คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : รักพิเศษ : ผู้เฝ้ามอง [เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง]
Title : Taboo Love
Author : FesenyAReseT
Rating : PG-13
Author Note : นิยายเรื่องนี้คือ Au ซึ่งหมายถึงไม่อิงความเป็นจริง เพราะเช่นนั้นจะมีตัวละครใหม่และสถานที่หรือเรื่องราวที่ไม่เหมือนจริง
คำเตือน : นิยายเรื่องนี้เป็นชายรักชาย ใครรับไม่ได้ปิดไปซะนะครับ ขอร้องว่าอย่าแบนหรือด่ากัน เพราะเราเตือนท่านแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคือห้ามลอกเลียนไปเป็นนิยายของตนเองครับ หากจะเผยแผ่กรุณาขออนุญาติกันก่อนและลงเครดิตด้วยนะครับ หากใครต้องการลองของก็ได้นะครับ แล้วจะได้รู้กันว่าผมจะทำยังไง หึหึ....
…ข้ามักตั้งคำถามให้กับตนเองเสมอ
“ทำไมท่านต้องทำให้ข้าคิดเรื่องของท่านจนไม่เป็นอันทำงานเช่นนี้ด้วยนะขอรับ…พยัคฆ์น้อยแห่งไค” เสียงที่เอ่ยออกมาจากปากของชิโนบิหนุ่มผมสีทองสว่างสั้นปะบ่ามันดูเหนื่อยหน่ายแก่ตนเองนัก เขาไม่ได้ห้ามเจ้านายของตนเองเพราะต้องการแก้แค้นชิโนบิคนนั้นอย่างเดียวหรอก ความจริงแล้วหากเจ้านายของเขาให้เลือกว่าเขาจะสังหารใครเขาก็จะตอบว่า จะสังหารทุกคนที่เป็นคนสำคัญของพยัคฆ์น้อยแห่งไคเพื่อให้ความต้องการของเจ้านายของเขาเป็นจริง
…แต่พอเห็นใบหน้ายามยิ้มของเปลวไฟดวงนั้นแล้วเขาก็ทำไม่ลงจริงๆ
…สงสารหรือ? อย่างเขาหรือจะสงสารผู้ใด?
…ความรู้สึกที่อัดแน่นในอกนี้มันคืออะไรกันละ?
…ทำไมเขาอยากเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของร่างบางนั้นอีกละ?
…เขาเป็นอะไรไปกันแน่นะ?
“ได้เวลาทำงานแล้วสินะ” ว่าก่อนลุกขึ้น ดวงตะวันฉายแสงอีกแล้วสินะ… ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะรู้สึกอีกแล้วสิว่ามีอะไรที่ดีกว่าการมองดวงอาทิตย์ขึ้นเสียแล้ว
~
เช้าวันนี้เขาก็ยังคงต้องทำงานจับตามองตัวประกันแห่งไคอีกแล้ว แต่ดูเหมือนว่าจะมีคนมาช่วยป่วนอีกคนอีกต่างหาก…ไม่สิ…สามคนต่างหาก
“เสือน้อย/ซานาดะ!!!~”
ร่างทั้งสามของดอกไม้ต้องห้าม คนพเนจร และยักษ์แห่งชิโกกุทะยานเข้าหาร่างของยูคิมูระที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องทำเอาคนถูกเรียกสะดุ้งเฮือก
“ดะ เดี๋ยวขอรับ!!!”
โครม!
…สรุปว่าเรือนนี้เป็นเรือนที่นายเหนือหัวสั่งห้ามใครเข้าจริงๆ รึเปล่านะ?
“อู้ย…..” แน่นอนว่าการที่หัวโขกพื้นพร้อมกันสี่คนมันก็ต้องมีเสียงร้องโอดโอยออกมาดังกว่าปกติ คนพวกนี้สติดีรึเปล่านะ?
