คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4
Au Fan Fiction Reborn ~Taboo Love~
: 8059 10069 D18
บทที่ 4
:ReseT.
ร่างบอบบางของเด็กหนุ่มในชุดมิโกะนั่งลงใต้ต้นซากุระใหญ่ ใบหน้างดงามราวกับอิสสตรีอาบใบด้วยน้ำตาเป็นครั้งแรกที่ผู้เป็นอาไล่เขาแบบนี้ เป็นครั้งแรกที่ผู้เป็นอาใช้เสียงแบบนี้กับเขา ชันเข่าขึ้นรองรับศีรษะที่โน้มลงไปปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลต่อไปอย่างเงียบๆ ตามปกติแล้วเขามักจะแอบมาร้องไห้ที่นี้เป็นประจำและมุคุโร่ก็จะตามมาเจอทุกครั้ง แต่บัดนี้เด็กหนุ่มผมสีไพลินคนนั้น...ไม่ได้อยู่ในนครแห่งนี้อีกแล้ว...
“มุคุ...โร่” เอ่ยชื่อของเจ้าของผมสีไพลินที่เปรียบเช่นพี่ชายด้วยน้ำเสียงสั่นครือ แต่แล้วเสียงอะไรบางอย่างก็ทำให้ใบหน้างามเงยขึ้น...เสียงของการแหวกต้นไม้ซึ่งเป็นเสียงที่ได้ยินทุกครั้งพร้อมกับการมาเยือนของเด็กหนุ่มผมสีไพลิน
“มุคุโร่?!......!?”
ชะงักไปแทบทันทีที่เห็นร่างที่อยู่ตรงหน้า...ร่างนั้นคือชายหนุ่มในชุดมือสังหารสีดำซึ่งปิดใบหน้าครึ่งร่างเอาไว้ ตราสัญลักษณ์โกโตะสีดำที่ค่อนข้างกลืนกับเสื้อปักอยู่ที่บนแขนเสื้อข้างขวาของชายตรงหน้า แม้ว่าเขาจะเคยเห็นตรานี้บนไหล่ของมาซารุแต่ว่ามาซารุก็มีตราซากุระที่บงบอกว่าเป็นคนสองนคร...แต่ชายตรงหน้า...เป็นคนของนครเหนือโดยสมบูรณ์...
“ยามาโมโตะ ทาเคชิ”
“เหตุใดเจ้าถึงร้องไห้กัน...”
“ในที่สุดก็เสร็จ! ดีมากเลยมุคุโร่ช่วยงานได้มากเลย!” เสียงระรื่นของอธิบดีการคลังดีโน่ คาบัคโลเน่ดัง แม้ว่ามุคุโร่จะทำหน้าแปลกๆก็ตาม เจ้าของผมสีไพลินรู้สึกว่างานที่เขาได้รับมันดูแปลกๆ
“ท่านอา…งานของข้ามัน…”
“องค์ชายน้อยเสด็จ!”
“ว่าไงดีโน่คุง!” ร่างขององค์ชายน้อยแห่งนครเหนือปรากฏต่อหน้าทุกคน แม้คำเรียกของเด็กหนุ่ม (?)ผมสีพิสุทธิ์แทบจะเล่นหัวกันได้แล้วแต่ดีโน่ที่อายุมากกว่าก็ไม่ถือโกรธอะไรดีด้วยซ้ำที่เรียกเขาให้ดูเด็กลง!
“ไม่พบกันนานเลยนะ เบียคุรัน”
“ใช่! นานมาก!เราไม่ได้พบกันเลยเกือบสองเดือน!”
“อ่า…เพราะข้ามัวแต่ยุ่งๆอยู่กับงานที่นี้กระมัง…จริงสิ!ต้องขอบใจเจ้านะที่ย้ายมุคุโร่มาช่วยงานดูสิบัญชีเงินของเจ้าเขาทำออกมาได้เยี่ยมมากเลย” ยื่นสมุดบัญชีที่พึ่งทำเสร็จให้แก่เจ้าของเงิน องค์ชายน้อยแห่งนครเหนือรับมาแต่ไม่ทันที่จะพลิกดูเขาก็ฉีกมันเป็นชิ้นๆ!
“เบียคุรัน!!!?”
“ไปทำมาใหม่” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเยียบเย็นราวกับน้ำแข็ง ดีโน่ทรุดลงเก็บเศษกระดาษที่ร่วงหล่นลงพื้นด้วยใบหน้าตระหนก
“เจ้าทำบ้าอะไรกันเบียคุรัน!”
