คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความน่าจะเป็นที่ 2 ดาเตะ มาซามุเนะ และ ซานาดะ ยูคิมูระ
ความน่าจะเป็นที่ 2 ดาเตะ มาซามุเนะ และ ซานาดะ ยูคิมูระ
“ดูเหมือนคุณชายจะกลับมาแล้วนะครับ…” เด็กหนุ่มเรือนผมสีทองสว่างหันมาส่งยิ้มให้แก่เด็กสาวต่างวัยซึ่งเดินออกมาจากห้องของตนเองด้วยท่าทีเขินอายกับชุดที่ตนเองสวมใส่
“มัน…มันไม่มากไปเหรอคะ คุณคิเซย์…” ว่าด้วยน้ำเสียงกังวล ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความเขินอาย หากแต่เด็กหนุ่มผู้เป็นคนเลือกชุดและจับเธอแต่งหน้าแต่งตัวกลับหัวเราะออกมาเล็กน้อย
“ไม่หรอกครับ…ผมว่าแค่นี้ยัง…” ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนขึ้นประโยคใหม่ “ตอนนี้คุณสวยมากครับ … ไปกันเถอะครับ ผมอยากเห็นหน้าเหวอๆ ของคุณชายแล้วละครับ”
จับมือเรียวของเด็กสาวเอาไว้อย่างแผ่วเบาก่อนนำทางให้แก่ว่าที่นายหญิงของตนเอง เรียกให้เท้าซึ่งหุ้มด้วยถุงเท้าขาวก้าวตามไปแบบเกๆ กังๆ
พวกเขาก้าวมาตามทางเดินหรูที่ประดับด้วยแจกัน รูป และพรมราคาแพง ราวกับอยู่ภายในปราสาทยุโรป … สุดทางคือผ้าม่านบางๆ กั้นระหว่างทางเดินและห้องนั่งเล่น เสียงคุยแว่วๆ มากับลมเรียกให้คิ้วของเด็กหนุ่มกระตุก
“Where my fiancée?! ไอ้เด็กคิเซย์หลอกนายรึเปล่าโคโตรุ!” ไอ้คำพูดเย้ยที่พูดกับเพื่อนร่วมงานของเขาทำให้ริมฝีปากฉีกยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้… เย้ยเพื่อนเขาแถมยังมาพาดพิงด่าเขาอีกต่างหาก…
“คุณหนูยูคิรอตรงนี้ก่อนนะครับ” หันมายิ้มสว่างไสวให้เด็กสาวก่อนเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นของคุณชายขี้เก๊กประจำตระกูลดาเตะ แจกรอยยิ้มสว่างไสวไปทั่วห้องก่อนเอ่ยออกมา
“นึกว่าคุณชายจะปักหลักอยู่อังกฤษเลยนะครับเนี่ย น่าเสียดายจริงๆ … ผมนึกว่าคุณจะหายๆ ไปจากบ้านนี้แล้วเสียอีก” คำพูดที่เน้นชัดทุกคำทำเอาโคจูโร่เหงื่อตก… เอาละหว่า มันเปิดสงครามกันแล้ว
“Sorry! It’s my home. I have to come back again!” ตะคอกกลับอย่างถือไพ่เหนือกว่า แต่ดูเหมือนคู่กรณีจะไม่ได้สะเทือนแม้แต่น้อยมันยังตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มอีกต่างหาก
“กรุณาพูดภาษาเดียวกันด้วยครับ … ที่นี่คือญี่ปุ่นคุณชายลืมแล้วเหรอครับ? ไม่ใช่อังกฤษที่ต้องพูดภาษาอังกฤษตลอดเวลาครับ กรุณาอย่าเห่อเอาภาษาเขามาใช้ในเวลาไม่สมควรครับ เอามาใช่ผิดๆ จะเสียหน้าคนไปเรียนอินเตอร์นะครับ”
…อะ ไอ้เด็กเวร!!!