“ท่านซานาดะ!!?” มหาอนเมียวรีบวิ่งเข้ามาดูอาการเจ้านายของตนเองที่ตาเป็นก้นหอย ชิโนบิหนุ่มกำมือแน่นด้วยความโกรธเคือง
…ยังอยู่ที่นี่อีกงั้นหรือ…
…ยังยิ้มแย้มอย่างมีความสุขได้อีกหรือ…
“ขอโทษด้วยนะเสือน้อย รีบๆ เร็วเข้าโอทานิ โยชิซึกุ กำลังจะมาถึงแล้วนะ!!” ไอซากิรีบลุกขึ้นโดยไม่สนใจว่าหัวจะเสยคางของยักษ์หนุ่มเข้าเต็มดอก
“ประชุมอีกแล้วหรือขอรับ?!” …เขายังไม่พร้อมจะเจอหน้าปีศาจร้ายคนนั้นเลย
…โอทานิ โยชิซึกุ? ใครกันละ?
“เร็วเข้าเถอะ ก่อนที่เจ้ามังกรจะมาอาละวาดอีก” ดอกไม้ต้องห้ามรีบดันร่างบางผมสีน้ำตาลเข้าไปในห้องก่อนที่จะลากสองคนที่นอนโอดโอยอยู่กับพื้นออกไป โดยมีอาสึคากะและไทโรเดินตามไป…
…เขาควรจะปลอมตัวเป็นริเอะไหมนะ?
“-คาเงะ!-” เสียงเรียกที่ดังมากับสายลมเรียกให้เขาถอนหายใจก่อนสลายกลายเป็นไอสีนิล ลอยไปกับสายลม
…ดูเหมือนนายเหนือหัวของเขาจะมีงานให้ทำอีกแล้วสินะ
~
“เจ้ามาที่นี่ทำไม ไอซานากิ” ดูเหมือนว่าตอนนี้นายเหนือหัวกับเขาจะโดยกางชิ้นโตขวางทางการเจรจาเสียแล้ว …ทำไมดอกไม้ต้องห้ามคนนี้เดินไว้นักละ จากห้องของพยัคฆ์น้อยแห่งไคไปห้องประชุมแล้วมาที่เรือนหลักเจ้าของแคว้นมันห่างกันตั้งเยอะ แล้วไหงถึงไวกว่าวิชาของเขาอีกละ
“ทำไม? ข้ามาไม่ได้รึไงกับเจ้ามังกร…ไม่สิๆ บงเท็นมารุ”
“ถ้าจะมายั่วโมโหข้าก็รีบไสหัวไปเลย”
“ข้าไปก็ได้ เรารึอุตส่าห์จะมาบอกข่าวเรื่องที่หาตัวโนบุชิเงะเจอแล้วเสียหน่อย ในเมื่อเจ้าไล่ข้า ข้าไปก็ได้…”
“เดี๋ยวก่อน…!”
ช้าไปเสียแล้ว ดอกไม้ต้องห้ามไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว…
…รวดเร็ว แผ่วเบา สง่างาม สมเป็นสายลมแห่งโอชูจริงๆ
“คาเงะ!!” เอาแล้วไง น้ำเสียงแบบนี้เขาจะโดนด่าอีกไหมละนี่? เอาเถอะ ตอนนี้ทำได้แค่ก้มหน้ารับชะตากรรมกันไปละนะ
“ขอรับ นายเหนือหัว”
“เรื่องโนบุชิเงะว่ายังไง!” ถามทางโน้นไม่ได้แล้วมาถามทางนี้ จะช่วยอะไรท่านได้เล่า…
“ข้ายังไม่ได้ข่าวใดๆ เลยขอรับ” เพราะงานที่ท่านให้มามันล้นมือจนแทบจะกระดิกตัวออกไปจากโอชูแทบจะไม่ได้เลยแบบนี้ …เดินไปถามสายลมแห่งโอชูเองไม่ง่ายกว่ารึไงกัน?
“ก็รีบไปหาสิ!!”