“ทำอะไร? ก็ข้าไม่พอใจกับงานที่มุคุโร่คุงทำไงละข้าเลยจะให้ไปทำมาใหม่” ยักไหล่อย่างไร้ความสนใจ ดีโน่ลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธแต่มุคุโร่กลับลั่งเอาไว้ แขนที่เรียวบางกอดแขนของผู้เป็นอาเอาไว้แน่น
“ชั่งมันเถอะครับท่านอา… ข้าจะทำใหม่เองไม่เดือดร้อนหรอกครับ” เจ้าของผมสีไพลินเอ่ยด้วยใบหน้าเศร้าหมองซึ่งเบียคุรันลอบแสยะยิ้มก่อนหันหลังในแก่ขุนนางการคลังคนใหม่ที่เปลี่ยนจากเครื่องแบบของนครซากุระมาเป็นเครื่องแบบของนครเหนือ
“ใช่แล้วละ เป็นเพียงลูกน้องก็ต้องทำตามความต้องการของผู้เป็นนายแต่โดยดี”
ซ่า!! น้ำชาถูกสาดใส่องค์ชายน้อยแห่งนครเหนือทำเอาคนที่กำลังยิ้มอยู่ถึงกับหุบยิ้มในทันที
“เจ้าทำอะไร…”หันกลับมาถามด้วยนัยน์ตาวาวโรจน์ มุคุโร่วางแก้วชาลงบนโต๊ะก่อนฉีกยิ้มแฝงความกวน
“ขออภัยนะครับพอดีจะเอาชาไปทิ้ง แล้วพอดีพอเห็น ‘หัวขาวๆ’ นั้นแล้วก็คิดว่าถ้ามันเปลี่ยนสีได้มันจะเป็นยังไง…”
“เจ้า!!”
“รัน!” เสียงของผู้คุ้นเคยดังจากด้านหลังเรียกให้เบียคุรันหันไปมอง ร่างนั้นคือนักดาบหนุ่มผู้เป็นอา ‘มิโยเนะ อาคุฮะ’
“ท่านอามีธุระอะไร” เอ่ยด้วยเสียงเย็นแต่นักดาบหนุ่มยังคงนิ่ง เขาเป็นหนึ่งในหกของผู้ที่ไม่กลัวองค์ชายน้อยผู้ได้ฉายากล้วยไม้ขาวคนนี้(ซึ่งไม่รวมพวกแซนซัส)
“เจ้ากลับตำหนักไปได้รัน อย่ารบกวนเวลางานของคนอื่น” อาคุฮะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบและเย็นเฉียบราวกับจะบงบอกว่า ‘อย่าให้ต้องพูดซ้ำสอง’
“เอาเถอะข้าถือว่าเป็นคำสั่งของท่านอา ข้าจะกลับตำหนัก…เรื่องบัญชีเงินของข้า ข้าให้เวลาเพียงวันเดียวเท่านั้น…หากรุ่งเช้าวันพรุ่งนี้ข้าไมเห็นมัน เจ้าก็จะรู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น มุคุโร่คุง” เอ่ยทิ้งท้ายเอาก่อนเดินสวนผู้เลี้ยงดูออกไปอย่างเสียไม่ได้ อาคุฮะส่ายหน้ากับอาการพยศของเบียคุรันที่เขาพึ่งเตือนไปหยกๆ
“ข้าขอโทษแทนเบียคุรันด้วยนะ ดีโน่” โค้งขอโทษคนที่อายุมากกว่าสองปี ทำเอาอธิบดีการคลังนครเหนือสะดุ้งโหยง “ไม่ต้องขอโทษข้าหรอกอาคุฮะ เรื่องนี้ข้าไม่มีส่วนต้องถือหรอก…แต่มุคุโร่…”
“นั้นสินะ ข้าต้องขอโทษด้วยนะมุคุโร่ ข้าผิดเองที่ไม่เลี้ยงดูเขาให้ดีกว่านี้…ข้าต้องขอโทษจริงๆ” เสียงของนักดาบหนุ่มอ่อนลงเสียจนมุคุโร่พลอยเสียใจไปด้วย
“ข้าไม่ถือโทษท่านหรอกครับ เพราะคนที่ผิดคือ ‘ไอ้เผือกนั้น’ ว่าแต่ท่านอาคุฮะเป็นคนเลี้ยง ‘ไอ้เผือก’ รึเปล่าครับ?”
“ชะ ใช่”
“น่าแปลกนะครับท่านอาคุฮะเป็นคนดีขนาดนี้แต่ทำไมเขาถึงไม่ได้สักเสี้ยวไปเลยนะ…หรือ ‘นิสัยเสีย’ จนฝั่งลึกเขาไปเป็น ‘สันดาน’ กันแล้วละครับ”
…แบบนี้เขาเรียกโกรธถึงขั้นสูงสุดรึเปล่านะ?...