“คู่หมั้นฉันอยู่ไหน?” สุดท้ายก็ยกธงขาวอยู่เงียบๆ ในใจ เปลี่ยนประเด็นแบบสายฟ้าแล่บจนโคจูโร่ผงะด้วยตามไม่ทัน คิเซย์นะหัวเราะออกมาเล็กน้อย “เถียงไม่ออกเลยแถเปลี่ยนเรื่องเหรอครับ ไม่สมเป็นคุณชายเลยนะครับ…”
เด็กหนุ่มเดินกลับเข้าไปที่ทางเดินพร้อมทั้งเอ่ยด้วยน้ำเสียงสบายๆ สไตล์คนกวน … มือขวาของเขาจับมือของเด็กสาวคนหนึ่งเอาไว้แล้วค่อยๆ นำเดินออกมา…
“บัดนี้ขอเชิญคุณชายดาเตะ มาซามุเนะพบกับคู่หมั้นได้เลยครับ คุณหนู ซานาดะ ยูคิมูระครับ”
ผืนผ้าม่านถึงเสยขึ้นเล็กน้อยให้พ้นทางของร่างข้างกาย … ดวงเนตรข้างเดียวเบิกกว้างเมื่อเห็นรูปโฉมของผู้ที่ก้าวออกมาจากด้านหลังม่าน…
เด็กสาวในชุดกิโมโนขึ้นดีสีแดงงดงามสมตัวเข้ากับเรือนผมสีน้ำตาลยาวที่ถูกรวบรวมไว้หลวมๆ ประดับด้วยปิ่นดอกบ๊วยสีแดงสด ใบหน้าแต่งแต้มเครื่องสำอางอ่อนๆ รับกับต่างหูจี้ดอกสึบากิกลีบสวย…
มาซามุเนะตาค้าง! ค้างแบบกระพริบตาไม่ลง ละสายตาออกไปไม่ได้เลยทีเดียว!
พอเห็นท่าทางแบบนั้นของคุณชายตัวแสบแล้วคิเซย์นะก็แอบหัวเราะอยู่ในใจไม่ได้…
…นับว่าเขาคิดไม่ผิดจริงๆ ว่าเธอคนนี้เหมาะชุดญี่ปุ่นที่สุด
“ทายาทตระกูลทาเคดะ … ซานาดะ ยูคิมูระคะ” ย่อตัวลงไปนั่งกับพื้นโค้งตัวน้อยๆ ราวกับจะกราบก็ไม่ปานทำเอาคุณชายผงะรอบสอง รวมไปถึงคิเซย์นะด้วย(เพราะที่เด็กสาวทำมันมากกว่าที่เขาสอนไปห้าเซนติเมตร!) ใบหน้างามของซานาดะ ยูคิมูระช้อนขึ้นมามองหน้าคู่หมั้นหนุ่มที่ชะงักค้าง
“เพื่อธุรกิจของเราทั้งสองตระกูล … กรุณาตอบรับการแต่งงานกับฉันเถอะคะ”
Okay! เอ๊ย! ไม่ใช่!
“จะ จะให้ฉันแต่งกับเธอที่ถูกเลี้ยงมาจากบ้านนอกเนี่ยนะ No way!” แถสีข้างลงพื้นอย่างไม่กลัวเจ็บทั้งที่เมื่อกี้เขาเผลอตัวติดสติกเกอร์ไลน์กระต่ายOkay ไปเต็มๆ … อีกสามคนที่เหลือทำหน้าเซ็งโลกเมื่อเห็นว่าคุณชายเอาสีข้างลงได้ไม่เนียนเสียเลย
…ไอ้ซึน
แต่ดูเหมือนจะมีคนไม่ทันโลกอยู่คนหนึ่ง…
“หมายความว่าเพราะฉันเป็นคนที่เกิดที่นางาโนะ ทำให้คุณชายไม่ยอมแต่งด้วยหรือคะ?” และเมื่อมาซามุเนะพยักหน้ารัวๆ เป็นการยืนยันคำตอบทำให้เด็กสาวดึงปิ่นออกมาจากเรือนผมก่อนพูดออกมาด้วยความแน่วแน่!
“ถ้าเช่นนั้นฉันก็จะตายแล้วเกิดใหม่เป็นคนโตเกียวคะ!”
ชะเฮ้ย!!!
