ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Au Fan Fiction Sengoku Basara ~Taboo Love~

    ลำดับตอนที่ #19 : รักที่ 7: ไม่ให้อภัย' และ 'ปกป้องเจ้า'

    • อัปเดตล่าสุด 15 มี.ค. 56


    Title : Taboo Love

    Author : FesenyAReseT

    Rating : PG-13

    Author Note : นิยายเรื่องนี้คือ Au ซึ่งหมายถึงไม่อิงความเป็นจริง เพราะเช่นนั้นจะมีตัวละครใหม่และสถานที่หรือเรื่องราวที่ไม่เหมือนจริง

     

    คำเตือน : นิยายเรื่องนี้เป็นชายรักชาย ใครรับไม่ได้ปิดไปซะนะครับ ขอร้องว่าอย่าแบนหรือด่ากัน เพราะเราเตือนท่านแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคือห้ามลอกเลียนไปเป็นนิยายของตนเองครับ หากจะเผยแผ่กรุณาขออนุญาติกันก่อนและลงเครดิตด้วยนะครับ  หากใครต้องการลองของก็ได้นะครับ แล้วจะได้รู้กันว่าผมจะทำยังไง หึหึ....

                                                          

     

    รักที่ 7 : 'ไม่ให้อภัย' และ 'ปกป้องเจ้า'

     

               

                ในที่สุดยามเช้าก็มาเยือนอีกครั้งพร้อมด้วยเสียงเอะอะโวยวายของคนทั้งสามคนที่ทำเอาเสือน้อยแห่งไคหันมองก่อนอุทานด้วยความตกใจ...เมื่อร่างทั้งสามของคนพเนจร ยักษ์ และดอกไม้ต้องห้าม พุ่งทะยานเข้ามาอย่างแรง!

                “เสือน้อย/ซานาดะ!!~

               

                “ดะ เดี๋ยวขอรับ!!!

               

     

    โครม!

     

      

                อูย…..” แน่นอนว่าการที่หัวโขกพื้นพร้อมกันสี่คนมันก็ต้องมีเสียงร้องโอดโอยออกมาดังกว่าปกติ คนพวกนี้สติดีรึเปล่านะ?

    ท่านซานาดะ!!?” มหาอนเมียวรีบวิ่งเข้ามาดูอาการเจ้านายของตนเองที่ตาเป็นก้นหอย ดูเหมือนว่าเขาจะประเมินความแสบของคนทั้งสามต่ำเกินมาตราฐานเสียแล้ว...

    ขอโทษด้วยนะเสือน้อย รีบๆ เร็วเข้าโอทานิ โยชิซึกุ กำลังจะมาถึงแล้วนะ!!” ไอซากิรีบลุกขึ้นโดยไม่สนใจว่าหัวจะเสยคางของยักษ์หนุ่มเข้าเต็มดอก

    ประชุมอีกแล้วหรือขอรับ?!” เขายังไม่พร้อมจะเจอหน้าปีศาจร้ายคนนั้นเลย

                    เร็วเข้าเถอะ ก่อนที่เจ้ามังกรจะมาอาละวาดอีก ดอกไม้ต้องห้ามรีบดันร่างบางผมสีน้ำตาลเข้าไปในห้องก่อนที่จะลากสองคนที่นอนโอดโอยอยู่กับพื้นออกไป โดยมีอาสึคากะและไทโรเดินตามไป

     

    ~

     

                ...นอกจากอีตามัมมี่จะช้าแล้ว ไอ้มังกรขี้เก๊กก็ช้าอีกคน... แถมดอกไม้ต้องห้ามที่หยุดลากสองแสบแล้วเดินตามอยู่ด้านหลังก็หายตัวไปเรียบร้อยแล้วด้วย หายไปแบบเงียบๆ รวดเร็ว อย่างกับเป็นผี ปีศาจก็ไม่ปาน!

                “วันนี้ไดเมียวทุกแคว้นมากันครบยกเว้นแต่โอดะสินะ”

     

                พูดถึงไก่ ไก่ก็มา พูดถึงมังกรกับดอกไม้ มังกรกับดอกไม้ก็มา...

                “โนบุนากะซามะ มาไม่ได้เลยส่งขุนพลเอกอย่างข้า โมริ รันมารุ มาแทนขอรับ” เด็กชายวนชุดสีม่วงเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ดูก็รู้ว่าเด็กคนนี้ต้องเก่งมากแน่ๆ

                “ตาแก่นั้นเป็นอะไร?” มาซามุเนะว่าก่อนทิ้งตัวลงนั่งเช่นเดียวกับไอซากิ รันมารุฉีกยิ้มก่อนที่จะเอ่ยตอบ

     

    “ท่านคงไม่อยากรู้เรื่องของสามีภรรยาหรอกใช่ไหมขอรับ มังกรตาเดียว”

     

    เพียงเท่านั้นไดเมียวทั้งหมดก็มีความคิดหนึ่งพุดขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียง

     

    แสดงว่าแกรู้สินะ เจ้าเด็กแก่แดด!

