คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ความน่าจะเป็นที่ 4 คมมีดคือคิเซย์นะ โล่คือโคโตรุ
ความน่าจะเป็นที่ 4 คมมีดคือคิเซย์นะ โล่คือโคโตรุ
เสียงหยดน้ำเกลือเรียกให้ดวงเนตรที่เหลือเพียงข้างเดียวค่อยๆ ปรือขึ้น มองเห็นเพดานสีขาวแบบเดียวกับเมื่อ 4 ปีก่อนที่เขาโดนแม่ของตัวเองวางยาในอาหาร เพียงแต่คราวก่อนเขาวางใจเกินไปกินเข้าไปเอง
…และนั่นเป็นสาเหตุที่น้าของเขาอย่างเคนชินยอมเสียสละตัวเองให้เป็นเป้าส่งเขาไปอยู่อังกฤษ
ขยับตัวเล็กน้อยก่อนที่จะรู้สึกว่ามีใครบางคนจับมือของเขาเอาไว้แน่น ดวงเนตรข้างเดียวเสมองไปยังอยู่ที่หลับอยู่โดยการฟุ่บหน้าลงกับเตียงที่เขานอน…
…ซานาดะ…ยูคิมูระ…? … ทำไมเธอถึงได้มาอยู่ที่นี่? … ไม่ทันจะขยับมือออกเด็กสาวก็ตื่นเสียก่อน เธอยืดตัวขึ้นโดยไม่ปล่อยมือของเขา แล้วก็สังเกตเห็นว่าคู่หมั้นหนุ่มรู้สึกตัวแล้วจึงรีบโพลงออกมา
“คุณรู้สึกตัวแล้ว?! ฉ…ฉันจะไปตามหมอให้คะ!!” แต่ไม่ทันจะได้ไปไหนก็ต้องหันกลับมาเมื่อกลายเป็นมาซามุเนะที่ไม่ปล่อยมือเธอ … เขามองเธอด้วยใบหน้าเรียบนิ่งก่อนที่ไปที่มุมห้องข้างประตู แล้วเอ่ยออกมาเป็นประโยคแรกตั้งแต่รู้สึกตัว…
“ถ้าหมอละก็…ยืนเป็นผีสิงมุมห้องอยู่นั่น…”
“เพราะว่าล้างท้องทันเลยรอดมาได้นะครับ เป็นถึงคุณชายก็เถอะแต่อย่าไปกินอะไรที่ตัวเองไม่รู้ว่าเป็นอะไรสิครับ ถึงตายเลยนะครับ!” คุณหมอตำหนิเสียงแข็ง… นอกจากคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องภายในของตระกูลดาเตะที่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้วจะไม่มีใครรู้ความจริงที่เกิดขึ้น เพราะหากมีคนรู้นายหญิงดาเตะจะไม่มีทางปล่อยไว้ … เมื่อนั้นจะมีคนตายอย่างเช่นแพะรับบาปอย่างครอบครัว 'ไอซาว่า’ ที่ต้องตายทั้งครอบครัวเพราะผู้หญิงคนนั้น…
“Sorry…” ยักไหล่ตอบไปอย่างไม่สนใจในรายละเอียดที่หมอพูด … ชายหนุ่มผู้เป็นหมอจะพูดออกมาอย่างสงสัย… “จะว่าไป… ใครเป็นคนโทรเรียกรถพยาบาลเหรอครับแบบว่าเสียงเขานิ่งมากจนผมคิดว่าแกล้งกันเลยละครับ ถ้าหมอยามาเดระไม่บอกให้ลองไปดูก็ไม่รู้ว่าคุณชายจะเป็นยังไงนะครับ”
…เสียงที่นิ่งราวกับแกล้งกัน…
หมอก้าวออกไปจากห้องเรียกให้มาซามุเนะหันมองเด็กสาวที่นั่งอยู่ข้างกายไม่ขยับไปไหนมาตั้งแต่เมื่อครู่ เธอจับมือของเขาไม่ยอมปล่อยเลยทีเดียว
“เธอ…ไม่เป็นอะไรนะ?”
“คุณมันบ้าที่สุด…” หะ? … คุณชายถึงกับงง เมื่อคำพูดที่ออกมาจากปากของยูคิมูระหาใช่คำตอบที่เขาต้องการไม่… “คุณมันบ้าที่สุดเลย! ทำไมถึงต้องยอมกินยาพิษนั่นเข้าไปเองด้วย!!”
แล้วก็ร้องไห้ออกมาเฉยเลย ทำเอาคนตาเดียวสะดุ้งเฮือกอย่างลุกลี้ลุกลน … รวบมือที่เอาแต่ทุบเขาเอาไว้ก่อนจะเจ็บตัวไปมากกว่านี้
“เธอเป็นอะไรเนี่ย!”
