คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ความน่าจะเป็นที่ 3 นายหญิงดาเตะเคลื่อนไหว
ความน่าจะเป็นที่ 3 นายหญิงดาเตะเคลื่อนไหว
วันวานที่แสนน่าเบื่อย้อนกลับมาอีกครั้ง เมื่อคุณชายดาเตะต้องมานั่งตรวจเอกสารของบริษัทอีกแล้ว… เขาอุส่าห์หนีไปอยู่อังกฤษได้ตั้ง 4 ปี …แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลเดียวหรอก…
เงยหน้ามองเอกสารที่วางอยู่ท่วมห้องอย่างเซ็งชีวิต
…เขาตายแล้วเกิดใหม่หนึ่งรอบมันจะหายไปไหมนะ?
ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูที่เรียกให้ความคิดของเขาขาดช่วง…และเสียงที่ดังมาจากด้านหลังประตูทำให้ต้องลุกขึ้นผูกผ้าม่านเป็นเชือกเตรียมหนี!
“ผมโคจูโร่ครับ ผมกับโคโตรุเอาเอกสารมาเพิ่มให้ครับ”
ไม่เอาแล้วโว้ย!!
หากแต่ยังไม่ทันได้โหนตัวลงไปบานประตูก็ถูกเปิดออกเสียก่อน ร่างของคนสองคนก้าวเข้ามาในห้องก่อนที่คนอายุมากที่สุดจะขมวดคิ้วอย่างสงสัย…ทำไมคุณชายไปนั่งอยู่บนขอบหน้าต่างละนั่น?
“คุณชายจะทำอะไรหรือครับ?”
มาซามุเนะสะดุ้งเฮือกก่อนจะเสตามองไปรอบๆ ที่ไหนก็ได้นอกหน้าต่าง ท้องฟ้า ต้นไม้ หมาแมวไก่(?)หรืออะไรก็ได้ทั้งสิ้น!
“แค่นั่งมองนอกหน้าต่างคลายเครียดเท่านั้นแหละ enjoy enjoy Ha-ha!!” แถสีข้างลงอีกครั้งคราวนี้มันเจ็บจนน้ำตาไหลเลย เลือดอาบแหงๆ!
“หมดเวลาพักแล้วครับ ช่วยมานั่งทำงานต่อด้วยครับ” แม้จะยังไม่เข้าใจว่าคุณชายอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่แต่โคจูโร่ก็ต้องบังคับให้คุณชายทำงานให้เสร็จให้ได้ละ และเมื่อมาซามุเนะเดินกลับมานั่งอย่างจนใจโคโตรุก็เดินไปที่หน้าต่างบานนั้นแทนทำเอาเสียววาบ!
“วันนี้อากาศดีนะครับ คุณชาย” แล้วก็หันมายิ้มให้เขาอย่างร่าเริงผิดปกติ! ไม่นานพวกพ่อบ้านก็ออกไปจากห้องทำงานของเขา คุณชายมาซามุเนะจึงรีบถลาไปที่หน้าต่างเพื่อปีนลงไปให้สำเร็จ …หากแต่…ผ้าม่านที่พ้นขอบหน้าต่างลงไปถูกปลดออก!
ดวงเนตรสีมหาสมุทรเบิกกว้างมองซากผ้าที่นอนนิ่งอยู่เบื้องล่างอย่างงุนงง …และเมื่อเห็นว่าโคโตรุเดินออกมาเก็บกองผ้าก็ยิ่งตกใจใหญ่… เด็กหนุ่มเรือนผมสีฟ้าเก็บกองผ้าขึ้นก่อนจะเงยหน้ามองคุณชายของตน ฉีกยิ้มแล้วชูสองนิ้ว
…คิดว่าเขาไปดูสภาพอากาศนอกหน้าต่างอย่างเดียวรึไง?
และเมื่อเดินกลับเข้าคฤหาสน์หมายจะเอาผ้าไปซักเขาก็ได้ยินเสียงตะโกนไล่หลังมาด้วยความโกรธจากตัวแสบประจำบ้าน
“แค้นนี้ต้องชำระแน่ ไอ้โคโตรุ!!!”
…ไม่รู้ครับ ผมไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้นครับ มันทะลุหูขวาผมไปแล้วครับ…
กัดฟันกรอดๆ อย่างเจ็บใจกับพ่อบ้านประจำตัวคนใหม่…ไอ้เด็กเวรนั่นมันแสมาก!
ถ้ามันไม่ได้คอยช่วยเขาต่อกรกับผู้หญิงคนนั้นละก็เขาไล่ออกไปนานแล้ว!