     

    ~

     

    ห้องประชุมถูกทำให้ตึงเครียดอีกครั้งด้วยโอทานิ โยชิซึกุ มันนั่งเงียบมากว่าค่อนวันแล้ว ไดเมียวตัวแสบสามคน(พร้อมคนพเนจรหนึ่งคน)เริ่มส่งสัญญาณลับกัน....ด้วยการกระพริบตา...

    ...โมโตจิกะ กระพริบ กระพริบ หยุด กระพริบ... 'เมื่อไหร่ไอ้บ้านี่จะพูดเนี่ย ข้าหิวแล้วนะ เจ้าทานูกิ'

    ....อิเอยาสึ กระพริบ กระพริบ กระพริบ... 'ข้าแอบสงสัยแล้วว่าเขาโดนตัดลิ้นไปแล้วใช่ไหม?'

    เคย์จิ กระพริบ หยุด กระพริบ หยุด

    มาซามุเนะหน้าหงิกก่อน กระพริบ กระพริบ กระพริบ กระพริบ หยุด กระพริบ 'เจ้าจะ '...' หาสวรรค์วิมานอะไร มาเอดะ!!'

    ทันใดนั้น... ไอซากิก็ กระพริบ หยุด กระพริบ กระพริบ หยุด กระพริบ....

    'ถ้าจะคุยกันก็ไสตูดออกไปข้างนอก ก่อนที่ข้าจะจับโยนออกไป!!!!!'

    ...เท่านั้นทั้งสี่ก็พร้อมใจกัน...กระพริบ กระพริบ หยุด กระพริบ กระพริบ หยุด....

    '......ขออภัยอย่างยิ่งขอรับ......'

     

     

                “ไม่ว่าใครก็ไม่ได้ความเลยสักคน...” ในที่สุดเจ้ามัมมี่มีชีวิตก็เอ่ยขึ้นมาจนได้ ดูเหมือนรหัสลับโอทาริว

    (โอคิ + ทานูกิ + โทคุกังริว) จะถูกเจ้ามัมมี่ไม่ได้ความ(ใครกันแน่)อ่านออกเสียแล้ว

                “ข้าคิดว่าเจ้าควรเปิดประเด็นการประชุมได้แล้ว เกียวบุ ไม่เช่นนั้นจะมืดค่ำเสียก่อน” เป็นครั้งแรกที่มิทสึนาริเอ่ยขึ้นมาตอนประชุม เห็นปกติเอาแต่นั่งเงียบแถมยังก้มหน้าอยู่ตลอด จนหลายครั้งเลยที่ทุกคนคิดว่าหมอนี้ต้องแอบหลับแหงๆ แต่ว่านะ...ตอนนี้มันก็มืดแล้วละมิทสึนาริเอ้ย...หลับอยู่จริงๆ สินะ? (คำพูดในใจด้วยความซึ้งใจอย่างไปปลดทุกข์เบาที่อั้นมาทั้งวันของฮิเดโยชิ)

                “จริงของเจ้า... ถ้าเช่นนั้นข้าขอถามทุกคนในที่นี้...พวกเจ้าคิดเห็นอย่างไรกับปลดแม่ทัพซานาดะและยุบไครวมกับโอซาก้า”

     

                !!?

     

                “ท่านหมายความว่าอย่างไรขอรับ โอทานิโดโนะ!!” ในขณะที่ยูคิมูระยังคงตกตะลึง ไทโรก็เป็นผู้ตะโกนขึ้นมาอย่างตกใจไม่แพ้กัน สิ่งที่ปีศาจร้ายพูดมันคือเกียรติ ศักดิ์ศรี และชีวิตของยูคิมูระกับประชากรของแคว้นไค!

               

     

    “ในเมื่อไม่มีฝีมือรบจนต้องมาเป็นตัวประกันอยู่ที่นี่ ในเมื่อยอมยกแคว้นของตัวเองให้อนเมียวกระจอกๆ ดูแล ก็ไม่ต้องเป็นแม่ทัพ ไม่จำเป็นต้องมีแคว้นไค!!!


    ราวกับมีฟ้าผ่าลงมากลางใจ ทั้งไทโรและยูคิมูระตกอยู่ในอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก หากเรื่องที่ปีศาจร้ายโอทานิพูดเกิดขึ้นจริงแล้วละก็ พวกเขาและประชาชนไคก็เหมือนตายทั้งเป็น!