“คุณรู้บ้างไหมว่าฉันกลัวขนาดไหน!!” ด้วยประโยคนั้นทำเอาคุณชายชะงัก … ใบหน้าสวยของเด็กสาวอาบด้วยน้ำตา … เธอได้ฟังเรื่องราวระหว่างผู้หญิงคนนั้นกับคู่หมั้นของตัวเองหมดแล้ว และรู้ด้วยว่าทำไมคุณชายถึงยอมกินยาพิษเข้าไปแบบนี้… “รู้บ้างไหมว่าฉันกลัวแค่ไหนว่าคุณจะตายเพราะฉัน…”
มือเรียวของยูคิมูระกำเสื้อผู้ป่วยของเขาแน่นจนยับ การให้เมินเฉยต่อคนที่ยอมเสี่ยงชีวิตช่วยตัวเองเอาไว้เธอทำไมได้หรอก!
“I’m sorry” รอบร่างบางเข้าไปกอดหลวมๆ เป็นการปลอบ…ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ใจของเขากลับเรียกร้องให้ทำแบบนี้
…ราวกับไม่อยากให้คนตรงหน้าเจ็บปวดอีกแล้ว
“เธอเห็นแล้วใช่ไหมว่าแม่ของฉันเลวขนาดไหน…” เอ่ยปากออกไปทำให้ใบหน้าหวานเงยมองอย่างไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการจะบอกอะไรกับเธอ
“ถอนหมั้นกับฉันซะ ก่อนที่คมมีดจะหันมาหาเธอ”
“ยูคิโระ!!” เสียงเรียกที่ทำให้เด็กหนุ่มผมสีฟ้าซึ่งกำลังจะถอยมอเตอไซต์คู่ใจออกจากช่องจอดรถโรงพยาบาลชะงักแล้วหันไปมอง
“ว่าไง อายุมุ … ไม่ได้เจอกันนานเลย” …ยามาเดระ อายุมุ เป็นเพื่อนโรงเรียนเดียวกับเขามาก่อนและเจ้าตัวก็มาเป็นหมอ ทำให้เขาไว้ใจคนๆ นี้ค่อนข้างมาก … และเจ้าตัวก็เป็นคนรักษาคุณชายเมื่อ 4 ปีก่อนด้วย
“ฉันสงสัยมากเลยนะ กับเรื่องของคุณชาย” หมอวัยอ่อนเอ่ยกับเพื่อนเก่าอย่างค่อนข้างกังวล เรียกให้โคโตรุขมวดคิ้ว “ทำไม?”
“ก็นี้ไงละ” ยื่นเอกสารบางอย่างให้แก้พ่อบ้านหนุ่มที่รับไปอ่านอย่างไม่เข้าใจในจุดประสงค์ ก่อนที่คิ้วเรียวจะขมวดเข้าหากัน ริมฝีปากเม้มแน่นก่อนที่จะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
‘นั่นนายจะเอาไปไหนตั้งเยอะแยะกัน คิเซย์?’
‘ก็เอาไปแกล้งคุณชายไงละ โคโตะ’
…คิเซย์…นี่นาย…
ดวงเนตรสีฟ้ากระจ่างมองหนูตัวน้อยในกรงที่กำลังดิ้นทุลนทุลายเพราะอาหารปนยาพิษแบบเดียวกับที่คุณชายถูกบังคับให้กิน…มันทรมานอยู่ครู่หนึ่งก่อนแน่นิ่งไป
“ยาก็ออกฤทธิ์ดี ทำไมเจ้าเด็กนั่นถึงไม่ตายกันนะ?” หญิงสาวที่มองหนูดิ้นทุลนทุลายอยู่เมื่อกี้เช่นเดียวกับเขาเอ่ยเงยหน้าถามเด็กหนุ่มที่สงบนิ่ง
“เธอรู้อะไรรึเปล่า คิเซย์นะ”
“ผมไม่ทราบครับ” น้ำเสียงนิ่งเรียกให้หญิงสาวขยับเข้ามาใกล้เด็กหนุ่มผมทอง จับเข้าที่คางของเขาอย่างแรง “แล้วใครเป็นคนเรียกรถพยาบาลมาช่วยมัน”
เล็บยาวจิกเข้าไปในเนื้อที่แก้มขวาจนเลือดไหลออกมา หากแต่ใบหน้าและดวงเนตรของเด็กหนุ่มก็ยังคงสงบนิ่งเช่นเดิม
“ผมไม่ทราบครับ”
มือเรียวที่บีบคางของเขาอยู่ถูกปล่อยก่อนที่มันจะง้างเข้ามาตบหน้าของเขาอย่างแรง!
