คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 องค์กรสี่สัตว์เทพ [55%]
Chapter 1 องค์กรสี่สัตว์เทพ
ดวงเนตรสีท้องฟ้าค่อยๆ ปรือขึ้น หากแต่เมื่อต้องแสงของหลอดไฟที่เพดานก็ทำให้เธอต้องปรือตาลงเล็กน้อย มือเรียวถูกยกขึ้นมาบังแสงเพื่อให้สามารถปรับการมองเห็นได้… หากแต่ทันทีที่เธอเอามือออกจากการมองเห็น… ใบหน้าของเด็กสาวผมสีใบไม้แก่ก็โผล่พรวดเข้ามาในสายตาของเธอ!
“กรี๊ด!!”
“ว้าย!!”
โป๊ก!! … แล้วก็ได้ลงไปนับดาบแบบคู่ … หากแต่ยังไม่ได้ทำอะไรต่อบานประตูที่อยู่ด้านหลังของเด็กสาวผมสีเขียวก็เลื่อนเปิดแบบระบบอัตโนมัติเผยร่างของเด็กสาวผมสีน้ำเงินดวงเนตรสีอำพัน
“ฟื้นแล้วสินะคะ … คนที่โดนฟูจิฮิโระย้ายที่แบบนั้นในตอนแรกก็เป็นแบบนี้ทุกคนละคะ … ยังดีที่คนพาคุณมาไม่ใช่คิเซย์นะหรือโคโตรุนะคะ ไม่งั้นฉันก็คงไม่คิดว่าคุณจะฟื้นได้แบบนี้อีก” แล้วคุณเธอก็เดินเข้ามาพูดแบบไม่พักหายใจ…หากแต่นางเอกของเราก็ไม่ได้เข้าใจเลยสักนิด
“คุณเป็นใคร…แล้วที่นี่ที่ไหน” พยายามจะควบคุมสติของตัวเองให้ได้มากที่สุดเพื่อไม่ให้สติแตกไปหากว่าคนตรงหน้าจะทำร้ายเธอ แต่ตรงกันข้ามเด็กสาวผมน้ำเงินยาวกลับไปพยุงเด็กสาวที่โอดโอยอยู่ที่พื้นขึ้นมาแล้วหันมายิ้มให้เธอ “ฉันชื่อคาซาเนะ ยูนิ เป็นหัวหน้าหน่วยพยัคฆ์ขาวขององค์กรสี่สัตว์เทพคะ และที่นี่คือห้องพยาบาลขององค์กรคะ”
“องค์…องค์กร??... สี่สัตว์เทพ??” ทำเอาหน้าเหวอ นี่มันยุคไหนกันแล้วเนี่ย ยังมีคนเชื่อเรื่องงมงายอย่างสัตว์เทพอะไรนั่นอยู่อีก แล้วนี่อะไรหน่วยพยัคฆ์ขาว ไม่ใช่การ์ตูนเสียหน่อย! “คุณพูดอะไร? ฉันไม่สนใจเรื่องพวกนั้นหรอก อย่ามาหลอกฉันให้โง่ดีกว่า”
“คุณอาจจะไม่คิดว่าจะเป็นไปได้นะคะ แต่ว่าสัตว์เทพมีอยู่จริง พลังพิเศษมีอยู่จริง!” เด็กสาวนามยูนิพยายามอธิบาย เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าคนที่เจอเพื่อนในองค์กรของเธอพามาที่นี่ด้วยวิธีแบบนั้นแล้วยังคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้อีก
“ฉันไม่เชื่อที่คุณพูดหรอก ยุคนี้มันก็มีแค่มายากลเท่า….!!?” ริมฝีปากบางชะงักเมื่อมีดคมกริบเข้ามาจ่อที่คอของเธอ …ซึ่งมือที่จับด้ามมีดอยู่คือเด็กสาวผมสีเขียวเข้มที่หัวโขกกับเธอเมื่อครู่ “กรุณาฟังอย่างเงียบๆ ด้วยคะ”
มีดอีกสิบเล่มที่ลอยอยู่กลางอากาศเล็งมาที่เธอหมายจะเอาชีวิต ดวงเนตรสีใบไม้แห้งคู่นั้นดูวาวโรจน์ต่างจากเมื่อครู่อย่างเห็นได้ชัด
“ใจเย็นๆ ก่อนมาริ” ยูนิวางมือของเธอลงบนไหล่ของเพื่อนสาวเบาๆ เรียกให้เจ้าของชื่อถอยออกมา “ขอโทษด้วยที่เพื่อนของฉันใจร้อนไป…”
“หลบไปซะชิโรวะ!!!”