“คุณชายครับ ผมสึคิโยมิครับ ผมเอาของว่างมาเสริฟครับ” หลังจากเสือก็จระเข้เรอะ? ด่าเสือเจอจระเข้เรอะ? … เด็กหนุ่มผมสีทองเดินเข้ามาในห้องพร้อมรถเข็นอาหาร เขายิ้มออกมาทันทีที่เห็นหน้ามาซามุเนะ “ผมทำต้มถั่วเขียวครับ แต่มันเยอะไปหน่อย ขอให้คุณชายกินให้หมดด้วยนะครับ”
…ก่อนมันจะวางถ้วยถั่วเขียวต้มน้ำตาลจำนวนสิบถ้วยลงบนโต๊ะของเขา … ดวงเนตรที่เหลือข้างเดียวเบิกกว้างจนแทบถลนออกจากเบ้า!
สรุปจะให้กินหรือให้กรอก??!
“เยอะขนาดนี้จะกินหมดได้ยังไง?” เงยหน้ามองพ่อบ้านผมสีทองที่ยังคงยิ้มอยู่เช่นเดิม “ถือว่าผมขอแล้วกันนะครับ ช่วยกินให้หมดด้วยนะครับ”
“หะ? เมื่อกี้ฉันหูแว่วรึเปล่าฟะ?” อย่างไอ้เด็กนี่เนี่ยนะขอเขา…วันนี้กินยาไม่เขย่าขวดรึไง? คิเซย์นะยิ้มออกมาอีกเล็กน้อย “ไม่แว่วหรอกครับ … คนทำอาหารก็ต้องอยากให้คนกินกินเยอะๆ เท่านั้นแหละครับ”
จะก้าวออกไปจากห้องแต่ก็ถูกคนที่เริ่มกินถั่วเขียวของเขาพูดรั้งไว้เสียก่อน
“นายคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่?”
“ผมไม่คิดอะไรนอกจากการจะกัดคุณทางคำพูดหรอกครับ” ยิ้มสนุกสนานเรียกให้มาซามุเนะขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด…เขาถามอย่างเคร่งเครียดแต่มันดันตอบแบบกวนส้น
คุณชายสูดลมหายใจสงบสติอารมณ์ที่จะเอาถ้วยปาใส่หน้าอีกฝ่ายก่อนเอ่ยถามอีกครั้ง คราวนี้ดวงเนตรสีฟ้ากระจ่างกระตุกเล็กน้อยก่อนจะกลับไปเรียบนิ่งเหมือนเดิม
“นายเป็นลูกมือให้ผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม?”
รอยยิ้มฉายชัดบนใบหน้าอ่อนวัยอย่างไม่สื่อความหมาย เขาเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนราวกับท้อแท้ในอะไรบางอย่าง
“ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไรหรอกนะครับ … ผมแค่ทำงานตามที่เจ้านายสั่งเท่านั้นครับ”
เขาใช้เวลาเกินครึ่งชั่วโมงในการกินต้มถั่วเขียวให้หมด…ตอนนี้ถ้าต้องกินมันอีกเขาต้องปฏิเสธแน่ เพราะมันเอียนมาก! ต้มถั่วแบบเน้นๆ เลยนะแก!
ก๊อก ก๊อก… เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งคราวนี้เป็นคนสนิทของเขาเอง…แต่ว่าข่าวที่อีกฝ่ายเอามาส่งเขาทำให้ปากกาหมึกซึมในมือถูกกดอย่างแรงจนปากแตก หมึกซึมออกมานองเต็มกระดาษ
“คุณชายครับ…ท่านหญิงดาเตะเรียกให้คุณและว่าที่ภรรยาไปร่วมโต๊ะอาหารเพื่อฉลองการกลับมาของเธอครับ” …เขายังจำได้ดี…สาเหตุที่เขาต้องหนีไปอยู่อังกฤษเมื่อ4ปีก่อน… เธอจะใช้วิธีเดิมอีกหรือเปล่า?!
“ให้ผมไปบอกปฏิเสธให้ไหมครับ?” ว่าอย่างกังวล…เขาไม่อยากให้เจ้านายของตัวเองต้องตกอยู่ในสภาพแบบนั้นอีกแล้ว…
“ไม่ได้…ถ้าฉันไม่ไปคนที่จะโดนจะกลายเป็นยูคิมูระ” …เขาสังหรณ์ใจมาตั้งแต่ท่าทางแปลกๆ ของคิเซย์นะแล้ว รวมไปถึงการกลับมาของเธอด้วย!