เพียะ!!
“…” ใบหน้าที่ถูกตบหันของเด็กหนุ่มหันกลับมาหาผู้เป็นนายอีกครั้งอย่างเรียบนิ่งเช่นเดิม รอยแดงปรากฏบนแก้มของเขา เป็นข้างเดียวกับที่เลือดไหลจากแผล
“หัดรู้อะไรบ้างก็ดีนะ ไอ้ขี้ข้า”
“…ขอโทษครับ” ว่าด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งอีกครั้ง ครานี้ทำให้เอกสารบนโต๊ะของหญิงสาวถูกปาใส่เขาอย่างโกรธา…เด็กหนุ่มก้มลงเก็บเอกสารเหล่านั้นอย่างรู้หน้าที่
…รองเท้าส้นสูงแหลมก็เหยียบลงบนมือของเขา… ออกแรงขยี้ให้ปลายแหลมแทงลงไปในมือของเขาที่เกร็งอย่างเจ็บปวด แต่เจ้าของก็ไม่แม้จะร้องออกมา
“เจ้าเด็กนั่นมันห่วงนังเด็กนั่นมากสินะ…” ริมฝีปากแดงกรีดยิ้มออกมางดงามหากแต่แผงไปด้วยความน่าขยะแขยงกับความคิดของเธอ … “คราวนี้ฉันจะเล่นงานยัยเด็กบ้านนอกนั่น”
“…ครับ…”
…คมมีดหันเข้าหายูคิมูระเสียแล้ว…
เด็กหนุ่มผมสีทองก้าวออกมาจากห้องของหญิงสาวผู้มียศสูงที่สุดในบ้านหลังนี้ เขาก้าวไปตามทางเดินอย่างเรียบนิ่งจนพ้นเขตของหญิงสาว … ผู้หญิงคนนั้นจะต้องสืบหาเจ้าของเบอร์โทรศัพท์ที่โทรไปที่โรงพยาบาลแน่…
โทรศัพท์แบบพับสีดำถูกหยิบออกมาดึงซิมออกก่อนที่จะเก็บโทรศัพท์เข้าไปที่เดิม … มือเรียวประดับแหวนสีม่วงหนึ่งวงหักซิมนั้นทิ้งอย่างไม่เสียดาย
“คิเซย์!” เสียงเรียกอันคุ้นเคยจากด้านหลังเรียกให้เขาซุกมือขวาที่กำซิมและมีรอยแผลถูกรองเท้าส้นสูงแทงลงในกระเป๋ากางเกง แล้วหันมายิ้มให้คู่หูของตน
“มีอะไรรึเปล่าโคโตะ พอดีฉันกำลังยุ่ง”
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน…เรื่องของคุณชาย” ดวงเนตรสีเดียวกันกับเรือนผมของอีกฝ่ายทอประกายแปลกกว่าปกติทำให้คิเซย์นะเลี่ยงที่จะคุย “ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้นแหละ”
“นายจะบอกว่าตัวเองที่มีความรู้เรื่องสมุนไพรมาจากแม่ ไม่รู้เรื่องที่ว่าถั่วเขียวมีสรรพคุณในการล้างพิษรึไง!!!” มือที่กำซิมของคิเซย์นะกำแน่น ใบหน้าของเขากลับมาไร้อารมณ์อีกครั้ง
“ยามาเดระ อายุมุบอกนายมาสินะ?”
“นายรู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงคนนั้นจะวางยาคุณชายเลยเอาถั่วเขียวให้เขากินเพื่อลดฤทธิ์ของพิษสินะ?” โคโตรุว่าด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพอกัน คิเซย์นะยักไหล่ก่อนจะก้าวเดินต่อ “สบายใจได้ ตอนนี้คมมีดของเธอหันไปหาคุณหนูซานาดะแล้ว”
…เจ้าของผมสีฟ้ากัดฟันแน่นอย่างเจ็บใจ…พันธะของคิเซย์นะกับผู้หญิงคนนั้นในตอนนี้มันเป็นความผิดของเขาเอง… คิเซย์นะยอมเป็นคมมีดให้เธอก็เพราะเขา… และเขาก็มีวิธีเดียวที่จะสามารถช่วยเหลืออีกฝ่ายได้!
เขาตัดสินใจแล้ว!
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะเป็นโล่ให้คุณหนูซานาดะ!!”
*
ไม่ต้องมีอะไรมากมายครับวันนี้ นิ้วเป็นแผล พิมพ์มากไม่ได้ต้องขอโทษคร้าบ
ปล.ตอนนี้รีบพิมพ์เพื่อต้อนรับใครบ้างคนจากการสอบคร้าบ
10/07/2556
FesenyAReseT.
ความคิดเห็น