โครม! บานประตูหลุดผัวะเข้ามาพร้อมร่างของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มที่มีหมวกไหมพรมสีเขียวคลุมทับกลิ้งลอดใต้เตียงที่เด็กสาวผมสีฟ้านั่งอยู่เข้าไปกระแทกกำแพงอย่างแรงจนสะเทือน
“คิ…คิเซย์นะ” เด็กสาวที่ทำท่าจะฆ่านางเอกของเราเมื่อครู่อ้าปากค้างเมื่อเห็นสภาพของห้องและสหายร่วมรบ … เด็กสาวผมสีทองสว่างที่ยืนอยู่หน้าประตูหอบหนักด้วยความเหนื่อย … และทำให้นางเอกของเรานึกออกว่าคนที่มาใหม่แล้วยังยืนอยู่ตรงหน้าเป็นใคร…
คนเมื่อตอนนั้น!?
“โคโตะอยู่ที่นี่ไหม!!” แผดเสียงออกมาทำให้สามสาวในห้องพยาบาลสะดุ้งเฮือก ก่อนที่ทั้งสามจะส่ายหัวดิ๊ก สองคนรู้ว่าไม่อยู่…ส่วนอีกคนไม่รู้ว่าโคโตะที่ว่ามันเป็นใคร
“มันหายหัวไปไหนของ…. โคโตะ!!!” อุทานทันทีที่หันไปเห็นร่างของเด็กหนุ่มผมสีครามอ่อนที่อยู่อีกฝากกับตนเอง คว้าประตูที่เพิ่งหลุดเมื่อครู่ขึ้นมาขว้างใส่ร่างนั้นอย่างเร็ว! “เอาพุดดิ้งของฉันคืนมานะแก!!!!!”
ตูม!
นางเอกของเราอ้าปากค้าง เธอจะไม่อ้าปากค้างแบบนี้เลย … ถ้าประตูที่สาวผมทองขว้างไปเมื่อกี้ไม่ใช่ประตูเหล็กอย่างหนา!!
โอ้แม่เจ้า ฉันหลุดมาที่ไหนเนี่ย!!
“อ้าว คนสวยตื่นแล้วเหรอครับ” เสียงที่ดังมาจากประตูที่เมื่อครู่มีร่างเด็กสาวยืนอยู่กลับกลายเป็นเจ้าหนุ่มผมม่วงและผมเขียวที่เป็นต้นเหตุให้เธอมาอยู่ที่นี่ …และเป็นดั่งคาดหนุ่มผมเขียวยังคงเกาะหลังของคนผมม่วงจนเสื้อยับเหมือนเดิม “ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้คุณต้องหมดสติ”
ไม่ว่าเปล่าดันเดินเข้ามาจับมือเธอเอาไว้อีกต่างหาก…แต่ถึงจะทำหน้าหล่อขนาดไหน พอมีพ่อหนุ่มผมเขียวเกาะติดหลังอยู่ด้วยมันก็ดูไม่เข้ากันเลยสักนิด … และดูเหมือนว่าเขาจะรู้ว่าเธอคิดอะไรจึงกระตุกรอยยิ้มด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อยถึงปานกลาง “ปล่อยฉัน ฟูจิฮิโระ”
…แต่ปลิงก็คือปลิง
“ก็ … ก็”
“ปล่อย… ฟูจิฮิโระ”
“ไม่เอา …”
“ฟูจิฮิโระ!”
“โฮคุโตะ ก้มลงเร็ว!” เสียงเตือนที่ทำให้เด็กหนุ่มที่กำลังสะบัดปลิงเงยหน้ามองก่อนที่จะเห็นว่ามีถาดเหล็กลอยมาทางเขา!
“เหวอ!”
ฉาง! ...หากแต่ถาดไม่ได้กระแทกหน้าหนุ่มหล่อหนึ่งในสมาชิกองค์กร...แต่กระแทกหน้าชายหนุ่มวัยกลางคนที่เข้ามาเรียกพวกบ้าพวกนี้รวมพลต่างหาก...
“ไม่-ทราบ-ว่า-เล่น-อะ-ไร-กัน-อยู่-ครับ!” เน้นยำทุกคำอย่างโกรธเคืองทำให้ลูกๆ ที่แสนสนในองค์กรคลืนน้ำลายลงคออย่างหวาดกลัวโดยพร้อมกัน... เอ่ยเสียงต่ำจนแทบไม่ได้ยินออกมา
“...หัวหน้า...”
ความคิดเห็น