“ไปรายงานยัยป้านั่นเลยว่าฉันจะไป…แล้วก็…บอกยูคิมูระด้วยว่าจนกว่าฉันจะกินอาหารได้ถึงสามคำ ห้ามกินอะไรทั้งสิ้น”
เขาจะไม่ยอมให้แม่ของตัวเองทำร้ายยูคิมูระได้เด็ดขาด!
“คุณหนูซานาดะ” เสียงเรียกที่ทำให้ยูคิมูระหันกลับไปมองคือเสียงของผู้ดูแลประจำตัวเธอ วันนี้เธออยู่ในชุดเดรสสบายๆ ที่ใส่ในบ้านแต่เด็กสาวก็ยังงดงามเช่นเคย
“คะ? มีอะไรรึเปล่าคะ คุณคิเซย์”
“คุณกำลังจะไปร่วมโต๊ะอาหารกับท่านหญิงดาเตะใช่ไหมครับ?” เมื่อได้คำตอบคือการพยักหน้า เขาก็ต้องถามต่ออย่างกลุ้มใจ “แล้วคุณชายได้ฝากใครมาพูดอะไรรึเปล่าครับ?”
“คุณโคจูโร่คะ…เขามาบอกว่า ‘ห้ามกินอะไรจนกว่าคุณชายจะกินอาหารได้สามคำ’ คะ… จะว่าไป มันเพราะอะไรเหรอคะ?” …กลายเป็นว่าเขาถูกถามเสียเอง
“ก็ทำตามที่เขาบอกแล้วกันนะครับ”…เพื่อความปลอดภัยของตัวคุณเอง… และเนื่องด้วยยูคิมูระเป็นคนเชื่อคนง่ายและไม่คิดอะไรจึงได้แต่พยักหน้ารับอย่างงงๆ “จริงสิ! ผมซื้อมาให้แล้วนะครับ”
ไอโฟนถูกส่งให้เด็กสาวที่พอเห็นมันแล้วก็ดูดีใจมาก! มันคือสิ่งที่เธอขอเขาไปเมื่อวาน เธอไม่มีโทรศัพท์! ตอนอยู่ที่นางาโนะคนสนิทของเธอมีโทรศัพท์และไปไหนมาไหนด้วยกันกับเธอเสมอจึงไม่จำเป็นต้องมี แต่ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่กับคนสนิทนี่นาก็ต้องมีโทรศัพท์ส่วนตัวละ
“ขอบคุณมากคะ! … เดี๋ยวฉันไปเอาเงิน…”
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมซื้อให้คุณ…ถือว่าเป็นของขวัญที่ได้พบกันแล้วกันนะครับ” ว่าด้วยรอยยิ้มหากแต่อีกฝ่ายก็ยังคงเกรงใจอยู่ดี เขาจึงต้องบอกปัดก่อนเดินหนีออกมา … จริงๆ แล้วไอโฟนเครื่องนั้นน่ะ…
“ไม่ได้กินข้าวพร้อมกับลูกมานานแล้วนะ มาซามุเนะ” หญิงสาวผู้มียศสูงสุดในบ้านเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวาน แต่ก็ไม่ทำให้คิ้วที่ขมวดกันมุ่นของมาซามุเนะคลายออกจากกันได้เลย
“ไม่ได้อยากกินพร้อมคุณนิ”
“พูดจาได้น่ารักเหมือนเดิมเลยนะ” ริมฝีปากแต้มลิปสติกสีแดงกรีดรอยยิ้มออกมาอย่างไม่สื่อความหมายก่อนจะหันไปทางยูคิมูระ “เราเพิ่งพบกันสินะจ๊ะ ฉันเป็นแม่ของมาซามุเนะจ๊ะ”
“เอ่อ…คะ… ซานาดะ ยูคิมูระคะ ยินดีที่ได้พบคุณแม่นะคะ” ถึงเธอจะบ้านนอก แต่เรื่องการเคารพผู้ใหญ่เธอมีพร้อม … แม้ว่าการกระทำแบบนี้จะไม่คู่ควรกับผู้หญิงคนนี้ก็ตาม
“ทำไมไม่กินอะไรกันเลยละจ๊ะ …หรือกลัวว่าฉันจะวางยาพิษ?” ด้วยประโยคนั้นทำเอายูคิมูระเสียวสันหลังวาบ แม่ที่พูดแบบนี้ต่อหน้าลูกชายก็มีด้วย… มาซามุเนะถีบโต๊ะอย่างแรงก่อนคว้าแขนของคู่หมั้นสาวให้ลุกขึ้น แต่ก็ต้องชะงักเมื่อกำลังจะเดินออกไปกลับโดนบอดี้การ์ดของมารดาขวางไว้
“นี่คุณ…!” เจ้าของดวงเนตรข้างเดียวตวัดไปหามารดาตนเองอย่างโกรธเคือง แต่หญิงสาวก็ยังคงยิ้ม เธอผายมือไปที่อาหารในส่วนของพวกเขาที่อยู่บนโต๊ะ “กินซะ”
ยูคิมูระรู้สึกได้เลยว่ามือของคู่หมั้นหนุ่มกุมแขนเธอแน่นจนทำให้เจ็บ แต่ก็ไม่ทันได้บอกอีกฝ่ายร่างของเธอก็ถูกบอดี้การ์ดคนหนึ่งกระชากไปด้านหลังอย่างแรงเรียกให้ดวงเนตรของมาซามุเนะกระตุกอย่างตกใจอีกครั้ง…ตอนนี้เขารู้แล้วว่ามารดาของตัวเองต้องการอะไร…
“Basely mother” กระแทกตัวเองลงกับเก้าอี้ก่อนตักอาหารในจานเข้าปากตนเอง…หากเขาไม่กิน คนที่จะเป็นอันตรายจะกลายเป็นยูคิมูระ!
