยู่ข้างๆละก็ครบสูตรผีพอดี!
งานนี้ต้องนิมนต์พระโดยด่วน!
“ข้าได้ข่าวว่า มิโยเนะ อาคุฮะ ไปพบทายาทคนสุดท้ายของนายหญิงนครต้องต้องห้ามมาแล้วขอรับ!” รายงานนอย่างแข็งขันซึ่งดูแล้ว ‘ฮิบาริ เคียวยะ’ ดูจะไม่สนใจในเนื้อหานั้นๆอย่างสิ้นเชิง
“แล้วไง”
“เอ่อ…”
“ข้าถามว่าแล้วไง” น้ำเสียงของหัวหน้ากรมองครักษ์เรียบนิ่งและเยือกเย็นจนอุณหภูมิห้องลดต่ำจนเหลือเพียง 0 องศา คุซาคาเบะแข็งเป็นหินไป เจ้านายของเขาต้องการจะสื่ออะไร? แต่แล้วลูกดอกก็พุ่งเข้ามาแสกผมของเขาแหวกเป็นทางยาว!
ปึก! ลูกดอกแหลมปักลงบนแผ่นไม้เหนือหัวของคุซาคาเบะก่อนที่ทอนฟาจะลอยมาเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้นแต่ยังโชคดีที่เฉียดหัวไปเพียง 1 มิลลิเมตรเท่านั้น
“ข้าบอกให้เจ้าไปหาให้เจอ แล้วนี้มัวแต่มารายงานบ้าบออะไรอีก”
“ขอ ขออภัยขอรับ”
“รีบออกไปหาให้เจอเลยนะ….ฮิเบิร์ดของข้ามันไม่ได้กินอะไรมากว่าสามวันแล้ว ถ้ามันตายข้าจะเผาเจ้าตามไปเป็นอาหารมัน!”
“ขะ…ขอรับ!!” รีบวิ่งออกไปทันทีเพื่อรักษาชีวิต นึกใคร่ควรในใจ ทำไม๊ ทำไม…หัวหน้ากรมราชองค์ราชสุดโหดคนนี้…
ถึงได้ห่วงนกมากกว่าบ้านเมือง!
ในยามนี้ท้องฟ้ากลายเป็นสีนิลสนิทแสงสว่างในกรมต่างๆดับลงไปนานแล้วมีเพียงแสงไฟจากจานเทียนน้อยๆในกรมพระคลังนครเหนือเท่านั้นที่ยังคงส่องสว่างอยู่ ร่างบอบบางเรือนผมสีไพลินยาวเดินไปมาอยู่ในตัวกรมอย่างต่อเนื่องเพื่อรวบรวมข้อมูลมาทำงานให้เสร็จสิ้น แขนเรียวบางตั้งสมุดบัญชีกองสูงลงบนโต๊ะทำงานก่อนลงนั่ง พลิกอ่านสมุดบัญชีทีละเล่มก็ทำให้รู้ว่าองค์ชายน้อยแห่งนครเหนือนี้ใช้เงินได้แบบไม่บันยะบันยังเลยแม้แต่น้อย น่าจับกรอกข้าวเปลือกจริงๆ!
“มุคุโร่” เสียงเรียกจากประตูหลังเรียกให้เขาหันไปมอง…และคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากลูกน้องคนสนิทของดีโน่ผู้มีนามว่า ‘โรมาริโอ้’
“ว่าอย่างไรขอรับ ท่านอาโรมาริโอ้” เขาเองก็นับถือคนๆนี้เช่นกันเพราะเมื่อเยาว์วัยเวลาดีโน่ทำงานไม่เสร็จจนไม่ได้กลับบ้านก็จะเป็นชายคนนี้ที่ไปดูแล ‘พวกเขา’ แทนดีโน่
“ข้าจะขอตัวกลับก่อน เจ้าอยู่คนเดียวได้รึเปล่ามุคุโร่?”
“เชิญท่านเถอะขอรับ ไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอกขอรับ” เอ่ยไปทั้งรอยยิ้มจะให้งานของเขาไปรบกวนคนอื่นได้ยังไง โรมาริโอ้พยักหน้ารับก่อนเอ่ยอีกครั้ง “ข้าลงกรณ์ประตูหลังเลยนะ หากเจ้าจะกลับเมื่อไหร่ก็ใส่กรณ์ประตูหน้าได้เลยกุญแจอยู่กับข้าแล้ว”
“ขอรับ…ราตรีสวัสดิ์นะขอรับท่านอาโรมาริโอ้ หากไม่เป็นการรบกวนท่าน…ช่วยไปดูท่านอาดีโน่ให้ด้วยนะขอรับไม่รู้ว่าไปล้มอยู่ตรงไหนอีกรึเปล่า” นึกเป็นห่วงดีโน่ที่กลับไปก่อนอีกจนได้ไม่รู้ว่าจะซุ่มซ่ามอีกรึเปล่า โรมาริโอ้หัวเราะรวนก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดตลก
“รายนั้นเป็นประจำอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?”