เด็กหนุ่มผมทองและฟ้ากระเด้งตัวมาล็อคแขนแย่งปิ่นอย่างรวดเร็วก่อนที่เธอจะเอามันแทงคอตัวเองจริงๆ อย่างที่พูดเมื่อครู่ … ส่วนคุณชายที่จะเข้ามาแย่งปิ่นก็ได้สะดุดขาตัวเองแถหน้าไปกับพื้นเป็นที่เรียบร้อย…
คุณชายดาเตะ มาซามุเนะหย่อนตัวเองลงบนเตียงนุ่มอย่างเหนื่อยล้า … กว่าเขาจะพูดเคลียร์ให้เรื่องชุลมุนจบลงได้ก็เอาซะหัวหมุนเป็นก้นหอย(?)เลยทีเดียว
ก๊อก ก๊อก … เสียงเคาะประตูเบาๆ เรียกให้มาซามุเนะนึกว่าเป็นคนสนิท … หากแต่ไม่ใช่เพราะเสียงที่ดังมาจากด้านหลังประตูกลับกลายเป็นคนที่เขาไม่อยากเจอที่สุด
“ขออนุญาตครับ … ผมยูคิโระ โคโตรุครับ”
บุกมาเล่นถึงห้องเลยเรอะ!
“ฉันไม่ให้เข้าเฟ้ย!” พุ่งตัวไปล็อคประตูอย่างรวดเร็วก่อนจะชะงักเมื่อเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งถูกลอดผ่านบานประตูเข้ามาในห้อง เขาหยิบขึ้นมาดูอย่างสงสัย…ก่อนที่ดวงเนตรข้างเดียวจะหรี่ลงและทอประกายกร้าว
เขาเปิดประตูให้แก่พ่อบ้านผมสีฟ้าที่ยืนรออยู่ด้านนอกด้วยใบหน้าเย็นชาจนแทบไร้ความรู้สึก
“ถ้าเป็นอย่างที่นายว่าจริงๆ … เราก็คงแย่หากไม่หาวิธีรับมือ…” เมื่ออีกฝ่ายก้าวเข้ามาในห้องเขาก็ปิดประตูล็อคทันที กันจะมีใครได้ยิน “ผู้หญิงคนนั้นตามฉันไปถึงอังกฤษ …ไอ้เรารึนึกว่าจะวางมือแล้ว… เพราะเคนชินเองก็ปล่อยภัยดีในช่วง4ปี”
“ครับ … แต่คุณชายเคยได้ยินประโยคที่ว่า ‘ฟ้าจะสงบก่อนที่พายุจะมา’ รึเปล่าครับ … ผมเชื่อว่าตลอดเวลา4ปีที่ผ่านมาเธอต้องวางแผนการเอาไว้แล้วแน่นอนครับ” ตลอด4ปีที่เขากลับไปอยู่ที่บ้านเกิดก็ติดต่อกับโคจูโร่ที่รู้เรื่องที่คุณชายวานให้จัดการอยู่ตลอด … ผู้หญิงคนนั้นไม่เคลื่อนไหวอะไรเลยแม้แต่น้อย
ดวงเนตรสีมหาสมุทรของคุณชายดาเตะตวัดมองผู้ช่วยหนุ่มอย่างเคร่งเครียด “หมายความว่าเธอได้หมากตัวใหม่ที่ทำงานได้อย่างไม่สะดุดตาแล้วงั้นสิ?”
“ครับ…เท่าที่ผมสำรวจจากสถิติที่ลุงโคจูโร่ทำไว้ … คนที่จะสามารถทำงานได้โดยไม่สะดุดตาใครมีอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้นครับ” … ซึ่งเขาเองก็ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเป็นไปได้ ชื่อที่เขาเอ่ยออกมาทำให้คุณชายมาซามุเนะเบิกตากว้าง … เพราะมันคือชื่อของคนที่รับหน้าที่ดูแลคู่หมั้นของเขา!
“มีแค่คิเซย์เพียงคนเดียวครับ”
รองเท้าส้นหนากระทบพื้นของสนามบินเป็นจังหวะก้าวเดิน ดวงเนตรสีฟ้ากระจ่างจับจ้องไปยังหญิงสาวผู้มีใบหน้างดงามตรงหน้าอย่างนิ่งเรียบราวกับไร้ความรู้สึก … เขาโค้งน้อยๆ ให้กับเธอ
“ยินดีต้อนรับกลับครับ”
“เธอทำงานที่ฉันสั่งเรียบร้อยแล้วสินะ” หญิงสาวปัดเรือนผมสีดำยาวของตนเองไปด้านหลังอย่างหยิ่งยโส ก่อนที่ริมฝีปากแต้มลิปสติกแดงสดจะกรีดยิ้มออกมาเมื่อเด็กหนุ่มตอบรับ “ครับ… ผมเป็นคนดูแลคุณหนูซานาดะแล้วครับ”
รองเท้าส้นสูงกระทบพื้นเมื่อหญิงสาวก้าวเดิน เธอเดินผ่านร่างของเด็กหนุ่มที่ยังคงทำหน้าราวกับไร้ความรู้สึก เธอหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงออกแหลม
“จากนี้ไปฉันจะเอาจริงแล้วละ… เธอต้องเป็นขี้ข้าให้ฉันเหมือนเมื่อก่อนนะ คิเซย์”
ร่างเล็กของเด็กหนุ่มโค้งน้อยๆ เป็นการรับคำสั่ง … หากแต่ดวงเนตรคู่นั้นก็ยังคงไม่สะท้อนสิ่งใดเลยเช่นเคย
“ครับ… ผมทราบแล้วครับ”
“ท่านหญิงดาเตะ”
.