“อ่อก!” อาการที่ลูกชายแสดงออกมาทำให้หญิงสาวผู้เป็นมารดากรีดยิ้มอย่างพึ่งพอใจเธอสั่งให้บอดี้การ์ดของเธอปล่อยเด็กสาวที่แตกตื่นเพราะอาการผิดปกติของคู่หมั้นตนเอง
มือของมาซามุเนะปัดจานบนโต๊ะร่วงลงพื้นทำให้มันแตกกระจายเต็มพื้น เขาดิ้นทุลนทุลายอยู่บนเก้าอี้หรู สองมือกุมคอตัวเองอย่างทรมาน ยูคิมูระที่เข้ามาดูอาการก็แตกตื่นแต่ก็พอจะคุมสติตัวเองเอาไว้ได้ เธอกอดเด็กหนุ่มที่กำลังดิ้นทรมานไว้ ตะโกนเรียกพ่อบ้านที่ตนรู้จักออกมาสุดเสียง
“คุณโคจูโร่! คุณโคโตรุ! คุณคิเซย์!!!”
“คุณชาย!!” เป็นโคจูโร่ที่พุ่งเข้ามาก่อน กว่าเขาจะฝ่ายพวกบอดี้การ์ดของนายหญิงดาเตะเข้ามาได้ก็แทบแย่ “โคโตะ! เอาน้ำสะอาดมา!!”
สิ้นคำสั่ง พ่อบ้านหนุ่มผมฟ้าก็พุ่งเข้ามาพร้อมแก้วน้ำทรงสูงบรรจุน้ำที่เอามาใช้ล้างพิษที่หลงเหลืออยู่ในปากเพื่อลดความเสี่ยงลง!
…หากแต่ท่ามกลางความชุลมุน คุณนายดาเตะกับไม่แม้แต่จะขยับ เธอยังคงจิบน้ำชาอย่างสบายๆ ราวกับว่าเหตุการณ์ตรงหน้าเป็นเพียงละคร … ถึงจะซื่อหรือเป็นคนมองโลกแง่บวกแค่ไหนแต่มีหรือที่ยูคิมูระจะไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้เลวร้ายที่สุด!
…มาซามุเนะหมดสติไปในอ้อมแขนของคู่หมั้นสาว โดยที่ไม่กี่นาทีต่อมารถพยาบาลก็มาจอดที่หน้าคฤหาสถ์…
…โดยไม่รู้ว่าใครเป็นผู้เรียกมา…
*
*มองงงๆ* นี่ตอน 3 ไม่ใช่เหรอฟะ? แล้วไหงตูวางยาพระเอกตั้งแต่ต้นเรื่องเลยฟะเนี่ย? แล้วต่อไปเขาจะรอดไหมเนี่ย =[]=
ขอบคุณคนอ่านมากเลยนะครับ แต่ผมจะบอกว่า “วันนี้ไม่ตอบเม้นครับ” *โดนเสย* ไว้มีเวลามากกว่านี้แล้วจะตอบให้นะครับ แค่ตอนนี้ก็ปั่นให้แบบน้ำไหลไฟดับกันทีเดียวละครับ … ใครสังเกตตอนนี้… จะมีใครบางคนทำตัวน่าสงสัยโพ้ดๆ อยู่ครับ! (เขารู้กันแล้วละแก) เอาละครับ คุณชายจะรอดไหม? (ถามคนอ่านเฉยเลยนะไอ้คนเขียน)
ติดตามกันต่อไปนะคร้าบ!!! =w= (เราจะมาดูกันว่าคุณนายดาเตะจะเลวได้ขนาดไหน)
03/07/2556
FesenyAReseT
ความคิดเห็น