…พอรู้ว่าคนที่หายังมีชีวิตอยู่ก็รีบแสวงหา…นี่แหละมนุษย์…
“รับทราบขอรับ ข้าจะส่งคนออกหาให้โดยเร็วขอรับ” เพราะเขาออกจากโอชูไปไม่ได้แล้วตอนนี้…
“อีกเรื่องหนึ่ง…เจ้าคอยอยู่หน้าห้องประชุมตลอด หากว่าข้าต้องการเรียกใช้ต้องมาทันที” …ก็ให้ทำอย่างนั้นทุกครั้งไม่ใช่รึไงเขาถึงได้ออกไปไหนไม่ได้อยู่จนถึงตอนนี้เนี่ย…
“ขอรับ”
“แล้วก็…” …ยังมีอีกรึ?
~
สรุปว่าเขาเป็นชิโนบิหรือเป็นคนรับใช้กันแน่? ชิโนบิมีหน้าที่หาข่าวและลอบสังหาร…งานที่เขาได้รับมาแต่ละอย่างมัน…สุ่มมอง รอ ดูแล ส่งอาหาร ซักผ้า ช่วยพวกแม่บ้าน … ส่งเขาไปเป็นสาวใช้ริเอะจริงๆ เลยดีไหม?
“ให้รอจนกว่าการประชุมจะจบงั้นสินะ” ว่าแล้วก็หลบมุมอยู่บนต้นไม้หน้าห้องประชุม ตอนนี้เหล่าไดเมียวแคว้นต่างๆ เริ่มทยอยเข้าไปในห้องแล้ว คราวนี้มากันครบทุกแคว้นเลยทีเดียว ยกเว้นแต่ โอดะ โนบุนากะที่ไม่เคยมาร่วมแต่ก็ส่งโมริ รันมารุมาแทนตลอด
…คนที่พันผ้าพันแผลรอบตัวนั้นสินะ …โอทานิ โยชิซึกุ… เคยเห็นที่ไหนกันนะ?...รึไม่เคย?... คลับคล้ายคลับคลา…
ประตูห้องประชุมถูกปิดไปแล้วทำให้เขาสามารถมานั่งคิดเรื่องบ้าบอที่เขาติดสงสัยไปเองเกือบทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องของปีศาจร้าย และพยัคฆ์น้อยแห่งไค
“…เหมือนเคยเจอสองคนนี้ที่ไหนมาก่อนรึเปล่านะ?”
…แล้วมันก็ยังเป็นคำถามที่เขาต้องนั่งหาคำตอบต่อไปจนกว่าการประชุมจะจบ งานนี้ตะคริวคงกินขาเขาอีกแน่ ยิ่งเจ้าคนปากมากที่นายเหนือหัวมักพูดถึงมาด้วยแบบนี้แล้ว…
“…แล้วสรุปว่าสองคนนั้นเป็นใครกันละ เราเคยเจอด้วยรึเปล่า รู้สึกคุ้นจนเกินไปแล้ว????”
…ดูเหมือนวันนี้เขาจะทำตัวไร้สาระผิดปกติชะมัด…
~
หลังจากรอคอยมาจนกระทั้งตะวันตกดินแล้ว คนในห้องก็ไม่มีทีท่าว่าจะออกมาเลยสักคน ยกเว้นเพียง...นายเหนือหัวของเขาเอง...
...ตอนนี้เขานึกออกแล้วว่าเคยพบคนทั้งสองที่ไหน
“คาเงะ!” เสียงเรียกแบบนั้นดูท่าว่าเจ้าปีศาจอะไรนั้นคงทำให้หัวเสียอีกแน่นอนเลย... เขาสลายตัวเองกลายเป็นไอก่อนที่จะไปปรากฏที่เบื้องหลังของผู้เป็นนาย
“มีสิ่งใดให้รับใช้ขอรับ นายเหนือหัว”
“เป้าหมายต่อไปของเจ้า โอทานิ โยชิซึกุ”
...ดูเหมือนงานนี้เขาคงมีความสุขไม่น้อยเลย
ติดตามตอนต่อไป
ความคิดเห็น