*คลานกระเด็บๆ เข้ามา* สวัสดีคร้าบ กับตอนสอง แฮ่ๆ แบบว่าเมื่อวานนี้ว่าจะลงสองตอนรวดแต่มันไม่ทันเลยต้องเอามาลงวันนี้แทน (อารมณ์คนยังว่าง) แค่ตอนสองก็ดูจะเครียดขึ้นมาแว้ว แต่ที่ต้องให้แม่นางคนนั้นออกมาเร็วๆ ก็เพื่อเดินเรื่องที่ยุ่งเยิงกว่านี้ให้ง่ายขึ้นครับ... *มองคอมเม้น* ตอนนี้มีคอมเม้นของคนเดียว ผมก็ตอบคนเดียวแล้วกันเนอะ *หัวเราะ*
|
||||
|
||||
|
 |
Name : twingle little star< My.iD >  [ IP : 58.9.86.95 ]  ส่งข้อความลับ |
||
ครับ คุณชายดาเตะมีดีที่เงินนี่แหละครับ =w= ส่วนแม่สาวจากนางาโนะก็ประมาณที่เห็นในตอนนี้เนี่ยแหละครับ เธอแบ๊วและโง่เวอร์ครับ ... ส่วนโคจูโร่... *คิ้วกระตุก* รูปนี้ผมใช้เวลาสองชั่วโมงในการหาครับ ลองไม่ส่งดาเมจให้คนอ่านสิ พ่อจะว้ากเลย
|
||||
|
||||
|
|
Name : twingle little star< My.iD > [ IP : 58.9.86.95 ] ส่งข้อความลับ |
||
เอ๋??? *มองเม้นสลับกับอากู๋สเลส* ผมให้อากู๋แปลให้อะ ผมไม่รู้แกรมม่าอังกฤษเลยสักนิด *ทำหน้าโง่กว่ายูคิ*
ปวดหัวแทนโคจูโร่ครับ นายคนนี้ดูแลคุณชายที่สุดยอดมากจนน่าสงสารเวอร์เลยละครับ
*ชี้ตอน* อัพตอนใหม่แว้วนะครับ ขอบคุณมากเลยนะคร้าบ =w=
ปล. ที่ให้ยูคิเป็นผู้หญิงเนี่ย เพราะมันจะได้ลงเนื้อเรื่องได้ง่ายขึ้นครับ ... ความเป็นจริงคงไม่มีหรอกเนอะ คู่หมั้นคุณชายเป็นผู้ชายอะ
|
||||
|
||||
|
|
Name : twingle little star< My.iD > [ IP : 115.87.173.200 ] ส่งข้อความลับ |
||
ครับ คิเซย์นะแรงครับ ชายคนนี้แรงกว่าที่คุณคิดเยอะครับ =__,= ส่วนที่ว่าหลงยังไงผมก็ไม่รู้แฮะ พ่อหนุ่มโคจิคนนี้ทำอะไรเหนือความคาดหมายเหมือนคุณกินเสมอครับ(กินซังเกี่ยวอะไร?)
ตอนนี้ทั้งสองคนเจอกันแล้วครับ ส่วนซับซ้อนยังไงไม่รู้ครับ
ผู้หญิงคนนั้นก็คือแม่ของคุณชายนั้นเองครับ ส่วนโล่ของเคนชินก็คือโคโตรุที่คุณชายกลัวและเกลียดนักหนาแหละครับ
ยืนยันอีกครั้ง อัพแล้วครับ =w= แต่ตอนหน้าจะอัพเมื่อไหร่ ผมไม่ยู้ =3=
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าครับ แฮ่ =v=
30/06/56
FesenyAReseT.
ความคิดเห็น