                เดี๋ยวก่อน เกียวบุเรื่องของแคว้นผู้อื่นเจ้าไปยุ่งเกี่ยวได้อย่างไรกันเล่า?” เป็นมิทสึนาริที่เอ่ยกู้สถานการณ์ที่ทุกคนต่างใบ้กินกันหมด  หากแต่โอทานิยังคงไม่เลิกรา

                ไม่ใช่ เรื่องของแคว้นอื่นเสียทีเดียวหรอกแคว้นไค คือหนึ่งในพันธมิตรฝ่ายตะวันตกของเราเช่นนั้นสิทธิการตัดสินใจก็เป็นของเราด้วยมิใช่หรือ?” ด้วยคำพูดนั้นทำเอาผู้มาจากไคทั้งสองขมวดคิ้วจุกเสียดกว่าเดิม ชะตากรรมของพวกเขาถูกปีศาจร้ายตนนี้กำเอาไว้แล้ว

                ยูคิมูระขบฟันลงบนริมฝีปากของตนเองก่อนคำนับให้โอทานิเล็กน้อยเพื่อปกป้องชีวิตของประชาชนไคแล้วเขาก็ยอม

                “…หาก….หากว่าท่านต้องการเช่นนั้นก็ทำเลยขอรับขอเพียงแต่ใช้ชีวิตของข้าแลกกับการที่ให้ประชาชนไคอยู่อย่างมีความสุขในโอซาก้าแทนได้หรือไม่ขอรับ

     

     

                เพียงเท่านั้นความอดทนสุดท้ายของมังกรหนุ่มก็สะบั้นลง

     

                ตึง! ตุบๆๆๆๆ! ครืด! โครม!!!!

     

                นายเหนือแห่งโอชูลุกขึ้นเดินกระแทกส้นเท้าเดินออกไปจากห้องประชุมก่อนเลื่อนประตูปิดอย่างแรง ทำเอาไดเมียวทั้งหลายหน้าซีดเผือด ยกเว้นเพียงมิทสึนาริและโอทานิ

     

                เจ้ามังกรฟิวส์ขาดแล้ว!!

     

               

                โอทานิกระตุยิ้มมุมปากก่อนที่จะเอ่ยเยียบเย็นเรียกให้ทั้งห้องกลับมาสนใจเขาอีกครั้ง

     

    ถือว่าตกลงก็แล้วกันนะ แม่ทัพซานาดะ

     

     

     

     

    โดยหารู้ไม่ว่าตนเองกำลังจะถึงฆาต!!

     

     

     

     

     




     

    มันอะไรกัน

     

     

    ทำไมถึงได้รู้สึกหงุดหงิดแบบนี้

     

     

    เพราะอะไรกัน!!?

     

     

    ‘…หาก….หากว่าท่านต้องการเช่นนั้นก็ทำเลยขอรับขอเพียงแต่ใช้ชีวิตของข้าแลกกับการที่ให้ประชาชนไคอยู่อย่างมีความสุขในโอซาก้าแทนได้หรือไม่ขอรับ

     

     

    ทำไมถึงได้ยอมแพ้ง่ายๆ แบบนี้

     

     

    ชีวิตตัวเองมันต่ำต้อยถึงขนานไม่ดิ้นรนอะไรเลยรึไง!

     

     

     

    โธ่เว้ย!!!

     

     

     

    คาเงะ!”  เสียงกร้าวดังขึ้นทันทีที่ออกมาพ้นบริเวณที่คนในห้องจะได้ยิน และเพราะตอนนี้ยังไม่เลิกประชุมพวกคนใช้จะยังเข้ามาไม่ได้จนกว่าจะได้รับอนุญาตยกเว้นเพียงชายผู้นี้

     

     

    สายลมกรรโชกแรง ใบไม้ปลิวไหวตามแรงลม ไอสีดำสนิทก่อตัวขึ้นเบื้องหลังของมาซามุเนะ ร่างของชิโนบิผมสีทองสั้นปะบ่าค่อยๆ ปรากฏขึ้นจากไอสีดำ หากแต่ไม่ให้เท้าปรากฏขึ้นมาด้วยเพราะอาจทิ้งรอบเอาไว้ได้ เขาเท้าเอวพร้อมพิงผนังด้านข้าง รอยยิ้มแต้มบนใบหน้าที่ดวงเนตรปิดด้วยผ้าสีนิล

    มีสิ่งใดให้รับใช้ขอรับ นายเหนือหัว

     

     

    มาซามุเนะกำมือแน่น หากว่านกน้อยของเขายอมสละตัวเองถึงขนาดนี้แล้วละก็ เขาก็จะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องนกน้อยของเขาเป็นอันขาด!!

     

     

     

     

     

    เป้าหมายต่อไปของเจ้า โอทานิ โยชิซึกุ

     

     

     

     

     

    ข้าจะไม่ยอมให้อภัยใครที่มาแตะต้องเจ้า เพราะเจ้าเป็นของข้า!!

     

     

     

    ติดตามตอนต่อไป

    Q : มาซาซามะเป็นอะไรหว่า? (/เผ่น)

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×