ร่างของคนสองคนนั่งอยู่บนต้นซากุระใหญ่ ฮายาโตะหันมองใบหน้าคมคายของร่างสูงข้างกายเป็นระยะ ใบหน้าหล่อเหลานั้นแย้มยิ้มให้แก่เขาทุกครั้งที่รู้ตัวว่าถูกมองอยู่ ที่น่าแปลกไม่ใช่เพราะอะไร…แต่เป็นเพราะมือสังหารหนุ่มกลับเปิดใบหน้าที่แท้จริงให้เขาเห็น…ให้กับคนที่พึ่งพบเจอ…
“เจ้าอย่าถือโกรธมาซารุเลย เขาเป็นคนที่มีเรื่องให้คิดเยอะและเพื่อความปลอดภัยของเจ้าที่เป็นหลานชายแล้วด้วย…ขนาดตอนไปทำภารกิจเขายังพะวงอยู่เลยด้วยซ้ำว่าเจ้าจะปลอดภัยไหม” ถ้อยคำอ่อนโยนที่หลุดออกมาทำเอาฮายาโตะอึ้ง ทั้งที่เป็นมือสังหารแต่กลับอบอุ่นดั่งดวงอาทิตย์ ชายคนนี้
ยามาโมโตะ ทาเคชิ มือสังหารแห่งนครเหนือเป็นหัวหน้าหน่วยของมาซารุผู้เป็นอา…ให้มือสังหารกับนินจาทำงานด้วยกัน…แซนซัสคิดอะไรกันแน่?
“นั้นสินะ…ข้าอาจจะลืมจุดนั้นไปก็ได้…” ว่าผู้เป็นอารักเขามากเพียงใด การเอ่ยคำว่าเกลียดไปนั้นคงจะทำร้ายจิตใจชายหนุ่มไปไม่น้อย แต่ก่อนจะเอ่ยอะไรต่อก็หันไปมองหน้าของมือสังหารหนุ่มอีกครั้ง
“ว่าแต่…ทำไมเจ้าถึงยอมเปิดหน้าให้คนที่พึ่งพบเจออย่างข้าเห็นละ?”
“ทำไมนะหรือ…?” ดวงจาสีเปลือกไม้ฉายแววงุนงง ซึ่งฮายาโตะก็รอฟังคำตอบจากมือสังหารหนุ่มอย่างใจจนใจจ่อ
“ก็เจ้าบอกอยากเห็นไม่ใช่รึไง??”
ทำไมถึงโง่แบบนี้ละ…
“เจ้าเป็นมือสังหารนะ! ให้ศัตรูเห็นใบหน้าที่แท้จริงได้ยังไงกัน!” ไม่ว่าเปล่ามือบางเขย่าคอของอีกฝ่ายไปด้วยทำเอา ‘ทาเคชิ’ต้องงุนงงกับคำพูดของเด็กหนุ่มผมสีเงินตรงหน้า
“ก็เจ้าไม่ใช่ศัตรูนี้นา…”
นั้นประไร…
“เป็นสิ!ในเมื่อข้าเป็นคนของนครซากุระส่วนเจ้าเป็นขุนนางนครเหนือ! ถ้าเจ้าเป็นคนสองนครอย่างท่านอาหรือมุคุโร่จะว่าไปอย่าง” บ่นอุบอิบแต่ก็ทำให้มือสังหารหนุ่มได้ยิน เขาหยิบพู่กันออกมาจากออกเสื้อพร้อมตลับหมึก จุ่มปลายพู่กันลงในหมึกสีดำก่อนใช้วาดอะไรบางอย่างที่หลังมือซ้ายของตนเอง
“นั้นเจ้าทำอะไร?”
“เสร็จแล้ว ทีนี้ข้าก็เป็นคนของสองนครแล้วเห็นไหม?” ชูหลังมือให้ร่างบางดู ตราซากุระของนครซากุระปรากฏอยู่ที่หลังมือสีแทนนั้น ฮายาโตะมองหน้ามือสังหารหนุ่มที่แย้มยิ้ม
“เท่านี้เราก็ไม่ได้เป็นศัตรูกันแล้วนะ” สิ้นคำมิโกะตัวน้อยก็หลุดขำความความพิลึกของอีกฝ่าย
“เจ้านี้โง่จริงๆ”
ใช่…ไม่ว่าเมื่อไหร่ข้าก็ไม่ยอมให้เราเป็นศัตรูกัน
เพราะข้า
คือผู้ปกป้องเจ้า
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เรื่องราวของทายาทที่เหลือรอดจะเป็นเช่นไร…
.
.
.
.
.
.
.
.
ความรักจะสมหวังในรูปแบบใด…
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ใครจะรอด…และใครจะตาย…
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป~~~~~
---TBC.---
ความคิดเห็น