“ฮะฮะ นั้นสินะขอรับ”
บานประตูหลังของกรมพระคลังปิดลงตามด้วยเสียงลงกรณ์ไม่นานรอบข้างก็เงียบสงบ มุคุโร่วางสมุดบัญชีลงบนโต๊ะก่อนซบหน้าลงกับแขนตนเองที่วางลงบนโต๊ะ งานนี้ยิ่งกว่าการแก้เอกสารที่นครซากุระเป็นพันเท่า…แต่หากไม่สำเร็จมีหวังเขาถูกไอ้เผือกแกล้งเอาอีกแหงๆ
‘ใครที่มารังแกเจ้า ข้าจะจัดการมันให้เอง!’
…ตัวเจ้าในวันวานหายไปไหนกัน…
ดวงเนตรสองสีปรือลงพร้อมหยาดน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาอย่างไม่อาจหยุดยั้ง…เจ้าคงไม่รู้หรอกว่าทุกครั้งที่ข้านึกย้อนกลับในวันวานมันทำให้ข้าเจ็บปวดมากเท่าใด…เจ้าไม่รู้หรอกว่าข้ากำลังรอคอยคำตอบที่ว่าทำไมเจ้าถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้กัน…เจ้าไม่รู้หรอกว่าข้าอยากเห็นรอยยิ้มจากใจจริงของเจ้ามากเพียงใด….
…เบียคุรัน…
บานประตูกองพระคลังนครเหนือถูกเปิดออกอย่างแผ่วเบา ร่างสูงขององค์ชายน้อยแห่งนครเหนือก้าวเข้ามาในกรมด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มกะว่าจะมาเยาะเย้ยแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าคนที่เป็นเป้าหมายของเขาฟุบหลับอยู่กับโต๊ะ เบียคุรันก้าวเข้าไปใกล้โต๊ะทำงานของขุนนางคนใหม่
ดวงเนตรสีอเมทริสต์จ้องมองใบหน้าของร่างบอบบางซึ่งหลับไปคางานอย่างว่างเปล่า
…นี้คือบทลงโทษสำหรับเจ้าที่เลือกทิ้งข้าไป...
แต่แล้วดวงตาเจ้ากรรมก็สังเกตเห็นหยาดน้ำตาที่เกาะอยู่กับหางตาของร่างบอบบาง ความรู้สึกผิดเกาะกุมในทันใด เขาทำเกินไปรึเปล่า? สะบัดหัวเรียกสติของตนกลับมาก่อนช้อนร่างบอบบางนั้นขึ้น อุ้มไปนอนบนฟูกที่ดีโน่เตรียมเอาไว้เวลากลับบ้านไม่ไหว นึกโกรธอธิบดีการคลังหัวท้องอยู่จับใจที่ไม่เตรียมผ้าห่มเอาไว้ด้วยทำให้เขาต้องสละเสื้อคลุมสีขาวของตัวเองห่มให้ร่างบาง จะว่าไปแล้วทำไมเขาต้องมาเป็นห่วงคู่อาฆาตตรงหน้าด้วยละ? หันหลังกลับเพื่อจะออกไปจากที่นี้แต่กลับชะงักเมื่อเสียงของจ้าของนัยน์ตาสองสีละเมอออกมา…
“…เบีย…คุ…รัน…” …เป็นชื่อของเขา… ไม่รู้เพราะอะไรที่ทำให้เขาเดินกลับไปนั่งพิงผนังเหนือฟูกที่มุคุโร่นอนอยู่ มือหนายกขึ้นลูบเส้นผมสีไพลินอย่างแผ่วเบา…
…ข้าไม่มีวันให้อภัยเจ้าหรอกนะ…
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เรื่องราวของทายาทที่เหลือรอดจะเป็นเช่นไร…
.
.
.
.
.
.
.
.
ความรักจะสมหวังในรูปแบบใด…
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ใครจะรอด…และใครจะตาย…
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป~~~~~
---TBC.---
ความคิดเห็น